Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Τζόναθαν Κόου Facebook Twitter
Δεν είναι τυχαίο που τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον μελαγχολικό χρονικογράφο μιας Βρετανίας που βρίσκεται σε διαρκή μετάβαση. Φωτ.: Marilla Sicilia/Archivio Marilla Sicilia/Mondadori Portfolio via Getty Images/Ideal Image
0

Ο ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΚΟΟΥ δεν είναι απλώς συγγραφέας∙ είναι παρατηρητής. Παραμένει συνειδητά ειρωνικός, οξυδερκής και μεθοδικά οργισμένος για τη χώρα του, η οποία, όπως επισημαίνει συχνά, χάνει σταδιακά τον προσανατολισμό της. Σύμφωνα με τον βρετανικό «Observer», εκφράζει με μοναδικό τρόπο τον θυμό και την απογοήτευσή του για την πορεία που έχει πάρει η χώρα όπου γεννήθηκε, όσο και την ασίγαστη αγάπη του γι’ αυτήν. Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι το Brexit και αργότερα, το συγγραφικό του έργο συνιστά μια διεξοδική χαρτογράφηση της σύγχρονης βρετανικής πραγματικότητας με όπλα την κοινωνική σάτιρα, το συναισθηματικό βάθος και μια μουσικότητα που παραπέμπει στη μεγάλη αγάπη του: το progressive rock. 

Mε αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του «Η απόδειξη της αθωότητάς μου» (από τις εκδόσεις Πόλις), ταξίδεψε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στην παρουσίαση που έγινε προς τιμήν του στην κατάμεστη αίθουσα της βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής. Σε αυτό το βιβλίο συνδυάζει ποικίλα λογοτεχνικά είδη. Πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα ιδεών, σατιρικό και αιχμηρό, που δείχνει πως το κλειδί για την κατανόηση του παρόντος μπορεί συχνά να βρίσκεται στις πιο σκοτεινές γωνιές του παρελθόντος. Με λεπτό χιούμορ, σαρκασμό και τη χαρακτηριστική βρετανική ευγένεια, μίλησε με εξομολογητικό τόνο για πτυχές της ζωής του, για τη λογοτεχνία, ενώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν απ’ την κουβέντα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Με τον Τζόναθαν Κόου συζήτησαν η Άννα Μαραγκάκη, η Σταυρούλα Παπασπύρου, η Βασιλική Πέτσα και η μεταφράστρια του βιβλίου, Άλκηστις Τριμπέρη. Λίγη ώρα πριν ξεκινήσει η εκδήλωση, ο υποφαινόμενος είχε την ευκαιρία να συναντήσει τον δημοφιλή συγγραφέα. Κι είναι αλήθεια πως όταν συνομιλείς μαζί του συνειδητοποιείς ότι δεν μοιάζει με συγγραφέα-σταρ. Απορεί, μάλιστα, που όταν κάθεται να δειπνήσει σε ένα αθηναϊκό εστιατόριο υπάρχουν άνθρωποι που τον αναγνωρίζουν. Κάπως έτσι και χθες. Στεκόταν διακριτικά, σχεδόν ντροπαλός, με το γνώριμο βλέμμα ανθρώπου που δεν επιθυμεί να τραβήξει την προσοχή. Συγκρατημένος, ανθρώπινος και βαθιά ειλικρινής. Μίλησε για πολιτική χωρίς να φοβάται τις ταμπέλες, για τη λογοτεχνία μακριά από ρομαντισμούς και για τη ζωή δίχως ωραιοποιήσεις.

«Πάντα ήμουν επιρρεπής στη νοσταλγία. Είναι αλήθεια. Αλλά η νοσταλγία είναι σαν το αλκοόλ. Είναι χρήσιμο, αρκεί να μην το παρακάνεις». 

Όση ώρα τον ακούς, σκέφτεσαι ότι δεν είναι τυχαίο που τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον μελαγχολικό χρονικογράφο μιας Βρετανίας που βρίσκεται σε διαρκή μετάβαση. Οι χαρακτήρες του −συχνά μεσοαστοί, διστακτικοί, συναισθηματικά επιφυλακτικοί− λειτουργούν ως καθρέφτες μιας κοινωνίας που παλεύει να καταλάβει ποια είναι, πού ανήκει και τι έχει απομείνει από τις παλιές βεβαιότητες. Άλλωστε, με τον έξυπνο και ανεπιτήδευτο τρόπο του, δεν γράφει για την εξουσία αλλά για τις σκιές της.

Τζόναθαν Κόου Facebook Twitter
Με τον Τζόναθαν Κόου συζήτησαν η Άννα Μαραγκάκη, η Σταυρούλα Παπασπύρου, η Βασιλική Πέτσα και η μεταφράστρια του βιβλίου, Άλκηστις Τριμπέρη.

Σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, ένα από τα ιστορικά βρετανικά πανεπιστήμια. Γι’ αυτήν την εμπειρία σημείωσε: «Ήταν μια πολύ έντονη εμπειρία για εμένα, που τη διατηρούσα μέσα μου για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του πανεπιστημίου μου, ειδικά αν δεν είσαι μέρος ενός κλειστού club. Κι ήταν λυτρωτικό το συναίσθημα να μπορέσω να γράψω για εκείνη την περίοδο». Την ίδια στιγμή, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο αποτέλεσε για εκείνον το προσωπικό του δημιουργικό εργαστήρι συγγραφής, αφού εκεί είχε τη δυνατότητα να παρατηρεί διαρκώς ανθρώπους να μιλούν και να γράφουν για βιβλία. Αυτό ήρθε ως απάντηση στην επισήμανση της δημοσιογράφου Σταυρούλας Παπασπύρου, η οποία τόνισε ότι η «Απόδειξη της αθωότητάς μου» αποτελεί ένα βιβλίο-μάθημα δημιουργικής γραφής. Ο Τζόναθαν Κόου δεν παρέλειψε να σχολιάσει την άνθηση που γνωρίζουν τα μαθήματα δημιουργικής γραφής τα τελευταία χρόνια, αν και ο ίδιος δεν συμμετείχε ποτέ γιατί, όπως είπε, δεν είναι «καλός δάσκαλος». 

ΚΟΟΥ
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Τζόναθανα Κόου, Η απόδειξη της αθωότητάς μου, Μτφρ.: Άλκηστις Τριμπέρη, εκδόσεις Πόλις

Η συμβουλή που θα έδινε σε έναν εκκολαπτόμενο συγγραφέα; «Να γράψει ένα βιβλίο σαν τα δικά μου», είπε με το γνωστό του σαρκαστικό πνεύμα. Πάντως ένα από τα ερωτήματα που δέχεται συχνά είναι αν έχει βγάλει πολλά χρήματα από τη λογοτεχνία. Απάντησε: «Αν ένας άνθρωπος θέλει να γράφει σήμερα, είναι δύσκολο να καταφέρει να ζει από αυτό, αν δεν είναι πλούσιος. Ουσιαστικά, αν δεν έχεις πολλά χρήματα, είναι δύσκολο να αφιερωθείς στη συγγραφή. Είναι όμορφο να δημιουργείς, αρκεί να μην περιμένεις να βιοποριστείς απ’ αυτό το επάγγελμα. Μάλιστα, κάποτε είπα ότι ένας συγγραφέας κερδίζει μόλις 10.000 λίρες τον χρόνο. Σκεφτείτε ότι ο πατέρας μου ακόμη και μετά την επιτυχία του βιβλίου μου “Τι ωραίο πλιάτσικο” έκοβε αγγελίες για δουλειά και διακριτικά μου τις έδινε. Ευτυχώς είχα τη μεγάλη τύχη να βιοπορίζομαι τελικά απ’ αυτό. Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ που με διαβάζετε».  

Σε ένα άλλο σημείο επισήμανε ότι «η νοσταλγία είναι το κοινό νήμα όλων των βιβλίων του». «Πάντα ήμουν επιρρεπής στη νοσταλγία. Είναι αλήθεια. Αλλά η νοσταλγία είναι σαν το αλκοόλ. Είναι χρήσιμο, αρκεί να μην το παρακάνεις», υποστήριξε. Μίλησε πολλές φορές σε προσωπικό ύφος. «Η συγγραφή είναι μια μοναχική διαδικασία», τόνισε και αποκάλυψε ότι ακόμη και στο Λονδίνο όπου κατοικεί, αν και μεγαλούπολη, έχεις την ευκαιρία να κρυφτείς. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιλέγει να βγαίνει ή να συμμετέχει σε διάφορα γεύματα και εκδηλώσεις. «Θέλω να αφηγούμαι ιστορίες, όχι να πείθω αν κάτι είναι αλήθεια ή όχι», πρόσθεσε. Και έπειτα συμπλήρωσε: «Ο Πικάσο έλεγε ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα. Ξεκίνησα από την ηλικία των οκτώ ετών, αν και στο σπίτι μας δεν υπήρχε μεγάλη αγάπη για το βιβλίο, αφού οι γονείς μου διάβαζαν ανάλαφρα βιβλία που πουλούν στα καταστήματα των αεροδρομίων. Όμως, για μένα η συγγραφή ήταν πάντα μια ψυχική και διανοητική ανάγκη». Με μια δόση χιούμορ ανέφερε ότι όταν οδηγεί σπάνια θα αφήσει την εξιστόρηση ενός δικού του βιβλίου να ακούγεται από τα ηχεία, αλλά σπεύδει κατευθείαν στο επόμενο τραγούδι που έχει στην προσωπική του συλλογή στο iTunes. Όσον αφορά τις αναγνωστικές του επιλογές, μάς αποκάλυψε ότι ο αγαπημένος του εν ζωή συγγραφέας είναι ο Καζούο Ισιγκούρο και συγκεκριμένα ότι του αρέσει πολύ το βιβλίο του «Τα απομεινάρια μιας μέρας». 

