ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με ενοχλεί πολύ που όταν γνωρίζω μια κοπέλα μου λέει ότι θα προτιμούσε να είμαι πιο ψηλός, ενώ είμαι 1,76 και εκείνη 1,60 ή άλλη 1,65. Δεν είναι προσβλητικό αυτό, εκτός απο ρατσιστικό; Και όχι μόνο αυτό αλλά άλλες πάλι μου λένε ότι θα έκαναν κάτι μαζί μου, επειδή είμαι γυμνασμένος για να μπορώ να τις προστατεύω. Ότι τι δηλαδή; Θα γίνω bodyguard τους και θα έρχομαι να καθαρίζω εγώ όποτε μπλέκουν , αυτό νομίζουν; Για εμένα γυμνάζομαι ΄, όχι για να αρέσω στις γυναίκες ή για να τις προστατεύω και να με χρησιμοποιούν για αυτόν τον λόγο. Ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουν να λένε τέτοια και τότε ίσως κάνω κάτι μαζί τους. Μέχρι τότε μοναξιά.. πολύ μοναξιά..

Εάν έχεις εμμονή με ένα άτομο τοξικό ας το πούμε που σε εκμεταλλεύεται συνέχεια τι κάνεις ?Λέει όλο ψεμματα δείχνει ψεύτικο ενδιαφέρον εκμεταλλεύεται και πολλά άλλα...Αλλά αυτό το άτομο έχει αρχίσει παρέα με ένα κορίτσι που είναι κακό σαν παρέα και αλλάζει σιγά σιγά ...Τι να κάνω για να την κάνω πέρα?Όταν γενικά την βλέπω θέλω πολύ να της μιλήσω ...Αλλά δεν πρέπει ..Τι να κάνω για να ξεκολλήσω από αυτό το άτομο ..???

Μια ζωή την έχουμε και αν δεν βρίσκουμε τον προορισμό για τον οποίο έχουμε "επιλεχθεί" τι το θέλουμε; Θέλω να πω πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και η ζωή του είναι ανάλογη του χαρακτήρα του.Αλλα αν δεν έχεις βρει ακόμα τη θέση σου σε τούτο τον κόσμο αμφιταλαντευεσαι στο σωστό και το λάθος και ζεις μια ζωή που δεν θέλεις.Πάντα ήμουν ήπιος χαρακτήρας και κοντά στον θεό. Είμαι ομοφυλόφιλος και γνωρίζω ότι δε θα κάνω ποτέ μου οικογένεια και όλο αυτό το παιχνίδι γενικότερα της ζωής, ποιος θα έχει την καλύτερη δουλειά, ποιος θα έχει τα πιο πολλά λεφτά, ακριβά αυτοκίνητα, σπίτια και γενικά ζωή με πολλά υλικά αγαθά μου φαίνεται άσκοπο και ανούσιο. Νομίζω πως η ζωή που θα με κάνει ευτυχισμένο είναι αυτή του μονάχου. Μακριά απο μάταιες φιλοδοξίες και αγχοι απόκτησης περισσότερων υλικών αγαθών και ανθρώπων που στην τελική θα αποδεχθούν ανούσια και άκυροι στις προσδοκίες της ευτυχίας.Νομίζω αυτός είναι ο δρόμος μου αλλα πρέπει να τα αφήσω όλα μα όλα πίσω μου και να αρχίσω μια εντελώς διαφορετική ζωή αλλα που θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος πλάι στο Θεό.

Κ την ζωή μου όλη άλλαξα εσύ όμως μέσα μου παραμένεις .... Σαράκι εγινες... Σε περίμενα από πάντα κ σε έχασα για πάντα ...

