ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τρία χρόνια σχέση και συγκατοίκηση τον τελευταίο χρόνο. Ανακάλυψα πως έχει κάνει τα χαρτιά του για μεταπτυχιακο σε πόλη του εξωτερικού και τον έχουν δεχτεί κιόλας και ψάχνει και σπίτι. Ζήτησα το λάπτοπ του για την εργασία μου ,επειδή το δικό μου χάλασε,και τα είχε στην μπάρα με τα αγαπημένα με σχετικά ονόματα που είχε βάλει ο ίδιος. Έψαξα παραπάνω( ξέρω ντροπή μου) και αυτή η ιστορία τραβάει από μέσα Αυγούστου. Τον ρώτησα τι είναι όλα αυτα και μου απάντησε πως έκανε αίτηση, έγινε δεκτός και θα πάει . Απάντησε πως δεν μου το είπε γιατί δεν ήξερε πως να το πει γιατί δεν θέλει να χωρίσουμε και ότι ήξερε ότι δεν θα φυγω από Ελλάδα γιατί κάνω μεταπτυχιακό εδώ και είμαι σε εταιρεία με καλες προοπτικες. Κάτι το οποίο είναι αλήθεια ότι θα με δυσκόλευε να το πάρω απόφαση αλλά σίγουρα θα το συζητουσα. Τον ρώτησα ποτέ είχε σκοπό να το πει και αν θα έφευγε κρυφά η αν θα με ενημέρωνε λίγες μέρες πριν και απλά με κοιτούσε σαν χανος. Τον ρώτησα ποιοι είχαν γνώση για αυτό και μου είπε πως δύο καλοί φίλοι μας γνωρίζουν. Κοιμηθήκαμε ξεχωριστά ,βασικά δεν κατάφερα καν να κοιμηθώ απλώς έκλαιγα. Την επόμενη μέρα τον ρώτησα αν έστω τώρα θέλει να συζητούμε και απάντησε πως δεν μπορεί να μου ζητήσει τιποτα οπότε όχι δεν θέλει καμιά σχετική συζήτηση. Κάπου εκεί κατάλαβα απλώς ότι δεν μας βλέπει μαζί στο μέλλον και του είπα να χωρίσουμε. Φύγαμε για τις δουλειές μας και το βράδυ άρχισε να κλαίει πως δεν θέλει να χωρίσουμε και να μην υπάρχω στη ζωή του. Έφυγα , πήγα να μείνω στην αδερφή μου και με έχει πάρει κάποια τηλέφωνα και μηνύματα αλλά δεν έχω απαντήσει σε τίποτα

Έχω μάθει να αγαπώ για μένα, οι άνθρωποι άλλωστε εκεί που λένε ότι είναι εκεί για σένα, μετά αλλάζουν γνώμη... οπότε η καρδιά μου είναι ανοιχτή για όσους έχουν περάσει από την ζωή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμπιστεύομαι τον οποιονδήποτε ή δεν έχω τον νου μου.

Γιατί σε μπλοκάρει σε όλα τα σοσιαλ ο πρώην ο οποίος αυτός σε χώρισε και δεν τον ενόχλησες ποτέ εκ τότε, όταν σε ρωτάει ένα τετράμηνο μετά τα νέα σου και του λες ότι δε θέλεις να τα μοιραστείς μαζί του; Wtf

