ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αγαπαει πολυ.Με θελει και εχει κανει οτι περναει απο το χερι της για να με εχει...Εγω παλι δεν την θελω για διαφορους λογους,αλλα ειμαι απο αυτους που δεν αντεχει να πληγωνει η δεν εχει αρκετη εμπειρια στην ζωη ετσι ωστε να μπορει να βλεπει εναν ανθρωπο να κλαιει μπροστα του και να μπορει να αντιστεκεται.Απο την αλλη σε ολο αυτο το διαστημα νιωθω πως εγινε ο ανθρωπος μου,ειναι η 1η που με ακουσε και με νοιαστηκε πραγματικα σαν ανθρωπος...μαλλον μου εδειξε πως ειναι η πραγματικη αγαπη...η φαση που αρχιζεις και ωριμαζεις και νιωθεις οτι απελευθερωνεσαι...το παρελθον της,υπερβολικα υπερβαρυμενο για να πιστεψω οτι ολα αυτα ειναι λογικα δυστυχως...και ολα καταληγουν να ειναι ενας κυκλος.Μπορει να φαινεται σαν εκμεταλλευση αυτο που περιγραφω αλλα πιστεψτε με...καμια σχεση.Μοιραστηκαμε πολλα και θελω να κλεισω με το εξης...ζηλευω πολλες φορες αυτους που εχουν ερωτευτει τοσο βαθια...τα αληθινα,αυθεντικα συναισθηματα που προσφερει απλοχερα ο ερωτας και ολα τα ονειρα που μπορει να κανει ο καθενας...ποσο ομορφα,ποσο ΟΜΟΡΦΑ.Αυτη η κοπελα θα με ειχε διαλυσει αν δεν ειχα αμφιβολιες για το νοητικο της επιπεδο(ναι ξερω μαλλον εχω ενα αδυναμο σημειο στο να κρινω αυστηρα τους παντες,και τον εαυτο μου).Ενα κριμα για ολους αυτους,τους χαμενους μεσα στην ιστορια,μονοπλευρους ερωτες...μια γυναικα,ενας αντρας,και ενας Θεος. BJ

Ψάχνω για δουλειά σχεδόν ένα χρόνο. Σήμερα η μητέρα μου γνώρισε κάποια κυρία, πήγε η κουβέντα σε μένα και της είπε ότι μπορεί η κόρη της να μεσολαβήσει για να εργαστώ στην εταιρεία που δουλεύει. Όμως, έτσι και προσληφθώ να μην τολμήσω και φύγω για κανέναν λόγο, γιατί θα την εκθέσω στον διευθυντή. Είπε ότι έγινε μια φορά κάτι ανάλογο, εκτέθηκε στον διευθυντή και δεν θέλει να επαναληφθεί. Δεν έχω εργαστεί σε αυτό το αντικείμενο, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, τι θα συναντήσω και πως θα είναι οι σχέσεις με τους συναδέλφους. Γνωρίζω άτομα που δουλεύουν εκεί χρόνια, αλλά και άτομα που παραιτήθηκαν γιατί δεν άντεχαν την κούραση, τις απαιτήσεις της δουλειάς και τα πισώπλατα μαχαιρώματα από συναδέλφους. Λέω να πάω, αλλά αυτό το "μην τολμήσει και φύγει και εκτεθεί η κόρη μου", με τρομοκρατεί.

Εμαθε καποιος οτι οι ντελιβεραδες πηγαινουν καφε στα σπιτια και εβριζε με τα χειροτερα λογια τις γυναικες που δεν φτιαχνουν καφε και παραγγελνουν. Τις γυναικες και μονο τις γυναικες που δεν φτιαχνουν καφε ειτε για τον εαυτο τους ειτε για τον αντρα. Εγω δεν πινω καν καφε, δεν ηταν προσωπικη επιθεση. Με ενοχλησε ομως ο τροπος του, οι εκφρασεις του για τις γυναικες και ο διαχωρισμος τους απο τους αντρες. Ο συγκεκριμενος εχει μονο γιους.

