Δεν ξέρω πότε έγινε τόσο δύσκολη η ζωή. Πίστευα πως θα υπήρχε και μία ανάπαυλα χαράς και ηρεμίας πού και πού.. Έτσι, σαν ανταπόδοση. Και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά και σε όλα γενικώς.. Δεν μπορεί και ένας άνθρωπος μία ζωή να παλεύει ρε φίλε, θέλει μία φορά να χαρεί και κάτι που θα του δοθεί απλόχερα.. χωρίς να ρίξει αίμα και ιδρώτα για αυτό. Τέλος πάντων, τι σας λέω κι εσάς. Απλά κάπου στα 35 μου βαρέθηκα να παλεύω ακόμα και για τα αυτονόητα. Δεν ξέρω τι έχει πάει τόσο λάθος. Καμιά φορά θα ήθελα να κάνω μία καινούρια αρχή αλλά μένω στο να την ονειρεύομαι ακούγοντας μουσική. Δεν λέω, θα έρθουν καλύτερες μέρες από αυτές που βλέπω τώρα ως μαύρες και θα το καταφέρω πάλι με τις δικές μου δυνάμεις αυτό. Απλά θα ήθελα και ένα διάλειμμα, κάτι σαν δώρο, για την υπομονή και την αντοχή μου. Αυτά.