Γεννήθηκα στο Κέλμσφορντ του Έσεξ, έζησα και δούλεψα σε Λονδίνο, Κολονία και Λουξεμβούργο. Πλέον ζω μόνιμα κοντά τέσσερα χρόνια τώρα στην Αθήνα, την οποία είχα ήδη επισκεφτεί καμιά τριανταριά φορές στο παρελθόν και τη λάτρεψα από το πρώτο μου ταξίδι! Νοίκιαζα αρχικά στο Κουκάκι, μια πολύ όμορφη συνοικία με στυλάτα μπαρ, καφέ, εστιατόρια και φόντο την Ακρόπολη και του Φιλοπάππου. Έλα όμως που έχει πολλούς τουρίστες και παρότι μπορείς εύκολα να γνωρίσεις ανθρώπους από όλο τον πλανήτη, δεν ησυχάζεις! Το Παγκράτι όπου μένω πλέον είναι μια επίσης θαυμάσια συνοικία και παρότι κι εδώ υπάρχει πια αρκετή κίνηση, διατηρεί ακόμα τον χαρακτήρα του: έχει τα πάντα και είναι δίπλα στο κέντρο. Επειδή, επιπλέον, οι ξένοι εδώ είναι λιγότεροι, υποχρεώνομαι να εξασκώ τα ελληνικά μου κι αυτό βοηθά πολύ στην εκμάθηση. Το ίδιο έκανα και όσο ζουσα στη Γερμανία, προτιμούσα να συναναστρέφομαι ντόπιους ώστε να βελτιώνω τα γερμανικά μου. Το κακό είναι ότι αρκετοί Έλληνες βρίσκουν με μένα την ευκαιρία να εξασκήσουν τα αγγλικά τους και πρέπει να επιμένω να μιλάμε ελληνικά. Τα οποία πολύ μου αρέσουν, παρότι με δυσκολεύουν αρκετά, άσε που οι περισσότεροι μιλάτε σαν πολυβόλο και δεν σας προλαβαίνω, ενώ δεν έχετε καν την υπομονή να αφήσετε έναν ξένο να προσπαθήσει να συνεννοηθεί στη γλώσσα σας!
«Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ξέρεις, στέκονται αφενός στη "θητεία" μου στο MTV, αφετέρου στη σεξουαλικότητά μου που όμως για μένα δεν συνιστά την πρώτη μου ταυτότητα, ποτέ δεν την είδα έτσι».
• Δεν αγάπησα, όπως είπα, τώρα ξαφνικά τη χώρα σας. Ερχόμουν τακτικά ήδη από τη δεκαετία του ’80, έγινα εκπρόσωπος της Ελλάδας στο MTV, έκανα φίλους εδώ κι αν δεν μεσολαβούσαν οι δουλειές μου στη γερμανική αλλά και τη λουξεμβουργιανή τηλεόραση (VIVA 2, RTL, Tango), θα είχα γίνει Αθηναίος νωρίτερα – ξέρω βέβαια ότι πια σας έρχονται πολλοί ξένοι, τουρίστες αλλά και μόνιμοι κάτοικοι, και ότι όλο αυτό το trend φέρνει gentrification και ακριβά ενοίκια. Τι να κάνω όμως, ούτε εγώ είμαι πλούσιος! Να εγκατασταθώ ξανά στο Λονδίνο το είχα αποκλείσει, η Αθήνα είναι πολύ πιο ζωντανή και ενδιαφέρουσα πόλη από την Κολονία, όπου έζησα τριάντα ολόκληρα χρόνια – τα δέκα τελευταία πηγαινοερχόμουν τακτικά στη Βρετανία για να κοιτάζω την ηλικιωμένη μητέρα μου, με την οποία ήμασταν πολύ δεμένοι. Δεν ήθελε να πάει σε οίκο ευγηρίας και η ιδέα να πεθάνει είτε εκεί είτε σε κάποιο νοσοκομείο την τρόμαζε, έπρεπε λοιπόν να είμαι όσο μπορούσα κοντά της. Κάναμε πολλή παρέα όταν βρισκόμασταν, κουβεντιάζαμε ώρες ολόκληρες, επισκεπτόμασταν αγαπημένα μέρη της νιότης της, πηγαίναμε διακοπές μαζί. Έμαθα κιόλας περισσότερα για τον πατέρα μου με τον οποίο είχαμε και οι δύο πολύ κακή σχέση – χρειάστηκα ψυχολόγο για να το ξεπεράσω. Ήμουν 13 ετών όταν τελικά χώρισαν, τον ξαναείδα μόνο λίγο πριν πεθάνει. Αργότερα έμαθα από τη μητέρα μου ότι ήμουν γι’ αυτόν το λιγότερο επιθυμητό παιδί από τα τρία τους. Έμαθα, ακόμη –κι αυτό μου το αποκάλυψε στα τελευταία της– ότι ήταν έγκυος σε μένα και έχοντας αβάσιμες υποψίες ότι διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, προσπάθησε να τη σκοτώσει, πέφτοντας πάνω της με το αμάξι του. Θα τον είχε χωρίσει νωρίτερα, αλλά οι παντρεμένοι παλιότερα δεν προχωρούσαν εύκολα σε διαζύγιο. Ήταν άλλης γενιάς, με άλλη νοοτροπία και βιώματα, είχαν ζήσει στα νιάτα τους τον πόλεμο.
