Πίσω από το γήπεδο, η θάλασσα
Είχαμε σπαταλήσει ήδη τη μισή νύχτα. Είπε: "Πάμε να δούμε τη θάλασσα". Θυμόταν ένα στενό που οδηγούσε πίσω από το γήπεδο, ένα στενό που δυσκολευόταν τώρα να βρεί. Στο τέλος, χαθήκαμε στον λαβύρινθο ενός πάρκινγκ. Είπε: "Φοβιστερά είναι εδώ", εγώ πάλι ένιωθα καλά. Το στενό υπήρχε, αλλά ήταν φραγμένο με κατεβασμένη μπάρα. Αντίο θάλασσα. Ασφάλισε τις πόρτες και ανέβασε τα παράθυρα. Πάτησε γκάζι κι έκανε γρήγορα όπισθεν για να βγούμε από το πάρκινγκ. Δεν ήμασταν μόνοι. Κρυμμένο πίσω από έναν φράχτη, στο βαθύ σκοτάδι, ένα αυτοκίνητο, χωρίς φώτα, έμοιαζε παρατημένο. Είπε: "Θα τους τρομάξουμε". Μια απότομη στροφή του τιμονιού και το αυτοκίνητο λαμπάδιασε μέσα στο σκληρό φως των προβολέων. Προλάβαμε να δούμε δύο ημίγυμνες φιγούρες να εξαφανίζονται κάτω από το παρμπρίζ, πανικόβλητες. Έψαξε για άλλα θύματα τριγύρω, αλλά δεν υπήρξαν, και τελικά βγήκαμε από το πάρκινγκ. Κι εμένα μου φάνηκε ότι είχε χαθεί μια ευκαιρία στα βράχια.
