Eurotrash

Δεν νομίζω ότι θασημειωθούν τίποτα συγκλονιστικά ποσοστάαποχής την Κυριακή, αλλά κι αν συμβείαυτό θα έπρεπε να συγχαίρει κανείς γιατα αντανακλαστικά τους αντί να καταγγέλλειτους ανθρώπους που αποφάσισαν να πάνεπάσο στις ευρωεκλογές (είτε πρόκειταιγια «ευρωσκεπτικιστές» κάθε είδους πουδεν βλέπουν το νόημα είτε απλά γιαλουόμενους) ως προδότες περίπου τηςδημοκρατίας και αμετανόητους χαβαλέδες.Η χώρα μας πάντα, σαν κακός μαθητής πουτο παίζει σπασίκλας όποτε χρειάζεται,παρουσίαζε από τα χαμηλότερα ποσοστάαποχής στην Ε.Ε., όχι βέβαια λόγω πολιτικήςευαισθησίας και λαχτάρας για την«ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» (ένα όραμα πουμοιάζει πλέον, κυριολεκτικά, χωρίς όρια)αλλά κυρίως λόγω της επιμονής μιαςπαλαιοκομματικού τύπου αντίληψης τηςπολιτικής αντιπαράθεσης: φετιχισμόςτης εκλογικής διαδικασίας ως κατάλοιπουτης χουντικής καταπίεσης. Κάποτε πρέπεινα τελειώσει το παραμύθι της απάθειαςπου ευθύνεται για όλα τα δεινά. Και γιατίέχουμε μάθει να δεχόμαστε την περίεργη(αριστέριστικη) λογική που θέλει αυτόνπου ρίχνει λευκό/άκυρο να είναι μάγκαςκι αυτόν που απέχει να είναι τρόμπας,«έρμαιο της τηλεοπτικής κουλτούρας» ήκι εγώ δεν ξέρω τι άλλο τον κατηγορούνδιάφοροι μικρομέγαλοι, με χαρακτηριστικόστόμφο και σοβαροφάνεια («μην ακούςτους καρχαρίες - χάσε ένα μπάνιο για ναχάσουν τον ύπνο τους» είναι το σλόγκαντης καμπάνιας εναντίον της αποχής, χωρίςίχνος ειρωνείας...). Δεν γίνεται δηλαδήνα υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιθυμούννα ταυτιστούν με κανένα από τα πέντεκόμματα; Και ποιος μπορεί πραγματικάνα τους ρίξει άδικο; Και με ποιαεπιχειρήματα; Προφανώς, όχι επειδή είναιαμόρφωτοι που δεν «το πιάνουν», αλλάεπειδή βλέπουν μόνο έναν ωκεανόγραφειοκρατίας κι έναν αχταρμά 27 χωρώνμε εντελώς διαφορετικές προοπτικές καιεπιδιώξεις...

Τα κόμματα φυσικάπαρουσίασαν κοινό μέτωπο εναντίον τηςαποχής. Λογικόν. Οι διαφορές παραμερίζονταισε οποιοδήποτε κλάδο και συντεχνία όταναρχίζει να λακίζει η πελατεία. Αλλά πώςμπορείς πραγματικά να ψήσεις ακόμα καιτον πιο καλοπροαίρετο ψηφοφόρο νασυμμετάσχει σε μια διαδικασία, τοαποτέλεσμα της οποίας θα χρησιμοποιηθείόχι βέβαια για να γίνει πιο οικείο καικατανοητό το νεφελώδες (στα μάτια τωνπερισσότερων) σύστημα λειτουργίας τηςΕυρωβουλής, αλλά για εσωτερική κατανάλωση;Ποια Ευρώπη; Ουσιαστικά πρόκειται γιαμια δημοσκόπηση μεγάλης κλίμακας ενόψει εθνικών εκλογών. Οι ευρωβουλευτέςπου θα εκλεγούν είναι επιλεγμένοι απότα κόμματα, σπανίως με «ευρωπαϊκά»κριτήρια - φυσικά, υπήρχαν πάντα κάποιοιΈλληνες ευρωβουλευτές από όλους τουςχώρους που επέδειξαν συμμετοχή καιδημιουργικότητα στο Ευρωκοινοβούλιο,αλλά ποιος επίσημος κομματικός φορέαςασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με τηνπροβολή του έργου τους; Μόνο τις αφίσεςτων κομμάτων να δει κανείς -ειδικά τωνδύο «μεγάλων» με τους ηγέτες τους σεold schoolβαρύγδουπες και πληθωρικές πόζες-καταλαβαίνει ότι πρόκειται γιαπαλαιοκομματικού τύπου μικροπολιτικήσημειολογία που δεν έχει τίποτε να κάνειμε σύγχρονες αντιλήψεις περί «κοινήςπροοπτικής μιας μεγάλης, ΕνωμένηςΕυρώπης». Για περιπτώσεις σαν του ΚΚΕ(σαν τον Πάγκαλο θα καταντήσω στο τέλος,αλλά πώς να δεχτείς τόση παρανοϊκήγραφικότητα;) τι να πει κανείς; Σαναπρόσκλητοι σε πάρτι που κάθονται στηγωνία και σε βρίζουν. Και τους πληρώνειςκι από πάνω. «Όχι στην αποχή: Βολεύειτην Ε.Ε.» είναι το βασικό σλόγκαν τουΠερισσού. Ιδού λοιπόν το ιδανικόεπιχείρημα υπέρ της αποχής. Χρειάζεταικι άλλο; Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν απέχειεξαιτίας μιας κριτικής διάθεσης απέναντιστην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικέςτης διαδικασίες. Απλά αυτές οι εκλογέςμοιάζουν τόσο πληκτικές και μάταιεςκαι κανείς αναρωτιέται γιατί να συμμετέχεισε κάτι από το οποίο δεν πρόκειται ναπροκύψει κάποια συνταρακτική αλλαγή -με λίγα λόγια δεν θα αλλάξει καμιάκυβέρνηση, το πολύ πολύ κάποιοισυσχετισμοί, κάποιες ισορροπίες. Είτετο θέλουμε είτε όχι, οι εκλογές (γενικά)στο μυαλό του κόσμου έχουν να κάνουν μετο ποιος θα κυβερνήσει - έχουν να κάνουνμε συγκεκριμένα πρόσωπα, και υπάρχειήδη η σκέψη σε κύκλους της Ε.Ε. στο μέλλοννα υπάρχουν κοινοί υποψήφιοι για όλεςτις χώρες. Αλλά ποιος το θέλει αυτό;Σίγουρα όχι οι εθνικές κυβερνήσεις, πουθα βρεθούν έτσι σε δεύτερη μοίρα.

Αυτή θα είναι η πρώτηφορά που δεν θα τραβηχτώ (αυτό είναι τοσωστό ρήμα) στις κάλπες. Όχι ότι ποτέκατηγόρησα κάποιον που απείχε (με ποιαεπιχειρήματα άλλωστε...). Το μόνο που μεστενοχωρεί είναι ότι έτσι δεν τιμώ τοόραμα (και τη μνήμη) του πιο σπουδαίουΈλληνα πολιτικού που «γνώρισα» ποτέ,του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο οποίος επέμενεμέχρι τέλους ότι «η πολιτική ενοποίησητης Ευρώπης είναι η πιο αριστερή πρότασηπου γνωρίζω όταν συζητάμε για την πορείατου κόσμου». Μόνο που η ΑνανεωτικήΑριστερά που εκπροσωπούσε ο Παπαγιαννάκηςμοιάζει να απουσιάζει από τα ψηφοδέλτια(αν γράψει κανείς «Παπαγιαννάκης» μεμαρκαδόρο στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ,αυτό ακυρώνεται; Χμμμμ...).