«Infinity Pool»: Η νέα πρόκληση του Μπράντον Κρόνενμπεργκ κινείται σε ρηχά νερά

«Infinity Pool»: Η νέα πρόκληση του Μπράντον Κρόνενμπεργκ κινείται σε ρηχά νερά Facebook Twitter
Στην νέα του ταινία, «Infinity Pool», ο υιός Κρόνενμπεργκ βρίσκει στις ιδέες του απλά αφορμή για ένα κολάζ από γλαφυρές εικόνες.
0

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΟΤΙ ΟΙ κοινωνικές ανισότητες έχουν διευρυνθεί και ότι κάτι πάει πολύ στραβά στον δυτικό πολιτισμό όταν μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο έχεις δει όχι μία, ούτε δύο αλλά τέσσερις αγγλόφωνες παραγωγές που εστιάζουν στην ταξικότητα και καυτηριάζουν τις αυθαιρεσίες του διαβόητου, προνομιούχου «1%». 

Από κει και πέρα, οι ταινίες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στις στουντιακές, δηλαδή το «Menu» και το «Glass Onion», που ευαγγελίζονται το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε και ένα μέλλον γένους θηλυκού, και στις ανεξάρτητες, δηλαδή το «Τρίγωνο της Θλίψης» και το «Ιnfinity Pool» του Μπράντον Κρόνενμπεργκ, που ακόμα κι αν προβλέπουν ένα κάποιο τέλος, δεν αναμένουν αλλαγή. Βλέπεις, η μη εξάρτησή τους από στουντιακά κεφάλαια τις απαλλάσσει από την (εμπορική) ανάγκη να αισιοδοξούν μέσα στον (επίσης εμπορικό) νιχιλισμό τους.

Η ιδέα είναι σαφής, η παραβολή προφανής, η συντρέχουσα θεματική περί προνομιούχου ενοχής, που στα χαρτιά ενισχύεται από τις καλλιτεχνικές οικογενειακές καταβολές σκηνοθέτη και ηθοποιού, μένει, δυστυχώς, ανεκμετάλλευτη και η ταινία καταλήγει να κυνηγάει την ουρά της μέχρι την υστερική, κακόγουστη τρίτη πράξη.

Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, πάντως, όλες τους μένουν σε ένα πρώτο, σχηματικό επίπεδο, είναι αυτό που βλέπεις, απουσιάζει η διαλεκτική και η διεισδυτικότητα – ό,τι θα περίμενες από σάτιρες στην εποχή των social media. Παρακολουθήσαμε το «Infinity Pool», τρίτη ταινία του Μπράντον Κρόνενμπεργκ, υιού του Ντέιβιντ, πριν από λίγες μέρες στην πρεμιέρα του στην 73η Μπερλινάλε.

Οι συγκρίσεις του υιού με τον μπαμπά είναι αναπόφευκτες, η κατάδειξη, η γραφική βία και κάποια κοινά μοτίβα σχεδόν τις προκαλούν, εκεί, όμως, που ο πατήρ Ντέιβιντ αξιοποιούσε το εκάστοτε concept για να στήσει μια διανοητική κατασκευή –κακά τα ψέματα, γι’ αυτό και οι ταινίες του δεν έχουν την ευρεία αποδοχή άλλων μετρ του φανταστικού της γενιάς του– ο υιός βρίσκει στις ιδέες του απλώς αφορμή για ένα κολάζ από γλαφυρές εικόνες.

«Infinity Pool»: Η νέα πρόκληση του Μπράντον Κρόνενμπεργκ κινείται σε ρηχά νερά Facebook Twitter
H Μία Γκοθ σε ακόμα μία εξωστρεφή, μαξιμαλιστική ερμηνεία.

Στη νέα του ταινία μια ομάδα πλουσίων παραθερίζει σε ξένη χώρα, σε μια all-inclusive περιοχή που τους προστατεύει από την «πλέμπα». Aνάμεσά τους βρίσκεται και ο Tζέιμς, ένας συγγραφέας που παντρεύτηκε την πλούσια κόρη ενός μεγαλοεκδότη, άρα νιώθει σαν να μην ανήκει σε αυτή την εκλεκτή ελίτ. Στην πρώτη προκλητική σκηνή της ταινίας ο Τζέιμς πηγαίνει πίσω από έναν θάμνο προς νερού του και η Γκάμπι –η Μία Γκοθ σε ακόμα μία εξωστρεφή, μαξιμαλιστική ερμηνεία– πλησιάζει και τον αυνανίζει.

Ήδη από αυτήν τη σκηνή η Γκάμπι μοιάζει να έχει τον έλεγχο και άρα εξουσία πάνω του – ο συσχετισμός σεξ και εξουσίας τονίζεται μέσα στο έργο. Στο σημείο αυτό ανοίγουμε μια παρένθεση για να επισημάνουμε ότι χαιρετίζουμε την απενοχοποίηση του ανδρικού γυμνού σε σινεμά και τηλεόραση.

Μόλις λίγα χρόνια πριν, ένα πλάνο με πέος σε στύση θα μετέτρεπε μια ταινία αυτομάτως σε «αυτή την ταινία με το πέος σε στύση» στη συλλογική σινεφίλ συνείδηση. Πλέον ελάχιστοι θα σταθούν εκεί.  