• Μικρότερος πίστευα ότι εγώ έφταιγα που αδιαφορούσε ο πατέρας μου για μένα – πολλά παιδιά τείνουν να αυτοενοχοποιούνται για την κακή συμπεριφορά των γονιών τους. Γενικά μιλώντας, λοιπόν, πιστεύω ότι τα χρόνια που φρόντιζα τη μητέρα μου μέχρι τον θάνατό της το 2018, στα 93 της χρόνια, ήταν εξαιρετικά σημαντικά γιατί ήρθαμε πολύ κοντά. Ξεκαθάρισα επίσης μερικά πράγματα για τον εαυτό μου και τη δυσλειτουργική σχέση με τον πατέρα μου. Τη νύχτα πριν πεθάνει, ξέρεις, μου ζήτησε να καθίσω δίπλα της και μου μίλησε πολλή ώρα. Ήταν πολύ συναισθηματικός ο λόγος της, μιλούσε πολύ αργά. Η πρώτη της φράση της ήταν: «Θέλω να έχεις έναν σύντροφο που είναι τόσο καλός μαζί σου όσο ήσουν εσύ με μένα». Δάκρυσα. Στο τέλος μού είπε ότι από μένα προσδοκούσε να μην κοιτάζω ποτέ πίσω και να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου όπως ακριβώς θέλω, χωρίς να δίνω πουθενά λογαριασμό. Όσα μου είπε εκείνη τη νύχτα ήταν σαν δέκα βιβλία αυτοβοήθειας σε ένα, έκανα μάλιστα καιρό να τα μοιραστώ γιατί με βύθισαν σε σκέψεις. Αν, πάντως, με ρωτήσεις ποιο είναι το σημαντικότερο απ’ όσα έχω κάνει και ζήσει ως τώρα, όχι, δεν ήταν ούτε η τηλεοπτική μου καριέρα, ούτε οι γνωριμίες και οι συνεντεύξεις με διασημότητες, ούτε τα μακρινά ταξίδια, οι παθιασμένοι έρωτες και τα ξέφρενα πάρτι –χέσ’ τα όλα αυτά– αλλά το ότι στάθηκα στη μητέρα μου μέχρι την τελευταία στιγμή, κάνοντας ό,τι χρειαζόταν ώστε να έχει ένα αξιοπρεπές τέλος. Γιατί το σπουδαιότερο είναι να είσαι καλός άνθρωπος.
• Τα λέω όλα αυτά γιατί σχετίζονται και με την απόφασή μου να εγκατασταθώ μόνιμα στην Αθήνα σε μια ηλικία –είμαι 66 ετών– που οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν τα ρίσκα. Αλλά αν θες πράγματι να ζήσεις τη ζωή σου όπως ποθείς, καθώς με παρότρυνε και η μητέρα μου, δεν υπάρχει «απαγορευτική» ηλικία για μια νέα αρχή. Το ίδιο πράγμα, ξέρεις, μου έλεγε και η Tίνα Tέρνερ με την οποία διατηρούσαμε μια καλή σχέση, της είχα πάρει αρκετές συνεντεύξεις. Σε μία από αυτές, λοιπόν, γνωρίζοντας ότι περνούσα δύσκολα επαγγελματικά εκείνη την περίοδο, μου είπε ακριβώς αυτό, ότι ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις ζωή, ποτέ μη λες «ως εδώ φτάνω». Χαίρομαι πολύ που ακολούθησα τη συμβουλή τους!
