ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από την πρώτη φορά που την είδα, δύο μήνες πριν, και μέσα από 2 λεπτά συνομιλίας ένιωσα πολύ έντονα αισθήματα για εκείνη. Σιγά σιγά μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες άρχισα να μιλάω μαζί της περισσότερο, έβλεπα έναν ενθουσιασμό όταν μου μιλούσε, μια έντονη χημεία και είχα χτίσει στο μυαλό μου μια γυναίκα με τα χαρακτηριστικά που εγώ νόμιζα ότι διέκρινα, τα οποία την έκαναν την γυναίκα των ονείρων μου. Προχθές λοιπόν, μια μέρα πριν να της προτείνω να γνωριστούμε καλύτερα βγαίνοντας για φαγητό, διαπιστώνω ότι έχει δεσμό εδώ και 5 χρόνια (23 χρονών είναι, αν είναι δυνατόν, γκίνια....). Η πρώτη μου σκέψη ήταν "ουφ παρατρίχα γλίτωσα τη ξεφτίλα, δεν θα είχα μούτρα την ξανακοιτάξω". Ε, από αυτή τη πρώτη σκέψη και μετά νιώθω μια τεράστια απογοήτευση, έναν κόμπο στο στομάχι, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Με χτύπησε πολύ έντονα όλο αυτό, γιατί γενικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ δύσκολο, που σπάνια ανοίγεται και δείχνει ενδιαφέρον, και αυτή ήταν η πρώτη γυναίκα μου με ενθουσίασε μετά από πάρα πολύ καιρό. Τι σου είναι το μυαλό, δύο μήνες τώρα έχτιζα σενάρια στο μυαλό μου, είχα εξωραΐσει μια γυναίκα που εκ των πραγμάτων δεν γνώριζα σχεδόν καθόλου, και με το που έφαγα τη σφαλιάρα της πραγματικότητας έπεσα σε κατάθλιψη, γιατί βάσει του παρανοϊκού μυαλού μου μόλις με απάτησε ο έρωτας της ζωής μου μετά από 40 χρόνια γάμου. Και επειδή όπως προανέφερα είμαι πολύ εσωστρεφής και επιλεκτικός, νιώθω ότι όλο αυτό με ξαναπήγε στο μηδέν . Αυτό είναι που με πειράζει και περισσότερο, το πώς θα βρω το κουράγιο και το ενδιαφέρον να προσεγγίσω ξανά γυναίκα, όταν και αν μου ξανατύχει τέτοια έλξη.

Σήμερα έμαθα ότι η πρώην μου πρίν από μία εβδομάδα παντρεύτηκε,και είναι και έγκυος.Κι όλα αυτά μέσα σε ενάμιση χρόνο από τότε που έκανε τη συγκεκριμένη σχέση.Εμένα μου είχε πάρει σχεδόν δύο χρόνια μέχρι να καταφέρω να είμαστε μαζί,και τώρα τα έκανε όλα τόσο γρήγορα.Άν υπήρχε έστω μία πιθανότητα,τώρα μπήκε το οριστικό τέλος.Τουλάχιστον θα το πάρω απόφαση.