Αισθανομαι πως η ζωη μου εχει φτασει σε τελμα. Ολα πλεον ειναι κατα καποιο τροπο βαρος και οτι και να κανω το μυαλο μου δεν μπορει να ηρεμησει. Συνεχεια ανησυχια, αγχος και θλιψη. Δε ξερω πως να πορευτω πλεον, δεν εχω να κρατηθω απο πουθενα. Και τωρα που γραφω αυτα αγχωνομαι και δε ξερω πως να πω αυτα που αισθανομαι. Γιατι ο ολος περιορισμος και η υπεραναλυση εχει φτασει σε σημειο να επηρεαζει ακομη και πολυ προσωπικα πραγματα οπως την εκφραση. Και εκεινη τη στιγμη αισθανομαι αγχος και η τοση σκεψη για το τι να κανω και πως δε μου επιτρεπει να δημιουργησω. Δε θελω να εχω καμια συναναστροφη με ανθρωπο που δεν επιλεγω. Δε θελω να βγαινω απο το σπιτι μου. Ο φοβος του να υπαρχω και του πως να υπαρξω δε με αφηνει. Αισθανομαι οτι δεν χωραω πουθενα. Θα ηθελα ιδανικα να κλειστω σπιτι μου για παντα. Ειναι στιγμες που μπορει ολη αυτη η αισθηση να μην ειναι τοσο εντονη και να προσπαθω να ειμαι πιο αισιοδοξη και γενικα να καταφερνω να ειμαι ενταξει με πραγματα. Αλλα γνωριζοντας το πως εχουν τα πραγματα θα ελεγα οτι κανει ανουσια καθε προσδοκια για υποτιθεμενη βελτιωση. Δεν εξυψωνω την υπαρξη και με εκνευριζουν οι ανθρωποι που το κανουν. Κατα κυριο λογο η προσεγγιση τους σαυτο το θεμα ειναι ιδια με την ηλιθια και υποκριτικη ηθικολογια του "να εισαι καλος ανθρωπος" χωρις να ξερουν καν γιατι, απλα επειδη ετσι τους ειπαν οτι ειναι σωστο. Αμεσως χανεται ολη η ουσια της οποιασδηποτε τετοιας νοοτροπιας. Οτιδηποτε δεν το εχεις επιλεξει εσυ επειδη πιστευεις οτι ισως καπως να προσεγγιζεις την αληθεια μεσω αυτου χανει αμεσως το νοημα του. Δεν θα εκρινα καποιον ανθρωπο που εχει καταφερει οντως να δρα ετσι για να μην παρεξηγηθω. Οι μερες μου ειναι σχεδον ολες ιδιες, δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο περα απτο να ψαχνω τροπους να νιωσω μια καποια ασφαλεια μεσα στη μερα για να μπορουν να περνανε καπως οι ωρες. Εχω πληρη επιγνωση των πραγματων. Με εκνευριζει οταν προσπαθω να επικοινωνησω το πως αισθανομαι να βλεπω ανθρωπους να προσπαθουν να με καθησυχασουν λεγοντας πραγματα που ουτε οι ιδιοι πιστευουν. Δεν θελω να παρω καμια τετοια αντιμετωπιση θελω απλα να νιωσω οτι εστω στο ελαχιστο καποιος μπορει να με ακουσει και ισως να με κατανοησει. Εχω αναγκη για επικοινωνια αλλα σε οποιαδηποτε προσπαθεια αμεσως νιωθω εκτεθιμενη. Δεν μπορω ευκολα να εμπιστευτω. Οι περισσοτεροι ανθρωποι μου φαινονται αποστηρωμενοι, αν γινεται κατανοητο το τι εννοω με αυτο. Κατα καποιο τροπο οτι εχουν μια περιορισμενη αντιληψη πραγματων σε διαφορους τομεις και αυτο τους κανει να αδυνατουν να κατανοησουν πως μπορει να αισθανεσαι. Εχω επιλεξει κατα καποιο τροπο το να κλειστω, δεν αισθανομαι οτι μπορω και κατι αλλο. Πιθανοτατα πολλα απαυτα που λεω να ειναι ασυνδετα η χωρις ροη, συγγνωμη γι αυτο, απλα πολλες φορες οταν αισθανομαστε κατι τα πραγματα τα οποια συντελεσαν στο να δημιουργηθει αυτη η κατασταση ειναι σκορπια βιωματα και συναισθηματα. Και ισως ξεχνιουνται κιολας απλα πλεον δρας κατα καποιον τροπο. Οποτε ηταν μια προσπαθεια να προσδιορισω οσο μπορω πραγματα που αισθανομαι. Τουλαχιστον οσο τα εγραφα ενιωσα εγω οτι υπηρχε ροη στη σκεψη μου και οτι δεν πιεζομουν να πω πραγματα λογω αμηχανιας οπως συμβαινει στην αρχη αυτων που γραφω. Οπως ειπα ειναι κατι που με δυσκολευει. Ελπιζω να δωσετε λιγο χρονο στο κειμενο μου. Αν επιθυμει καποιος ας μου γραψει κατι οτι και να ειναι αυτο απλα να ειναι ειλικρινες

