»Καιρό είχε να παίξει η Βουλή στην τηλεόραση και τις τελευταίες μέρες τού έδωσε και κατάλαβε. Κάθε λίγο και λιγάκι τα κανάλια διέκοπταν το απαίσιο πρόγραμμά τους για να δείξουν επί ώρες λογομαχίες, μονολόγους, ψηφοφορίες. Τη μέρα με τους νεκρούς στη Μαρφίν είχαν μαζευτεί και οι 300 στη Βουλή (έξω γινόταν ο κακός χαμός, μέσα θύμιζε ριάλιτι εγκλεισμού) και δεν ήξεραν τι ακριβώς να κάνουν.
»Βλέποντας τις εικόνες των γεμάτων εδράνων δεν αναγνώρισα την αίθουσα! Την είχα συνηθίσει μισοάδεια ή και τελείως άδεια και τώρα έτσι έμοιαζε αλλόκοτη. Ήταν όλοι τους εκεί: άνθρωποι που τους είχες γνωρίσει και μισήσει από άλλα μετερίζια, απ' τα παράθυρα των ειδήσεων, απ' τα στούντιο εκπομπών, απ' την παρουσία τους σε λαμπερές δεξιώσεις, απ' τις εφημερίδες. Τώρα ήταν όλοι μαζί, μαζεμένοι στον υποτιθέμενο φυσικό τους χώρο, κάνοντας τη δουλειά τους. Οι πρωτοκλασάτοι, κάποιοι που εμπλέκονταν σε σκάνδαλα, άλλοι που δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν, μερικοί που κάτι σου θύμιζαν, πολλοί γνωστοί απ' την TV.
»Σαν, για λόγους τηλεθέασης, να είχαν κλείσει σ' ένα νυχτερινό κέντρο 300 τραγουδιστές (Νταλάρα, Βίσση, Νίνο, Καίτη Γκρέι, Ταμπάκη, Πρωτοψάλτη - τους πάντες) και να τους είχαν βάλει να τραγουδούν εκ περιτροπής, καθώς οι άλλοι τους άκουγαν. Ιστορικές στιγμές.
»Οι εκπρόσωποι των περισσότερων κομμάτων καταδίκασαν τις βιαιότητες και εξέφρασαν την οδύνη τους για το χαμό των τριών ανθρώπων. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ όμως βρήκε μια ακόμα τέλεια ευκαιρία να καταδικάσει την κυβέρνηση της πλουτοκρατίας και να εκφράσει την οδύνη του για τα αντιλαϊκά μέτρα. (Την επόμενη μέρα ο «Ριζοσπάστης» θα ψιλοέθαβε την είδηση των νεκρών και θα έγραφε στο πρωτοσέλιδο: «Λαοθάλασσα όλη η Ελλάδα» και «Να γίνει παλλαϊκός σεισμός σήμερα» και «Ποιος στήνει τις προβοκάτσιες;» και «Αύριο ανοίγει τις πύλες του το 10ο συνέδριο της ΚΝΕ»! Προτεραιότητες...)
»Αποφασίζω να δω την όλη φάση απ' το Κανάλι της Βουλής - τόσα χρόνια έχει ατελείωτες βαρετές μεταδόσεις, ε, τώρα ήρθε η ώρα να βγάλει τα λεφτά του. Το βάζω και τι να δω; Μια επανάληψη ενός ντοκιμαντέρ για την τέχνη. Μία (μία!) φορά είναι όλος ο κόσμος κολλημένος στη Βουλή και το κανάλι της κοιμάται τον ύπνο του δικαίου! Ξαναγυρίζω αλλού. Ο Παπανδρέου τα έχει πάρει με τους βουλευτές της ΝΔ που τον διακόπτουν και τον κοροϊδεύουν για τα ελληνικά του. Το ξέσπασμά του θύμιζε ξέσπασμα σπασίκλα στο σχολείο που είχε ανεχτεί τους νταήδες για χρόνια και στο τέλος παίρνει την καραμπίνα και τους καθαρίζει.
»«Να κρίνετε αυτά που λέω, όχι τα σαρδάμ μου!» φωνάζει. «Ναι, είμαι Έλληνας της διασποράς και μεγάλωσα στο εξωτερικό. Επιτέλους, να τελειώνει αυτό το αστείο». Χώνει όπως δεν έχει ξαναχώσει ποτέ, σκηνή αντάξια του σκληρότερου ριάλιτι. «Και είμαι Έλληνας της διασποράς όχι από επιλογή... Αναγκάστηκα, επειδή ο πατέρας μου πήγε εξορία δύο φορές! Κι ο παππούς μου μπήκε φυλακή και εξορίστηκε έξι φορές! Φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν από...», κολλάει και είμαι σίγουρος ότι θέλει να πει «από δεξιούς μαλάκες σαν και του λόγου σας», «από...», συγκρατιέται, ξαναγίνεται ο πολιτισμένος εαυτός του, «από περιστάσεις έκνομες». Χειροκροτείται δυνατά και μοιάζει έκπληκτος με τον εαυτό του.
»Κατά τα άλλα: το ΚΚΕ και ο ΛΑΟΣ αλληλοκατηγορούνται για προβοκάτσια και φασισμό, ο Παπανδρέου αναφέρει κάτι κουρτίνες που κόστισαν 28.000 ευρώ, ο Σαμαράς με γκραν γκινιόλ βραχνιασμένη φωνή αναφέρει τη λέξη Χρηματιστήριο, ενώ την επόμενη μέρα ο Καρατζαφέρης χτυπά μια στο καρφί και μια στο πέταλο (οι βουλευτές του, παρότι λίγοι, χειροκροτούν στα σωστά σημεία πιο δυνατά απ' όλους, σαν στρατιωτάκια).
»Στην ψηφοφορία για τα μέτρα ένας αδιόρατος αλλά εκκωφαντικός (στα σκυλιά πιθανότατα) ήχος ακούγεται στην αίθουσα όταν η Ντόρα Μπακογιάννη αψηφά την κομματική πειθαρχία και υπερψηφίζει τον περίφημο μηχανισμό. Θα χρειαζόταν ένας Στέφανο Σαρτίνι για τη σκηνοθεσία για να κάνει αμέσως κοντινά στις φάτσες των ανθρώπων-κλειδιά για να βλέπαμε τις αντιδράσεις τους. Το ίδιο και όταν οι τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν «παρών». Αντί γι' αυτό, είχαμε γενικά πλάνα - και πλήρη απουσία δραματικής μουσικής...
»Αν υπήρχε ένας σωστός σκηνοθέτης, δεν θα είχε χάσει και το σημαντικότερο πλάνο των μεταδόσεων στα έδρανα της ΝΔ: σε μια στιγμή ο Παπανδρέου (τότε που είχε πάρει φόρα) αναφέρεται στους λόγους για τους οποίους σχεδόν χρεοκοπήσαμε και λέει «Πού είναι τελικά ο κύριος Καραμανλής, ψάχνω να τον βρω, αλλά δεν τον βλέπω, πού τον έχετε κρύψει; Πίσω-πίσω; Πού τον έχετε εξαφανίσει τελικά;»! Ένα πλάνο του Καραμανλή εκείνη τη στιγμή θα άξιζε 1.000 λέξεις.
σχόλια