ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους και όλες. Ήθελα να πω και εγω μια ιστορία, πολυ προσωπική που τον τελευταιο καιρό με δυσκολεύει αρκετά μέσα μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος ειναι ο μόνος τόσο κοντινος άνθρωπος στη ζωή μου, είναι πλέον 95 ετών. Λίγο λίγο έχει χασει τις δυνάμεις του με το χρόνο. Είναι πια πολύ γέρος αν και πνευματικά πολύ ζωντανος. Εγώ διανύω τη δεκαετία των 30. Η διαφορά ηλικίας είναι τεράστια ενω τη μητέρα μου έχει πανω απο 15 χρόνια που την έχουμε χάσει. Όσο περνά ο καιρός φοβάμαι για τον πατέρα μου, την υγεία του, αν είναι καλά. Ζει μόνος του και εγω ειμαι από κοντα συνεχώς για να μη του λειψει κάτι. Είναι αυτάρκης και αυτοεξυπηρετείται. Το να ζει μόνος ειναι επιθυμία του Για άνθρωπος της ηλικίας του θεωρειται περδίκι, όμως δεν παύει να έχει δυσκολίες. Κινητικά τα καταφέρνει ακόμα αλλα κουράζεται όπως είναι φυσικό πολύ γρήγορα. Δεν εχει δυνάμεις όπως είναι αναμενόμενο. Από τη μια γερό σκαρί και μακάρι να του μοιάσω. Από την αλλη αρχίζω και φοβάμαι για εκεινον. Φοβάμαι πολύ μη συμβει τίποτα και δεν ειμαι εκει να τον βοηθήσω. Φοβάμαι οτι θα τον χάσω οπως έγινε κάποτε με τη μητέρα μου και δε θα εχω κανεναν πια. Οι φιλοι ειναι κοντα μου αλλα δε παυουν να έχουν τις ζωές τους. Και φοβάμαι τόσο το πένθος που θα' ρθει. Φοβάμαι οτι δε θα έχω προλάβει να του πω όσα θέλω πριν φύγει. Φοβάμαι μη τον στενοχωρήσω ή τον πληγώσω (ανθρωποι είμαστε, καμια φορα διαφωνουμε) κλπ... Το πνεύμα του πάντα καθαρό και πολύ ζωντανό. Πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει τα παντα και να μάθει νέα πράγματα, ακόμα και τωρα. Κάποιες φορες φουσκωνω απο υπερηφάνεια. Λέω ειναι ο μπαμπας μου και ειναι μοναδικός. Έζησε τη ζωή του στο έπακρο. Από την άλλη ολο αυτο το συναισθημα του φοβου δυσκολευομαι πολυ να το διαχειριστώ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεια αρκετά χρόνια αλλα τετοια πραγματα δεν αντιμετωπίζονται και τόσο εύκολα. Τα πάντα στην ώρα τους ουσιαστικά... Ο χρόνος θα δειξει. Αραγε πως ειναι να έχεις πνεύμα νεου και σωμα που δε σε βαστά πια...; Άλλο να το συναντάς και άλλο να το βιωνεις. Πως ειναι να αποχαιρετας τη ζωη λιγο λιγο ενω συνεχίζεις να την αγαπάς με τόσο πάθος...; Ελπίζω να μη σας κουρασα και ευχαριστώ για το χρόνο σας. Μακάρι να μπορουσαμε να σου μοιασουμε όλοι μπαμπά...