Το καλοκαίρι βίωσα πρώτη φορά πως είναι να ερωτεύεσαι κάποιον ανεκπλήρωτα,χωρίς να είσαι σε σχέση και ήταν ανυπόφορο...Και μάλιστα χωρίς να μάθω στην ουσία το τι έφταιξε...Και πόνεσε τόσο μα τόσο πολύ...Τώρα το αντίστροφο...Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο...3 μήνες ήμασταν μαζί...Μετά από ένα χρόνο μοναξιάς και πολλές ατυχίες και κοροϊδίες νόμιζα οτι βρήκα αυτό που έψαχνα...Όσο και να μου άρεσε εμφανισιακά,όσο καλή κοπέλα κι αν είναι αυτό το κλικ δεν γινόταν μέσα μου και δεν θα μπορούσε να γίνει...Έφταιγαν οι διαφορές στις συνήθειες και στις αντιλήψεις?Ο τρόπος που διαχειριζόμασταν τις καταστάσεις?Δεν ξέρω...Το μόνο που ξέρω ήταν πως έπρεπε να λήξει τώρα που ήταν νωρίς και για τους δύο...Της αξίζει δίπλα της κάποιος που θα είναι μοναδική για εκείνον...Με το να περίμενω πότε και εάν θα ένιωθα θα πήγαινα πίσω τη ζωή της χωρίς να έχω δικαίωμα...Όπως δεν είχαν αυτές που το έκαναν σε εμένα...Εμένα δεν ξέρω τι και αν μου αξίζει,αλλά δεν έχω μάθει να είμαι σε σχέση χωρίς να νιώθω πράγματα και να συμβιβάζομαι για να περνάω δυο στιγμές και να έχω ερωτική ζωή...Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες κι από τις δύο πλευρές,δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε για τους δικούς μας σκοπούς...Ίσως πρέπει να πάρω απόφαση οτι η μοναξιά είναι αυτό που μου αξίζει και που θα με συντροφεύει κατά κύριο λόγο...Έχουν αλλάξει τα πάντα προς το χειρότερο και σαν εποχή και μέσα μου...Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να ξαναβρώ ισορροπίες κι ευτυχία...Θα το παλέψω...Δεν ξέρω για πόσο ακόμα...

αντιπαθώ τους αρνητικούς ανθρώπους και όταν τους βλέπω από μακριά κρύβομαι πίσω από κολόνες για να μη με δούνε και μου πιάσουν την κουβέντα και το αιώνιο καταθλιπτικό μπίρι μπίρι.

Είμαι φοιτήτρια στον τομέα υγείας.Τις προάλλες γνώρισα κάποιον ο οποίος είναι στο ίδιο επάγγελμα και δουλεύει στον χώρο που κάνω τα εργαστήρια.Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ γλυκός και γοητευτικός άντρας και θα ήθελα να του πρότεινα να βγαίναμε για καφέ. Ντρέπομαι όμως πάρα πολύ. Για αρχή φοβάμαι μην έχει κάποια σχέση. Κατά δεύτερον μήπως είναι λίγο παραπάνω μεγαλύτερος μου. Δεν του φαίνεται βέβαια.Δεν θέλω να του πιάσω κουβέντα μπροστά στους υπόλοιπους. Άτιμη ντροπή τι μας κάνεις.

Αποφάσισα να ακολουθήσω το παιδικό μου όνειρο..κάπως αργά. Στα 34 έδωσα εξετάσεις και πέρασα σε δραματική σχολή. Του χρόνου τελειώνω και θα είμαι απόφοιτος δραματικής σε ηλικία 37+. Νιώθω όμορφα γιατί αυτό ήταν που ήθελα να κάνω,μια ζωή. Το παιδικό μου όνειρο. Ένα όνειρο που του δίνω σάρκα και οστά, σιγά σιγά....μόνο που νιώθω πως άργησα. Θα είμαι απόφοιτος λίγο πριν τα 40. Με περισσότερες εμπειρίες μεν, και λιγότερη εμφανισιακη λάμψη δε. Δε το βάζω κάτω αλλά πάντα μια φωνή βαθιά μέσα μου μου λέει πως "έχασες το τραίνο" αλλά εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ και να παλεύω.. πάρα τους δαίμονες μου...

Ότι είμαι περήφανη για την πυγμή που δείχνω κάθε μέρα όσον αφορά τον στόχο μου. Δεν τα κάνω πάντα όλα τέλεια, αλλά με εκπλησσω. Το πώς εγώ έως τέρμα ανοργάνωτος και αναβλητικος χαρακτήρας δείχνω τέτοια υπομονή και επιμονή είναι ένα τεράστιο βήμα. Σιγά σιγά κλείνω τα στόματα πολλών που με θεωρούσαν άχρηστη και το ευχαριστιεμαι.

Οκ είχαμε σταματήσει να βρισκόμαστε ένα δίμηνο τώρα γιατί αυτός δεν έβρισκε δουλειά και ψυχολογικά είχε πέσει πολύ. Ξανά βρεθήκαμε με αφορμή τα γενέθλια του και πήγαμε και για καφέ. Ενώ είπαμε τα νέα μας και η συζήτηση κύλησε σαν νεράκι δεν προσέγγισε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος για φιλί στο στόμα.Αγκαλιαστήκαμε όταν βρεθήκαμε και δώσαμε φιλί στο μάγουλο αλλά μέχρι εκεί.Σκέφτομαι μήπως με βλέπει φιλικά. Στην επικοινωνία μας πάντα απαντάει σε μηνύματα, και γρήγορα αλλά δεν παίρνει πρωτοβουλία να στείλει μόνος του. Βέβαια σαν άνθρωπος είναι ντροπαλός και δεν εκφράζει τα συναισθήματα του εύκολα. Δε θέλω να με βλέπει φιλικά θέλω να ξαναβρούμε το επίπεδο που ήμασταν ερωτικά.

Δεν έχουμε όχι ένα αλλά κανένα κοινό σημείο! Αλλά σε θέλω τόσο πολύ.... α ρε αυτά τα άπιαστα με βασανίζουν πάντα! Όνειρο ήτανε