ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον Ιούλιο ξεκίνησα να δουλεύω part time σε ένα μάρκετ. Σπουδάζω Αθήνα και είμαι από τη Πάτρα και το καλοκαίρι για να μην κάθομαι είπα να πιάσω δουλειά στη Πάτρα για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Το θέμα μου είναι ότι δεν το έχω πει στους γονείς μου γιατί ήξερα ότι δεν θα αντιδρούσαν καλά και θα είχαμε καβγάδες στο σπίτι. (Οι γονείς μου θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να δουλέυω από τώρα. Πρέπει πρωτα να τελειώσω τις σπουδές μου στα οικονομικά και ύστερα να ασχοληθώ με αυτά.) Ειδικά αν τους έλεγα ότι δεν μου κολλάνε ένσημα και μου δίνουν και 3€ την ώρα θα γινόταν χαμός. Το ξέρω ότι είναι εκμετάλλευση αλλά είναι η πρώτη μου δουλειά και μου αρέσει. Έψαξα και αλλού με καλύτερες συνθήκες αλλά δεν με πήρανε. Στους γονείς μου όταν δουλεύω λέω ότι πάω στη θάλασσα με τους φίλους μου. Δεν μ αρέσει που τους λέω συνέχεια ψέματα και φοβάμαι μήπως το μάθουνε. Επειδή είναι σε άλλη γειτονιά το μάρκετ δεν έχω δει κανένα γνωστό μας, εκτός από κάποιους φίλους μου που τους το είχα.πει. Αλλά αγχώνομαι ότι κάποια στιγμή μπορεί κάποιος να με δει και να τους το πει. Μήπως να τους το πω εγώ?? Αλλά δεν μπορώ τους καβγάδες. Είμαι 21 χρονών.

Καλησπερα σας..ειμαι 20 χρονων και ειμαι σε σχεση με ενα παιδι εδω και 7 μηνες εξ'αποστασεως (συναντιομαστε ανα 2 εβδομαδες) εχουμε μια υγιης σχεση μου φερεται πολυ ωραια ειναι πολυ καλος μαζι μου και νοιαζεται για εμενα οπως και εγω για εκεινον και γενικα σαν ζευγαρι εχουμε χημεια...αλλα εχω ενα θεμα τις 2 τελευταιες εβδομαδες..ξαφνικα ενα πρωινο που ξυπνησα αρχισα να κανω περιεργες κακες σκεψεις για εκεινον που μου προκαλουσαν αγχος δυσφορια και αηδια και ακομα συνεχιζουν να με βασανιζουν ολες αυτες τις μερες και μου προκαλουν πολυ βαρος κ αγχος(την 1η εβδομαδα δεν ετρωγα καθολου)...πραγματικα δεν μπορω να πιστεψω ολο αυτο που μου συμβαινει..νιωθω σαν να ζω εφιαλτη..μα γιατι να παθω αυτο το περιεργο πραγμα? ολα ηταν μια χαρα ενιωθα χαρουμενη μαζι του..τι στο καλο μου συμβαινει? μηπως περναω καποια φαση? βοηθηστε με σας παρακαλω...

Περιμένοντας την 26η Αυγούστου,να φυγω,και οχι απλά να φυγω,αλλα να εξαφανιστώ απο προσώπου γης.Δεν θελω αλλη στεναχώρια στη ζωη μου.Κουράστηκα.

Οτι εαν δεν υπηρχες στη ζωη μου αυτη τη στιγμή,θα ειχα δωσει ενα τελος στη ζωη μου με όλα αυτα που συμβαίνουν.

Γεια σε όλους. Διαβάζω λίγο καιρό τις εξομολογήσεις σας (απάντησα και σε μερικές που μπορούσα να βοηθήσω) και αποφάσισα να μοιραστώ και εγώ κάτι. Από Σεπτέμβρη κάνω μία νέα αρχή (μεταπτυχιακά) σε μία νέα πόλη (μένω εκτός Ελλάδος) όπου θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι τα πάντα από το μηδέν. Επέλεξα τη πόλη λόγω πανεπιστημίου αλλά εκεί δε ξέρω κανέναν και κανείς από τους ανθρώπους μου δε θα είναι εκεί. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μη σκέφτεται αρνητικά και ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα φοβόμαστε όταν βρισκομαστε σε ένα κομβικό σημείο της ζωης μας. Επίσης όταν έχεις κάνει τόσες καινούριες αρχές όπως εγώ, φθάνεις στο σημείο να γίνεσαι δειλός και να μη μπορείς να ευχαριστηθείς τα καλά που συμβαίνουν στη ζωή σου. Μήπως τελικά ότι δε μας σκοτώνει μας αποδυναμώνει;

