ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να σε βρω καπου τυχαια, να σε αγκαλιασω, να σε φιλησω, να με αγκαλιασεις , να με φιλησεις και να κατσουμε ετσι για ωρες χωρις καν να μιλησουμε. Δε θα ηταν τελειο, αν το καναμε αυτο μια φορα στο τοσο και παιζαμε τους μουγκους?

Ξεχνιέται ποτέ ο πρώτος έρωτας; Ερωτευτηκαμε το 2009, χωρίσαμε το 2013, αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάθε επικοινωνία μετά από μια προσπάθεια επανασύνδεσης το 2015 και μιλήσαμε ξανά τον Οκτώβριο του 2018. Μετα από τόσα χρόνια, βρεθήκαμε ένα βράδυ, στις 2 τα ξημερώματα και μιλουσαμε μέχρι το πρωί. Εκείνος ήρθε να με βρει. Δεν αγγιχτηκαμε. Στο τέλος της νύχτας μου είπε ότι δε θέλει να μιλάμε για να μην μπει σε μια διαδικασία συγκρίσεων που θα του δυσκολέψει τη ζωή και ότι ίσως ποτέ δεν έχει επικοινωνήσει καλύτερα με άλλον άνθρωπο όπως με εμένα. Μου διάβασε και ένα γράμμα που μου έγραψε κάποια στιγμή αυτά τα 2 χρόνια που δε μιλάμε. Μετά χάθηκε πάλι. Εγω... Δεν ξέρω. Είμαι αυτή που έκοψε την επικοινωνία το 2016 αλλά από τότε δε σταμάτησα ποτέ να τον σκέφτομαι. Δεν γίνεται να είμαστε μαζί, έχει αποτύχει πολλές φορές η συνταγή. Κι όμως μέσα μου ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να του αντισταθω αληθινά. Δεν γράφω αυτή την εξομολογηση για να φανώ μελο, θέλω απλά βοήθεια. Δεν ξέρω πως να τον βγάλω από το μυαλό μου. Άραγε υπάρχει αυτό που λέμε αληθινός έρωτας που συμβαίνει μια φορά στη ζωή? Και τι να περιμένω από δω και πέρα αν είναι έτσι? Υπάρχουν διαστήματα που με απορροφά η καθημερινότητα και δεν νιώθω ερωτευμένη μαζί του , τον σκέφτομαι όμως κάθε μέρα. Ξέρω ότι είναι άρρωστο. Θέλω να το ξεπεράσω. Δεν είμαι αληθινά ευτυχισμένη από το τελευταίο μας καλοκαίρι το 2013 και μετά. Ζω τα πάντα μετρια. Δεν έχω ξανανιώσει ενθουσιασμό από τότε. Ζω φυσιολογικά αλλά δεν υπάρχει αυτή η σπίθα μέσα μου που υπήρχε. Αδικώ ανθρώπους γιατί δεν είναι εκείνος. Τον βλέπω στον ύπνο μου. Όσα μου έγραφε στο γράμμα ήταν συγκινητικά, μου παρουσίαζε μια εικόνα του εαυτού μου που μου λείπει. Θέλω να ακούσω γνώμες, να δω αν έχουν και άλλοι άνθρωποι τέτοιες εμπειρίες και πως το αντιμετώπισαν. Δεν έχω μιλήσει στους δικούς μου ανθρώπους για τίποτα και ο ψυχολόγος δε με βοήθησε καθόλου.

Για να τη βρω, θα πρέπει να περάσω δια πυρός και σιδήρου.

Όταν μου αρέσει κάποιο αγόρι δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Με τους φίλους μου αγόρια έχω μια υπέροχη σχέση και είμαι τελείως ακομπλεξαριστη, όταν θα μιλήσω με κάποιον που μου αρέσει βγαίνει το χαζό γέλιο που δεν μπορώ να το σταματήσω, το πρόσωπο μου θα γίνει κόκκινο σαν παντζάρι και από εκεί που ανοίγω πάντα συζητήσεις κάνω καλαμπουρι πλάκες κλπ όταν έρχεται κάποιος που να μου αρέσει ερωτικά φρικαρω και τον αποθώ.Γενικά δεν κάνω και πολλές κινήσεις σαν άνθρωπος γιατί νιώθω πως θα φάω άκυρο πως κανείς δεν κοιτάει εμένα αλλά τις φίλες μου γιατί το ματι τους παίζει περισσότερο και έχουν περισσότερες εμπειρίες. Δεν παρατηρώ ποιος κοιταει στο μέρος μου. Δεν καταλαβαίνω ότι με φλερτάρουν . Και όταν το καταλάβω αρχίζουν οι χαζομάρες. Είμαι 20 χρόνων και δεν μπορώ να φλερτάρω κανέναν, διότι όσους είχα (3 ηταν) μετά από 5 μέρες σταμάτησαν να μου μιλάνε και πλέον πιστεύω ότι δεν αρέσω σε κανέναν. Εννοείται πως δεν είναι προβλήματα αυτά απλά χρειάζομαι κάποια συμβουλή. Ευχαριστώ!

Ειμαι κοπελα 17 ετών και ενω θεωρούσα τον εαυτο μου (εντελώς) στρέιτ, χθες καταλαβα οτι μου αρεσει μια φιλη μου ερωτικά. Αυτά που ελεγε χθες με άναψαν και δεν εχω παψει να την φαντασιώνομαι. Αυτό που με τράβηξε σε εκείνη ειναι ενας κυνισμός που εχει, ειναι καπως αναίσθητη και ψωναρα και χθες μιλοθσε για bdsm και τετοια,αλλα μου αρεσει. Δεν την ξέρω πολυ καλα και αλλα μου έχουν πει οτι ειναι bi.

Με την πρωην μου ειχαμε μια μεγαλη κοινη παρεα απο κοινες δραστηριοτητες που ειχαμε. Βγαιναμε αρκετα συχνα με αυτα τα παιδια. Μετα το χωρισμο εκτος απο μενα εκοψε μαχαιρι σχεσεις και με αυτα τα παιδια, απλα εξαφανιστηκε χωρις να πει τιποτα. Εγω συνεχιζω να κανω αναγκαστικα παρεα με αυτα τα παιδια λογω των δραστηριοτητων. Το προβλημα μου ειναι οτι οποτε βγαινω μαζι τους πεφτω πλεον πολυ ψυχολογικα γιατι νιωθω οτι κατι λειπει. Δεν θελω να ξεκοψω αλλα δεν μπορω τουλαχιστον αυτη τη περιοδο να βγαινω μαζι τους γιατι καθε εξοδος με παει πισω... Πιστευω οτι πρεπει να τους μιλησω για το πως νιωθω και για λιγο καιρο να απομακρυνηω.

Καθάρισα όλο το σπίτι, αερισα, έκανα μπανιο και τώρα κάθομαι με τα μαλλιά μου νωπά και διαβάζω για τις εξετάσεις του μεταπτυχιακού. Ναι, ξέρω πως θα μπορέσω να το καταθέσω με το νέο νομοσχέδιο το 2022( αν δεν αλλάξουν πάλι κάτι γιατί ικανούς τους έχω έως τότε να μου πουν πως δεν το δέχονται) , ξέρω πως του χρόνου δε θα έχω δουλειά(πρώτη χρονιά φέτος αναπληρώτρια στα 27 μου κλεισμένα) και θα γυρίσω πάλι στο πατρικό μου στην επαρχιακή πόλη καταγωγής μου χωρίς να ξέρω που θα εργαστω, ξέρω πως προσφάτως έφαγα μια ξεγυρισμενη χυλοπιτα ΟΜΩΣ είμαι εδώ ,υγιής να σας τα γράφω όλα αυτά, όταν άλλοι είναι μέσα στα νοσοκομεία. Νιώθω ευτυχής ακόμη και έτσι!

Δεν ξέρω αν κάποιος εδώ μέσα έχει το αντίστοιχο θέμα, αν και πιστεύω ότι πολλοί τραβάνε το ίδιο ζόρι.. Τα τελευταία 3 χρόνια σπουδάζω στην Αθήνα, είχα συνηθίσει από 17 ετών να δουλεύω φουλ σεζόν κάτι το οποίο με βοηθούσε ιδιαιτέρως, τώρα όμως τελειώνουμε πολύ αργά την εξεταστική και το χρονικό διάστημα που μου μένει να δουλέψω σεζόν είναι το πολύ 2 μήνες, και αυτό με δυσκολεύει οικονομικά. Το ξέρω ότι κάποιος θα μου πει γιατί δεν δουλεύεις και τον χειμώνα, και θα απαντήσω ότι το δοκίμασα στο δεύτερο έτος να δουλεύω καθημερινά αλλά μειώθηκαν πολύ οι επιδόσεις μου στο Πανεπιστήμιο, μπορεί κάποιοι να το καταφέρνουν και τους δίνω πραγματικά συγχαρητήρια,αλλά εγώ με την εξεταστική ειδικά δεν τα έβγαζα πέρα, πλέον δουλεύω μερικές φορές μεροκάματο αλλά μια στο τόσο και αν βρώ. Είμαι λίγο μπερδεμένη στο τι θα κάνω γενικώς, και έχω αφήσει τελείως την προσωπική μου ζωή και γενικώς την "καλοπέραση" πίσω.

για κάποιο λόγο έχω αρχίσει να νιώθω ότι όλο το παγκόσμιο lifestyle και γενικα η κουλτούρα που καλλιεργείται, απορρίπτει και κατακρίνει τους ακοινώνητους ανθρώπους. Ένας από αυτούς ειμαι και εγώ, που έχω πιάσει κάποιες φορές τον εαυτό μου να προσπαθεί να "κρύψει" την ακοινώνητη μου φύση, λέγοντας ψέματα ότι δεν προλαβαίνω κλπ κλπ. Λοιπόν, η αλήθεια είναι πώς δεν σνομπάρω κανέναν άνθρωπο και πως σίγουρα δεν με θεωρώ ανώτερη από κάποιον, ΟΜΩΣ μου αρεσει παρα πολύ να είμαι μόνη μου, μου αρεσει η ησυχία μου, οι άνθρωποι γενικώς με κουράζουν κ με μπερδευουν και επιζητώ πάρα πολύ τη στιγμή που θα κάτσω μόνη μου με το καφέ μου και θα διαβάσω. Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν όλα στη θέση τους, καθαρίζει το μυαλό μου και πραγματικά αγαλλιάζω. Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν αγαπάω τους ανθρώπους μου ή ότι δεν με ενδιαφέρουν. Αντιθέτως, τους αγαπώ, ανησυχώ για αυτούς και τους στηρίζω σε ότι θέλουν, η πολλή επικοινωνία όμως δεν μου ταιριάζει..Σε όλους αυτούς σαν εμενα, θέλω να πω να αγαπούν τον ακοινώνητό τους εαυτό, να τον προσέχουν και να μην τον καταπιέζουν..

Ας είσαι τουλάχιστον εσύ καλά, και ας μην είμαστε μαζί Ποτε..