Είμαι ένας αντικοινωνικός και εσωστρεφής άνθρωπος χωρίς φίλους και παρέες. Καθημερινά παίρνω το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου (την οποία μισώ) και στη διαδρομή ακούω χαλαρωτική μουσική (είτε lofi είτε retrowave) με τα ακουστικά μου και μετά απορροφιέμαι μέσα σε 8 ώρες εργασίας οι οποίες διακόπτονται για 10 λεπτά στα οποία τρώω ένα κρύο σάντουιτς. Στο τέλος της εργασίας, παίρνω ξανά το λεωφορείο, αν έχει ακόμα μπαταρία το κινητό μου βάζω κάτι πιο ανεβαστικό για να πάρω ένα boost καλής διάθεσης (electro swing ή downtempo) , αν δεν έχει, απλά παρατηρώ τα ίδια χιλιοειδωμένα τοπία. Γυρνάω σπίτι μου, τρώω ένα από τα 4-5 φαγητά που ξέρω να φτιάχνω (αλλιώς παραγγέλνω ντελίβερι) , βάζω καμία ταινία ή ένα επεισόδιο από κάποια σειρά να δω (ή παραλλαγή #2 , διαβάζω κάποιο βιβλίο) και μετά το απογευματάκι πάω μία βόλτα μόνος μου (ή χαζεύω βιντεάκια στο ίντερνετ). Κάθε μέρα η ίδια επανάληψη αυτού του σκηνικού. Το Σάββατο συνήθως θα πάω να πιω καμιά μπύρα (ή κοκταίηλ, ανάλογα την διάθεση) και θα δω κάποια live μπάντα, απλά να αλλάξω λίγο περιστάσεις και την Κυριακή ή θα πάω για ψάρεμα ή για παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού κάπου με καλή ορατότητα. Αυτή είναι η ζωή μου. Σε λίγο που θα έρθει η καθαρά Δευτέρα θα πάω στο χωριό μου και θα κάτσω 2 μέρες και μετά ξανά η ίδια κασέτα θα παίξει πάλι από την αρχή. Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να είστε όλοι/ες καλά ο/η καθένας/μία ευτυχισμένος/η στον δικό του/της μικρόκοσμο.

Είμαι γυναίκα, γύρω στα 30, ελεύθερη επαγγελματίας σε επαρχία και νιώθω πολλή μοναξιά.. Πρόσφατα γνώρισα τυχαία στο γραφείο ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο μου (από τους λίγους μη παντρεμένους στην επαρχιακή μας πόλη), ο οποίος μου αρέσει πολύ … Έχω το τηλέφωνό του και πρόσφατα είχαμε μια συνεργασία… έχει και αυτός γραφείο κοντά στο δικό μου.. Θα ήταν πολύ υπερβολικό να τον πάρω άκυρα τηλέφωνο και να του ζητήσω να πάμε για ένα καφέ/ποτό ή θα φανώ πολύ απελπισμένη; Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ ανάγκη ακόμα και για παρέα, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να κοινωνικοποιηθώ… Ποια είναι η γνώμη σας;

