— Γιατί τέτοιο σκάλωμα με τη Τζένη Χειλουδάκη, παιδιά;
Ζώης: Η αγαπημένη μου συνέντευξη ever είναι της Χειλουδάκη στη Ναταλία Γερμανού. Την ξέρω απ’ έξω. Μια κορυφαία στιγμή είναι όταν τη ρωτάει η Ναταλία: «Έχεις κάνει ποτέ κάτι με γυναίκα;». Και της απαντά η Τζένη: «Ναι, με ένα πάρα πολύ διάσημο μοντέλο που τα είχα στη Ρώμη». «Με ρωτάνε απ’ το κοντρόλ ποιο είναι αυτό το διάσημο μοντέλο», λέει η Γερμανού, για να της απαντήσει: «Η Κάρλα Μπρούνι». «Και πώς ήταν η Κάρλα Μπρούνι;» «Υπέροχη γυναίκα, αλλά εκείνη την περίοδο καταστροφική, Chanel».
Χρήστος: «Και κατέληξα στο εξής: κανένας όμορφος άνθρωπος δεν μοιάζει με μοντέλο, καλή μου. De facto», έτσι κλείνει και το βιβλίο της Αίγλης και Κρίσης γωνία. Του το διάβαζα ένα βράδυ για να κοιμηθεί.
Ζ.: Κι εγώ του έλεγα «κι άλλο, κι άλλο…» Είναι μια τριλογία βιβλίων, την ξέρω απ’ έξω: Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, Η Μαύρη Βίβλος και Αίγλης και Κρίσης γωνία. Πιστεύω ότι άμα αυτά γίνουν ταινίες θα σπάσουν το ρεκόρ ακόμη και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Χ.: Λοιπόν, μπορώ να σου πω εγώ ότι η Χειλουδάκη αρέσει στον Ζώη επειδή είναι μια ωμή diva. Τα έχει κάνει όλα και είναι unapologetic.
Ζ.: Η απόλυτη δικιά μου diva είναι, βέβαια, η Μαντόνα και του Χρήστου η Μαράια Κάρεϊ. Θα σου πω γιατί. Το 2008, που δεν υπήρχαν τα ρούτερ και δεν είχαμε ακόμη ασύρματο ίντερνετ στο σπίτι, είχαμε πάει να αλλάξουμε την τηλεόρασή μας και είχε βάλει ο Κωτσόβολος το βιντεοκλίπ του «Hang Up». Και παθαίνω σοκ. Μετά πήγα στον μοναδικό υπολογιστή που είχε σύνδεση στο σπίτι, πάτησα Μαντόνα και είδα το βίντεοκλίπ του «Like a prayer». Εκείνη τη στιγμή είπα εντάξει, είμαι gay. Δεν γίνεται.
«Αν χρειαστεί να κάνουμε ένα PR move, θα κάνουμε έναν γάμο τελείως ψεύτικο και θα γίνουμε Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ. αλλά της ζωγραφικής».
— Πώς γνωριστήκατε πρώτη φορά;
Ζ.: Γνωριστήκαμε το 2019, μέσω μιας κοινής μας φίλης, της Νάσιας. Έκανε γενέθλια στο Bolivar και ήμασταν όλοι εκεί. Ο Κρις ήταν ο τελευταίος από αυτή την παρέα που γνώρισα. Εμένα, εντάξει, τελείως αδιάφορος μου πέρασε, εκείνος νομίζω με αντιπάθησε κιόλας.
Κ.: Μου φάνηκε λίγο ενοχλητικός…
Ζ.: Και μετά, το ’20 κατέβηκα στην Αθήνα. Πριν ήμουν στην Καλών Τεχνών στη Φλώρινα μαζί με τη Νάσια ‒ μετακομίσαμε δύο στενά ο ένας από τον άλλο. Κάναμε ένα άραγμα με πολλά τσιγάρα, είχαμε καθίσει κάτω στο χαλί ξαπλωμένοι και μιλούσαμε για ώρες. Μετά από αυτό απλώς δεν ξεκολλήσαμε.
Χ.: Νιώθω ότι με τον Ζώη ταυτιζόμαστε πολύ γιατί έχουμε κοινές εμπειρίες και βλέπουμε το τραύμα μας με χιούμορ.
