Τόσος θόρυβος μέσα στη σιωπή

Τόσος θόρυβος μέσα στη σιωπή Facebook Twitter
Η Ουρανία της Μουτούση παραδίδει μια κατεξοχήν queer ερμηνεία: δεν ανήκει αποκλειστικά σε καμία σχολή ή τεχνοτροπία αλλά μεταπηδά με την ελαφράδα ελαφιού από το παιχνίδι στο συναίσθημα, από την απόσταση στην ταύτιση, από την επιτήδευση στην καθαρότητα. Φωτ.: Valeria Isaeva
0

Ο ήχος ενός σώματος που εισέρχεται στον χώρο. Σταματά. Διστάζει: να φανερωθεί ή να μη φανερωθεί; Δύο χέρια σχηματίζουν σκιές πάνω στη θολή τζαμαρία· παιχνιδίζουν, ενώνονται, χωρίζουν.

Επιτέλους, η μορφή ξεπροβάλλει ολόκληρη. Αφράτες κάλτσες, φρουφρουδένιο φόρεμα, μια μακριά ζακέτα. Στέκεται στο πλάι του κρεβατιού, οχυρωμένη εκεί, στον σκοτεινό διάδρομο. Μας κοιτάζει έναν έναν. Το βλέμμα της καίει τη σιωπή, τρυπάει το ημίφως, κλονίζει την ασφάλειά μας. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί το βλέμμα ετούτο. Από πού έρχεται; Πώς διαβάζει τις σκέψεις μας; Γιατί είναι τόσο τρομαγμένο; Γιατί είναι τόσο τρομακτικό; Δεν έχει φύλο, ηλικία, εποχή. Δεν είναι καν ανθρώπινο. Βγαίνει από ένα σπηλαιώδες σκοτάδι, από τον «Εφιάλτη» του Fuseli.

«Η αίσθηση του ανοίκειου δημιουργείται συχνά, και μάλιστα εύκολα, όταν κάτι που προηγουμένως θεωρούσαμε φανταστικό εμφανίζεται μπροστά μας σαν πραγματικό», γράφει ο Φρόιντ. Η Ουρανία της Μουτούση πατάει ανελλιπώς πάνω σε αυτήν τη λεπτή γραμμή. Είναι «αληθινή» ή βγήκε από κάποιο vintage μυθιστόρημα με σκονισμένες δασκάλες που παραμιλούν αλαφιασμένες στη σοφίτα; Δεν μπορούμε ν’ αποφασίσουμε, καθότι η ηθοποιός κατέχει στο έπακρο την τέχνη της αμφισημίας: «παίζει» την εκκεντρικότητα της αφελούς –αυτό που ο σκηνοθέτης αποκαλεί «θεία χαζομάρα»– με απολαυστική χάρη και υποδόρια ειρωνεία.

Η παράσταση μετατρέπει σε θέατρο τη φανταστική ζωή της Ουρανίας, γίνεται το σκηνικό του μυαλού της, το κλουβί της τακτοποιημένης μοναξιάς της (εξόχως φιλοτεχνημένο από τον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη) αλλά και η επιθυμητική μηχανή της που ανάβει ξανά, ένα βράδυ, δίπλα στο παράθυρο με θέα το λιμάνι...

Φοράει ροζ, όλα ροζ. Σφίγγει εμμονικά τη ζακέτα πάνω στο στήθος της λες και κρέμεται από αυτήν τη χειρονομία η επιβίωσή της. Στερεώνει κάθε τόσο τα γυαλιά της, ενώ εκτελεί περιστροφικές κινήσεις, σαν χάδι, στον λαιμό και τον αυχένα της. Γίνεται παιδούλα όταν συνομιλεί με τον επισκέπτη της, αλλά μεταμορφώνεται σε κύμα που φουσκώνει και θεριεύει όταν μονολογεί ξαπλωμένη στο κρεβάτι, απευθυνόμενη στον εραστή της.

Τόσος θόρυβος μέσα στη σιωπή Facebook Twitter
Μια σκηνοθετική σπουδή επάνω στο «ανοίκειο», την εσωτερική, ασυνείδητη διαδικασία μέσω της οποίας το «ξένο» αποκαλύπτεται ως «γνωστό». Φωτ.: Valeria Isaeva

Αν το queer είναι αυτό που διαφεύγει τις κατηγοριοποιήσεις και ελίσσεται αβίαστα ανάμεσα στα είδη και στα ύφη, τότε η Μουτούση παραδίδει μια κατεξοχήν queer ερμηνεία: δεν ανήκει αποκλειστικά σε καμία σχολή ή τεχνοτροπία αλλά μεταπηδά με την ελαφράδα ελαφιού από το παιχνίδι στο συναίσθημα, από την απόσταση στην ταύτιση, από την επιτήδευση στην καθαρότητα. Τη μια στιγμή θραύεται και την άλλη ορθώνεται σαν φάρος στα βάθη του ωκεανού. Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, αποσύρεται και ξεχύνεται, αμύνεται και επιτίθεται. Υπονομεύει και υπερασπίζεται την ηρωίδα της, με το ίδιο πάθος, ταυτόχρονα.

Με προθυμία υποδέχεται τον άγνωστο άνδρα στο κατώφλι της, σαν να τον περίμενε από καιρό... Εκείνος της μιλάει για πτήσεις: «Γυρίζω τη χώρα. Δίνω παραστάσεις. Ειδικότης μου οι επικίνδυνες πτήσεις. Φτιάχνω μόνος μου τα φτερά... από πανί... Ανεβαίνω σε μια βουνοκορφή, σ’ έναν πύργο, κάπου ψηλά τέλος πάντων, τα βάζω στην πλάτη σα σαμάρι κι αμολάω προς τα κάτω...». Ποιος είναι αυτός ο «Θόδωρας», ο πλανόδιος ακροβάτης, που εισβάλλει στη σοφίτα της ξαφνικά ένα απόγευμα; Τον συναντά πράγματι τώρα για πρώτη φορά ή μήπως τον γνώριζε από παλιά; 

Ο σκηνοθέτης πειραματίζεται διαρκώς με αυτό το «διπλό», προκαλώντας μας να κολυμπήσουμε στο μεταίχμιο του σαρκικού και του πτητικού, του πραγματικού και του ονειρικού, του κυριολεκτικού και του αλληγορικού, της κωμωδίας και του μελοδράματος. Διασκευάζει, μάλιστα, το γοητευτικό, πρωτόλειο κείμενο του Μιχάλη Βιρβιδάκη κατά τέτοιον τρόπο (αφαιρώντας, δηλαδή, το τρίτο πρόσωπο, τον Άνδρα), ώστε η σχέση της Γυναίκας και του Ακροβάτη να καταστεί ακόμη πιο αινιγματική και γόνιμη στην πολυπλοκότητά της.

Από τη συστολή της πρώτης επαφής έως τη συγκίνηση της επανένωσης, από το ξάφνιασμα του καινούργιου ως την ένδοξη επιστροφή του παλιού, μεσολαβούν ελάχιστα βήματα για τον σκηνοθέτη: μια αλλαγή του φωτισμού ή μια επίσπευση της ανάσας. Ένα βλέμμα, ένα βύθισμα, η μυρωδιά του καμένου βουτύρου. «Κ’ οι μνήμες,/ ξέθωρες κ’ ενοχλητικές, να σέρνονται ξοπίσω σου, μες στον καθρέφτη/ όταν χτενίζεις τα μαλλιά σου, ή μέσα στην κουζίνα, να προβαίνουν/ μες απ’ τους λιπαρούς ατμούς της χύτρας», λέει ο Ρίτσος για την «Ελένη» του, ένα από τα πρόσωπα της Ουρανίας.

Τόσος θόρυβος μέσα στη σιωπή Facebook Twitter
Ο Θανάσης Δόβρης στον ρόλο του Ακροβάτη. Φωτ.: Valeria Isaeva

Της δασκάλας που ζει μόνη, αποτραβηγμένη, φτιάχνοντας γλυκό του κουταλιού και ακούγοντας Χατζιδάκι στο κασετόφωνο (ας μην ξεχνάμε ότι το κείμενο γράφτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και, όσον αφορά το σημαίνον «νοσταλγία», φέρει την αισθητική της εποχής εκείνης). Της δασκάλας που την κουτσομπολεύουν στη γειτονιά και που ο μπακάλης της γωνίας την αποκαλεί «γριά». Της δασκάλας που έχασε πατέρα κι εραστή, και που δεν παύει να επιθυμεί, καίτοι είναι αργά πια κι αυτή κλειδώθηκε προ πολλού στον φαγωμένο πύργο της. «Από τότε είχα την επιθυμία να τα φορέσω», λέει στον Θόδωρα, αναφερόμενη στα φτερά που ο τελευταίος χρησιμοποιεί για τα νούμερά του. «Αλλά ντρεπόμουνα. Ντρεπόμουνα να σ’ το πω... μεγάλη γυναίκα τώρα... τι δουλειά έχω γω μ’ αυτά», ομολογεί αμήχανη.

Η παράσταση μετατρέπει σε θέατρο τη φανταστική ζωή της Ουρανίας, γίνεται το σκηνικό του μυαλού της, το κλουβί της τακτοποιημένης μοναξιάς της (εξόχως φιλοτεχνημένο από τον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη) αλλά και η επιθυμητική μηχανή της που ανάβει ξανά, ένα βράδυ, δίπλα στο παράθυρο με θέα το λιμάνι...

Είναι νεκρή ή ζωντανή η Ουρανία; Ή κάτι ενδιάμεσο; «Οι νεκροί είναι πρόσωπα τυλιγμένα στο σκοτάδι», γράφει ο Βερνάν για την αρχαιοελληνική εικονοποιία και η Μουτούση παραδίδει τον τελευταίο μονόλογό της –έχοντας μόλις πετάξει από το μπαλκόνι με τα φτερά του Ακροβάτη– καθισμένη δίπλα μας, σ’ ένα σκαμπό, το πρόσωπό της παραδομένο στη σκιά, η φωνή της κρυστάλλινη, όλο προσμονή. Αφηγούμενη την ιστορία του φεγγαριού που αιχμαλωτίστηκε, όπως κι εκείνη άλλωστε, στα σύρματα του ηλεκτρικού ρεύματος, θα οδηγηθεί στη συνειδητοποίηση της νέας της κατάστασης: «Τότε μόνο κατάλαβα. Μέσα σε μια στιγμή... το μυαλό μου φωτίστηκε».

Ένα «μικρό» δράμα για την επιθυμία που γεννιέται στο χείλος του γκρεμού. Μια αλληγορία για την αναπτερωτική λειτουργία της τέχνης και του καλλιτέχνη, που επιχειρεί το πιο παράτολμο πράγμα βασιζόμενος στα πιο ταπεινά υλικά. Μια σκηνοθετική σπουδή επάνω στο «ανοίκειο», την εσωτερική, ασυνείδητη διαδικασία μέσω της οποίας το «ξένο» αποκαλύπτεται ως «γνωστό»: ο απρόσμενος επισκέπτης δεν είναι τελικά τόσο απρόσμενος και ο εξαφανισμένος εραστής κρύβει μέσα του έναν Άγγελο Θανάτου. Αυτό που μοιάζει με ζωή είναι, στην ουσία, απουσία χαράς και αργόσυρτος θάνατος, ενώ, αντιστρόφως, η όσφρηση του επερχόμενου θανάτου προκαλεί έκρηξη ζωής, πέταγμα στον κόσμο, ύστατη διεκδίκηση χαράς. 

Τόσος θόρυβος μέσα στη σιωπή Facebook Twitter
Φωτ.: Valeria Isaeva

Ο Σκουρλέτης κινείται απαλά, ήσυχα, αλλά με συμπυκνωμένη δύναμη, κυρίαρχος των μέσων του, διασχίζει ποταμούς, συνθέτει εικόνες αθόρυβης ποιητικότητας (μια γυναίκα σκεπασμένη με ένα λευκό πουκάμισο/σάβανο, δύο πλάτες ενωμένες μπροστά σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο), φανερώνοντας αριστοτεχνικά πως ναι, πράγματι, κατοικεί περίσσιος θόρυβος κάτω από τη σιωπή, χιλιάδες αποχρώσεις μέσα σε ένα χρώμα, άπειρη ταραχή μέσα στην ακινησία – αρκεί μονάχα να τα προσέξουμε.

Εξαιρετικός, τέλος, ο Θανάσης Δόβρης ως Ακροβάτης: ο ηθοποιός φιλοτεχνεί με εντυπωσιακή συνέπεια το πορτρέτο του «αγνού», λαϊκού καλλιτέχνη, το ωθεί στα όρια της καρικατούρας, δεν διστάζει, όμως, όταν χρειαστεί, να το δυναμιτίσει, χαρίζοντάς του μυστικούς πόθους και προσωπεία που αναδύονται ξαφνικά και αφοπλιστικά σε μια γυμνή κουζίνα.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η γυναίκα και ο ακροβάτης» εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