Η ζωή στο γραφείο

0



«ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΤΕ στο μεγαλύτερο και πιο προηγμένο εργοστάσιο στη Γη! Βρίσκεται σε ένα ποτάμι στην οροσειρά Σιέρα Νεβάδα, με άγρια άλογα να τρέχουν ελεύθερα» έγραψε κάποια στιγμή ο Ίλον Μασκ στο Τwitter σε μια διαφήμιση για ένα gigafactory της Tesla και σκέφτηκα τη ζωή σε ένα εργοστάσιο στην έρημο ‒ από τις τζαμαρίες οι εργαζόμενοι θα έβλεπαν τα άλογα να χάνονται στον κόκκινο ορίζοντα.

Με την πανδημία η ζωή στο γραφείο μοιάζει σαν ένα μακρινό όνειρο, ένα μέρος όπου πηγαίναμε κάποτε, φορώντας τακούνια, και συναντούσαμε άλλους ανθρώπους ή κάναμε τελετουργίες που μας ανακούφιζαν: μετρούσαμε τις φυσαλίδες στο νερό του ψύκτη, κοιτάζαμε το τάπερ να στριφογυρίζει στο microwave. A, και μερικές φορές δουλεύαμε.

Δεν μπορεί παρά να απορήσει κανείς βλέποντας εταιρείες γνωστές για το κακό εργασιακό τους περιβάλλον και κυρίως για την κακοπληρωσιά τους να βραβεύονται ξανά και ξανά σε διοργανώσεις εταιρικών βραβείων με φανταστικούς τίτλους και κατηγορίες που δεν μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι υπάρχουν.

Τα γραφεία είναι φριχτά και υπέροχα ταυτόχρονα, όπως απέδειξε η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, το «Οffice» του Ρίκι Ζερβέ. Στην Ελλάδα έχουμε ενσωματώσει τα πιο παράξενα κομμάτια της αμερικανικής εταιρικής κουλτούρας: η ορολογία, οι διαδικασίες, oι λίστες. Στη σπάνια περίπτωση που το γραφείο έχει κάποιο perk, αυτό διαφημίζεται ασταμάτητα, σαν να δουλεύει κανείς στο campus της Google. To τραπέζι του πινγκ-πόνγκ, οι δωρεάν καφέδες σε κάψουλες, τα κουλούρια, ακόμα και οι νέον ταμπέλες στην είσοδο με τσιτάτα από τραγούδια που θυμίζουν στον ιδιοκτήτη τα νιάτα του, όπως «Ι am a firestarter, wicked firestarter», είναι όλα αποδείξεις ότι εδώ δεν είναι όπως στις άλλες δουλειές, που είναι βαρετούληδες, εδώ είναι αλλιώς, έχουν και μαξιλάρες στα γραφεία.

Παράλληλα, έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία πληρωμένου μάρκετινγκ γύρω από τους εργασιακούς χώρους. Εκδόσεις με απίθανους τίτλους: «Τα πιο χαρούμενα μέρη για να δουλεύεις στην Ελλάδα» (Μάντεψε! Είναι αυτά που μας έδωσαν διαφήμιση), «Τοπ ηγέτες» (όλοι άντρες άνω των 55 και μια γυναίκα που κάνει corporate comms για ξεκάρφωμα) και «Οι τοπ 13 μάνατζερ της ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας» (πόσες γαλακτοβιομηχανίες έχει η Ελλάδα;). Δεν μπορεί παρά να απορήσει κανείς βλέποντας εταιρείες γνωστές για το κακό εργασιακό τους περιβάλλον και κυρίως για την κακοπληρωσιά τους να βραβεύονται ξανά και ξανά σε διοργανώσεις εταιρικών βραβείων με φανταστικούς τίτλους («Βραβεία αρχιτεκτονικής κτιρίων υγείας», «Βραβεία ηγεσίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα») και κατηγορίες που δεν μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι υπάρχουν («Βραβείο πατητής τσιμεντοκονίας», «Βραβείο κατασκευαστή κολάρων για ζωάκια συντροφιάς»). 

Ο χειρότερος εργασιακός χώρος όπου έχω δουλέψει ποτέ συνόψιζε όλες τις κακοδαιμονίες της ελληνικής εταιρικής κουλτούρας. Ήταν μια πολύ μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση που είχε δει και καλύτερες μέρες. Κόσμος απολυόταν καθημερινά, χωρίς καμία εξήγηση. Την ίδια στιγμή, ολόκληρα τμήματα της εταιρείας είχαν κλείσει χρόνια πριν, αλλά κάποιοι από τους υπαλλήλους παρέμεναν στη μισθοδοσία και μπαινόβγαιναν ανύποπτες ώρες σε κάτι υπόγεια γραφεία που μύριζαν γατίλα, χωρίς να γνωρίζει κανείς τι ακριβώς κάνουν. Η δουλειά του line manager μου ήταν οι διαδικασίες: ασχολούνταν αφηρημένα με το μάνατζμεντ, συμπληρώνοντας ατέλειωτα φύλλα excel. Η αγαπημένη του ασχολία ήταν τα ατέλειωτα meetings, στα οποία μιλούσε ακατάπαυστα και εμψυχωτικά με πολεμικούς όρους και αγγλικές λέξεις. («Η εταιρεία πρέπει να δώσει τη μάχη των growth initiatives»). Κανείς δεν ήθελε να φύγει πριν από αυτόν κι έτσι όλοι ξημεροβραδιάζονταν στα γραφεία τους, κουτσομπολεύοντας στο messenger και κάνοντας το εικοστό διάλειμμα της ημέρας για τσιγάρο. Στην εταιρεία επικρατούσε τόση παράνοια, που πριν στείλεις οποιοδήποτε e-mail (κάθε e-mail είχε τουλάχιστον είκοσι αποδέκτες γιατί όλοι φυλάγονταν, από κάθε πιθανή κατεύθυνση) έπρεπε να πάρεις τηλέφωνο και να ειδοποιήσεις αυτόν που θα λάμβανε το e-mail, γιατί προφανώς ήταν πολύ λογικό να παίρνεις πενήντα δύο τηλέφωνα τη μέρα και να λες «σου στέλνω ένα e-mail, πλύσου, χτενίσου και περίμενέ το». Ένα απόγευμα, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου μου από τα κεντρικά και ένας άγνωστος μου είπε το εξής αμίμητο: «Γεια σας, κυρία Τριβόλη, είμαι ο Χ. Είμαστε σε σύσκεψη εδώ με τον κύριο Άγνωστο 1 και τον κύριο Άγνωστο 2 και σας έχουμε βάλει σε ανοιχτή ακρόαση. Ήθελα να συζητήσω μαζί σας το ενδεχόμενο να κάνουμε μερικές απολύσεις φέτος. Αλλιώς, να δούμε πώς μπορούμε να κόψουμε x χιλιάδες ευρώ από το μπάτζετ μέχρι την επόμενη εβδομάδα».

Το πιο παράξενο είναι πως πρόκειται ακριβώς για εταιρείες σαν κι αυτήν, που μιλάνε ακατάπαυστα για soft skills, αξιοποίηση δυνατοτήτων και στυλ μάνατζμεντ, ενώ την ίδια στιγμή στα παρασκήνια εκτυλίσσονται σαπουνόπερες βυζαντινής ίντριγκας με ιπτάμενα τασάκια και τσιρίδες, κάτι σαν τα ζευγάρια που διαφημίζουν ασταμάτητα την ευτυχία τους στα social media λίγο πριν πάρουν διαζύγιο. Και, φυσικά, είναι πάντα σε κάτι τέτοια μέρη που ακούγεται η περίφημη ελληνική ατάκα: «Εδώ είμαστε μια οικογένεια». Ας τους πει κάποιος πως αυτό δεν είναι διαφήμιση αλλά δυσφήμιση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στο σπίτι σας με ένα κλικ.

 
Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