• Ναι, ίσως άξιζε να γράψω ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την οικογενειακή μου ιστορία. Έγραψα δύο άλλα, το Getting lost is a part of the journey –ψέματα;– και το Emotionale Vaseline –στα γερμανικά αυτό– που εστίαζε στην αρνητική ψυχολογία και στα «βάσανα» πολλών ποπ σταρ, πώς διαφαίνονται στη μουσική τους, πώς τα εκλαμβάνει το κοινό τους. Και αυτό που συνειδητοποίησα γράφοντάς το ήταν ότι αν στράφηκα στην τηλεόραση, ήταν για να πάρω από τον κόσμο την αγάπη που δεν εισέπραξα ποτέ από τον πατέρα μου. Συχνά, ξέρεις, κάνουμε κάποια πράγματα στη ζωή προκειμένου να αναπληρώσουμε εκείνα που μας λείπουν. Βέβαια, δεν γίνεται να πάρεις πραγματική αγάπη από αγνώστους – η κολακεία είναι άλλη ιστορία.
• Μια ανάλογη εμπειρία με τον δικό της πατέρα είχε και η Mαντόνα, καθώς μου είχε εξομολογηθεί. Ήταν 5 ή 6 ετών όταν έχασε τη μητέρα της από καρκίνο. Δύο χρόνια μετά, ο πατέρας της παντρεύτηκε την οικονόμο του σπιτιού και ελάχιστη σημασία τής έδινε. Συνήθιζε λοιπόν, μου έλεγε, να ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, να σηκώνει το φόρεμά της και να του δείχνει τα εσώρουχά της ώστε να την προσέξει! Και αυτό, τρόπον τινά, «έκανε», μεγαλώνοντας, στην καλλιτεχνική της σταδιοδρομία, υπακούοντας σε μια υποσυνείδητη ανάγκη να τραβά την προσοχή. Πάντα, ξέρεις, αγαπούσα τους ποπ σταρ, όχι απαραίτητα για τη μουσική τους, αλλά επειδή πολλές φορές είναι μεν χαρακτήρες αλλοπρόσαλλοι, εγωιστές, γελοίοι, αλλά ταυτόχρονα είναι και συναρπαστικοί, σε μαγνητίζουν. Αρκετοί υπέφεραν ως παιδιά, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι τους «τρώει». Η Mαντόνα, τώρα, δεν είναι καθόλου εύκολος άνθρωπος, ενίοτε μπορεί να γίνει έως και εφιαλτικός. Διαθέτει, εντούτοις, καταπληκτική αύρα και σίγουρα άλλαξε πολλά στη μουσική βιομηχανία, άνοιξε επίσης δρόμους για πολλές καλλιτέχνιδες, όλοι τη σέβονται γι’ αυτό. Όταν συναντηθήκαμε για μία ακόμα συνέντευξη, ήταν νομίζω το 1997, με ρώτησε, θυμάμαι, με ποιον νομίζω ότι θα έπρεπε να συνεργαστεί στην επόμενη δουλειά της. Πρότεινα τον Ουίλιαμ Όρμπιτ. Δεν αντέδρασε, μου είπε όμως «αλήθεια, Steve, γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις μαζί μου μερικές βδομάδες στο Λος Άντζελες»; «Πολύ τιμητική η πρόσκλησή σου, αγαπητή μου», της απάντησα, «αλλά δεν είμαστε καν φίλοι, γιατί να έρθω να μείνουμε μαζί;». Διότι ήξερα βέβαια ότι οι ποπ σταρ δεν με έβλεπαν φιλικά αλλά ως κάποιον που μπορούσε να τους εξασφαλίσει τεράστια δημοσιότητα μέσω του MTV. Μπορούσα γενικά να τους είμαι πολλαπλά χρήσιμος, όμως η φιλία είναι κάτι διαφορετικό. Δεν με ενδιέφερε, έπειτα, να κάνω τον «ακόλουθο» κανενός. Και δεν θα ισχυριστώ ότι το έκανε επειδή εγώ της το είπα. αλλά συνεργάστηκε πράγματι με τον Ουίλιαμ Όρμπιτ, και το αποτέλεσμα ήταν δύο από τα πιο πετυχημένα άλμπουμ της, το «Ray of Light» και το «Music»!
