ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως μπορεί ενας άνθρωπος ο οποιος έχει αγγιξει την ψυχη ενος αλλου ανθρωπου, και μοιράστηκε μαζι του ενα σημαντικο μερος της ζωης του, οταν χωρίζουν οι δρόμοι ειρηνικα, να αντέχει να μην ξερει αν ο αλλος καν ζει; Πως αντεχει το εμεις να γινει εσυ κι εγω και επειτα εκειν@ και εκειν@; δυο παντελώς άγνωστοι με γνωστές, κοινες αναμνησεις; υποκρισια...

Πρίν από ένα μήνα είπα στο αγόρι μου ότι θέλω να χωρίσουμε.Δέν υπήρχε κανένα πρόβλημα μεταξύ μας,αλλά εγώ είχα πιεστεί με τη δουλειά μου και ένα ξαφνικό οικογενειακό θέμα που προέκυψε,και ξέσπασα εκεί.Ειλικρινά,δέν μπορώ να δικαιολογήσω αυτή την αψυχολόγητη αντίδραση μου,και ενώ εκείνος ήθελε να μου συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο,τελικά πλήρωσε τα σπασμένα των άλλων.Τις πρώτες μέρες ήμουν καλά,αλλά τώρα μου λείπει πολύ.Μου λείπει το νοιάξιμο,η προσοχή και η φροντίδα που μου έδειχνε,και φυσικά και το σέξ,δέν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου.Ευτυχώς δέν έχουμε κόψει την επικοινωνία,μιλάμε στα social,3 φορές έχουμε μιλήσει και τηλεφωνικά,και έχω καταλάβει ότι θέλει επανασύνδεση.Μου έχει πεί να συναντηθούμε για να μιλήσουμε,και του είπα ότι μπορεί και να γίνει.Τώρα θέλω πολύ να είμαστε ξανά μαζί,αλλά δέν ξέρω ποιά εξήγηση να του δώσω για την απόφαση που είχα πάρει,και για το πισωγύρισμα μου τώρα.Φοβάμαι μήπως με περάσει για ανισόρροπη.Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι εκείνος είναι για μένα,κι εγώ για εκείνον,και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,δέν αντέχω στη σκέψη ότι μπορεί να είναι με άλλη.Τί να του πώ ώστε να μήν με περάσει για ανώριμη που παίρνω βιαστικές αποφάσεις,και κυρίως για να του δείξω ότι τον αγαπάω πραγματικά;

Καλησπέρα, ειμαι 24 ετών και έχω ένα μωράκι 3 μηνών περίπου! Όλα είναι πολύ όμορφα, και το θέλαμε πολύ. Ο άντρας μου κάνει χρόνια χασίσι. Όπου εμένα με ενοχλεί κάθε φορά όταν έλεγα Τέλος, και πήγαινα να φύγω για αυτό το λόγο. Το έκοβε και ξανά γύρναγα. Όμως πλέον δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μην μου πείτε κακως δεν έφυγες. Τώρα ήρθε ένα μωράκι το οποίο δεν θέλω να του στερησω το πατέρα του, Ούτε να μείνω μόνη μου.. Είναι εργατικός μες το σπίτι δεν κάνει κάτι και γενικά μας προσέχει πολύ. Όμως δεν μου αρκεί, αυτό το χαμένο βλεμα που βλέπω μετά από κάθε βόλτα με ξενερώνει. Με αποτέλεσμα πλέον Αφού δεν θέλω να φωνάζω,να απομακρυνομαι . Και όσο απομακρυνομαι αυτός είναι τύπου απέναντι μου "έλα βρε χαζό μισό έκανα ". Εγώ όμως κουράστηκα να ακούω για μισά και ολόκληρα τσιγάρα. ! ! Προτιμώ να είμαι μόνη μυ στο σπίτι, ούτως ή άλλως τέτοια παρέα τι να την κάνεις? Νιώθω ότι μιλάω με τοίχο και ότι συμμετέχει σε συζητήσεις μου αναγκαστικά. Όταν πάει στους φίλους του με το που τον πάρω τλφ επιστρέφει επιτόπου, δείχνει σαν να φοβάται ότι θα τον μαλώσω. Όμως δεν είναι μαλωμα, είναι ότι βλέπω πως είτε του φωνάξω , είτε τσακωθούμε το ίδιο θα το ξανά κάνει. Χωρίς να συμμερίζεται την γνώμη μου , και κάθε φορά γίνεται ένα σκηνικό ίδιο με την προηγούμενη... Τι άλλο να του πω ; Και τι άλλο να κάνω;

