Μετά την σύνταξη, ο χρόνος «ανθίζει» αλλιώς
Εκεί που η απλή ζωή ξαναβρίσκει χώρο για να απλώσει τα κλαδιά της.
ADVERTORIAL
Ο Αντώνης πήρε σύνταξη χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς ανακοινώσεις και δραματικές αλλαγές. Με ένα ποτήρι κρασί το απόγευμα της Παρασκευής και μερικά νεύματα που έμοιαζαν περισσότερο με ευχαριστίες, παρά με αποχαιρετισμούς. Είχαν περάσει χρόνια. Χρόνια γεμάτα ιδέες, διαδρομές, προσδοκίες. Χρόνια που «έσκαβε» με ζήλο, άλλοτε για να φυτέψει, άλλοτε για να μάθει σε άλλους τι αξίζει να ριζώσει. Κάποια φύτρωσαν, κάποια όχι. Τώρα, κάθεται στο μπαλκόνι του. Ένα δέντρο που είχε φυτέψει σε μια γλάστρα πριν καιρό με την σκέψη του «ας δούμε αν θα πιάσει», έχει πιάσει. Τα φύλλα του φτάνουν πια ως την τέντα. Ρίχνει σκιά στα πρώιμα πρωινά, στα πρόχειρα μεσημεριανά, στις ήσυχες ώρες.
Το μεσημέρι εκείνης της πρώτης «άλλης» μέρας, μετά το κλείσιμο του πιο μεγάλου, εργασιακού κεφαλαίου της ζωής του, ετοιμάζεται να τσιμπήσει κάτι απλό. Μια φέτα ψωμί με πέστο βασιλικού, ντοματίνια, λίγο τυρί, και ένα φρέσκο ροδάκινο. Τα ψώνια στα Lidl της γειτονιάς παραμένουν ίδια. Γνώριμα, απαραίτητα, σχεδόν παρηγορητικά. Δεν χρειάζεται πια να τα κουβαλάει βιαστικά μέσα σε ταπεράκια. Τα απλώνει στο τραπέζι του μπαλκονιού, εκεί που η σκιά από το δέντρο αγγίζει πια και το πιάτο του. Αυτή η μέρα δεν μοιάζει με διακοπές. Ούτε με τελεία. Μοιάζει με άνοιγμα. Με χώρο. Αλλά και με σκιά!
Το πρώτο τηλεφώνημα έρχεται από την Λένα. Φίλη παλιά, αλλά καθόλου κουρασμένη από την ηλικία της. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την φιλία τους. Έχουν καιρό να τα πουν. Του εξιστορεί λεπτομέρειες από μια εξόρμηση στην οποία συμμετείχε, σε μια πλαγιά της Βόρειας Εύβοιας. Δεν είναι ακτιβίστρια. Είναι απλώς κάποια που έχει περάσει τα καλοκαίρια της ως παιδί σ’ εκείνα τα μέρη.
Του αναφέρει τους λόγους για τους οποίους είχε πάει να φυτέψει, να καθαρίσει, να σταθεί όπως μπορούσε. Μαζί της ήταν κι άλλοι. Εθελοντές. Παιδιά. Κάποιοι υπάλληλοι της Lidl Ελλάς με φόρμες λερωμένες και παρουσία σταθερή. Ο Αντώνης παίρνει δύναμη. Και έμπνευση. Τώρα, χωρίς deadlines και τηλεφωνήματα, αποφασίζει να επιστρέψει σε ό,τι πάντα τον ηρεμούσε: την χειροτεχνία της καθημερινότητας. Το τηλεφώνημα τελειώνει, αλλά οι σκέψεις συνεχίζονται για καιρό.
Ο ίδιος είχε αφιερώσει τα χρόνια του στην επιστήμη του περιβάλλοντος. Με πολλή σκέψη -και όχι χωρίς αυτή όπως γίνεται συνήθως με τα τυχαία ξεκινήματα- βάζει σύντομα το πλάνο του σε λειτουργία. Σε μερικές εβδομάδες, έχει έτοιμο ένα μικρό εργαστήρι στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς του. Εκεί, κάθε Τετάρτη απόγευμα, μαζεύονται τέσσερα-πέντε παιδιά. Μαθαίνουν να φτιάχνουν σακουλάκια με αποξηραμένη λεβάντα, να ζωγραφίζουν σε χαρτί με φλούδες παντζαριού, να φροντίζουν βασιλικούς σε κονσερβοκούτια. Τι ωραία που ανθίζει πολλές φορές η δημιουργικότητα χωρίς να την ασκήσεις πίεση. Σ’ ένα μικρό τραπέζι με ψαλιδάκια και ξύλινα κουτιά.
Τα παιδιά είναι μικρά, αλλά η όρεξή τους μεγάλη. Τον φωνάζουν «κύριε Αντώνη», αλλά με τον καιρό αρχίζουν να τον αποκαλούν απλώς «Αντώνη». Αυτό είναι. Έχει καταφέρει να φτιάξει από το μηδέν, κάτι αποκλειστικά δικό του. Δεν είναι μεγάλο, αλλά είναι κάτι που «ποτίζεται» με ρυθμό. Με την επιμονή των μικρών συνηθειών. Τα παιδιά μεγαλώνουν, οι βασιλικοί φουντώνουν, η όρεξη τριπλασιάζεται. Και κάθε Τετάρτη, το μάθημα κρατάει όλο και περισσότερο. Τα παιδιά φεύγουν με τις παλάμες γεμάτες χώμα, σαν να κρατούν μέσα τους ένα κομμάτι από το αύριο.
Η Λένα τηλεφωνεί πού και πού, με τον γνώριμο ενθουσιασμό της, να του πει για τις νέες διαδρομές, τις πλαγιές που ξαναβγάζουν βλαστάρια. «Θα έπρεπε να τα δεις, Αντώνη», του λέει. «Έχουν πιάσει. Ό,τι έγινε εκεί δεν ήταν για το φαίνεσθαι, ήταν για να μείνει». Στην επόμενη εξόρμηση, θα πάει και ο Αντώνης. Θέλει να δει από κοντά πως, τελικά, κάποιες προσπάθειες δεν μένουν στα λόγια. Πως, χάρη στη συνεργασία ανθρώπων, φορέων και εταιρειών όπως η Lidl Ελλάς, τα δέντρα φυτεύονται για να μεγαλώσουν. Για να ριζώσουν εκεί που το έχει ανάγκη η φύση. Αλλά και η φύση μας. Το μέλλον του Αντώνη μπορεί να μην είναι κάτι που φυτεύεται τώρα. Είναι, όμως, κάτι που ο ίδιος ξαναπιάνει από την αρχή, με νέα χέρια, αλλά και με ρίζες που έχουν ήδη αρχίσει να απλώνονται προς μια κατεύθυνση σχεδόν αλάνθαστη. Εκείνη της άνθισης, μέσα και έξω.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