• Αν ήμουν αρκετά μεθυσμένος εκείνη την ώρα, μπορεί να υπέκυπτα στην πρότασή της. Κάνεις απίστευτα πράγματα μεθυσμένος. Πριν από αρκετά χρόνια, βρισκόμουν στην Αθήνα για ολιγοήμερες διακοπές. Ένα βράδυ πήρα από το Intercontinental ταξί για Κολωνάκι και λίγο πριν φτάσουμε στην πλατεία, μια παρέα σε ένα άλλο αμάξι που με αναγνώρισε λένε του ταξιτζή «σταμάτα!». «Έγινε κάτι;», ρώτησα. «Όχι, απλώς θέλουμε να σε πάρουμε μαζί μας σε ένα πάρτι!» μου είπαν. «Γιατί όχι;», απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη και δύο ώρες αργότερα βρέθηκα κάπου στην Κόρινθο να χορεύω με αυτούς τους τύπους σε ένα πάρτι. Τους οποίους στη συνέχεια έχασα, αλλά γνώρισα άλλους, με τους οποίους καταλήξαμε να γίνουμε τύφλα σε κάποιο μπαρ. Όταν πια ξημέρωνε, δεν ξέρω πώς, αλλά βρέθηκα μόνος μου σε έναν χωματόδρομο στη μέση τού πουθενά. Βλέπω τότε να έρχεται ένα περιπολικό. Σταματά. Κατεβαίνουν δύο αστυνομικοί, μου χαμογελούν, αλλά ξαφνικά ο ένας με αρπάζει με λαβή και καρφώνει το πιστόλι του στο κεφάλι μου, ενώ ο άλλος μάς φωτογραφίζει με μια κάμερα τσέπης! Με είχαν αναγνωρίσει κι αυτοί, βλέπεις, και ήθελαν ένα σουβενίρ. Κάποιος, κάπου στην Ελλάδα έχει μια φωτογραφία μου με ένα αστυνομικό πιστόλι να με σημαδεύει στο κεφάλι – μπορεί αύριο να κοστίζει μια περιουσία!
• Με το MTV ξεκίνησα το 1987. Το αφεντικό μου ήταν ένας Αμερικανός, τελειωμένος κοκάκιας, που όταν βγαίναμε μαζί στο Λονδίνο κάθε θηλυκό που έβλεπε έλεγε ότι ήθελε να το γαμήσει. Ήταν εκνευριστικό, λες και κυκλοφορούσα με κάναν ξαναμμένο 16άρη. Κάποια στιγμή τρακάρουμε έναν ωραίο τύπο και τότε λέω επίτηδες, «εγώ θέλω να γαμήσω αυτόν». «Τι, είσαι γκέι; Καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα…» μου έκανε, αλλά εγώ κατάλαβα ότι υπήρχε. Στη συνάντηση στελεχών την επομένη συζητούσαν αν θα μπορούσα να έχω μια εκπομπή όντας ανοιχτά γκέι και το κλίμα έδειχνε αρνητικό. Τότε η Κριστίν Γκόραμ, η Αυστριακή επικεφαλής του γραφείου Τύπου και σύζυγος του Σκοτ Γκόραμ των Thin Lizzy, σηκώθηκε και είπε «μα, ξέρετε, όλοι οι παρουσιαστές στην Ευρώπη είναι γκέι!». «Ναι; Αλήθεια; Οk τότε», συγκατάνευσαν οι Αμερικανοί με τη γνωστή τους αφέλεια. Βγαίνοντας η Κριστίν από το δωμάτιο μού έκλεισε το μάτι συνωμοτικά γιατί αυτό ήταν, εννοείται, τελείως ψέμα! Τη γλίτωσα τότε μεν αλλά, το πιστεύεις ή όχι, το MTV προσπάθησε να με απολύσει αρκετές φορές επειδή ήμουν γκέι, με έσωζε όμως η δημοφιλία μου. Ένα βράδυ, παραμονές κρίσεων στο κανάλι, είχαν βγει όλοι από τη διεύθυνση να φάνε σε ένα βραζιλιάνικο εστιατόριο και όταν ο σερβιτόρος κατάλαβε ότι ήταν από το MTV, τους είπε πόσο λατρεύει αυτό το κανάλι. Τον ρώτησαν τότε τι του αρέσει περισσότερο – «o Steve Blame!», δήλωσε ενθουσιωδώς, σώζοντας ξανά την καριέρα μου! Αγνοούσαν, βέβαια, ότι ο σερβιτόρος ήταν επίσης γκέι και ότι δυο βδομάδες πριν είχαμε γνωριστεί στο Άμστερνταμ – το λες και «γκέι κάρμα» αυτό!
