(η ανιδιοτελή αγάπη των ζώων)
Μια από τις δυνατότερες σκηνές του βιβλίου «Ο εξάδελφος Πονς» του Μπαλζάκ είναι η μεταφορά του νεκρού από το σπίτι στο νεκροταφείο .Εκεί ,λέει συγγραφέας ξεσκεπάζονται τα πραγματικά αισθήματα συγγενών και φίλων για το νεκρό .Οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται το πραγματικά πρόσωπα των ηρώων . Ο μοναδικός φίλος του Πονς συνεχίζει να μένει βουβός μέσα στην θλίψη του ενώ γύρω του έχει στηθεί ένα πάρτι από τα κοράκια που θέλουν να κληρονομήσουν τον νεκρό. Για τον Σμούκε , τον φίλο του Πονς τίποτα δεν μετράει παρά μόνο ο χαμός του φίλου του , την στιγμή που δίπλα του τα μπλοκάκια έχουν βγει και καταγράφουν τα έργα τέχνης του συλλέκτη.
Θυμήθηκα ξανά την σκηνή του βιβλίου , σήμερα το πρωί διαβάζοντας αυτή την συγκλονιστική είδηση για τον σκύλο της Cristina Maria Cesario Santana που σκοτώθηκε από τις κατολισθήσεις των τελευταίων ημερών στην Βραζιλία .Ο σκύλος της παραμένει για δεύτερη μέρα πάνω από τον τάφο της .Κοινό σημείο με τον ήρωα του Μπαλζάκ η σιωπή ως έκφραση της απόλυτης θλίψης μπροστά στο χειρότερο γεγονός
Αγαπώ τα ζώα (ειδικά τις γάτες) αν και κανένα δεν περιφέρεται στο σπίτι μου την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές .Το μόνο που με εκνευρίζει κάποιες φορές είναι η ακραία έκφραση της ζωοφιλίας μερικών κυριών , το να φτάνουν σε σημείο να φέρονται σαν να είναι το κατοικίδιο άνθρωπος , βάζοντας του ρούχα ή μιλώντας του με λέξεις όπως «παιδί μου» ή στην ακόμα πιο ακραία περίπτωση να αφήνουν κληρονομιές στις γάτες τους!
Τέτοιες ειδήσεις όμως σε αναγκάζουν να σκεφτείς :Ξέρεις πολλούς ανθρώπους που αγάπησαν με τόση ανιδιοτέλεια ώστε θα έμεναν δυο μέρες πάνω από τον τάφο των δικών τους ;Ξέρεις πολλούς που η θλίψη τους να επισκιάζει το γεγονός ότι μπορεί να γίνουν πλούσιοι κληρονόμοι; Μάλλον όχι.
Ίσως την επόμενη φορά που μια γηραιά πλούσια με ένα εκνευριστικό μικρόσωμο άσπρο σκυλί , με κόκκινα φιογκάκια βρεθεί στον δρόμο μου να μην την κοιτάξω με οίκτο. Είναι πιθανόν να κυκλοφορεί με το μόνο ζωντανό πλάσμα που θα αισθάνεται λύπη δίπλα στο Chanel σάβανο της .
σχόλια