Είναι η ιδέα μου ή παλιά ο ουρανός ήταν πιο μπλε; Τώρα μου φαίνεται σαν ξεθωριασμένος :(

Είμαι 18 χρονων (αγόρι) στα 19 και ζω με τους γονείς μου. Αλλά αλήθεια δεν τους αντέχω πλέον.. Να ξεκαθαρίσω ότι η μητέρα μου είναι μια χαρά άνθρωπος συνεννοησιμη κλπ, το πρόβλημα είναι ο πατέρας μου.. Είναι γενικά άνθρωπος με πολλές παραξενιές και ίσως φταίει και η ηλικία του (60) και έχει χειροτερεψει πολύ... Σε όλη μου τη ζωή όλα τα ψυχολογικά μου τα απέκτησα απ αυτόν.. Ότι κάνω του φαίνεται στραβό, πράγματα που για όλους τους ανθρώπους είναι φυσιολογικά γι αυτόν του φαινονται περίεργα κλπ. Μου κάνει διαρκώς "έλεγχο" για το που πάω τι κάνω, κ επίσης ντρέπομαι να φέρνω άτομα στο σπίτι για να μην με κάνει ρεζίλι ή να μην πει καμία βλακεια και προσβάλλει κανέναν ή κάνει περίεργες ερωτήσεις... Θέλει να έρθει ένα άτομο σπίτι έστω και για λίγο και δεν μπορεί... Το αποκορύφωμα είναι ότι δεν θέλω να πάω μαζί τους στο χωριό (για πολλούς λόγους δεν μπορώ να αναλύσω) και το έκανε ολόκληρο θέμα και έλεγε ότι αν δεν πάω εγώ δεν θα πάει κανένας... Ήταν ευκαιρία όσο θα έλειπαν να έφερνα λίγο κόσμο στο σπίτι τουλάχιστον... Δεν ξέρω τι να κάνω δεν αντέχω άλλο να μένω σε αυτό το σπίτι, απ τη μία δεν είναι καθόλου εύκολο να βρω μια δουλειά κανονική για να μείνω μόνος μου, ούτε μαρεσει να ζω σε ένα σπίτι μόνος μου γιατί θα μου λείπει η οικογένεια που ποτέ δεν είχα... Απ την άλλη δεν αντέχω άλλο εκει πέρα νομίζω ότι η θα τρελαθώ η θα κάνω φόνο...βοηθεια.... Επίσης να πω το ότι δεν έχω αδέρφια ή άλλους πολύ στενούς συγγενείς

Φετος θα παω Α λυκειου και δεν μπορω να επιλεξω κατευθυνση. Το ξερω οτι μπορει να ειναι λιγο νωρις και πως εχω ενα χρονο ακομα να αποφασισω αλλα θα ηθελα λιγη βοηθεια. Γενικα πιστευω πως ειμαι λιγο καλυτερη στα θεωρητικα γιατι στις εξετασεις , στη γλωσσα και στη λογοτεχνια δεν διαβασα τιποτα και πηρα 19 και 18 αντιστοιχα. Στα θετικα απ την αλλη διαβασα περισσοτερο και πηρα φυσικη 18 και μαθηματικα 16. Ιστορια που διαβασα περισσοτερο απο ολα πηρα 20. Γενικοτερα πηρα 19.2 μεσο ορο και πιστευω πως το εχω και με τα θετικα ομως φοβαμαι γιατι δεν ειναι οπως στην θεωρια που τη μαθαινεις και γραφεις σιγουρα καλα. Επιπλεον για επιλογη σχολης μου αρεσει πολυ η ιατρικη και πιστευω πως μου ταιριαζει αλλα και παλι εχω τους ενδοιασμους μου

