"Ο Abdellatif Kechiche κινηματογραφεί την επιθυμία και τον χρόνο σαν να αφηγείται μια Οδύσσεια"
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την έναρξη των γυρισμάτων, φτάνει στους κινηματογράφους [στη Γαλλία από 3 Δεκ. -σ.σ.] η νέα ταινία της καταραμένης τριλογίας του σκηνοθέτη, παρατείνοντας το ατελείωτο καλοκαίρι.Μια παράδοξη απάντηση στα σκάνδαλα, προσφέροντας στους χαρακτήρες της έναν τελευταίο μελαγχολικό γύρο.
Κι αν ξαναπιάναμε το Mektoub από εκεί που το αφήσαμε πριν από οκτώ χρόνια;Γίνεται;Το θέλουμε καν; Γιατί, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, έρχεται το Canto Due.Ξαφνικά, είναι πάλι το καλοκαίρι του Amin, του Tony, της Ophélie και όλης της παρέας.Η συγκίνηση έγκειται στο να τους βλέπεις ακριβώς όπως ήταν στην οθόνη, παγιδευμένους στην αιωνιότητα του ίδιου καλοκαιριού, εκεί όπου που τους είχαμε αφήσει, στις παραλίες του Σετ.Με τη λάμψη της ανέγγιχτης νεότητά τους, δεν έχουν σταματήσει ποτέ να παίζουν και να διασκεδάζουν. Μέρες χωρίς βαρύτητα αφιερωμένες στο φλερτ και την απόλαυση, ανάμεσα στην πίστα χορού και το διπλανό εστιατόριο. Κανείς δεν περίμενε πια αυτή τη συνέχεια της σάγκας του Αμπντελάτιφ Κεσίς, η οποία ξεκίνησε σχεδόν δέκα χρόνια πριν και που προήλθε από μερικούς τόνους αμοντάριστου υλικού που συσσωρεύτηκε μεταξύ 2016 και 2018. Το Canto Uno ήταν το καυτό μέρος ενός μεγαλεπήβολου εγχειρήματος: κάτι σαν τη Ανθρώπινη Κωμωδία στα όνειρα του σκηνοθέτη. Εν τω μεταξύ, το Mektoub εξελίχθηκε σε θρύλο που οι κριτικοί αφηγούνται μεταξύ τους δίπλα στο τζάκι. [...]
Sandra Onana Libération - 02.12.2025
FacebookTwitter Abdellatif Kechiche, Mektoub My Love : Canto Due (2025)
Lucien Burckel de Tell Συγγραφέας και σκηνοθέτης Sofilm - 01.12.2025
Χωρίς τίτλους αρχής και μουσική, η ταινία ξεκινά κατευθείαν με μια βουβή σκηνή στην οποία ο Amin, ο κεντρικός χαρακτήρας της σάγκας, φωτογραφίζει την κοπέλα του.Είναι σαν η ταινία να μην είχε σταματήσει ποτέ πραγματικά, σαν να μην είχε παρουσιαστεί κανένα Intermezzo στις Κάννες το 2019, πυροδοτώντας μια διαμάχη αντάξια εκείνων που προκάλεσε ο Lars von Trier στην εποχή του.Το Mektoub My Love συνεχίζει έτσι την πορεία του.Ο Amin, που τον υποδύεται ο Shaïn Boumedine, δίνει στη φιλενάδα του μερικές οδηγίες για να αποτυπώσει καλύτερα τη φυσικότητά της, ή μάλλον, την αυθεντικότητά της.Θα μπορούσαμε να ανησυχούμε για τη στάση που θα υιοθετούσε ενδεχομένως ο σκηνοθέτης στη θέση των χαρακτήρων του.Αλλά αυτή η ανησυχία εξαφανίζεται γρήγορα επειδή, ήδη μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά, το θαύμα έχει ήδη συντελεστεί.Η σκηνή είναι παραδόξως κοινότυπη, όμως ο Kechiche περιβάλλει τη σκηνή με μια χάρη σεμνή και άτυπη, ωσάν να προέκυψε τυχαία.
Οκτώ χρόνια μετά το πρώτο Mektoub και έξι χρόνια μετά το Intermezzo, που προβλήθηκε στις Κάννες αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, έρχεται επιτέλους το Canto Due.Ο Amin έχει παρατήσει τις σπουδές του στην ιατρική σχολή και θέλει να γίνει σκηνοθέτης, ενώ η καλύτερή του φίλη, η Ophélie που πρόκειται σε λίγο να παντρευτεί, συνεχίζει να βλέπει τον Tony, τον ξάδερφο του Amin.Όμως δύο νέα πρόσωπα κάνουν την εμφανισή τους: ένα ζευγάρι Αμερικανών που καταφτάνει αργά το βράδυ στο οικογενειακό εστιατόριο στο Σετ, απαιτώντας να τους σερβιριστεί ένα κουσκους με μια αλαζονεία που σε κάνει να θέλεις να τους χαστουκίσεις.Η Jessica είναι μια γνωστή ηθοποιός και ο σύζυγός της είναι ο παραγωγός της σειράς που την έκανε διάσημη.Σε αντάλλαγμα για την ταλαιπωρία, η μαγείρισσα του εστιατορίου καταφέρνει να πείσει τον παραγωγό να διαβάσει το σενάριο του γιου της, του Amin.Ένα σενάριο που πιθανότατα θα καταλήξει στα σκουπίδια, σκέφτεται ο Αμερικανός, όμως, προς μεγάλη του έκπληξη, του αρέσει πολύ.Επομένως, ο Amin θα προσκληθεί αρκετές φορές στη βίλα του ζευγαριού, συνοδευόμενος από τον Tony, ο οποίος αναλαμβάνει να φέρνει το κουσκους, το πραγματικό διαπραγματευτικά ατού της ταινίας.
