Γεννήθηκα στην Αγία Παρασκευή και το περιβάλλον μου πολύ περίεργο, γιατί και οι δυο γονείς μου ήταν ιδιαίτεροι χαρακτήρες, νευρωτικοί, αλλά ταυτόχρονα ευχάριστοι, με πολύ χιούμορ αλλά και πολλές εντάσεις – ήμασταν όλοι λίγο κυκλοθυμικοί. Πήγα σε ένα ιδιωτικό γαλλικό σχολείο, το οποίο με κατέστρεψε κοινωνικά, γιατί βρέθηκα σε ένα περιβάλλον όπου όλα ήταν σε μια γλώσσα που δεν ήξερα, οπότε, από την αρχή της ζωής μου μπήκα σε μια θέση όπου δεν είχα καμία ελπίδα να επικοινωνήσω με τους συμμαθητές μου. Αυτό με ακολούθησε για πολύ καιρό, γιατί όταν έμαθα επιτέλους γαλλικά, με πήραν από το γαλλικό σχολείο και με πήγαν σε ένα ελληνικό δημόσιο. Εκεί ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί ήμουν το παιδί που ήρθε από το ιδιωτικό το γαλλικό! Ήταν περίεργο για μένα το ελληνικό σχολείο, γιατί είχα μάθει σε άλλο σύστημα και έπρεπε να προσαρμοστώ σε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Ήταν άλλη κουλτούρα και δεν συγχρονίστηκα ποτέ με τους υπόλοιπους. Ακόμα νιώθω ότι μαθαίνω πώς να ζω στην ελληνική κοινωνία.
• Ο πατέρας μου δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά, η μάνα μου ήταν γκοθού στα νιάτα της· σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, είναι σινεφίλ, λατρεύει την τέχνη, στο σπίτι υπήρχε συνέχεια μουσική, βλέπαμε ταινίες, μας πήγαινε σε παραστάσεις. Ήμουν πάντα το περίεργο παιδί που σκεφτόταν και ζωγράφιζε πολύ. Μου ήταν πολύ εύκολο να ζωγραφίζω και ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω παντού – χρειαζόμουν μόνο χαρτί και μολύβι. Ήταν και λίγο ψυχανάλυση για μένα, ψυχοθεραπεία. Και επειδή περνούσα πολύ καιρό μόνος μου, ζωγράφιζα χαρακτήρες και έβαζα κι εμένα μέσα σε κόμικς – σε αυτό έχω αφιερώσει τον περισσότερο χρόνο στη ζωή μου. Θεωρώ ότι ως σκιτσογράφος και σεναριογράφος κόμικς είμαι πολύ πιο ενδιαφέρων απ’ ό,τι ως μουσικός. Τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη, γιατί δεν θα γίνει ποτέ mainstream. Μπορείς να πεις το πιο χοντροκομμένο, το πιο χυδαίο αστείο, αλλά επειδή το έχεις ζωγραφίσει πολύ καλά, ο κόσμος θα το δεχτεί.
Παλιά έκανα μουσική για να εκφράσω αυτά που ένιωθα και μια στενοχώρια έντονη που είχα μέσα μου, πια ο λόγος που γράφω μουσική είναι επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα, ούτε καλλιτεχνικά ούτε πουθενά, και θέλω να γράφω μουσική πολύ άσχημη, πάρα πολύ επιθετική.
• Πάντα μου έβγαινε μια αντίδραση, δεν φοβόμουν να είμαι ο περίεργος της τάξης, το ήθελα, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να μου κάνουν μπούλινγκ. Έκανα συνέχεια παρέα με τους κάγκουρες του σχολείου γιατί μπορούσα να τους κάνω εύκολα να με συμπαθήσουν με την «τρέλα» που έβγαζα, αλλά δεν μπορούσα να συγχρονιστώ με κανέναν. Ήμουν πάντα μόνος μου και από ένα σημείο κι υστέρα, στο λύκειο, δεν έκανα παρέα με κανένα παιδί απ’ το σχολείο μου. Έκανα παρέα μόνο με μεγαλύτερους, με τους οποίους μιλάγαμε για μουσική. Είχα φίλους, αλλά ήμουν πάντα πολύ κλειστός.
