«Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα ή θάβονται για πάντα» λέει ο Flying Lotus (ή αλλιώς Steven Ellison), σχολιάζοντας την πόλη του, το Λος Άντζελες, που έγινε ο τίτλος του τελευταίου πολυσυζητημένου άλμπουμ του. Το Los Angeles είναι εμφανώς επηρεασμένο από τη σχέση του με το περιβάλλον όπου ζει και δημιουργεί, από το φως που τον ελκύει, από τους τεράστιους αυτοκινητόδρομους και τις στιγμές της οδήγησης που του δίνουν έμπνευση. Με έδρα το διαμέρισμά του στο Valley, ο Flylo (όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του) είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής απόκοσμων ήχων και πυκνών ντραμ λουπς, συνθέτης, DJ, μάγος των πλήκτρων, πολύπλευρο ταλέντο και ένας από τους περιζήτητους παραγωγούς σήμερα. Hip hop κατά βάση. Η μουσική του Flying Lotus δεν παίρνει εύκολα ταμπέλες, είναι ο ήχος μιας καινούργιας γενιάς μουσικών του Λος Άντζελες, που πειραματίζονται με την jazz και το «ψυχεδελικό» electro, τον ήχο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και φουτουριστικούς ψηφιακούς θορύβους που παντρεύονται μεταξύ τους δημιουργώντας κάτι μοναδικό. «Νομίζω ότι αυτό που είναι πραγματικά ιδιαίτερο στη μουσική σκηνή εδώ είναι οι πειραματισμοί με διάφορα μουσικά είδη ταυτόχρονα. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι κάτι το φρέσκο, κάτι το καινούργιο» εξηγεί ο ίδιος. Ο Flylo έχει γεννηθεί το 1983 (!) -εξού και ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ του- και την εποχή που σπούδαζε video art στο San Francisco Art Institute δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό του ότι θα τον κέρδιζε η μουσική. Η θεία του, όμως, η συνθέτρια της jazz Alice Coltrane και γυναίκα του διάσημου σαξοφωνίστα John Coltrane τού είπε προφητικά μέσα σε ένα ταξί του Σαν Φρανσίσκο: «Νομίζεις ότι είσαι σκηνοθέτης… Στην πραγματικότητα είσαι μουσικός και δεν το έχεις καταλάβει ακόμα». Κι η Warp Records την επιβεβαίωσε. Κάποια βραδιά που τον άκουσαν να παίζει live τού πρότειναν να συνεργαστεί μαζί τους. «Είχα την ελπίδα να συνεργαστώ με μια εταιρεία σαν τη Warp, κι ήταν απίστευτο!». Το απίθανο και το ανεξήγητο είναι τελικά αυτά που δίνουν νόημα στην έμπνευση και στη σταδιοδρομία του Flying Lotus, ο οποίος πιστεύει σε αυτά που δεν βλέπει, νιώθει ότι βρίσκεται σε αρμονία με τους νόμους που κυβερνούν το σύμπαν, ενώ συντονίζει τις αντένες του σε μία συχνότητα που εκπέμπει κύματα «από μακριά». Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε με την Έλενα Χαρμπίλα στο σπίτι του…

Η καριέρα σου άρχισε όταν έστειλες ένα CD σου σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων και αυτοί επέλεξαν τη μουσική σου μέσα από χιλιάδες κασέτες.

Έτσι ακριβώς είναι. Οι φαινομενικά τυχαίες συγκυρίες έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της καριέρας μου. Πιστεύω ότι όταν θέλεις κάτι πραγματικά και δεν βάζεις εμπόδια στον εαυτό σου, ο κόσμος γύρω σου συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να φτάσεις εκεί που θέλεις. Δεν υπάρχουν όρια. Τα όρια είναι εμπόδια, τα οποία έχει επινοήσει ο άνθρωπος.