Πού είσαι άνοιξη της καρδιάς μου;Λευκά παντελόνια που φωσφοριζουν στο αποσπερο. Γρήγορα άσπρα βήματα στη γη.Ο ήλιος να μπαίνει το απόγευμα απ'τις περσιδες. Να ζωγραφίζει στους τοίχους την αγάπη Κι εγώ να ανθίζω εντός μου. Να σχηματίζεται στα στήθη μου η ελπίδα. Πόσο μ'αρέσει η ελπίδα..Ένας αναγραμματισμός με τη "λεπίδα". Η λεπίδα που σκίζει ο,τι μας βαραίνει Η λεπίδα που σκίζει και ελευθερώνει την κρυμμένη ομορφιά. Σε περιμένω άνοιξη...

Το πενθος? Εννοώ απο ψυχολογικης πλευράς οχι ποσο καιρο θα φοράει κάνεις μαυρα.Λενε ότι ο καιρος είναι ο καλύτερος γιατρός...πόσος καιρός όμως χρειάζεται για να μην ποναει τοσο?

Πώς γίνεται κάποιος να σε φλερτάρει δύο τρία χρόνια συνεχόμενα??! Δεν βαρέθηκε? Όχι ότι κάνει τίποτα σπουδαιο,απλά πράγματα διακριτικά... Ο λόγος που δεν το προχωράει είναι ότι εγώ είμαι σε μακροχρόνια σχέση και το έμαθε από τη πρώτη στιγμή που ρώτησε παντού για μένα. Μου αρέσει και μένα δε λέω ,αν ήμουν ελεύθερη θα έκανα κάτι αλλά τώρα φυσικά δεν μπορώ να δείξω ότι είναι αμοιβαίο και παίζω την αδιάφορη. Συναντιομαστε περίπου τρείς φορές το μήνα ,όχι σε κοινη παρέα,απλά βλεπομαστε σε ένα μαγαζί, και τα μάτια του δεν τα παίρνει απ πάνω μου, κινείται γύρω μου ενώ αλλάζει συμπεριφορά κατευθείαν, φέρεται αμήχανα. Όταν τον κοιτάω βέβαια γυρνάει αλλού και καλά. Θα μου πείτε τώρα ότι κάνω σενάρια που με βολεύουν κτλ αλλά λέτε να ψιλοκολλησε όντως μαζί μου;; Είναι πού έχω και αυτοπεποίθηση στα πατώματα και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πώς το βλέπετε εσείς;

Επειδή διαβάζω εξομολογούμενους οι οποίοι όπως λένε είναι αρκετά εμφανίσιμοι αλλά δυσκολεύονται αρκετά να βρούν ένα ερωτικό ταίρι , κάθομαι σκέφτομαι και εμάς τους μέτριους εμφανισιακά που πρέπει να κάνουμε προσευχές και τάματα για να μας τύχει κάτι....

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω πολλά διότι ο τίτλος τα λέει όλα.Στην Θεσσαλονίκη λοιπόν κάπου εκεί ξαναβρεθήκαμε μετά από δυο χρόνια,και κατάλαβα ότι ναι είναι για εμένα.Με φίλησε πρώτη φορά και εκεί φάνηκαν όλα,όλα αυτά που συζητάγαμε αυτά τα δυο χρόνια και όλες οι αναλύσεις μας,τα πάντα.Στην άνεση και στην τρυφερότητα.Με λίγα λόγια όλο αυτό γίνεται για το "εγώ Αθήνα και εσυ Θεσσαλονίκη" με την διαφορά ότι δεν είμαι Αθήνα.Και εδώ επίσης δεν βοηθάει και ιδιαίτερα το κάνε χιλιοστά τα χιλιόμετρα,διότι είμαι τρίτη λυκείου και αν και δεν δίνω Πανελλήνιες στοχεύω για εξωτερικό.Θελω όμως να το ζήσω.Το να το θέλουν δυο άνθρωποι και να φοβούνται την σχέση λόγο απόστασης το θεωρώ άδικο.Και γιαυτο το λόγο θέλω να πάω να τον βρω.Να του δείξω ότι γίνεται με κάποιες μικρές θυσίες.Αν όχι σε σχέση τουλάχιστον έτσι.Τα απωθημένα είναι πολύ χειροτερα.Ειναι όμως καλή ιδέα;Και φοβάμαι και τι απάντηση θα μου δώσει η μητέρα μου.Θα με αφήσει να πάω;Έχουμε και αυτά.Να το επιχειρήσω τι λέτε;?