Ζ: Με τον Χρήστο έχουμε πολλές σχέσεις. Είμαστε φίλοι, είμαστε ταυτόχρονα και αδέρφια. Τσακωνόμαστε μπορεί και 10.000 φορές τη μέρα, σε κάποια φάση θέλω να του σπάσω τα μούτρα… Επίσης, κάτι άσχετο: δεν τα έχουμε, να σημειωθεί αυτό γιατί σχεδόν όλοι το νομίζουν.

— Γιατί όχι;
Ζ.: Την κάναμε πρόσφατα αυτήν τη συζήτηση και είπαμε πως αν χρειαστεί να κάνουμε ένα PR move, θα κάνουμε έναν γάμο τελείως ψεύτικο και θα γίνουμε Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ. αλλά της ζωγραφικής.
Χ.: Νομίζω ότι θα ήταν πιο λεσβιακός γάμος, Βουγιουκλάκη - Λαμπέτη.
Ζ.: Πάντως, για να απαντήσουμε, δεν το σκεφτήκαμε ποτέ.
— Πού μεγαλώσατε;
Χ.: Εγώ μεγάλωσα στο Πέραμα, στον Πειραιά, μια πολύ λαϊκή γειτονιά, με τη Χρυσή Αυγή, το μπούλινγκ, τη βία. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι χωρίς πτυχία –ο πατέρας μου είναι ηλεκτροσυγκολλητής‒, αλλά καθόλου στενόμυαλοι. Μεγάλωσα χωρίς καθόλου ρατσισμό. Εννοείται ότι δεν είχα καμία ευκαιρία να ασχοληθώ με τέχνη. Έχω δει και έχω βιώσει πολλή βία. Ήμουν emo, ήμουν gay, οπότε μπήκα φουλ στον κόσμο του Tumblr και έβγαλα πανεπιστήμιο στο ίντερνετ μόνος μου.
— Πως μπήκες, λοιπόν, στον κόσμο της ζωγραφικής;
Χ.: Μέσα από το Tumblr είδα πάρα πολλή τέχνη και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται η ανάγκη μου να δημιουργήσω, που ήρθε το 2019, οπότε είπα «κάτσε και ζωγράφισε» και το έκανα. Το 2020, χωρίς να ξέρω τι μου γινόταν, μετακόμισα από Πειραιά κέντρο, έπιασα μια random δουλειά και ζωγράφιζα μόνο και μόνο επειδή είχα χρόνο. Ένιωθα φουλ τότε ότι οmg, τι κάνω, δεν είμαι καν σε καλών τεχνών, και τα παιδιά, ο Ζώης, η Νάσια και η Μαρία η Διαμαντίδου, που ήταν και οι τρεις σε σχολή, μου λέγανε «δεν έχει σημασία, Χρήστο, καθόλου το ότι δεν είσαι σε σχολή». Και κάπως έτσι γίνανε αυτοί η σχολή μου, μαζί με τον ζωγράφο Δαυίδ Σαμπεθάι που είδε σ’ εμένα προοπτικές που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα. Αυτό που έχω μάθει απ’ όλα τα creative άτομα γύρω μου είναι ότι δεν υπάρχουν αυστηροί κανόνες.

Ζ.: Κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να το τηρείς – πρέπει κάποια στιγμή να πας κόντρα σε όλα αυτά που έχεις μάθει, για να ανακαλύψεις κάτι δικό σου. Εγώ ζωγραφίζω από μωρό παιδί. Μεγάλωσα στη Λιβαδειά και οι γονείς μου παρατήρησαν ότι είχα μια κλίση στη ζωγραφική, οπότε με πήγαν σε μια σχολή, όπου έμαθα κυριολεκτικά τα πάντα από τη δασκάλα μου τη Χιόνα, που είναι πλέον και μέντοράς μου. Ακολούθησα την κλίση μου. Κάπου εκεί, όταν έχασα τον πατέρα μου, στα 14, ήταν τόσο βαρύ το πλήγμα, όπου μετά είπα: «Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με το τι πρέπει να κάνω. Θα κάνω αυτό που θέλω».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.