• Το μόνο που ήθελα να κάνω όταν ήμουν πολύ μικρός ήταν να γίνω πολύ καλός σε κάτι, δεν ήξερα σε τι, δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, ήθελα απλώς να φτιάχνω πράγματα που να αρέσουν και να κάνουν τους ανθρώπους να ασχοληθούν με αυτά. Ακόμα το έχω αυτό, θέλω να δημιουργώ κάτι ωραίο.
• Η γενιά μου έχει μεγάλο πρόβλημα, και το βλέπω συνεχώς στους συνομηλίκους μου. Πλέον το θέμα δεν είναι τόσο η αυστηρότητα των γονιών όσο ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε επαναπαυθεί κάπως. Τελειώνεις το λύκειο και γίνεσαι φοιτητής, μετά βρίσκεις μια δουλειά, αλλά περιμένεις πάντα να γίνεις αυτό που θα ήθελες πραγματικά να κάνεις. Παλιά πίεζαν οι γονείς, τώρα πιέζεις ο ίδιος τον εαυτό σου. Κανένας από τους συμμαθητές μου δεν ήθελε να σπουδάσει, όλοι έλεγαν θα πάω σε μια σχολή και παράλληλα θα κάνω κι «αυτό», το οποίο ίσως και να μην το κάνουν ποτέ. Εγώ, επειδή ένιωθα ότι δεν είχα στον ήλιο μοίρα, επειδή έκανα και κόμικς, και ήξερα ότι και στο πανεπιστήμιο να μπω –μπήκα, τελικά, στο τμήμα Γραφιστικής– αποκλείεται να το τελείωνα, έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Και έκανα μουσική.
• Ο Eddie Dark είναι μια περσόνα που ξεκίνησε στα 19 μου για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ήταν ένας «ζωντανός νεκρός» που βγήκε απ’ τον «τάφο» – περνούσα έναν χωρισμό πολύ έντονα και ήμουν πολύ ευάλωτος. Ήμουν φοβιτσιάρης όταν τον έφτιαξα, λίγο φλώρος και ένιωθα ότι είχα μέσα μου κάτι που έπρεπε να βγει, τον χαρακτήρα που θα ήθελα να είμαι. Όταν ξεκίνησα το make up, αυτό έγινε κατευθείαν. Θυμάμαι την πρώτη φορά που βάφτηκα για να βγω στο πρώτο live – ένιωσα ότι αν ερχόταν κάποιος να μου κάνει οτιδήποτε, θα μπορούσα με ένα βλέμμα να τον κάνω χίλια κομμάτια. Γινόμουν κάπως σούπερ ήρωας, ήταν σαν να έβαζα τη μάσκα του Spiderman και ξαφνικά μπορούσα να κάνω τα πάντα. O Eddie Dark δεν με έκανε απλώς πιο δυνατό, ένιωσα ένα συναίσθημα που δεν είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε, θυμό. Πλέον είμαι συνέχεια νευριασμένος, παλιά ήμουν πολύ πράος.
• Τώρα αυτό που με αφορά είναι κάτι ζωντανό και πιο ειλικρινές, έχει αλλάξει και ο λόγος που κάνω μουσική πλέον. Παλιά έκανα μουσική για να εκφράσω αυτά που ένιωθα και μια στενοχώρια έντονη που είχα μέσα μου, πια ο λόγος που γράφω μουσική είναι επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα, ούτε καλλιτεχνικά ούτε πουθενά, και θέλω να γράφω μουσική πολύ άσχημη, πάρα πολύ επιθετική. Ο κόσμος θέλει μόνο να περνάει καλά, γι’ αυτό δεν θέλω η μουσική μου να ακούγεται καλή. Θέλω να σε ενοχλεί, αλλά και να μην μπορείς να σταματήσεις να την ακούς. Έχω αρχίσει να φτιάχνω λίγο πιο ψυχωτική μουσική, που «χτυπάει» ένα άλλο κομμάτι του μυαλού, πέρα από το «ακούω μουσική». Το χειρότερο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ είναι από έναν άλλο μουσικό που μου ’χε πει, σχολιάζοντας τη μουσική μου, «πρέπει να αφήσεις να μπει λίγο φως, είναι πολύ μαύρα αυτά που λες».
