«Hellraiser»: Ευπρεπές reboot μα και χαμένη ευκαιρία

«Hellraiser»: Ευπρεπές reboot μα και χαμένη ευκαιρία Facebook Twitter
Mια χαρά θα ήταν η νέα εκδοχή του Pinhead, αν φωτιζόταν και λίγο πιο υποβλητικά.
0

Το original «Hellraiser» ήρθε και μας βρήκε στο δεύτερο μισό των '80s, μια δεκαετία το μότο της οποίας συνοψίζεται στη φράση που ξεστομίζει ο Γκόρντον Γκέκο στην ταινία «Wall Street» του Όλιβερ Στόουν: «greed is good». Για τον Γκέκο και για το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που εκπροσωπεί η απληστία είναι ο κινητήριος μοχλός της εξέλιξης της ανθρωπότητας.

Στην ταινία του Κλάιβ Μπάρκερ ο κεντρικός ήρωας, ο Φρανκ, έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή και απίθανη απόλαυση, αγοράζει ένα κουτί από έναν γέρο έμπορο στο Μαρόκο και ουχί στο Αλγέρι, το οποίο θρυλείται ότι ανοίγει την πύλη σε μια άλλη διάσταση όπου σε περιμένουν απολαύσεις που υπερβαίνουν τις επίγειες.

Όπως διαπιστώνουμε στη συνέχεια, το κουτί αυτό καλεί τους Κενοβίτες, απόκοσμες υπάρξεις που δίνουν σε όποιον τους κάλεσε αυτό που ζήτησε, επιβεβαιώνοντας με τον πιο φρικιαστικό τρόπο τη λαϊκή θυμοσοφία «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να το αποκτήσεις.»

Πίσω από τη σεξουαλική φόρτιση, την εμφανή σαδομαζοχιστική θεματική, τη διαστροφή και ένα gore θέαμα κινούμενο μεταξύ της καρτουνίστικης γλαφυρότητας του «Evil Dead» και μιας κρονενμπεργκικού τύπου ανατομικής λεπτομέρειας κρύβεται μια ηθική ιστορία. Το «Hellraiser» έχει έναν προειδοποιητικό χαρακτήρα που έπιασε τον παλμό της εποχής του, απευθυνόμενο σε ανθρώπους απορροφημένους από τη δραστηριότητα της (υπερ)κατανάλωσης, ταμένους στο κυνήγι του «περισσότερου».

Η επιτυχία του γέννησε μια δεύτερη ταινία που εξερευνούσε λίγο περισσότερο τη μυθολογία των Κενοβιτών και, τελικά, ένα franchise με κεντρικό πρόσωπο τον Pinhead, ο οποίος από ανήθικη φιγούρα, που απλώς εκπληρώνει μακάβρια τις ευχές όσων έχουν την ατυχία να τον καλέσουν, μετατράπηκε σε έναν σαδιστή κακό ταινιών τρόμου. Και η σειρά με τη… σειρά της μεταλλάχθηκε σε slasher, με κάποιες διαφοροποιήσεις από ταινία σε ταινία.

Φθίνουσα η ποιότητα των σίκουελ, αν σώνει και καλά θέλετε να παρακολουθήσετε κάποιo, σας παραπέμπουμε στο «Hellraiser: Infernο» απλώς και μόνο γιατί εκεί μπορείτε να δείτε κάποια ψήγματα του δημιουργού είδους στον οποίο θα εξελισσόταν ο Σκοτ Ντέρικσον τα επόμενα χρόνια.

Ως επιλεκτικά ανθρωπιστής σκηνοθέτης, όπως αποδεικνύει και το παρελθόν του, θα προσεγγίσει με παραπανίσια συμπάθεια τον βασικό χαρακτήρα του, δίνοντας στην πικρή κατάληξή του μια συμπονετική χροιά.

Σε καιρούς που στούντιο και πλατφόρμες δεν αφήνουν διαθέσιμο brand name στην ησυχία του, ένα reboot του «Hellraiser» ήταν αναπόφευκτο. Αυτό ήρθε με την υπογραφή του Ντέιβιντ Μπρούκνερ, στις περγαμηνές του οποίου βρίσκεις το «Ritual», ένα ημιεπιτυχημένο monster movie γύρω από τον αρσενικό ανταγωνισμό, και το «Νight House», μια πολύ ενδιαφέρουσα φαντασματική ιστορία με μια τρομερά προσηλωμένη Ρεμπέκα Χολ, που δεν κάνει να γράψουμε τι αφορά, επειδή είναι spoiler.