Από μικρή ήξερα ότι μου άρεσαν οι γυναίκες. Παρόλα αυτά όταν ήμουν 20 χρονών γνώρισα έναν άνδρα λίγο μεγαλύτερο από μένα, με τον οποίο βίωσα κάτι πρωτόγνωρο. Ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός μέχρι σήμερα άνδρας που με έλκυε σεξουαλικά (δεν είναι μοντέλο ο άνθρωπος, έχει πολύ φυσιολογική εμφάνιση όποτε δεν μπορώ να το εξηγήσω) αλλά κυρίως νοητικά και συναισθηματικά. Για κάποιο διάστημα ήμασταν μαζί και ζήσαμε ένα παραμύθι, δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω το πάθος, την αγάπη, την χαρά,τη στήριξη που μου πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος. Μέσα μου όμως υπήρχε μια μάχη, το ποια είμαι τον απέρριπτε και στο τέλος του φέρθηκα με απαίσιο τρόπο. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες γιατί ντρέπομαι για τον εαυτό μου και για τις πράξεις μου, θα γράψω όμως το εξής: του έκανα τεράστιο κακό στο ψυχολογικό κομμάτι. Μετά από εκείνη τη σχέση έκανα αρκετές σχέσεις με γυναίκες, στο σεξουαλικό κομμάτι νιώθω πιο άνετα αλλά στο συναισθηματικό, μετά από ένα αρχικό διάστημα στο οποίο τον είχα δαιμόνιοποιήσει, πάντα το μυαλό μου είναι σε αυτόν. Με οποία και να είμαι πάντα σκέφτομαι εκείνον, το πώς αγαπιομασταν, το πώς πάλεψε μέχρι το τέλος για μένα βάζοντας το δικό του συμφέρον στην άκρη παρά το πώς του φέρθηκα και κυρίως την υπέροχη ψυχή του που πλημμύριζε από χρώματα. Τον αγαπάω με όλο μου το είναι αλλά τον έχασα, πιο σωστά τον έδιωξα μακρυά μου και τον κατέστρεψα και ζω με αυτό κάθε μέρα της ζωής μου.

Έχω σπουδάσει λογιστικα/οικονομικά, όταν σπούδαζα φανταζόμουν το εαυτό μου σαν λογίστρια. Μετά που άρχισα δουλειά ανακάλυψα ότι το βαριέμαι, βαριέμαι φοβερά. Δεν μου αρέσει να κάθομαι πίσω από ένα γραφείο σε αυστηρο περιβάλλον. Δεν μπορω νιωθω οτι πνιγομαι. Τελικα με απελυσαν, τωρα δουλευω στα τουριστικά, κρατήσεις εξυπηρέτηση πελατών, μου αρεσει πιο πολυ.νιωθω άσχημα που χαραραμισα τις σπουδές. Αφού δεν μου αρέσουν τα λογιστικά γιατί σκέφτομαι να γυρίσω. Αφού θα τα παρατήσω πάλι.

Έχω κουραστεί από το μόνιμο άγχος μου. Δεν μπορώ μου καταστρέφει τη ζωή. Δεν μπορώ να με ενοχλούν τα πάντα. Να με αφήνουν τα πάντα να νε φοβίζουν τα πάντα. Εδώ δεν πήγα να σπουδάσω μακρια από την πόλη μου και μακριά από τους δικούς μου γιατί αγχώθηκα τρομερά, δεν ένιωθα έτοιμη να φύγω τόσο μακριά. Και έδωσα ξανά εξετασεις και πέρασα στη πόλη μου. Στη πορεία το μετάνιωσα γιατί δεν έζησα αυτό που λένε φοιτητική ζωή, όμως ήταν πλέον αργά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αγχώνομαι με το παραμικρό. Κάθε φορά και να ελέγξω το θυρεοειδή και κάθε φορά το αμελω.

Είμαι 30 και μου την πέφτουν αγόρια 20-25 και δεν μου βγαίνει να κάνω κάτι μαζί τους επειδή τσιναω στην διαφορά. Ενώ στην ουσία νιώθω πραγματα αλλά το σκοτώνω μέσα μουμ

