Το ψυγείο του εξοχικού λέει πάντα την αλήθεια
Ό,τι δεν πετάς, γίνεται... ιστορία ή έστω, μια δροσερή σαλάτα.
ADVERTORIAL
Το εξοχικό της Λένας και του Αργύρη είναι μικρό και δανεικό. Ένας μακρινός θείος λείπει καιρό στο εξωτερικό και τους έχει δώσει τα κλειδιά. Μία κρεβατοκάμαρα, ένα μπάνιο με μια vintage πλαστική κουρτίνα, μια κουζίνα που μυρίζει 90s και ένα ψυγείο που κάνει θόρυβο όταν ανοίγεις την κατάψυξη. Αυτό είναι όλο κι όλο το σπίτι. Έρχονται εδώ τα τελευταία καλοκαίρια, μόλις τελειώσουν οι εξεταστικές. Κάνουν τα μπάνια τους, βλέπουν ταινίες, διαβάζουν και μαγειρεύουν. Ή μάλλον, «επινοούν» φαγητό. Γιατί το ψυγείο του εξοχικού λέει πάντα την αλήθεια. Δεν είναι σαν της πόλης, με τα υπερβολικά πολλά τυριά και τις τρεις ανοιγμένες μουστάρδες. Είναι λιτό, σαν ημερολόγιο. Εδώ, τα παιδιά μαγειρεύουν ανάποδα. Δεν ξεκινούν από τη συνταγή, αλλά από το τι υπάρχει από υλικά. Δεν ψωνίζουν με λίστα, αλλά κοιτάζουν πρώτα να δουν τι περισσεύει.
Τα φρούτα που παραωρίμασαν γίνονται παγωμένο smoothie και το ψωμί δεν πάει ποτέ χαμένο αν έχεις ντομάτα και φαντασία. Το ψυγείο δεν είναι ποτέ άδειο, αλλά απλώς ειλικρινές. Δεν σε αφήνει να ξεχαστείς. Δεν έχει χώρο για υπερβολές. Αν βάλεις κάτι και το ξεχάσεις, στο θυμίζει. Εμμέσως. Με μυρωδιά και ήχο. Κάθε Δευτέρα, η Λένα κάνει ένα πέρασμα από το κοντινότερο Lidl. Πιάνει κουβέντα με τον υπεύθυνο της μαναβικής. Της λέει ποια φρούτα είναι για «τώρα», για σήμερα. Κι εκείνη τα παίρνει. Αισθάνεται σαν να τα σώζει. Ξέρει πως ό,τι πάρει πρέπει να το φροντίσει. Και ό,τι περισσέψει πρέπει να του βρει δεύτερη ζωή. «Αυτά είναι τα καλύτερα. Ζουμερά, οικονομικά και ποτέ δεν πάνε χαμένα», επιβεβαιώνει ο υπεύθυνος, ενώ η Λένα γνέφει καταφατικά, συμφωνώντας απόλυτα. Τα ροδάκινα με τις μικρές ατέλειες θα γίνουν μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη. Και τα κολοκυθάκια που θα περισσέψουν από το μεσημεριανό φαγητό θα μπουν σε αυτοσχέδια, veggie πίτα με λίγο δυόσμο και φέτα.
Προς το τέλος της εβδομάδας, ένα απόγευμα γύρω στις επτά, παίρνουν τηλέφωνο ο Στέλιος και η Νάντια. Ζευγάρι φίλων, που κάνουν ένα road trip στα νότια και περνούν από κοντά. «Να περάσουμε για ένα κρασί;» λένε. «Ε, ναι, περάστε!» απαντά η Λένα. Με το που κλείνει το τηλέφωνο, κοιτάζει τον Αργύρη. «Δεν έχουμε τίποτα», της λέει. «Έχουμε τα πάντα», του απαντά. Το τραπέζι στρώνεται απλό, χωρίς φανφάρες. Μια πήλινη σαλατιέρα γεμίζει με τη γνωστή ψωμο-ντοματο-φέτα συνταγή. Δύο βραστές πατάτες που έχουν ξεμείνει, γίνονται σαλάτα με μουστάρδα, λεμόνι και μαϊντανό. Το χθεσινό ψωμί μετατρέπεται σε τραγανά κρουτόν. Μια κανάτα νερό με δυόσμο και αγγούρι συνοδεύεται από παγωμένα φλιτζανάκια του καφέ. Ό,τι υπάρχει, χρησιμοποιείται. Τίποτα δεν είναι περιττό, αλλά και τίποτα δεν λείπει. Η Λένα και ο Αργύρης -για ακόμη μια φορά- έχουν κάνει αυτό που ξέρουν καλά. Δεν μαγειρεύουν, «επινοούν» φαγητό. Και οι φίλοι θα το χαρακτηρίσουν δικαίως το ωραιότερο γεύμα του καλοκαιριού. Στο τέλος της βραδιάς, μαζεύουν τα πιάτα χωρίς βιασύνη. Η κουζίνα είναι ζωντανή, σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Το επόμενο πρωί, ξυπνούν και από συνήθεια ανοίγουν ξανά το ψυγείο. Ξεκάθαρο. Ειλικρινές. Όπως ακριβώς το άφησαν. Κάτι θα κρύβει για πρωινό.
Το ψυγείο του εξοχικού δεν λέει (όντως) ποτέ ψέματα. Δεν επιτρέπει την αυταπάτη της αφθονίας, ούτε όμως και τον φόβο της έλλειψης. Αν το κοιτάξεις καλά, θα σου μάθει πώς να ζεις πιο απλά. Πιο συνειδητά. Πώς να σέβεσαι το φαγητό, τον χρόνο και τους ανθρώπους. Και πως τελικά, η φροντίδα δεν μετριέται σε ποσότητες. Κάθε τι που τρώμε είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου κύκλου. Και ο τρόπος που επιλέγουμε να τρώμε, είναι τελικά ο τρόπος που επιλέγουμε να ζούμε. Κι όσο για τις επιλογές; Όλα ξεκινούν από μικρές, σχεδόν αόρατες κινήσεις. Ένα καλάθι που γεμίζει η Λένα με βάση το «τι θα φάνε» με τον Αργύρη, όχι το «τι μπορεί να χρειαστούν». Φρούτα ώριμα, λαχανικά της εποχής, συσκευασίες με σαφή ημερομηνία, αγορές που γίνονται με επίγνωση, εκεί που κάθε επιλογή έχει λόγο και ανταπόκριση.
Είναι, λοιπόν, σίγουρο. Το ψυγείο του εξοχικού λέει πάντα την αλήθεια. Αρκεί να είσαι έτοιμος να την ακούσεις, να τη σεβαστείς, αλλά και να τη σερβίρεις στο τραπέζι σου.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