Στην ιστοσελίδα σου αναφέρεσαι σε μία εμπειρία που είχες μία νύχτα όταν ήσουν έφηβος, η οποία σου άνοιξε την πόρτα σε μία νέα διάσταση. Μίλησέ μου γι’ αυτήν…

Ήταν σαν κάθε άλλη βραδιά, προσπαθούσα να κοιμηθώ και στριφο- γύριζα στο κρεβάτι μου. Κάποια στιγμή γύρισα και είδα στην καρέκλα του γραφείου μου να κάθεται μια σκιερή μορφή. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν αντρική ή γυναικεία, αλλά οι μεγάλες πλάτες με έκαναν να πιστέψω ότι ήταν μάλλον άντρας. Δεν είχε πρόσωπο, ούτε χαρακτηριστικά. Με το που σηκώθηκα φοβισμένος και τον πλησίασα, σαν να γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου. Τον κυνήγησα, αλλά φυσικά εξαφανίστηκε… Η οικογένειά μου δεν με πίστευε, αλλά εγώ ξέρω τι είδα… Σιγά σιγά, καθώς άρχισα να το διηγούμαι σε φιλικούς κύκλους, κατάλαβα ότι δεν ήμουν ο μόνος που είχα κάποια τέτοια εμπειρία. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω, τον οποίο δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια της καθημερινότητας.

Πώς διαμόρφωσε τον ήχο σου και τον ήχο της hip hop το κλαμπ Sketchbook;

Το Sketchbook είναι εκεί που άρχισαν όλα για μένα. Αυτή την ελάχιστη επιτυχία που απολαμβάνω τώρα μουσικά την οφείλω κατά μεγάλο μέρος σε αυτό το κλαμπ. Είχα μόλις μετακομίσει στο Λος Άντζελες από το Σαν Φρανσίσκο και οι φίλοι μου με πήγαν εκεί μία Τρίτη βράδυ. Η μουσική ήταν διαφορετική από οτιδήποτε είχα ακούσει μέχρι τότε. Υπήρχαν διάφοροι τύποι hip hop με τα κασετόφωνά τους στην αυλή του κλαμπ, που έπαιζαν ο ένας στον άλλον τη μουσική τους. Παίζαμε εγώ, ο Ras G, ο Diabolic, ο Eric Coleman και πολλοί άλλοι και σιγά σιγά δημιουργήσαμε μία μικρή κοινότητα. Εκεί κατάλαβα ότι ήθελα να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική. Εκείνη ήταν και η εποχή που ο J-Dilla επηρέασε όλους μας με τον ήχο του. Η παρουσία του ήταν αισθητή στον κύκλο μας και κατά ένα τρόπο οι μουσική με την οποία ασχολούμαστε όλοι μας τώρα είναι κάτι σαν απάντηση στη μουσική του J-Dilla.

Πόσο προσωπικός είναι ο δίσκος σου, τι προσπαθείς να μεταφέρεις στο κοινό με τις συνθέσεις σου;

Για μένα το καθετί που κάνω το ανάγω σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Προσπαθώ, πάνω απ’ όλα, να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου μέσα από τη μουσική μου. Να μεταφέρω πιστά αυτά που νιώθω. Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι πολύ, γιατί αυτό με αποσυντονίζει όταν αισθάνομαι δημιουργικός. Είτε αυτό που κάνω είναι drum and bass, hip hop είτε downtempo, δεν έχει σημασία. Η μουσική είναι μουσική. Μερικές φορές αισθάνομαι σαν ένα ανοιχτό δοχείο, δέχομαι σήματα και επιρροές από το περιβάλλον μου και τις διοχετεύω μέσω της μουσικής μου.

Πώς είναι να ζεις στη μετα-Bush εποχή και πώς υποστήριξες τον Ομπάμα;

Είμαι πολύ χαρούμενος που η εποχή Bush τελείωσε. Ξεκρέμασα την αφίσα του από το δωμάτιό μου, την οποία χρησιμοποιούσα όλο αυτό τον καιρό ως στόχο για τα βελάκια μου! Όσον αφορά τον Ομπάμα, είχα ένα αυτοκόλλητο ΟΜΠΑΜΑ στο αυτοκίνητό μου και έδωσα όσα λεφτά μπορούσα στην καμπάνια του. Την οικονομική κρίση δεν την έχω νιώσει… Εμείς οι καλλιτέχνες, όπως καταλαβαίνεις, βρισκόμαστε μονίμως σε περίοδο οικονομικής κρίσης! (γέλια)