Χτες βγήκα με παρέα μετά από αρκετό καιρό. Απο τα 4 άτομα, μόνο η 1 είναι η καλύτερη μου φίλη, τα υπόλοιπα 3 παιδιά τα γνώρισα πρώτη φορά από κοντά (αν και μιλάγαμε για αρκετό καιρό μέσω ίντερνετ). Να σημειώσω ότι είμαι η μόνη κουφή στη παρέα, μπορώ ωστόσο να συννενοουμαι κανονικά με προφορικό λόγο. Περναγαμε πολύ όμορφα γενικά, μέχρι που κάτσαμε σε μια καφετέρια που είχε πολύ δυνατή μουσική. Καπου εκεί δυσκολεύτηκαμε αρκετά με τα παιδιά να συνεννοηθούμε, προσπαθούσα να τους λέω κάτι, και δεν με καταλάβαιναν λόγω της μουσικής με αποτέλεσμα να μείνω στην απ'εξω και τα παιδιά να συζητάνε μόνο μεταξύ τους κ εγώ να τους παρακολουθώ χωρίς να καταλαβαίνω λέξη.. Είχα και αρκετό καιρό να νιώσω έτσι. Ένιωθα χάλια. Ευχόμουν να βρισκόμασταν κάπου που να είχε χαμηλή μουσική, έτσι θα ήταν και πιο εύκολο για όλους μας. Κατέληξαμε σε αυτή τη καφετέρια γτ όλες οι υπόλοιπες ήταν καταγεματες και δεν μπορούσαμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε. Ίσως πρόκειται για ατυχία. Όμως η διάθεση μου έπεσε, καθώς έβλεπα τα παιδιά να συννενουνται καλύτερα, και ας είχε δυνατή μουσική, και γέλαγαν και ήθελα να ήξερα για τι πράγμα γελούσαν για να γελούσα κι εγώ. Εχω προσπαθήσει όλο αυτό να μη το παίρνω προσωπικά, όμως κάθε φορα που μπορεί να συμβαίνει αυτό (μερικές φορές συμβαίνει, όχι πάντα), νιώθω χάλια. Πως το αντιμετωπίζω; Δεν ξέρω αν κάποιος από δω έχει βιώσει κάποια εμπειρία σχετικά με αυτό, αλλά θα ήταν χαρά μου να "ακούσω" κάποιες γνώμες. Ευχαριστώ!

Ζω τον απόλυτο έρωτααααα. Δεν πάει πιο πάνω. Είμαι τρελός για κείνηηηη!!!Κάθε μέρα που περνάει την ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ και κλείνουμε χρόνια μαζί. Σας εύχομαι ολόψυχα να βρείτε το άλλο σας μισό για να νιώσετε τι εστί έρωτας , πάθος, αγάπη και καψούραα!!!

Από το καλοκαίρι βιώνω μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου ψυχολογικά. Θέλω τοσο πολύ να απευθυνθώ σε έναν ψυχολόγο αλλά όλο το αναβάλλω.Επίσης τον τελευταίο 1 χρόνο έχω παρατηρήσει να με πιάνει νοσταλγία για το παρελθόν μου.Το ποσο καλα ήμουν,ότι τα είχα όλα τότε. Αλλά είναι η νοσταλγία που μου δημιουργεί θλίψη γιατί φοβαμαι ότι δεν θα τα ξανά ζήσω και θα μείνω μια ζωή με αυτή την μελαγχολία.

άνθρωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα με τους γονείς και μένουν μαζί τους πολύ δύσκολα θα βρούνε κάποιον/κάποια να κάνουν σχέση.