EDDIE DARK - S.T.D (Official Video)
• Με τους στίχους μου προσπαθώ να μιλάω στον κόσμο και όχι να περιγράφω μια κατάσταση ή αυτά που νιώθω, είναι σαν διάγγελμα. Έχω καταλάβει ότι όταν ακούς κάτι που σου φαίνεται λάθος, είναι σαν να χτυπάει ένα ξυπνητήρι που θες να το κλείσεις και σε επηρεάζει πάρα πολύ έντονα. Αν συνδυάσεις αυτό το component με μια ωραία μελωδία, επαναλαμβανόμενους στίχους και μια γκρούβα, ο κόσμος αρχίζει να χορεύει και σιγά-σιγά παίρνει το μήνυμα. Αν γράψεις περίεργη χορευτική μουσική, ο κόσμος θα αρχίσει να χορεύει περίεργα, και το σώμα ξέρει: αν αρχίσει να ξεδιπλώνεται, τότε θα ξεδιπλωθεί και το μυαλό.
• Στο «Freakwave» είχα μια παιδικότητα, δεν προσπαθούσα καθόλου να είναι σκοτεινό, ήθελα απλώς να φτιάξω synth pop με την οποία θα έβγαζα τις ευαισθησίες μου, ήταν μια πιο αισιόδοξη πτυχή του εαυτού μου. Στο «Λουλούδια», που ήταν δίσκος χωρισμού και ήμουν στην πιο θλιμμένη και ευαίσθητη περίοδο της ζωής μου, το είχα δει λίγο καταραμένος καλλιτέχνης, αλλά ταυτόχρονα ήταν και λίγο παρωδία του ελληνικού new wave. Μετά, με το «Disκo-Terrorista» άλλαξαν τα πάντα. Επηρεάζομαι πολύ από τα άτομα που έχω γύρω μου. Την περίοδο που έγραφα τα «Λουλούδια» πήγαινα μόνο σε μπαρ, έπινα ουίσκι και κάπνιζα. Λίγο αφότου άρχισα να το γράφω –τότε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βγήκε τελικά, έγραφα μια μαλακία και μισή– γνώρισα το πιο cool άτομο που ξέρω. Το είχα ερωτευτεί, του είχα βάλει τη μουσική μου και δεν του άρεσε – άκουγε hardcore techno, industrial, έτσι αποφάσισα να γράψω τέτοια. Επειδή ήθελα να το εντυπωσιάσω, έβαλα τα δυνατά μου και όσο περισσότερο έγραφα τέτοια μουσική τόσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον μου έδειχνε. Έπιανα σιγά-σιγά πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός του και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, και επειδή ζήσαμε μαζί πολύ πανκ καταστάσεις, πράγματα που τα θυμάμαι και ανατριχιάζω, το μόνο που θα μπορούσε να βγει ήταν αυτός ο δίσκος. Το «Εγώ κι εσύ» το έχω γράψει γι’ αυτό το άτομο και είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου.
EDDIE DARK - ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ (Official Audio)
• Το κοινό που ήθελα πάντα να έχω είναι τα πανκιά. Δυστυχώς, δεν το έχω καταφέρει αυτό, γιατί μάλλον είμαι πολύ πουλημένος γι’ αυτά. Η μεγαλύτερή μου ευχαρίστηση είναι όταν βλέπω στα live μου περίεργες φάτσες να χορεύουν σαν να κάνουν πόγκο.
• Πιστεύω ότι στην ελληνική alternative σκηνή έχουμε χάσει κάθε ίχνος αλητείας. Δηλαδή έχουν γίνει όλα η μικροαστική φλωριά που μας την έχουν περάσει ως το νέο ροκ. Δεν γίνεται όλοι να ακούμε ένα γλυκανάλατο synth pop και να κάνουμε ότι αυτό είναι η μουσική σκηνή στην Ελλάδα. Θέλω να βγουν πιτσιρίκια και να βάλουν στη μουσική λίγο αυτοκαταστροφή, λίγο πόνο, γιατί τους γλυκανάλατους ανθρώπους τους φοβάμαι, μου φαίνονται ότι είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
• Είμαι πάρα πολύ δύσκολος άνθρωπος, πολύ ιδιότροπος, παράξενος, ξεροκέφαλος, και υπάρχει πολλή μοναξιά στη ζωή μου γιατί δύσκολα ο περισσότερος κόσμος μπορεί να καταλάβει τις ιδιαιτερότητές μου και τις ανάγκες μου. Δεν θεωρώ παραπάνω από τρία άτομα φίλους μου. Με κάνουν να βαριέμαι αυτοί που θέλουν όλα να ’ναι καλά. Το ίδιο δύσκολος είμαι και στις μουσικές συνεργασίες, δεν μπορώ να συνεργαστώ. Είναι ένας σταυρός αυτός που κουβαλάω πολύ καιρό, όποτε έχω κάτσει να γράψω μουσική με κάποιον, έχουμε τσακωθεί.