Ο Kechiche εκπλήσσει με αυτή την ιστορία, η οποία δεν συνεχίζει απλώς τις σχεδόν Ρομερικές ερωτικές αγωνίες του πρώτου μέρους. Σε αυτή τη δεύτερη συνέχεια, τα διακυβεύματα είναι επίσης επαγγελματικά. Αφορούν το μέλλον του Amin και μια δυνητικά επιτυχημένη καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.Υπάρχει και κάτι ακόμη πιο Χολιγουντιανό στα γυρίσματα, τα οποία περιστασιακά περιλαμβάνουν μέχρι και πλάνα από γερανό επάνω σε ένα απαστράπτον πολυτελές αυτοκίνητο, σαν η γλώσσα των αμερικανικών στούντιο να εισβάλλει απαλά σε έναν κινηματογράφο που είναι το ακριβώς αντίθετο.Ξαναβρίσκουμε εδώ τα αγαπημένα θέματα του Kechiche, αλλά έχει ενδιαφέρον που διαπιστώνουμε ότι (σχεδόν) εγκαταλείπει ένα απ' αυτά, και μάλιστα όχι το λιγότερο σημαντικό: το σεξ.Εκτός από μια σκηνή που έρχεται καθυστερημένα και ανατρέπει όλα όσα διακυβεύονται στην ταινία, το ωμό και παρατεταμένο σεξ -που θεωρήθηκε μισογυνικό από τους επικριτές του- απουσιάζει σχεδόν εντελώς, δίνοντας τη θέση του σε έναν απαλό, λανθάνοντα ερωτισμό που παρόλα αυτά συνεχώς διατρέχει την οθόνη.Σαν ο σκηνοθέτης να ήθελε να δείξει όλη την κατευναστική του διάθεση.
'Οπως ο Truffaut είχε τον Antoine Doinel του, ο Demy τον Roland Cassard του, έτσι και ο Kechiche έχει τον Amin του, τον οποίο κινηματογραφεί με έναν παράξενο αισθησιασμό.Η αύρα του Shaïn Boumedine, η οποία φαίνεται να αγγίζει εμμονικά τον σκηνοθέτη, έχει κάτι το ιδιαίτερο, καθώς πρόκειται για έναν ντροπαλό άνδρα, απαλλαγμένο από κάθε επιθετικότητα, σαν ένας όμορφος και άθελά του ελκυστικός πρίγκιπας, που εξυμνείται από την κινηματογράφηση του Marco Graziaplena, που υπογράφει αναμφίβολα τον πιο όμορφο φωτισμό στην καριέρα του σκηνοθέτη.Ενώ εξακολουθούμε να θαυμάζουμε την εικονοποιία των ταινιών που τολμούν να χρησιμοποιήσουν σήμερα το ασπρόμαυρο - ένα ασπρόμαυρο που είναι αναγκαστικά "υπέροχο" - το χρώμα, ακόμα και όταν είναι πλούσιο, συχνά παραβλέπεται.Ωστόσο, το χρώμα στο Mektoub My Love διαθέτει μια σπάνια ομορφιά, κορεσμένη χωρίς ποτέ να είναι φτηνή: αισθησιακή και ανέμελη, όπως οι χαρακτήρες του.Μια ανεμελειά που αρχίζει να διαρρηγνύεται στο τελευταίο τέταρτο της ταινίας, όταν ο Amin και ο Tony έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με μια βίαιη ανταλλαγή απόψεων φορτισμένη με ρατσισμό, αναγγέλλοντας τότε - φυσικά - το επόμενο κεφάλαιο, αλλά ίσως και το τέλος της νεότητας όπως τη βίωσε ο Kechiche και συνεχίζει να τη φαντασιώνεται: ένας κόσμος όπου μόνο η επιθυμία έχει σημασία, αγνοώντας τη βία για την οποία είναι ικανή.
Και σίγουρα εδώ αποκαλύπτεται η καρδιά του Canto Due, του δεύτερου αυτού μέρους που φανερώνει περισσότερο από ποτέ το εγχείρημα του σκηνοθέτη: να κινηματογραφήσει την επιθυμία και τον χρόνο όπως αφηγείται κανείς μια Οδύσσεια.Σε μια εποχή που οι τηλεοπτικές σειρές κυριαρχούν και η ψυχαναγκαστική παρακολούθηση στον καναπέ είναι σε έξαρση, ο Kechiche μας προσφέρει την εναλλακτική του: την ταινία-ποταμό που μας συναρπάζει, όχι με τις επαναλαμβανόμενες ανατροπές της πλοκής, αλλά μάλλον με τη γενναιοδωρία του βλέμματός της - μια ειλικρινή γενναιοδωρία μακριά από κάθε σαχλό συναισθηματισμό, που καταφέρνει να μας κάνει πρώτα να μισήσουμε και στη συνέχεια να λατρέψουμε μια ηθοποιό αμερικανικής σαπουνόπερας, άλλοτε αυτάρεσκη, άλλοτε αξιαγάπητη.Μια γενναιοδωρία παρόμοια με αυτή που συναντάμε στις καλύτερες ταινίες του James Ivory, ο οποίος κινηματογραφούσε κι αυτός τους ανθρώπους σαν να κουβαλούσαν μέσα τους μια υπόσχεση που παρέμενε άθικτη.
Mektoub My Love : Canto Uno (2017)
Mektoub My Love : Canto Due (2025}
FacebookTwitter Abdellatif Kechiche, Mektoub My Love : Canto Due (2025)