• Πού πάω στην Αθήνα όταν βγαίνω; Βασικά, πηγαίνω σε πολλές συναυλίες. Τόσο ξένων καλλιτεχνών που έρχονται στο πλαίσιο περιοδειών, όπως ο Mαρκ Άλμοντ στο Gazarte ή οι Stranglers στο Ηρώδειο φέτος, όσο και Ελλήνων. Ακούω πολλά είδη μουσικής, από ποπ και ροκ μέχρι electro και τραπ, το οποίο θεωρώ αρκετά παρεξηγημένο είδος. Μου αρέσει πολύ π.χ. ο Apon, τον έχω δει και στη σκηνή και απολάμβανα το γεγονός ότι ήμουν μακράν ο μεγαλύτερος σε ηλικία θεατής. Ξεχωρίζω τη Melina που έχει πολύ όμορφη φωνή, τον Blend Mishkin, τον Sicario, την Klavdia, τη Μαρίνα Σάττι, που είναι ιδιαίτερη, και βέβαια την Άννα Βίσση, που στην ηλικία της διατηρεί τεράστιο κοινό. Μια πλευρά των διαφορετικών πολιτισμών είναι ότι οι μουσικοί ήχοι τους διαφέρουν. Και όταν τους συνηθίσεις, αρχίζουν να σημαίνουν κάτι για σένα, να ασκούν μια επίδραση πάνω σου και βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον το ότι στην Ελλάδα συνυπάρχουν και ακούγονται ευρέως τόσα είδη μουσικής ταυτόχρονα. Αλλά δεν αγαπώ μόνο την ελληνική μουσική, αγαπώ επίσης την κουζίνα, το κλίμα και βέβαια τις θάλασσές σας, ακόμα κι εδώ στην Αττική – κατεβαίνω τακτικά τα καλοκαίρι για κολύμπι στη Βάρκιζα όπου μένει η φίλη μου Μαρία Μαρκουλή. Ίσως αυτά ακούγονται κοινότοπα σε σας, αλλά για μένα δεν ήταν ποτέ ρουτίνα και ενθουσιάζομαι! Έχετε, βέβαια, περάσει και δύσκολα, τα πρώτα χρόνια ειδικά μετά την κρίση του 2009 ήταν, θυμάμαι, κόλαση. Είχα σοκαριστεί, δε, από το πόσο χαμηλά είχαν πέσει οι μισθοί, ενώ το κόστος ζωής εκτοξευόταν. Φαίνεται ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν αρκετά από τότε, η πόλη έχει αναβαθμιστεί αισθητά, παρότι η ακρίβεια επιμένει. Και σε άλλες χώρες συμβαίνει αυτό, στη Βρετανία επίσης, όμως εκεί πληρώνονται, ακόμα, λίγο καλύτερα.