• Για να γράψω μουσική έχω μια τελετουργία: κλείνω όλα τα παντζούρια στο σπίτι μου, ανάβω ένα λιβάνι μέχρι να γεμίσει όλος ο χώρος και φοράω ακουστικά, κάτι «ψείρες» που έχω, ανοίγω τον υπολογιστή και ελπίζω για το καλύτερο. Κι όταν έχω γράψει κάτι που μου ακούγεται ενδιαφέρον αρχίζω να τραγουδάω από πάνω χωρίς λέξεις, κάνω κάτι μουγκρητά και μετά, όταν βρίσκω τη μελωδία, αρχίζω και σκέφτομαι τη σύνθεση. Αλλά ποτέ δεν έχει οργάνωση.
Αν η μουσική σε ξεσηκώνει, σε ανεβάζει ψυχικά, και ο ξεσηκωμένος άνθρωπος είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Η μουσική σε ανυψώνει, κι όταν βλέπεις άνθρωπο να χορεύει με την ψυχή του, εκεί βλέπεις το φως του. Άμα η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, η μουσική πρέπει να γίνει η αμφεταμίνη του, πρέπει να ενεργοποιήσει τον κόσμο.
• Ένας πολύ ειλικρινής μου φόβος είναι ότι θα με σκοτώσει κάποιος όσο είμαι επάνω στη σκηνή. Νιώθω ότι κάποια στιγμή θα πω κάτι και κάποιος θα φρικάρει τελείως και θα με σκοτώσει. Είναι φοβία, δεν είναι κάτι που πιστεύω ότι όντως θα γίνει. Κάθε φορά που ανεβάζω ένα τραγούδι ή κάνω κάποιο live είμαι απόλυτα τρομοκρατημένος και γι’ αυτό έχω το χειρότερο copy mechanism. Δηλαδή, πιστεύω ότι αυτό που κάνω μουσικά όσο πάει θα με καταστρέφει όλο και περισσότερο – με τρώει αυτό. Ή νιώθω ότι αυτή η έκθεση έχει αρχίσει να μου κάνει κακό, γιατί ζω τρομοκρατημένος. Περπατούσα προχθές, με αναγνωρίζει μία σερβιτόρα και αντί να χαρώ σηκώθηκα κι έφυγα, γιατί πλέον αισθάνομαι ότι όλοι ξέρουν τι σκέφτομαι. Και στη συνέντευξη που κάνουμε τώρα έχω πει πράγματα που τα είπα λόγω της αδρεναλίνης, αλλά φοβάμαι κιόλας. Μερικές φορές πάνω στη σκηνή θα δω κάποιον να με κοιτάει και επειδή μπορεί να έχει πέσει το φως λίγο περίεργα πάνω του αισθάνομαι ότι θέλει να μου κάνει κακό. Γι’ αυτό και στα live μου είμαι τόσο περίεργος, είμαι τρομοκρατημένος και πρέπει να κουνιέμαι συνεχώς για να το ξεχνάω.
• Νιώθω ότι είμαι πάρα πολύ τυχερός που, κάνοντας τη μουσική που κάνω, έχω καταφέρει να γεμίσω το Gagarin. Μπορεί να μην είναι κάτι σπουδαίο, αλλά για μένα αυτό είναι πολύ μεγάλο, το ότι κάνοντας κάτι το οποίο δεν είναι το κλασικό ποπ μπόρεσα να γεμίσω ένα τόσο μεγάλο stage. Νιώθω ότι έχω χτυπήσει και ταβάνι, γιατί δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι πολύ μεγαλύτερο. Δεν ξέρω καν αν μπορώ να βγάλω τρίτο άλμπουμ.
• Αν κάτι φαίνεται πολύ cool, ξενερώνω. Έχω βάλει έναν κανόνα στον εαυτό μου για τον Eddie Dark, ότι μπορεί να είναι cool για όλους τους λάθος λόγους. Αλλά με το που γίνει cool, πρέπει να τον «σκοτώσω». Πρέπει να είναι cool επειδή δεν είναι cool.
