Για να σοβεί παγκοσμίως η φτώχεια, για να ζει ο μισός πληθυσμός της γης με δύο ευρώ την ημέρα, φαίνεται πως ο Θεούλης ξέχασε τη διαίρεση. Ουσιαστικά ποτέ δεν την ήξερε. Άλλωστε δεν πρόκειται για τη μοιρασιά του παγκόσμιου χρήματος. Κι αυτό να συνέβαινε, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα θα καταλήγαμε. Ο πλούτος μοιράζεται με τον τρόπο ακριβώς που παράγεται. Κατά συνέπεια τα παραμύθια περί αναδιανομής και κοινωνικού κράτους δεν ισχύουν ούτε πείθουν κανέναν. Πολλές χώρες, της Αφρικής κυρίως, δεν υποφέρουν απλώς από την ένδεια, ουσιαστικά θεωρούνται ως πληθυσμοί εκτός πολιτισμού, ως παρείσακτες φυλές που επιβιώνουν με το σάλιο τους - καθότι ούτε νερό δεν διαθέτουν. Το μαύρο αστείο είναι ότι οι φτωχοί θα μπορούσαν να ζουν καλύτερα αν δικαιούνταν τουλάχιστον τα περισσεύματα από την τράπεζα των πλουσίων. Αλλά ποιος θα τα μεταφέρει; Ό,τι μεταφέρεται αποκτά αξία. Τα Ηνωμένα Έθνη επί τούτου αποδεικνύονται χωρισμένα και αποξενωμένα. Όσο για το ένα παιδί που πεθαίνει κάθε πέντε λεπτά, πολλοί εμπειρογνώμονες το θεωρούν ως λύση ανάγκης του προβλήματος του υπερπληθυσμού. Τα γεμάτα πιάτα μας μολογάνε μαύρες ιστορίες που δεν τις ακούμε.