(δυο stencils , μια κινέζικη σακούλα , μια στιγμή μέσα στο χιόνι)
Δύο stencils σε αθηναϊκούς τοίχους
Την πρώτη φορά που είδα αυτό το Stencil , έχασα το λεωφορείο.Καθόμουν και το κοίταζα για πάνω από πέντε λεπτά. Είναι μια ροζ οφθαλμαπάτη ,ένα σωσίβιο στην γκρίζα , μερικές φορές , πραγματικότητα της Μυλλέρου .Σε αρπάζει από τα μούτρα και σε πηγαίνει σε μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια (ανοιχτά παράθυρα και γαζία Ζάχο μου) και ταυτόχρονα είναι τόσο σύγχρονο .Ουρλιάζει : «Κάνε ένα παράθυρο σε όποιο τοίχο θες .Μπορείς!» .Το ξανασκέφτηκα χθες βλέποντας για λίγα λεπτά στην τηλεόραση μια ταινία με τον Ηλιόπουλο και τον Βουτσά .
Δεν ξέρω πόσο παλιό είναι το «Γιάγκο χθες πλάγιασα με ένα κουκουλοφόρο» , το είδα μόλις χθες στο Γκάζι . Η τηλεοπτική «Λάμψη» του παρελθόντος αποκτά στο παρόν την cult λάμψη που της αξίζει .
Τι θα έλεγε άραγε η Δανδουλάκη αν κάποιος της το έδειχνε; Μάλλον θα διατηρούσε την ψυχραιμία της και θα έκανε ένα θετικό σχόλιο για τους νέους του σήμερα .Τουλάχιστον μπροστά στις κάμερες.
Μια κινέζικη σακούλα
Ανακαλύπτω κάθε μέρα την χαζομάρα της ανθρώπινης φύσης , παρατηρώντας τον ίδιο μου τον εαυτό .Σήμερα νομίζω ότι έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο έξυπνο , επειδή έχω αγοράσει ένα γουδί , δυο σφουγγάρια ,ένα ψαλίδι και θα δώσω μόνο τρία Ευρώ.Συνεχίζω να περιφέρομαι ανάμεσα στις κούτες .Είναι περίπου εθιστικό , στο τέλος θα αρχίσω να πιστεύω ότι χρειάζομαι ακόμα και την κούπα που γράφει «Happy New Year» μόνο και μόνο επειδή έχει 1 ευρώ .
Περιμένω με το ,αχρείαστο μέχρι σήμερα , γουδί μπροστά στο ταμείο Πέντε κινέζοι τρώνε με ξυλάκια μέσα από γαβάθες , γύρω από έναν υπολογιστή που παίζει μια αμερικάνικη ταινία με κινέζικους υπότιτλους. Ο ήρωας κλωτσάει το παρμπρίζ του αυτοκινήτου , σπάει με ένα μπαλτά το καπό και στο τέλος χοροπηδάει πάνω του .Κοιτούν ανέκφραστοι
Όταν βγαίνω έξω , παρατηρώ το κίτρινο ανθρωπάκι στην σακούλα .Αυτό το κίτρινο χαμογελαστό ανθρωπάκι είναι το απόλυτο σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε με την χορευτική μουσική .Δεν μπορούμε όμως να τους κατηγορήσουμε για αντιγραφή .Περίπου γελά .Σαν ένα συγκαταβατικό μειδίαμα.Οι Kινέζοι αντιγράφουν προσεκτικά , ακόμα και τις αναμνήσεις μας …
Μια στιγμή μέσα στο χιόνι , σήμερα το απόγευμα
Άλλη μια άσκοπη βόλτα .Εδώ ούτε άστεγοι , ούτε πρέζα. Μόνο κλινικές , ανατομικά στρώματα , φαρμακεία , γυμναστήρια και αποστείρωση . Ανεβαίνω στον δρόμο με τις πορτοκαλιές και περπατάω στα πεζοδρόμια με τα ακριβά σπίτια .Μόνο για πέντε λεπτά , όσο ένα τίποτα στο χρόνο, το χιόνι πέφτει πυκνό .Όλοι στο δρόμο ανοίγουν τις ομπρέλες .Ακόμα και οι κουστουμαρισμένοι γυρίζουν και το άλλο μάγουλο στο παγωμένο χαστούκι της φύσης .
Ακούω τα λυκόσκυλα να γαβγίζουν πίσω από τις αυλές καθώς ανεβαίνω την ανηφόρα . Ένα τσαφ και η παιδική χαρά εξαφανίζεται έτσι όπως ήρθε. Ξαφνικά
σχόλια