• Είπα πριν για μουσικούς, ωστόσο έχετε και ηθοποιούς καλούς. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ας πούμε, είναι μεγάλο ταλέντο, το σίριαλ «Maestro» προβλήθηκε στο Netflix, μια αναμφίβολα σπουδαία διάκριση. Εκτιμώ, επίσης, τον Αλέκο Συσσοβίτη που γνωριζόμαστε από παλιά. Υπάρχουν, θα έλεγα, πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι στην Ελλάδα που θα έκαναν άνετα καριέρα στο εξωτερικό αν δεν ήταν το εμπόδιο της γλώσσας. Ακόμα και από τη Γερμανία να είσαι, μια χώρα μεγαλύτερη, ισχυρότερη και με μια γλώσσα που μιλιέται ευρέως στην Ευρώπη, χωρίς αγγλικά δύσκολα κάνεις διεθνή καριέρα.
• Όχι, δεν σκοπεύω να κάνω τηλεόραση στην Ελλάδα, μαζί όμως με τον Κωνσταντίνο Κούρο, έναν εξαίρετο νέο δημοσιογράφο που μου θυμίζει πολύ εμένα στα νιάτα μου, σχεδιάζουμε ένα podcast με μουσικό, κυρίως, περιεχόμενο. Θα παίρνουμε συνεντεύξεις από διάφορους καλλιτέχνες, αρχικά στο σπίτι μου και αργότερα, αν «τσουλήσει», σε στούντιο. Η ιδέα είναι ότι δύο άνθρωποι από διαφορετικές γενιές μπορεί να εκτιμούν τα ίδια πράγματα, έστω από άλλη σκοπιά. Έχω, επίσης, ξεκινήσει επαφές για μια συνεργασία με το ΕΚΚΟΜΕΔ που υποστηρίζει νέα ταλέντα στον κινηματογράφο και άλλα οπτικοακουστικά μέσα.
• Η εμπειρία μου από την κουίρ Αθήνα; Δεν έχω, φοβάμαι, κάτι ιδιαίτερο να αναφέρω, πέρα από το ότι έχω επισκεφτεί κάποια μπαρ. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ξέρεις, στέκονται αφενός στη «θητεία» μου στο MTV, αφετέρου στη σεξουαλικότητά μου που όμως για μένα δεν συνιστά την πρώτη μου ταυτότητα, ποτέ δεν την είδα έτσι. Είναι προφανώς μέρος του εαυτού μου αφότου έκανα το coming out μου κάπου μισό αιώνα πριν, δεν είναι όμως αυτό που καταρχάς με προσδιορίζει. Αλλά θυμάμαι ότι «βγήκα προς τα έξω» σε μια πολύ δύσκολη εποχή, το AIDS θέριζε. Πήγα το ’83 ή το ’84 ένα Σαββατόβραδο σε κάποιο γκέι κλαμπ στο Λονδίνο που διηύθυνε ένας Ελληνοκύπριος φίλος του Τζορτζ Μάικλ –στρέιτ ο ίδιος, ωστόσο– και το βρήκα κλειστό. «Τι συνέβη;» τον ρώτησα, «κλείσαμε γιατί οι περισσότεροι πελάτες μας πέθαναν», απάντησε ψυχρά – δύσκολα αντιλαμβάνεται κάποιος νεότερος το ζοφερό κλίμα που επικρατούσε τότε στην γκέι κοινότητα. Μια ολόκληρη γενιά σχεδόν αφανίστηκε. Ευτυχώς αυτό έχει πια αλλάξει, καμία σχέση. Είναι, έπειτα, πολύ πιο άνετο να είσαι σήμερα ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+, μπορείς να ζήσεις τη δική σου ζωή χωρίς να υποκρίνεσαι ότι είσαι κάποιος άλλος. Όμως το διακύβευμα παραμένει, βλέπουμε τι γίνεται στις ΗΠΑ με τον Τραμπ. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι μερικές φορές η κοινωνία εκεί έξω νιώθει ότι της τρίβουμε στη μούρη αυτό που λένε «woke κουλτούρα». Αυτό, ωστόσο, που εκείνοι δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι όλη αυτή η «φασαρία» δεν γίνεται για το σεξ αλλά για την αγάπη – τόσο απλά. Και η αγάπη, που είναι πάντα ίδια, πέρα από φύλα και ερωτικές προτιμήσεις, δεν είναι στο πουλί σου, είναι στο κεφάλι σου. Αλλά ίσως πρέπει να μεγαλώσουμε για να το κατανοήσουμε αυτό. Κάτι αντίστοιχο μού είπε ο Δαλάι Λάμα όταν πήγα να του πάρω συνέντευξη στην Νταραμσάλα: σε κάποια φάση, καθώς περπατούσαμε στον κήπο του για τις ανάγκες των γυρισμάτων, του αποκάλυψα ότι είμαι ομοφυλόφιλος. «Α, δεν έχει καμιά σημασία. Η αγάπη είναι πάντα η ίδια και σχετίζεται με την ποιότητα, όχι με την ποσότητα». Μου είπε, επίσης, ότι είναι τα μικρά πράγματα στη ζωή που θα με κάνουν ευτυχισμένο – χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να συνειδητοποιήσω πόσο σοφή ήταν η φαινομενικά απλοϊκή εκείνη ρήση.