• Δεν πιστεύω ότι αυτήν τη στιγμή ο κόσμος διασκεδάζει πραγματικά. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν φίλο μου να μου λέει «πέρασα τέλεια εκεί που πήγαμε». Όλοι λένε «εντάξει, καλά ήταν», «είχε ωραία φάση, αλλά μετά από λίγο βαρέθηκα». Μπορείς να διασκεδάσεις για λίγο, το πολύ μία ώρα, μέχρι να αρχίσουν να καταρρέουν τα πάντα γύρω σου. Μας έχουν ακυρώσει και τον τρόπο που διασκεδάζουμε, παλιά τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά μέχρι το πρωί, παντού, τώρα κλείνουν όλα στις τρεις, έχει κλείσει η Rebound, έχουν κλείσει ένα σωρό στέκια, τα πάρτι στους ελεύθερους χώρους είναι ελεγχόμενα, δεν μπορείς να καπνίσεις στα μπαρ – καταλαβαίνω τους λόγους υγείας, αλλά, έλεος, πώς να περάσεις καλά με ένα σωρό απαγορεύσεις;
EDDIE DARK - NECROPOP
• Μου αρέσει πάρα πολύ να πίνω καφέ, να καπνίζω, να πίνω σε ένα μπαρ μόνος μου. Μου αρέσει πάρα πολύ να ζωγραφίζω, να ακούω μουσική με τα ακουστικά όταν περπατάω στην πόλη, να χορεύω και να ζω στιγμιαίες περιπέτειες με ένα «άκυρο» άτομο που έχω γνωρίσει. Να μου πει κάποια κοπέλα στις τρεις το πρωί «έχει ένα πάρτι στα ΚΤΕΛ του Κηφισού, πάμε;», να πάμε κι ας μην είναι τίποτα. Τα απρόβλεπτα πράγματα είναι και τα αγαπημένα μου.
• Με ενοχλεί η υποκρισία, τα άτομα που φαίνονται καλά, ενώ δεν είναι στ’ αλήθεια. Με ενοχλεί που μας αρέσει το περίεργο όσο μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό, με ενοχλούν όσοι θεωρούν ότι είναι ιδιαίτερα άτομα, ενώ είναι τα πιο συνηθισμένα ever. Μιλάμε για συμπερίληψη και για όλα αυτά, αλλά τα πραγματικά περίεργα άτομα τα θεωρούμε ενοχλητικά και τα αφήνουμε μόνα τους. Θέλουμε όλα να είναι τόσο περίεργα όσο μπορούμε να ανεχθούμε.
• Αυτό που με συγκινεί πάρα πολύ είναι το ότι έχω πάρα πολλά άτομα στη ζωή μου που είναι queer, παλιές καραβάνες που μου λένε «αυτό που κάνεις είναι queer χωρίς να το καταλαβαίνεις». Έχω μεγαλώσει με ταινίες του John Waters και του Derek Jarman, το Jubilee είναι από τις αγαπημένες μου, ελπίζω να μπορώ να απευθύνομαι σε queer άτομα χωρίς να είμαι απαραίτητα queer. Ταυτίζομαι κυρίως με τις μικρές κοινωνικές ομάδες, και όσο πιο συγκεκριμένο είναι κάτι, τόσο πιο πολύ ταυτίζομαι με αυτό.
• Υπάρχει πολύ έντονη dark wave σκηνή στην Αθήνα, το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν νιώθω ότι ανήκω σε αυτήν τη σκηνή, ανήκω σε μια πιο synth-o-punk κατάσταση και αυτό δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ενεργά ονόματα με τα οποία αισθάνομαι συγγενικά. Στο εξωτερικό υπάρχουν πάρα πολλά που νιώθω ότι κάνουμε παρόμοια πράγματα και μια σύνδεση. Ελπίζω κάποια στιγμή να εμφανιστούν τέτοια ονόματα και στην Ελλάδα. Με τον φίλο μου τον Mazoha, παρότι δεν κάνουμε καθόλου το ίδιο πράγμα, με τον Blackaut, είμαστε το ίδιο περίεργοι.