Συχνά κάνω αναδρομή στο παρελθόν και θυμάμαι τα περασμένα. Αυτό δεν το κάνω επίτηδες και ως μέτρο σύγκρισης με τα τωρινά απλά τότε έβλεπα τον κόσμο αλλιώς και σίγουρα με επηρεάζει αυτός ο παράγοντας. Ήμουν πιο ξένοιαστος, πιο ανέμελος, πιο ονειροπόλος, πιο ρομαντικός, πιο ενθουσιώδης με όλα, το οτιδήποτε. Πλέον δεν είμαι στον ίδιο βαθμό και αυτό τα ξινίζει όλα, ποτέ δεν γελάω με την ψυχή μου ή ποτέ δεν νιώθω πως το τάδε συναίσθημα ή τάδε αίσθηση έχει υπερκορεστεί, πάντα κάτι θα υπάρχει σε έλλειψη και ποτέ ολοκληρωμένο. Πιστεύω οφείλεται στην φυσική διαδικασία του να μεγαλώνεις και ίσως να το μεγαλοποιώ εγώ αλλά επειδή ανέκαθεν ήμουν άτομο ευαίσθητο που όλα τον επηρεάζουν και τα υπεραναλύει, είναι μεγαλύτερη σε εμένα η αντίθεση σε αυτή την μετάβαση από παιδικός ενθουσιασμός σε ενήλικη σοβαρότητα, αν και άργησα λίγο, 28 είμαι, όχι και παιδάκι. Και που λέτε σκέφτομαι άραγε πόσοι είναι εκεί έξω που δεν "μεγάλωσαν" ποτέ; Πόσοι δεν διάβασαν τα μερικά αυτά βιβλία ή δεν άκουσαν τις συγκεκριμένες απόψεις ή δεν είδαν τα κατάλληλα ντοκιμαντέρ ίσως, οτιδήποτε διαμορφώνει τυχαία και ανεπιστρεπτί τις ζωές μας, με αποτέλεσμα να μην αλλάξουν και η κάμπια ποτέ να μην γίνει χρυσαλλίδα, ούτε η χρυσαλλίδα να γίνει πεταλούδα. Να μείνει η κάμπια μία ζωή κάμπια και ναι μεν εν δυνάμει χρυσαλλίδα και εν δυνάμη πεταλούδα αλλά ποτέ να μην εξελιχτεί. Ξέρω ίσως να σκέφτεστε τον Πήτερ Παν σαν ανθρώπινη αναλογία και πιστεύω θα ήταν υπέροχο να μέναμε πάντα παιδιά ή έστω να διατηρούσαμε για πάντα αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό και την περιέργεια που έχουν τα παιδιά και στα 30 και στα 40 και στα 80 μας. Ακούγεται ουτοπικό ίσως αλλά θα προτιμούσα να ζούσα στην άγνοια παρά με μία εμπειρία σοφίας η οποία σε προβληματίζει και σε "βαραίνει" ψυχικά και πνευματικά. Τα παιδιά άμα θέλουν κάτι απλά κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν, ζουν την κάθε στιγμή στο τώρα χωρίς να σκέφτονται καν τι θα κάνουν σε 1 ώρα ή 1 μέρα μετά. Αυτό θα ήθελα κεγώ, να μην έχω κανένα βάρος, να αφήνω την φαντασία να με κάνει να νιώθω απόλυτα ελεύθερος και ας αγνοώ τα κοινωνικά βαρίδια που με κρατάνε φυλακισμένο στην αντικειμενική πραγματικότητα.

Είμαι απ' αυτούς που δεν πιστεύουν ότι το ''σ' αγαπώ'' ή το ''είμαι ερωτευμένος μαζί σου'' είναι άσχημο αν ειπωθεί νωρίς. Όταν βλέπεις ένα άτομο και σου αρέσει, ερωτεύεσαι. Και μετά από λίγο καιρό συναναστροφής μαζί του μπορεί να αρχίσεις να νιώθεις ότι αγαπάς. Γιατί είναι κακό να το μοιραστείς μαζί του; Υπάρχουν άνθρωποι που μου έχουν πει ότι είναι red flag το να ειπωθεί νωρίς κάτι περί έρωτα σε μια γνωριμία. Κι ειλικρινά απορώ κκαι θα ήθελα όποιο άτομο έχει μεγάλη εμπειρία από σχέσεις να μου απαντήσει παρακαλώ πολύ: Αν δε νιώθεις κάποια σκιρτήματα έρωτα τότε πώς γίνεται να επιθυμείς να γνωρίσεις ένα άτομο καλύτερα και θες να περνάς χρόνο μαζί του κι ένα σωρό άλλα πράγματα; Ειλικρινά ρωτάω. Δηλαδή εσείς τι λέτε στις γνωριμίες σας; Μόνο ένα ''γειά, μου αρέσεις'' κι αμέσως το άλλο άτομο δέχεται να γνωριστείτε; Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ότι είναι αγένεια να πλησιάσεις κάποιον άνθρωπο μιλώντας του μόνο για σεξουαλική έλξη την οποία αντλείς από το άτομό του. Αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει κι αυτό ή αν υποκρίνονται ότι δεν δέχονται κάτι τέτοιο μόνο και μόνο για να φανούν καλοί και συναισθηματικοί άνθρωποι.

Με στενοχωρεί ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μη σε συμπαθούν, να σε βρίζουν, γενικά να υπάρχει μια αντιπάθεια προς το πρόσωπό σου αλλά αν τύχει και μάθουν κάτι άσχημο που σου έχει συμβεί όπως απώλεια αγαπημένων προσώπων ή ασθένεια ή κάποια δυσκολία αμέσως αλλάζουν γνώμη και το γυρνάνε σε ''τελικά είσαι καλό παιδί ρε μάγκα'' και τέτοια. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές και το 'χω συζητήσει και με άλλους που μου είπαν ότι συνέβη και σε αυτούς. Τη θεωρώ ύπουλη συμπεριφορά. Καλύτερα δηλαδή να έλεγαν ότι λυπάμαι γι' αυτό που σου συνέβη αλλά εξακολουθώ να σε αντιπαθώ παρά αυτή η ξαφνική συμπάθεια και υποκριτική ευγένεια.

Έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο μοναξιάς που δεν μπορώ να γράψω γι' αυτή με τρόπο που να με βοηθήσει. Δηλαδή παλιά πίστευα ότι θα μπορούσα να γράψω κάτι, ένα πεζό, ένα ποίημα, ένα στίχο κι αυτό κάπως θα μου πάρει το βάρος. Και το είχα κάνει. Πλέον δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, θα επιθυμούσα απλώς να γεμίσω εκατό σελίδες με τη φράση ''είμαι μόνος'' και να εννοώ εκατομμύρια πράγματα μέσα από αυτές τις δύο λέξεις. Η σημαντικότερη σύμφωνα με τη γνώμη μου μεταπολιτευτική Ελληνίδα ποιήτρια όταν τη ρώτησαν γιατί ονόμασε το βιβλίο της απόντες και ποιοί είναι αυτοί είχε δώσει την υπέροχη απάντηση: ''Ξέρουν αυτοί. Θα ήθελα να είχα τα κότσια να έβαζα μόνο τον τίτλο και μέσα λευκές σελίδες αλλά δεν θα έβρισκα εκδότη''. Πόσο τη νιώθω. Είναι ακριβώς ό,τι αισθάνομαι. Διαβάζω πράγματα κι από σύγχρονους συνομήλικούς μου ανθρώπους που με συγκλονίζουν, είναι σαν να τα γράφει η ψυχή μου κι έρχονται στιγμές που απορώ αν όντως είναι τόσο μόνοι. Γιατί αυτό νιώθω, ας ακουστεί παράλογο, ότι είμαι ο μοναδικός μόνος της Αθήνας, αυτός που όπου πάω είμαι ο όρθιος (ή σπάνια καθιστός) μόνος.

Είμαι 31 χρόνων, με μεγάλη περιουσία, δεν είμαι ικανοποιημένος από τη ζωή μου, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από τους περισσότερους. Πριν μερικά χρόνια αγόρασα μια μεζονέτα όπου μένω. Από τότε που μετακόμισα ανακάλυψα ένα υπόγειο όπου το έκανα mancave. Μπορεί να με ζηλεύετε αλλά υπάρχει ανατροπή. Ξυπνάω κάθε πρωί στις 2 πμ, βλέπω παλιές σειρές (Δυναστεία, Οι Αντίζηλοι, Μαύρη Οχιά κλπ), 8 πμ βρίσκομαι έξω από το σούπερ μάρκετ για να ξεμπερδεύω) νωρίς. Κοιμάμαι στις 7μμ πράγμα που με έχει κάνει τόσο μοναχικό που έχω να κάνω σεξ 2 χρόνια. Φυσικά δεν μου λείπει κανένα αγαθό. Ακριβό αυτοκίνητο, ακριβά ρολόγια, ρούχα σχεδιαστών μόδας κλπ. Είμαι εισοδηματίας αλλά ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΝΑ ΠΝΙΓΟΥΝ, ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΚΟΠΕΛΑ ΝΑ ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΩ ΕΝΑ ΣΑΛΕ. ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ.Οι άνθρωποι πρέπει να δίνουν και να παίρνουν αγάπη. Ζω, πείτε μου ΖΩ;

Μπαίνω αισίως στα 10 χρόνια που γηροκομώ τους δικούς μου. Ξεκίνησε αρκετά νωρίς όλο αυτό, κάτι που ήταν μεγάλοι, που δεν πρόσεχαν, που είμαι μοναχοπαίδι. Τώρα νιώθω πως έχω χάσει όλη μου τη ζωή. Μόλις πήρα πτυχίο και γύρισα στο πατρικό ανέλαβα τη μάνα μου, τώρα που πέθανε και είπα (τί ντροπή) πως ίσως ανασάνω λίγο ξεπέσε και ο πατέρας μου. Δεν αντέχω άλλο αλλά ξέρω πως έχω πολύ δρόμο ακόμα. Είμαι κουρασμένει ψυχικά, δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που έκανα όνειρα, η τελευταία μου σχέση ήταν στο πανεπιστήμιο, έχω χρόνια να βγω έξω ένα Σάββατο και οι τοίχοι του σπιτιού με πνίγουν. Είμαι κουρασμένη και σωματικά, γιατί τόσα χρόνια σηκώνω, πλένω, φροντίζω ανθρώπους δύο φορές το βάρος μου χωρίς να κάνω ένα διάλειμμα. Ζηλεύω όλους τους ανθρώπους γύρω μου, τους ζηλεύω στο μετρό όταν πηγαίνω στη δουλειά ή και στο δρόμο όταν τους βλέπω στο μπαλκόνι. Θα έπρεπε να είναι τιμή μου, είναι και υποχρέωση γιατί παιδιά δεν έχω... αλλά πότε να κάνω; Παλιά ήθελα οικογένεια αλλά τώρα, αν υποθέσουμε πως προλάβαινα, δεν βλέπω το λόγο. Γιατί, για να υποφέρουν κι αυτά όπως εγώ; Ντρέπομαι που νιώθω έτσι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θα έπρεπε να έχω μια δική μου ζωή, κάποτε πίστευα (εφηβική αφέλεια) πως είχα ένα μέλλον μπροστά μου τώρα που το βλέπω με τρομάζει, είναι μαύρο και μοναχικό. Τρέμω στην ιδέα πως θα το συναντήσω.

Χαιρετώ την αγαπημένη παρέα . Αντιμετωπίζω θέματα στην σχέση μου η οποία έως στιγμής μου έχει δώσει αρκετή τρυφερότητα και ικανοποίηση. Προσωπικά δεν νιώθω άνετα η σύντροφος μου να συναντήσει κάποιον πρώην που της στέλνει μια στο τόσο να βγουν , ενώ δεν της έχει ξεκαθαρίσει ότι είναι πλέον " φίλοι " και ίσως εκείνος δεν στέλνει ξεκάθαρα για αυτό τον σκοπό . Ούτε νιώθω άνετα να βγει σε κάποια κοινή παρέα μαζί του ή με κάποιον άλλον πρώην που μπορεί να επικοινωνούν μια φορά στο τρίμηνο . Μου προκαλεί τόσο άγχος , που εξήγησα ότι θέτει την σταθερότητα της σχέσης μας σε κίνδυνο διότι προσωπικά δεν το αντέχω και σκέφτομαι διάφορα σενάρια στο μυαλό μου δημιουργώντας τοξικό κλίμα . Εκείνη μου τονίζει ότι και να βγει δεν θα γίνει κάτι ερωτικό . Κατηγορήθηκα για χειριστικη συμπεριφορά, ενώ εγώ επιμένω ότι απλώς τονίζω τα όρια μου , εφόσον αν ξεπεραστούν εγώ δεν νιώθω καλά και ούτως ή άλλως ήδη δημιουργήθηκε πρόβλημα στη σχέση μας . Ούτε στην σκέψη ότι τα καταπατά νιώθω καλά, για αυτό και γράφω εδώ. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να πράττει αυτό που θέλει αλλά η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Θέλω να νιώθω ήσυχη στην σχέση μου. Σχολιάστε ελεύθερα . Εύχομαι υγεία σε ολ@ και να είστε καλά.