Tο ανανεωμένο «Hellraiser» είναι ποιοτικά ανώτερο από οποιοδήποτε σίκουελ, είναι ατμοσφαιρικό, ίσως όχι απαραίτητα τρομακτικό, συνιστά όμως και μια χαμένη ευκαιρία. Και εξηγούμαστε. 

Hellraiser: Ευπρεπές reboot μα και χαμένη ευκαιρία Facebook Twitter
H αφήγηση εστιάζει στον πραγματικό πρωταγωνιστή, μια νεαρή εξαρτημένη από ουσίες, που φαντάζει βγαλμένη από επεισόδιο του «Euphoria».

Στην εισαγωγή του, που περιλαμβάνει το πιο SFW (safe for work) sex πάρτι που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά, συστήνεται ο πρώτος χαρακτήρας, ένας εκκεντρικός πολυεκατομμυριούχος, η φιλοσοφία του οποίου έχει σμιλευτεί πάνω στα πιστεύω του Γκόρντον Γκέκο.

Πολύ σωστά ο Μπρούκνερ μας δίνει μόνο μια ιδέα της τύχης των θυμάτων των Κενοβιτών σε αυτήν τη σεκάνς, ώστε το gore της ταινίας να αυξάνεται διαρκώς και μαζί και ο αντίκτυπός του. Αν ξεκινούσε από νωρίς με τη μηχανή στο 100, από ένα σημείο κι έπειτα η αναισθητοποίηση του εκπαιδευμένου θεατή θα ήταν δεδομένη –  να ένα από τα πολλά λάθη που έκανε ο Φέντε Άλβαρες στο αντίστοιχο, σοβαροφανές και βλοσυρό reboot του «Εvil Dead». 

Μετά την εισαγωγή, η αφήγηση εστιάζει στον πραγματικό πρωταγωνιστή, μια νεαρή εξαρτημένη από ουσίες, που φαντάζει βγαλμένη από επεισόδιο του «Euphoria». Στο σύνηθες για το franchise μοτίβο του συσχετισμού σεξ και πόνου η ηρωίδα εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στον πόνο.

Εκείνη η «άλλη» ταινία που ξεχωρίζει την καλή ταινία είδους από τη σπουδαία και καραδοκεί πάντα πίσω από αυτό που βλέπεις, όπως οι απόκοσμες υπάρξεις που συνηθίζουν να σουλατσάρουν στο είδος, βρίσκεται ακριβώς στην αντιπαραβολή των δύο χαρακτήρων και των δυο γενιών που εκπροσωπούν. Από τη μια υπάρχει ο ηδονιστής, άπληστος εκατομμυριούχος που κυνηγά διαρκώς περισσότερες και πιο έντονες απολαύσεις. Και από την άλλη η τραυματισμένη –από μια οικονομική κρίση; Από την εγκατάλειψη; Από τη μοναξιά που κρύβει η παραίσθηση της σοσιαλμιντιακής συντροφιάς;– ά(ν)εργη νεαρή που έχει απορροφηθεί πλήρως από το προσωπικό της δράμα, αδυνατώντας να συναισθανθεί εκείνο των άλλων παρά μόνο όταν συμπίπτει με το δικό της. Που αγκαλιάζει τον πόνο της με τρόπο που κρύβει μια λανθάνουσα ηδονή – άρα ζητά περισσότερο πόνο.

Ο Μπρούκνερ δεν  θα «παντρέψει» ποτέ επί της ουσίας τους δύο χαρακτήρες και όσα εκπροσωπούν, ούτε δραματουργικά ούτε νοηματικά. Ως επιλεκτικά ανθρωπιστής σκηνοθέτης, όπως αποδεικνύει και το παρελθόν του, θα προσεγγίσει με παραπανίσια συμπάθεια τον βασικό χαρακτήρα του, δίνοντας στην πικρή κατάληξή του μια συμπονετική χροιά. Έστω κι αν ο εν λόγω σεναριακός ελιγμός ίσως να είναι η μοναδική σκηνή στην οποία το φιλμ μοιάζει να έχει στην ατζέντα του και κάτι πέρα από το προφανές και να αγγίζει τον υπαρξισμό, δεν βρίσκει έρεισμα στην ταινία που προηγήθηκε και απλώς εντείνει αυτή την εντύπωση της χαμένης ευκαιρίας.

Κατά τα λοιπά, μια χαρά η νέα εκδοχή του Pinhead, αν φωτιζόταν λίγο πιο υποβλητικά, όπως και οι υπόλοιποι Κενοβίτες, και δεν έσπαγε η αίσθηση της άλλης διάστασης και της απόκοσμης αύρας του με την τοποθέτησή του σε ένα (καλλιγραφημένο) ρεαλιστικό περιβάλλον, θα ήταν ακόμα καλύτερη.