Συγχώρεστε το σεντονι Δεν ξέρω τι έχω. Δεν έχω διάθεση για τίποτα, μου αρεσει η στασιμότητα, την έχω συνηθίσει. Τη μια θελω να προχωρήσω την άλλη όχι.θελω να μείνω εδώ που είμαι για χρόνια. Να σταματησω το χρονο. Πιο παλια ειμουν μια χαρα, ειχα ονειρα, πηγαινα γυμναστηριο, χορο, γλωσσες. Τωρα τιποτα. Την πρωτη φορα που άλλαξα δουλειά μου ήρθε πολύ βαρύ. Δεν μπορούσα να ενταχθώ στο καινούργιο περιβάλλον, και έτσι ήρθε η απόλυση. Ένιωσα ανακουφισμένη αλλά και αποτυχημενη. Απο εκείνο τον καιρό είχα δυσκολία ακόμα και να ξυπνησω το πρωί, τα έβλεπα όλα μαύρα. Παίζει να είχα πάθει λίγη κατάθλιψη. Πάνε 5 χρόνια. Ακόμα δεν έχω βρει τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι δεν αξίζω τίποτα. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σηκωθώ με ευκολία το πρωί. Επίσης κοιτάζοντας το μέλλον δεν με βλέπω με κανέναν, με κανέναν. Με βλέπω μονη μου να μιζεριαζω και δεν με ενοχλεί κιόλας. Η μανα μου λεει οτι εναι επειδη τους εχω αυτους (τους γονεις μου) και τα αδελφια μου που δεν ειναι παντρεμενοι ακομα. Μετα ομως που θα γερασω τι θα κανω; θα μεινω μονη μου; να βλεπω τους τοιχους; και οταν το σκεφτομαι πεφτει η διαθεση μου, δεν θελω να τους χασω. Πάει καιρός να ερωτευτώ. Πάει καιρός να πάω ένα ταξίδι. Απο τη μια ζηλεύω αυτούς που προχωρούν. Απο την άλλη δεν θέλω τίποτα από τη ζωή μου. Ρε παιδι μου δεν με βλέπω σε οικογένεια, καθόλου. Κάθε φορά που μοιράζομαι τις ανησυχίες μου με την οικογένεια μου, μου φωνάζουν όχι από μίσος, το κάνουν για να με συνετίσουν και να προχωρησω. Το καταλαβαινω ομως δεν μπορώ με τις φωνές. Αγχώνομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω.. φοβαμαι, φοβάμαι.

Όταν σκέφτομαι το μέλλον δεν με βλέπω με κανέναν δίπλα μου, ούτε καν με οικογένεια δική μου. Τα βλεπω ολα μαυρα. Μου αρέσει η μίζερη ζωή μου. Έχω βολευτεί στη στασιμότητα δεν θέλω να πάω παρακάτω. Φοβάμαι κιόλας.

Τόσα χρόνια ανυπομονούσα να φύγω απο το σχολείο για να γλυτώσω απο τις παιδικές ψευτο-ιντριγκες της παρέας μου για να παω πανεπιστήμιο και να τα βρω τρεις φορες χειρότερα! Τι είναι αυτο το πράγμα ρε παιδιά; Δεν μπορώ να εχω την παρέα μου, να βγαινω με όποιον θέλω, να καλώ στο σπίτι μου όποιον θέλω, να κερνάω όποιον θέλω; Επειδή εχω γνωριστεί με 30 άτομα πρέπει να καλώ και τους 30 στα γενέθλια μου, να κάθομαι και με τους 30 στο αμφιθέατρο; Βαρέθηκα να απολογουμαι διαρκώς για τις επιλογές μου! Με τρια άτομα ταίριαξα, με αυτα τα τρία θέλω να είμαι, χωρίς να εχω παραπονα ότι γράφω τον εναν, δεν κάλεσα τον άλλον και δεν έκατσα με τον παρααλλον! Αντικειμενικά δεν γίνεται να κανω την ίδια παρέα με ολο το τμήμα, επειδή γνωριστηκα και μιλαω με τους περισσότερους. Δεν μπορώ να διαχειριστώ άλλο αυτην την τοξικότητα καθε μερα!

Καψούρα 11 χρόνων, σχεδόν 3 χρόνια να τραβιομαστε και 5 μήνες που δεν έχουμε ειδωθεί... Εδώ και 3 μήνες είμαι με ένα παιδί, που είναι ερωτευμένος μαζί μου αλλά εγώ όχι και τόσο. Η καψούρα επέστρεψε, με θέλει πίσω και μάλιστα μου είπε ότι μπορούμε να το πάμε και για πιο σοβαρά, οικογένεια κλπ αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν του έχω καμία εμπιστοσύνη επειδή είναι και λίγο άπιστος, αλλά είναι ο μοναδικός που με κάνει να τρέμω με ένα μόνο μήνυμα αλλά και να γ@μ@ει το μυαλό μου....