Εδώ και δύο χρόνια - πολύ αργά στα 23,5 μου - συνειδητοποίησα θεωρητικά ότι πρέπει να κάνω προσπάθειες προσέγγισης (δεν εννοώ φυσικά απλά κοινωνικής - φιλικής / αυτό ήταν εν πολλοίς λυμένο) με τις κοπέλες. Πρακτικά άργησα πάλι να πάρω μπρος και έχω ξεκινήσει να το παλεύω εδώ και λίγους μήνες με κανένα αποτέλεσμα. Πιθανόν δε το πιάνω σωστά το αντικείμενο, δεν ασχολούμαι αποκλειστικά και με αυτό φυσικά γιατί έχω και άλλες υποχρεώσεις, μπορεί και να μην είναι και το άθλημα στο οποίο έχω και έμφυτα προσόντα στη τελική. Παρ' όλα αυτά δε θέλω να το παρατήσω δεδομένου ότι κάποτε στα 22 είχα μία πολύ σύντομη (ούτε 3 βδομάδες) και επιδερμική περιπέτεια με μια κοπέλα 2 χρόνια μεγαλύτερη (δική της η πρώτη κίνηση). Ερωτώ, λοιπόν, ομοιοπαθόντες, καμμένους εμπειρότερους που πέρασαν τα δύσκολα, ακόμα και γυναίκες αν έχουν την ευγενή καλοσύνη, σε τι είδους target group πρέπει να στοχεύσω (από άποψη ηλικιακών αλλά και ποιοτικών κυρίως χαρακτηριστικών) και αν υπάρχουν κάποιες βασικές ενέργειες που μπορεί να βοηθήσουν σε αυτή τη κατεύθυνση.Ουσιαστικά πρέπει το νήμα να το πιάσω από την αρχή και τα βασικά, σα να ήμουν ξέρω γω 18 χρονών. Υ.Γ.1: Να σημειώσω ότι φίλοι είναι μόνο άντρες (μπακούρια όλοι … ουαου τι πρωτότυπο) και από γνωστούς υπάρχουν και κοπέλες αλλά οι περισσότερες γύρω στα 27 - 30 και με σχέσεις. Οπότε μέσα από αυτές τις κοινωνικές δεξαμενές, είτε για αντικειμενικούς λόγους, είτε λόγω ουσιαστικού χάσματος εμπειριών και αναζητήσεων (φίλες π.χ που προέρχονται από γνωστές μου στην ηλικία τους), εκτός από κάποιο χρόνο παρέας, αντικειμενικά δε γίνεται να προκύψει κάτι άλλο. Υ.Γ.2: Το πλαίσιο στο οποίο εικάζω ότι μπορώ να αποδώσω κάτι είναι μια αποκλειστική μεν (εκ μέρους μου τουλάχιστον το εγγυώμαι) αλλά χαλαρή δε σχέση χωρίς προοπτικές δεσμεύσεων οποιοδήποτε τύπου που θα περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί (χωρίς υπερβολές ή δράματα).

Φετος θα παω Α λυκειου και ακομη δεν εχω αποφασισει σε ποια κατευθυνση να παω. Πιστευω πως ειμαι λιγο καλυτερη στην θεωριτικη γιατι ας πουμε στην γλωσσα και στην λογοτεχνια στις εξετασεις δεν ειχα διαβασει τιποτα και πηρα λογοτεχνια 18 και γλωσσα 19.Ενω στα θετικα που ειχα διαβασει πιο πολυ πηρα 18 φυσικη και μαθηματικα 16 αν και εκανα βλακεια εκεινη τη στιγμη αλλιως θα επαιρνα δυο μοναδες παραπανω.Ιστορια πηρα 20 αν και εριξα το περισσοτερο διαβασμα.Γενικοτερα εβγαλα 19.2 μεσο ορο και πιστευω πως δεν ειμαι σκραπας στα θετικα απλως φοβαμαι οτι θα αποτυχω διοτι δεν ειναι οπως στη θεωρια που αμα διαβασεις γραφεις (κατα τη γνωμη μου).Απο την αλλη μου αρεσει σαν σχολη πολυ η ιατρικη και θεωρω πως μου ταριαζει περισσοτερο αλλα και παλι εχω ενδοιασμους.