Βέβαια, σε μια κινηματογραφική εποχή που, όπως προκύπτει και από το υπερηρωικό σινεμά, αρκεί η εμφάνιση ενός γνώριμου χαρακτήρα και ο εξωφιλμικός μύθος που κουβαλά για να φύγει ο πελάτης ευχαριστημένος, μάλλον πέφτουμε στην παγίδα να ζητάμε κι εμείς περισσότερα, έχουμε προσκολληθεί σε ένα παρελθόν που, πέρα από το όνομα και τον σχεδιασμό του χαρακτήρα, είχε σημασία και το πώς συστηνόταν, σεναριακά και σκηνοθετικά, καθώς και το τι σήμαινε.

Και μπορεί γι' αυτή μας την απληστία οι Κενοβίτες της κινηματογραφικής παραγωγής να μας τιμωρήσουν με νέες συνέχειες, οι οποίες θα κάνουν αυτό το κατά τα άλλα ευπρεπές reboot να μοιάζει με ορόσημο κινηματογραφικό τρόμου.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιμ Βέντερς: Τι θα δούμε στο μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται στη Στέγη

Οθόνες / Βιμ Βέντερς: Τι θα δούμε στο μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται στη Στέγη

Ένα μοναδικό μεγάλο αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό για ένα τριήμερο σε όλους τους χώρους της Στέγης, με προβολές των ταινιών του, ένα masterclass και μια συζήτησή του με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου στην Κεντρική Σκηνή.
M. HULOT
Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι να παραμένεις καλός άνθρωπος»

Οθόνες / Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η καλοσύνη»

Υπήρξε από τις πιο αναγνωρίσιμες διεθνώς τηλεοπτικές περσόνες, όντας ο κεντρικός παρουσιαστής του MTV. Σήμερα ο 66χρονος τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας και σεναριογράφος ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα, όμως ο έρωτας με την Ελλάδα κρατάει από πολύ παλιά. Ο Steve Blame αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 Καλύτερες Ελληνικές Ταινίες των ‘20s μέχρι τώρα

Η λίστα / Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα

Ποιες ελληνικές ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας έχουν ξεχωρίσει μέχρι στιγμής; Ρωτήσαμε 20 κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου και αθεράπευτους σινεφίλ και σας παρουσιάζουμε το top 10 που προέκυψε μέσα από το συναρπαστικό, σύνθετο μωσαϊκό του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα γιατί επιστρέφω διαρκώς εκεί»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Επιστρέφοντας, μπορεί να πιάσουμε πάλι το νήμα»

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μας μιλά για το χωριό όπου γεννήθηκε, το Αρματολικό στη νότια Πίνδο, αλλά και για το νέο του ντοκιμαντέρ, «Τα τέρματα του Αυγούστου», που διαδραματίζεται εκεί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Οθόνες / Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Από μια ρετροσπεκτίβα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι έναν πλήρη οδηγό του έργου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και από το spotlight στον Μαρσέλ Πανιόλ μέχρι μια ανατρεπτική ματιά στην έννοια του plot twist, οι θεματικές ενότητες του φεστιβάλ διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Γιούλη Τσαγκαράκη: «Κάθε σπίτι έχει τον δικό του Νετανιάχου, τον δικό του Τραμπ»

Οθόνες / Γιούλη Τσαγκαράκη: Η θεία Σταματίνα από τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη μιλά στη LifO

Η ταλαντούχα ηθοποιός με τον ρόλο της ίντερσεξ θείας έσπασε ταμπού και άνοιξε ξανά μια σειρά συζητήσεων για το φύλο, την LGBTQI+ κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς ετοιμάστηκε για το ρόλο; Πώς βλέπει τις αντιδράσεις;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σινεμά / Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, φιλμ που έρχονται από τις Κάννες, πρεμιέρες, οι μικρού μήκους του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και οι ελληνικές συμμετοχές των διαγωνιστικών τμημάτων είναι μερικοί από τους λόγους που θα μας στείλουν και φέτος στις αίθουσες του αγαπημένου κινηματογραφικού θεσμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Pulp Fiction / Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Προτροπή για αντίσταση ή παραίνεση για τρομοκρατία; Το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον «Μια μάχη μετά την άλλη», οι εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορίες «Weapons» και «Eddington», αλλά και οι αξέχαστες κινηματογραφικές αναφορές τους απασχολούν τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τον αρχισυντάκτη της LiFO Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