Στον γυρισμό από την παραλία ο Τζέιμς, ως σχετικά πιο νηφάλιος, οδηγεί το αυτοκίνητο και χτυπά έναν χωρικό στον δρόμο, τον οποίο αποφασίζουν να αφήσουν αιμόφυρτο. Όπως ανακαλύπτει σύντομα, οι Αρχές της περιοχής έχουν έναν ιδιαίτερο μοντέλο απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού, προορισμένο αποκλειστικά για τους πλούσιους τουρίστες: μέσω μιας επέμβασης πλάθουν έναν κλώνο του θύτη, τον οποίο οι συγγενείς του θύματος μπορούν να σφαγιάσουν, ώστε να πάρουν εκδίκηση. Ο κλώνος τιμωρείται, το κοινό περί δικαίου αίσθημα φαινομενικά ικανοποιείται και ο πραγματικά υπεύθυνος μένει ατιμώρητος.

Μετά το αρχικό σοκ, ο Τζέιμς αφήνεται στην ελευθερία της μη λογοδοσίας και παρέα με τους νέους εύπορους φίλους του επιδίδονται σε μια σειρά από παραβατικές συμπεριφορές, εγκληματικές ενέργειες αλλά και σεξουαλικά όργια υπό την επήρεια ψυχοδραστικών ουσιών – οι ψυχεδελικές σεκάνς οργιών, κάπου ανάμεσα σε cult '70s δημιουργίες τύπου «Βehind the Green Door» και στο «Lost Highway», επιτυγχάνουν έναν ερεθιστικό συνδυασμό καύλας και φρίκης και αποτελούν highlight της ταινίας. 

Η ιδέα είναι σαφής, η παραβολή προφανής, η συντρέχουσα θεματική περί προνομιούχου ενοχής, που στα χαρτιά ενισχύεται από τις καλλιτεχνικές οικογενειακές καταβολές σκηνοθέτη και ηθοποιού, μένει, δυστυχώς, ανεκμετάλλευτη και η ταινία καταλήγει να κυνηγάει την ουρά της μέχρι την υστερική, κακόγουστη τρίτη πράξη που εκθέτει τους ηθοποιούς της και θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να δικαιολογηθεί μόνο αν ο τόνος όσων είχαν προηγηθεί ήταν κωμικός – δεν είναι, παρά τις προθέσεις του ίδιου του Κρόνενμπεργκ, ο οποίος ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου στην Μπερλινάλε ότι έδειχνε την ταινία σε φίλους και γνωστούς και δεν γελούσε κανείς και τότε κατάλαβε ότι υπάρχει πρόβλημα.

Με τον Σκάρσγκαρντ να εμφανίζεται σε συνεντεύξεις και Q&A περπατώντας στα τέσσερα με κολάρο και λουρί, έχει διαρρεύσει και το πιο wtf στιγμιότυπο της ταινίας, οπότε μειώνεται ο αντίκτυπός του – η δήλωση του Δανού πρωταγωνιστή στην αίθουσα του βερολινέζικου Grand Hyatt ότι για τρεις μήνες ζούσε μαζί με σκυλιά σε πάρκα, πηδούσε τα πόδια περαστικών και αφόδευε πίσω από θάμνους έφερε γέλια που η ταινία του Κρόνενμπεργκ ουδέποτε προκάλεσε.

«Infinity Pool»: Η νέα πρόκληση του Μπράντον Κρόνενμπεργκ κινείται σε ρηχά νερά Facebook Twitter
Οι συγκρίσεις του υιού με τον μπαμπά είναι αναπόφευκτες, η κατάδειξη, η γραφική βία και κάποια κοινά μοτίβα σχεδόν τις προκαλούν.

Ο μακαρίτης ο Ρότζερ Ίμπερτ υποστήριζε ότι σημασία δεν έχει τι λέει μια ταινία αλλά πώς το λέει. Στις μέρες μας, με μεγάλη ευθύνη της κριτικής, δεν έχει καν σημασία τι λέει μια ταινία αλλά τι αφορά. Μεγάλη μερίδα κοινού και κριτικής στέκεται στο θέμα και στην ανάδειξή του με την ευθύτητα (και το βάθος) ενός σοσιαλμιντιακού post, αδιαφορεί για το τι έχει να πει (ή ακόμα κι αν έχει κάτι να πει) γύρω από αυτό ο δημιουργός – για το πώς το λέει κινηματογραφικά, δε, ούτε λόγος.

Ε, με αυτό ως δεδομένο, δεν απορείς που ο υιός Κρόνενμπεργκ έχει εξελιχθεί σε ένα από τα εναλλακτικά poster boys της εποχής, ενώ ο πατέρας μοιάζει να αφορά λίγους. Έχει, βλέπεις, την απαίτηση να σκεφτούμε και τι σημαίνουν οι εικόνες που βλέπουμε, πέρα από το πόσο «αντισυμβατικές» δείχνουν. Και, δυστυχώς, φαίνεται να μην έχουμε πια ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση για κάτι τέτοιο.

 «Infinity Pool» 2023 - Official Trailer

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το τρίγωνο της θλίψης»: Είναι, τελικά, καλή η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα;

Οθόνες / «Το τρίγωνο της θλίψης»: Είναι, τελικά, καλή η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα;

Η νέα ταινία του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ γυρίστηκε στη Χιλιαδού Εύβοιας, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών και, όπως όλα δείχνουν, θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στα μέσα του Σεπτεμβρίου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