Τώρα, για θέματα της επικαιρότητας σημείωσε: «Στη Μεγάλη Βρετανία ο κόσμος είναι απογοητευμένος. Μάλιστα, οι νέοι είναι πολύ περισσότερο δυσαρεστημένοι από τους προοδευτικούς πολιτικούς». Για τον Αμερικανό Πρόεδρο, για τον οποίο πολλές φορές έχει εκφράσει την ανησυχία του, ιδίως σχετικά με την επίδρασή του στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, επισήμανε: «Η εκλογή του Τραμπ νομίζω ότι είναι μια έκφραση απόγνωσης». 

Πάντως, μια πραγματικά απολαυστική σελίδα του νέου του βιβλίου είναι εκείνη όπου σατιρίζει την εμμονή των πάσης φύσεως δεξιών με τη woke culture. Όταν ρωτήθηκε για το θέμα αυτό, απάντησε: «Για μένα, woke σημαίνει ενσυναίσθηση, να κατανοείς τον "άλλον", να αντιλαμβάνεσαι την οπτική γωνία του άλλου». 

Προς το τέλος, έκανε έναν πολύ ενδιαφέροντα παραλληλισμό της πολιτικής με τη θρησκεία. Αν και άθεος ο ίδιος, τόνισε ότι η παρακμή της θρησκείας έχει συμβάλει στην άνοδο του λαϊκισμού. «Η υπαρξιακή σου κρίση σε στρέφει στον λαϊκισμό. Και πολλές φορές αποδεικνύεται πιο χρήσιμη η Θεία Δικαιοσύνη από τους πολιτικούς που λαϊκίζουν. Επίσης, με ενοχλεί πολύ όταν ακούω ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Υπάρχουν καλοί και κακοί πολιτικοί, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι» είπε. Και υπογράμμισε: «Δυστυχώς, αυτές οι συμπεριφορές οδηγούν στον κυνισμό. Και στις μέρες μας είναι διαβρωτικός ο κυνισμός, διότι αποδεικνύεται η εύκολη επιλογή. Το να είσαι κυνικός είναι μια στάση και μια άποψη που δείχνει τεμπελιά στη σκέψη. Ωστόσο, η απογοήτευση μπορεί να αποτελέσει και μια κινητήρια δύναμη, ένα σημείο εκκίνησης για αλλαγή». 

Όσο κι αν φαίνεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο διχασμένο και ασταθή, η ανάγκη για κατανόηση, ενσυναίσθηση και ειλικρίνεια είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Μπορεί να μην έχουμε πάντα τις λύσεις αλλά υπάρχουν ακόμη χρήσιμα εργαλεία. Έτσι, στο κλείσιμο της κουβέντας, συμπλήρωσε: «Είναι αλήθεια ότι περνάμε μια κρίση της πολιτικής. Αλλά η ελπίδα είναι αναγκαιότητα. Χωρίς αυτήν, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στον κυνισμό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντλούμε ελπίδα από τη φαντασία και τη συμμετοχή. Το γνωρίζω ότι μειώνεται συνεχώς η ενέργεια και ο χρόνος, αλλά αυτή είναι η μόνη μας επιλογή».

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

10 σημαντικά βιβλία που θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τρίμηνο του 2025

Βιβλίο / Δέκα σημαντικά βιβλία που θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τρίμηνο του 2025

Το πιο πρόσφατο Booker, επανεκδόσεις μυθιστορημάτων με θέμα τον Εμφύλιο, το τελευταίο βιβλίο του Μάριο Βάργκας Λιόσα, η νέα Αμάντα Μιχαλοπούλου και μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Αργύρη Χιόνη είναι μερικές μόνο από τις πολυαναμενόμενες προσεχέις εκδόσεις.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Νικόλας Σεβαστάκης: «Ο βανδαλισμός δεν μπορεί να θεωρείται απελευθερωτική έκφραση»

Βιβλίο / Νικόλας Σεβαστάκης: «Ο βανδαλισμός δεν μπορεί να θεωρείται απελευθερωτική έκφραση»

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Καταγωγή ή οι ιστορίες των άλλων», ο στοχαστής και συνεργάτης της LiFO εξηγεί γιατί ζούμε σε καιρούς μόνιμης κρίσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Βιβλίο / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM