ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπον,σπουδαζω με μια πολη πολυ μακρια πο το σπιτι μου[αν και ειμαι 1 μηνα εκει,συνηθιζω σιγα-σιγα,δεν νιωθω και πολυ βολικα με τις νεες παρεες,αλλα...ελπιζω να καλυτερευσουν τα πραγματα]-ασχετο-αλλα ηθελα να το πω καπου.Τελως παντων,στο θεμα μας,την Πεμπτη πηγαμε με την παρεα σε ενα κλαμπ[αν και δεν μου αρεσουν καθολου μα καθολου τα κλαμπ,πηγα για την παρεα].Εκει,σε μια στιγμη βγηκα για λιγο εξω μονος μου γιατι πονουσε η κοιλια μου,εκει ερχετε και με ακουμπαει στον ωμο ενα πολυ ωραιο κοριτσι...μαζι με μια φιλη της-Εισαι καλα?,μαυ λεει-Ναι-Ειμασταν στο ιδιο αεροπλανο,σε θυμαμε,μου λεει-Εγω δεν σε θυμαμε,λεω[μαλακια απαντηση]-Σιγουρα ειασαι καλα?-Ναι,ναιΠαει μεσα και ξαναβγαινει παλι μονη της,παω την καθομαι καπου κοντα της,μου λεει κατι και την πλησιαζω.Αρχιζουμε και μιλαμε για λιγο[απο που ειμαστε,σε ποια σχολη παμε κλπ κλπ]Σκεφτομουν πολυ σοβαρα να της ζητησω το τηλεφωνο της η το facebook,αλλα διστασα παρα πολυ,αν και μου αρεσε παρααααα πολυ.Σκεφτομαι να παω να μεριμενω εξω απο την σχολη της με ενα τριαανταφυλλο η κατι παρομοιο και της μιλησω.Ν ατο κανω?Τι λετε?Ενδιαφερεται αυτη?Να το τολμησω?Ευχαριστω για τον χρονο σας....

Πάει καιρός από την τελευταία μου φορά με άντρα. Ειναι φορές που σκέφτομαι πως αν ποτέ μου ξανασυμβεί, το σώμα μου θα έχει ξεχάσει να ανταποκρίνεται στα χάδια. Νιώθω πως το δέρμα μου διψάει για τη ζεστασιά μιας αντρικής αγκαλιάς. Ειναι φορές που περπατάω στο δρόμο και θέλω να φωνάξω πως θέλω μια αγκαλιά. Ελπίζω τα κενά της ψυχής μου, να μη με οδηγήσουν ποτέ να το κάνω αυτο. Αισθάνομαι τόσο μόνη. Διόρθωση. Αισθάνομαι και είμαι τόσο μόνη.

Είμαι εθισμένη εδώ και δύο χρόνια στα κραγιόν. Ξεπέρασα τον εθισμό με τα βρακιά και τώρα βαδίζω σε χειρότερα μονοπάτια. Έχω κάθε απορχωση του κόκκινου το Ροζ του Φουξ του Μπορντώ και του Καφέ. Δεν μου μένουν φυσικά λεφτά για να τα πετάξω σε ρούχα ή να πάρω βιβλία όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι που ξοδεύουν εκεί ο.τι τους περισσεύει... Έχω άπειρα κραγιόν αλλα το χειρότερο είναι ότι θέλω κιαλα κιαλα. Όταν βλέπω κραγιόν απλά μαγευομαι.. μου πέφτουν τα σάλια !! Ε λ ε ο ς πόσο καμμένη ;;;!

Του είχα πει από καιρό ότι δεν θα βρεθούμε αυτό το ΣΚ, γιατί έχω διάβασμα. Έδειξε ότι το καταλαβαίνει αρχικά, αλλά με έχει ζαλίσει στα τηλέφωνα κάνοντας παράπονα. Ότι δεν τον θέλω καθόλου. Θυμάται και μια αγκωνιά που του είχα ρίξει. Την προηγούμενη φορά κάναμε ότι κάναμε, μια, δυο, τρεις. Ε, το βράδυ ήθελα να κοιμηθώ. Γυρίζω την πλάτη μου λοιπόν και κοιμάμαι. Μόλις άρχισε να με πιάνει, του έριξα μία σπρωξιά αγκωνιά ελαφριά. Άρχισε πάλι τον καυγά ότι τον σακάτεψα (σιγά) και ότι ήθελε απλά να με αγκαλιάσει (εγώ ξέρω ότι αγκαλιάζουμε από τη μέση και πάνω). Βλέπω ότι δεν υπάρχει συνεννόηση και ξέρω τι θα γίνει στο τέλος.

Έχω έντονο πονοκέφαλο και ελαφρύ πυρετό. Πάλι χάλασα το Σ/Κ μου. Πάλι δε διάβασα τίποτα για κάτι που έχω αναλάβει. Η ψυχή μου αρχίζει να γεμίζει μίσος για κείνη. Καμιά φορά επίσης είναι θετικό που δυο ανθρώπους τους χωρίζει η απόσταση. Μέχρι να ξημερώσει, είχα έντονη την επιθυμία να της ρίχνω χαστούκια. Με βρίζει χυδαία πια, με θάβει με τις άεργες φίλες της με ό,τι παράλογο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους και μου ζητάει πράγματα και καταστάσεις με απειλητικό τόνο. Με το ύφος ή το κάνεις άμεσα ή τέλος. Ποιος άντρας δε θα αντιδρούσε υπό αυτές τις συνθήκες; Εκτός κι αν ήταν κανένας υπάκουος ευνούχος. Κάπως έτσι δεν άντεξα άλλο και έφυγα. Της είπα ψέματα ότι θα πάω στην Αγγλία. Έχω έναν συγγενή εκεί. Έμαθε όμως πως δεν πήγα τελικά κι έγινε έξαλλη. Δε με ένοιαζε.Αλλά την αγαπάω και μου έλειπε πολύ. Έτσι γύρισα πίσω μετά από μία εβδομάδα και με σκυλόβρισε. Το αποδέχτηκα. Θα μου πείτε στο σημείο αυτό "καλά κι εσύ ρε άνθρωπε βρες άλλη". Με όποια κι αν πάω, εν τέλει πάλι εκείνη σκέφτομαι. Αφού λοιπόν πρώτα με έβρισε και ξέσπασε πάνω μου, χθες μαλάκωσε σχετικά. Ήταν γλυκιά και ευγενική. Μιλάγαμε, δηλαδή εκείνη έλεγε τα δικά της κι ενώ την αποκαλούσα μωρό μου, όλα καλά. Αφού μετά από ένα σημείο πέρασε η ώρα κι έπρεπε να κοιμηθούμε, την καληνύχτισα όμορφα και της τόνισα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της. Αμέσως άρχισε να με διώχνει ξανά, να λέει ότι δεν ταιριάζουμε και ότι θα βρει άλλον.Και σας ρωτώ: αυτή η κοπέλα με αγαπάει; Εγώ ένιωσα χθες να με εκδικείται και να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά μου, τα οποία πλέον είναι πιο βαθιά από τα δικά της.Αν ήταν ώριμη και καλόψυχη, ας μη μου μιλούσε ξανά. Θα θύμωνα μεν παροδικά, αλλά δε θα με είχε πληγώσει. Όσο "βαρύς" κι αν είσαι, λυγίζεις. Κάπου εδώ νύσταξα ξανά...

αλλά στεναχωριέμαι που έγινα 21 και δεν έχω καταφέρει τίποτα. Ούτε σχέση έχω, ούτε δουλειά, ούτε ψυχική ηρεμία. Τουλάχιστον αν ψυχικά είχα γαλήνη τότε δε θα ήμουν έτσι. Κάθε χρόνος που περνάει λέω οκ του χρόνου όλα θα είναι καλύτερα. Όμως πάντα γίνεται το αντίθετο.

Σκέφτομαι, σκέφτομαι και στεναχωριέμαι. Ποσο χαμηλά μπορεί να πέσει άραγε ένας άνθρωπος; πιθανότατα η πτώση του έχει να κάνει με το ποσο ψηλά τον είχες ανεβάσει. Οσο πιο ψηλά τόσο πιο μεγάλη η πτώση και ο κρότος που θα δημιουργηθεί. Λάθος επιλογές; αποκλείεται όλα αυτα τα χρόνια να ζω με φίλους λανθασμένων επιλογών. Ο εγωισμός μου είναι τόσο ισχυρός που θέλω ακομα να τους βλέπω σωστούς. Δεν μπορώ να δεχτώ την πραγματικότητα; ακομα και τώρα - μετά από όλα αυτά - συνεχίζω να πιστεύω σε αυτούς. Πιστεύουν άραγε κι εκείνοι το ίδιο δυνατά σε εμένα; μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.

Μετά την έμπρακτη αγάπη ήρθε η έμπρακτη αδιαφορία

Εχει περάσει κάτι παραπάνω από μήνας που είμαι εδώ.Φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη,ωραία!Πρωτοετής οπως καταλαβαίνετε είμαι λοιπόν και ήρθα από την Αθήνα.Θέλω να μοιραστώ με εσάς άγνωστα πλάσματα τις σκέψεις μου.Λοιπόν,δεν είμαι ενθουσιασμένη,καθόλου,αισθάνομαι πως κάτι κανω λάθος.Εξηγώ πως πέρασα στη σχολή που ήθελα εξαρχής,φυσικά η πρωτη επιλογη μου ηταν η αντίστοιχη σχολη στην Αθήνα,αλλά εντάξει..οπότε ο προβληματισμός μου δεν ειναι για τη σχολή μου!Είναι για τις παρέες που έχω δυσκολευτεί να κανω.Έχω γνωρισει πολλα παιδιά όπως είναι φυσικό,μα δεν μπορώ να προσαρμοστώ.Σχηματίστηκε λοιπόν μια παρεα γυρω στα 10 άτομα που με αυτα κυρίως βγαίνω και περναω χρόνο..αλλά δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μαζί τους κατι με ξενίζει,κατι με κρατάει και εν τελει δεν περναω καλα και νιωθω πως αφηνω τον χρονο να κυλαει άσκοπα.Και επομενη απορια καθε λογικου ανθρώπου είναι "Γιατί συνεχίζεις να αφιερωνεις χρονο μαζί τους?".Και η απάντηση που δινω εγώ:"δεν ξέρω,δεν θελω τοσο συντομα να απορριπτω τους αλλους γιατι πιθανοτατα εγω ειμαι η περιεργη (ναι δεν ειμαι ο πιο κοινωνικος ανθρωπος).Σε ολα τα εφηβικά μου χρόνια ανηκα σε κλίκες και δημιουργουσα φιλιες που στο τελος και τωρα που ειμαι μακρια βλεπω πως δεν μου εχουν αφησει κατι περα απο κομπλεξ ,ανασφάλειες κλπ.Ως αποτέλεσμα δεν μπορώ να ερθω κοντα με αλλους παραμενω στις επιφανειακές και μονο επαφες και κανω πραγματα που δενν με ευχαριστουν,διασκεδάζω με τροπους που δεν με εκφράζουν(πχ clubs).Εν ολίγοις κανω παρεα με ατομα που δεν εχουμε κοινα αλλα παρ'όλα αυτά παραμένω μαζι τους ,δεν γνωριζω αλλους,εχω εφησυχαστεί σε κατι που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει οσο και αν θελω να βρω άτομα που να με εκφράζουν και να μας συνδεουν περισσότερα.Θέλω να περασω τα ονομαζομενα καλύτερα χρονια της ζωης μου με ατομα που δεν θα αγαπησω και δεν θα δεθω;Τι κάνω ακριβώς;Γιατί δεν μπορώ να κανω αυτα που θελω ενω δεν με εμποδίζει κατι;Φοβάμαι τη μοναξιά και ειδικα σε ενα αγνωστο μεχρι τωρα περιβάλλον..αλλα δεν ειναι χειρότερο να νιώθεις μονος χωρις να εισαι;Εχω προβλημα σοβαρό.

Πάντως μην ακούσω για χορευτικά και παρέες αυτά ισχύουν μόνο αν είσαι από την αρχή με κάποιους αλλιώς στην πορία είσαι το μαύρο πρόβατο με το που θα πατήσεις το πόδι σου πριν προλάβεις να πεις ή να κάνεις κάτΙ(Εξέραιση αν είσαι σε χωριό) απλά και μόνο γιατί δεν χορεύειςι.Αν έχετε προηγούμενα με κάποιον ποτέ μην πιστέψετε ότι στα σίγουρα έχει ξεχάσει τι έχει συμβεί.Μπορεί πολύ απλά να οργανώνει σιγά σιγά και μεθοδικά την εκδίκησή του με σκοπό να σας τρελάνει.Μακάρι να θυμόμουν τι έγινε με λεπτομέριες αν και δεν νομίζω να το θέλω πια.Θέλω να το αφήσω πίσω μου και να πάω παρακάτω.Θα πάω σε ψυχίατρο να το αντιμετωπίσω...ΔΙαπίστωσα πάντως ότι φοβάμαι τους κλειστούς χώρους και το σκοτάδι όταν υπάρχει ησυχία για την ακρίβια με τρελαίνει.Δεν θέλω να είμαι μόνος και δεν ξέρω τι να κάνω γι αυτό .