• Δεν είμαι νοσταλγικός ως χαρακτήρας, προτιμώ να ζω στο παρόν, αλλά, ναι, ισχύει ότι το MTV άλλαξε το τοπίο των μουσικών μέσων ενημέρωσης, άλλαξε επίσης τον τρόπο με τον οποίο βλέπαμε τη μουσική – την έκανε ορατή. Έκανε, επιπλέον, την εικόνα εξίσου σημαντική με τη μουσική, πράγμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μια άλλη καινοτομία ήταν ότι αρκετά χρόνια μάς άφηναν να κάνουμε ό,τι θέλουμε στο κανάλι, βασικά επειδή δεν είχαν αρκετό προσωπικό και πόρους για να μας ελέγχουν. Λέγαμε, ας πούμε, μεταξύ μας στις συσκέψεις «τι άκουσες τελευταία και σου άρεσε;» - «Αυτό». «Ωραία, πάμε να το κάνουμε θέμα!». Δεν χρειαζόταν να λάβουμε κάποια έγκριση. Εντάξει, δεν μπορούσες να αγνοήσεις τους mainstream καλλιτέχνες, μπορούσες όμως να πας και παραπέρα. Στην πορεία, βέβαια, το MTV εξελίχθηκε σε κάτι άλλο και η έλευση του YouTube σήμανε το τέλος του πολύ πριν από το οριστικό του κλείσιμο που ανακοινώθηκε πρόσφατα. Η διαφορά με τις ιντερνετικές μουσικές πλατφόρμες είναι ότι τότε εμείς, οι άνθρωποι, αποφασίζαμε τι άξιζε να προωθήσουμε. Αυτό που πλέον αποφασίζει είναι ο αλγόριθμος. Ναι, έχουμε τώρα και την τεχνητή νοημοσύνη που σου γράφει ολόκληρα μουσικά κομμάτια, με στίχους, ενορχηστρώσεις κ.λπ. που άνετα περνάνε για αυθεντικά, προσωπικά ωστόσο δεν τη βλέπω ως πρόβλημα αλλά ως ένα ακόμα εργαλείο. Το ζήτημα δεν είναι να «φοβηθείς» την τεχνητή νοημοσύνη αλλά να τη χρησιμοποιήσεις δημιουργικά.
• Τι άλλο έχω κάνει στη ζωή μου; Έγραψα σενάρια, μεταξύ αυτών ένα επεισόδιο για την αστυνομική σειρά «Cape Town» που διατίθεται σε Netflix και Amazon, έκανα το φορμάτ για το βραβευμένο τηλεπαιχνίδι «Where is the money», υπήρξα μέγα παρτάλι –«Raver Blame» με λέγανε στη Γερμανία– και λίγο απρόσεκτος κάποιες φορές, δεν μετανιώνω πάντως για κάτι, ούτε θα είχε νόημα. Ούτε καν για το καλλιτεχνικό μου όνομα, το Steve Blame, που κατά τον θεραπευτή μου είναι η εξωστρεφής και ακραία εκδοχή του Stephen James, όπως με λένε πραγματικά! Νομίζω ότι τελικά είμαι ένας συνδυασμός των δύο, πράγμα το οποίο με έχει κάνει ευτυχή.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