Είμαι κοπέλα,και τα δύο τελευταία χρόνια κάνω παρέα,φιλική και μόνο,με ένα συμφοιτητή μου,είμαστε κάτι σάν κολλητοί.Ο συμφοιτητής μου είναι από επαρχία και επειδή τελευταία έχει ζοριστεί οικονομικά,αποφάσισε φέτος να βρεί συγκάτοικο,και βρήκε τελικά ένα παιδί που είναι φοιτητής και αυτός αλλά σε άλλη σχολή.Επειδή πηγαίνω σχετικά συχνά στο σπίτι του φίλου μου,ήταν φυσικό να γνωρίσω τον συγκάτοικο του.Από την πρώτη στιγμή υπήρξε ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές,σιγά-σιγά πλησιάσαμε ο ένας τον άλλο,έχουμε βγεί ήδη τρείς φορές για να γνωριστούμε καλύτερα,χωρίς να έχει γίνει τίποτα περισσότερο μεταξύ μας,και εκείνος μου έχει πεί καθαρά ότι θέλει να κάνουμε σχέση.Όλα αυτά,χωρίς ο φίλος μου να ξέρει κάτι.Δέν του έχω πεί απολύτως τίποτα για όσα συμβαίνουν με εμένα και το συγκάτοικο του,και έχω ζητήσει και από εκείνον να μήν του πεί κάτι πρός το παρόν.Διστάζω γιατί δέν ξέρω,αλλά μου έχει καρφωθεί ότι θα το πάρει στραβά.Επειδή είναι και άνθρωπος που έχει κάποιες "παραδοσιακές" να το πώ έτσι,αντιλήψεις,νομίζω πως θα του κακοφανεί και θα με κακοχαρακτηρίσει.Μου έχει πεί αρκετές φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου,πως επειδή εγώ δέν έχω αδερφό,να νιώθω εκείνον σάν αδερφό μου,και ότι θα με προστατεύει από όλους και από όλα.Εγώ αυτό το έχω πάρει στην πλάκα,αλλά εκείνος μου έχει πεί ότι το λέει και το εννοεί.Έχω μιλήσει για όλα αυτά στο άλλο παιδί,και μου είπε πως από τη στιγμή που με το συγκάτοικο του είμαστε μόνο φίλοι,δέν βλέπει το λόγο γιατί εγώ να νιώθω έτσι.Μου είπε πως όλοι οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο γνωρίζονται και σε εμάς έτυχε να γνωριστούμε έτσι,ότι δέν κάνουμε κάτι ανέντιμο,και επίσης μου είπε άν θέλω να του μιλήσει εκείνος για εμάς,και να βγώ από τη δύσκολη θέση.Πραγματικά δέν ξέρω γιατί έχω τόσες τύψεις και ενοχές απέναντι στον φίλο μου.Ίσως να φανεί τρελό,αλλά νιώθω σάν να τον "εκμεταλλεύτηκα" για να κάνω γνωριμία με κάποιον, σάν να έκανα κάτι κάτω από τη μύτη του.Σήμερα για παράδειγμα,θα κάνω κάτι που μου έχει δημιουργήσει κι άλλες ενοχές.Ενώ ο φίλος μου μου είχε προτείνει να πάμε σινεμά,του είπα ψέματα ότι θα έχουμε επισκέψεις και δέν θα μπορέσω να φύγω καθόλου γιατί πρόκειται για συγγενείς με τους οποίους έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε λόγω κορωνοιού,ενώ θα βγούμε με τον συγκάτοικο του.Τί να κάνω,δέν μπορώ να κάνω διαφορετικά,γιατί πολύ απλά θέλω να βγώ με εκείνον,θέλω να τον ξαναδώ,έχω αρχίσει να νιώθω πολύ όμορφα συναισθήματα.Τελικά έχω τόσο παράλογα μεγαλοποιήσει το θέμα,ενώ δέν θα έπρεπε;Συγγνώμη άν σας κούρασα.

Δεν θέλουν ολες οι 30αρες να παντρευτούν ούτε κλαίνε όσες 50αρες μείναν ανύπαντρες! Ξυπνήστε λίγο και δείτε έξω από τον εαυτό σας. Το ότι ΚΑΠΟΙΕΣ από εσάς αυτόν τον στόχο έχουν στην ζωή και θεωρούν οτι απέτυχαν στην ζωή αν δεν τον πετύχουν δεν σημαίνει πως όλες έχουμε αυτόν τον στόχο, ούτε πως νοιώθουν αποτυχημένες γιατί στο δικό σας μυαλό αυτό είναι επιτυχία. Για αυτές δεν είναι. Κάποιες από επιλογή ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να παντρευτούν ποτέ Κράζετε νέα κορίτσια ότι είναι ανώριμα επειδή απλά θέλουν να χαρούν τα νιάτα τους και ασχολούνται με γκομενικά. Αν δεν ασχοληθούν τώρα πότε θα ασχοληθούν; Εγώ ξέρω 50αρες με 3 παιδιά που την πέφτουν σε 25αρηδες για επιβεβαίωση. Που είναι η δική τους ωριμότητα λοιπόν; Ενώ έχουν σύζυγο και παιδιά 25 να ψάχνουν επιβεβαίωση στα "παιδιά τους" ουσιαστικά. Η ωριμότητα είναι άσχετη με το αν είσαι παντρεμένη ή όχι! Και η ευτυχία το ίδιο.

Μακάρι να γίνει δεκτή η κατ' εξαίρεση μεταγραφή και να βρω και μια δουλειά, γιατί η οικογένεια μου δυστυχώς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Τυχεροί όσοι έχουν οικονομική και ψυχολογική στήριξη από την οικογένεια τους, αλλά δόξα τω Θεώ μέχρι τώρα μου στάθηκαν φίλοι σαν οικογένεια και είμαι ευγνώμων, αλλά χωρίς να φανώ αχάριστη αυτό δεν αντικαθιστά την οικογένεια.