• Βλέπω ότι η ζωή μας γίνεται όλο και χειρότερη, δεχόμαστε όλο αυτό που συμβαίνει χωρίς καμία αντίδραση, δεν βλέπω καμία αισιοδοξία με τους πολέμους γύρω μας. Γίνεται γενοκτονία και δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι, έχουμε έναν διαταραγμένο για Πλανητάρχη, βλέπεις ότι κινδυνεύεις ακόμα και αν ταξιδέψεις με το τρένο – έχουμε χάσει, νίκησαν οι κακοί. Η γενιά μου θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ, μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι κάτι χάσαμε, είναι σαν να μας κάλεσαν να φάμε μια τούρτα και όταν πήγαμε την είχαν φάει όλη, κι εμείς λέμε «υπήρχε κάτι εδώ πέρα». Γι’ αυτό όλοι μας έχουμε κόλλημα με τη νοσταλγία, τα ’80s, τα ’90s, τα ’00s, γιατί από τα ’70 μέχρι το 2000 ήταν μια χρυσή περίοδος για την ανθρωπότητα, τουλάχιστον πολιτιστικά. Μετά το 2000 ο κόσμος έχει γίνει γκρι, είμαστε η γκρι γενιά, η καταδικασμένη. Τα μόνα άτομα που βλέπω να είναι αισιόδοξα είναι ή δεξιά ή από πολύ πλούσια οικογένεια.
• Έχω έναν βασικό κανόνα πλέον για τη μουσική μου, ότι άμα δεν μπορεί να την ακούσει κάποιος κάγκουρας και να περάσει καλά, δεν αξίζει και να βγει. Η EBM (electronic body music), για παράδειγμα, μου φαίνεται ότι είναι το μόνο είδος μουσικής που θα κάνει τον μέσο στρέιτ άντρα να χορέψει κανονικά, όπως και το ραπ. Αυτή η μουσική ποτέ δεν ήταν για τη μέση τάξη ή για έναν άνθρωπο που ίσως δεν έχει τις ίδιες ευαισθησίες με σένα, δεν επεδίωξαν ποτέ οι δημιουργοί της να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό. Και αυτό πιστεύω ότι ήταν το λάθος, γιατί το πανκ στην Ελλάδα ήταν πολύ δημοφιλές και έχει ακόμα και τώρα συγκροτήματα που θα παίξουν και θα γίνει χαμός. Ήταν μαζικό, αλλά δεν έγινε ποτέ mainstream γιατί δεν το στήριξαν τα παραδοσιακά μέσα.
EDDIE DARK - ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
• Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι παρότι στην Ελλάδα έφτιαχναν πάντα πολύ καλή dark wave μουσική, δεν είχε ποτέ βαφτεί κανείς για να βγει στη σκηνή. Είναι πάρα πολύ περίεργο, παρότι είναι κάτι τόσο προφανές. Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα με έλεγαν «ο Σάκης Ρουβάς της darkwave» τα άτομα αυτής της σκηνής. Με έλεγαν «ψωνάρα», αλλά πλέον έχει φύγει αυτό το στίγμα από πάνω μου. Με το αισθητικό κομμάτι έχω μεγάλο θέμα, το πώς πάμε σε όλο και πιο απλά πράγματα. Παλιά έβλεπες τα αμάξια που ήταν όμορφα, πολύχρωμα, τα κτίρια είχαν χρώματα, τώρα είναι όλα ένα γκρι, ένα πλαστικό, ντυνόμαστε απλά, με μια μπλούζα και μια φόρμα. Νιώθω ότι αυτό κάνει πολύ κακό στο ανθρώπινο πνεύμα, γιατί μας βάζει σε μια κατάσταση που δεν βλέπουμε την ομορφιά, τι υπάρχει γύρω μας, τι φτιάξαμε.
• Θωρώ ότι γράφω πολύ απλή και basic μουσική και ότι γενικά στην Ελλάδα επικρατεί η μετριότητα. Δυστυχώς, είμαστε όλοι μέτριοι, οπότε δεν είναι κακό να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Αρκετές φορές κοροϊδεύω, αλλά δεν το κάνω από κακία, θεωρώ ότι όλοι παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Δεν νομίζω ότι σε αυτήν τη σκηνή στην Ελλάδα γράφει κανείς μουσική που θα θεωρηθεί το magnum opus του αιώνα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