Τον θέλω πολύ στη ζωή μου αλλά για αντικειμενικούς λόγους δεν γίνεται να είμαστε μαζί και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω , έχω μια ελπίδα ότι όλα θα φτιάξουν και θα είμαι μαζί του ,ότι θα τα ξεπεράσουμε όλα όλα όμως και θα είμαστε μαζί χωρίς να μας νοιάζει τίποτα και κανένας... Μέχρι πότε αξίζει να περιμένεις για κάποιον εφόσον βλέπεις ότι και αυτός θέλει;

Μία συνάδελφος μου με την οποία έχουμε έρθει αρκετά κοντά σε φιλικό επίπεδο(εγώ τρελαμένος μαζί της,δέν της το έχω δείξει στα ίσια,και δέν ξέρω άν έχει καταλάβει κάτι)με κάλεσε να πάω αύριο το βράδυ στο σπίτι της για φαγητό,έτσι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.Συγκατοικεί με την αδερφή της,κι εκείνη λείπει αυτές τις μέρες στο εξωτερικό και θα είμαστε οι δυό μας απ'ότι μου είπε.Πώς το χειρίζομαι;

Δεν ξέρω αν φταίνε τα σοσιαλ ή ο τρόπος που τα χειριζόμαστε.Ξέρω όμως ότι αν δεν υπήρχαν τα σοσιαλ κάποιοι άνθρωποι θα ζούσαν ή δεν θα είχαν δεχτεί επιθέσεις.

Είμαι κοντά στα 35 και θέλω απεγνωσμένα ένα σύντροφο με τον οποίο θα υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα, χημεία και να γίνει η οικογένεια μου. Έχω ξεκινήσει μια δραστηριότητα για να γνωρίσω κόσμο καθώς οι περισσότερες φίλες μου είναι παντρεμένες και αυτές που είναι ελεύθερες δεν έχουν καμία διάθεση για εξόδους και γνωριμίες. Ωστόσο εκεί δεν υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρεται για μένα και οι περισσότεροι είναι μικρότεροι μου. Δεν το βάζω κάτω αλλά έρχονται στιγμές που απογοητεύομαι και με κυριεύει ο φόβος ότι θα μείνω για πάντα μόνη. Οποιαδήποτε πρόταση και ιδέα για καινούργιες δραστηριότητες οπου θα μπορώ να κάνω καινουργιες γνωριμίες είναι δεκτή.

Τι γίνεται όταν δεν εχεις καθόλου κοινωνική ζωη και φίλους εδώ και καιρό?? Ζω και δουλευω στην Αθήνα, εχω μια σχέση αλλά η κοινώνικη μου ζωη εχει πιασει πατο. Εκανα προσπαθειες να γνωρισω άτομα, που φυσικά δε ταιριαξα και νιώθω απέραντη μοναξιά χωρίς φίλους εδώ και καιρό!! Το ξέρω πως πρέπει να εκτεθω για να γνωρισω άτομα, αλλά δεν έχω τη διάθεση!! Αν κάποιοι συμπασχετε, σχολιάστε γιατί σιγουρα δεν είμαι η μόνη ✌

Δε ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Ντρέπομαι να μιλήσω γι αυτό. Κάθε μέρα λέω "από αύριο τέλος" και μόλις πεινάσω "μια τελευταία φορά". Έχω πάρει κιλά και γενικά με έχει ρίξει ψυχολογικά. Πάω στο μάρκετ αγοράζω υγιεινά τρόφιμα και υλικά για μαγείρεμα και καταλήγω να πετάω πολλά απ' αυτά γιατί προτιμώ να παραγγείλω μια βλακεία απ' έξω. Δεν πίστευα ότι μπορείς να εθιστείς τόσο εύκολα στο junk food. Πλέον είναι σα να περιμένω να με προσβάλει κάποιος μπας και σταματήσω.

και να κάνει κάποιος, το άσχημο αν είναι να συμβεί θα συμβεί. Δεν είμαστε θεοί, ούτε μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα.