ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε λίγο κλείνουμε δύο χρόνια. Δύο χρόνια που δεν έχουμε δει ο ένας τον άλλον. Ξέχασα το άρωμα σου. Ξέχασα τη φωνή σου. Ξέχασα πως είναι να ανατριχιαζω μόνο με ένα σου βλέμμα. Ξέχασα πως μπορούσες να με κάνεις ότι θέλεις με μια σου λέξη.Μου λείπεις Νίκο.

Ειμαι ερωτευμενη με καποιον εδω και ενα μιση χρονο. Τον βλεπω με βλεπει..καταλαμβαινω οτι του αρεσω μεχρι εκει. Δεν ξερω αν με βλεπει σοβαρα.Αν με βλεπει γενικοτερα σε ερωτικο επιπεδο.Γενικα δεν ξερω πως με βλεπει...Εγω ειμαι τρελα ερωτευμενη μαζι του....Περιμενω να κανει καποια κινηση...τιποτα.Ειναι καθηγητης μου δεν ξερω αν παιζει καποιο ρολο για αυτον...για εμενα παιζει και για αυτο και δεν του το λεω στα ισα οτι τον θελω.Εχουμε και διαφορα ηλικιας οποταν μπορει να μην με θελει και για αυτο.Επισης τοσο ερωτευμενη που ειμαι φαινομαι και θελω να φαινομαι διαθεσιμη συνεχεια για να του δωσω θαρρος να με πλησιασει...ενω στην πραγματικοτητα δεν ειμαι καθολου διαθεσιμη.Μπορω να εχω οποιον θελω εκτος απο αυτον... Γιατι?Σκεφτομαι πως ισως απλα επαιξε μαζι μου και συνεχιζει γιατι του αρεσει να παιζει......δεν μου φαινεται ομως για τετοιος τυπος φαινεται σοβαρος.Εγω παντως τον εβλεπα σοβαρα.....Αλλα τωρα που δεν κανει καμια κινηση αρχισα να ξενερωνω....Απλα θα ηθελα να ξερω αν με θελει ή οχι για να ξερω αν θα τον ξεπερασω ή αν θα τον περιμενω......αυτο που δεν ξερω τι πραγματικα θελει αυτος...αν ειναι ερωτευμενος μαζι μου ή απλα παιζει με σκοτωνει..

...να θεωρηθεί μη πολιτικά ορθό. Νιώθω λοιπόν ότι πολύ συχνά η κοινωνία θεωρεί τις στερεοτυπικά αντρικές αρετές πιο σημαντικές από τις αντίστοιχα στεροτυπικές θηλυκές αρετές. Να ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν θεωρώ ότι όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν στερεοτυπικά αντρικό και γυναικείο χαρακτήρα, απλά χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις προς χάριν συννενόησης. Νιώθω για κάποιον λόγο ότι η θηλυκότητα ακόμα θεωρείται σιωπηλά υποδεέστερη μιας και όλο το κοινωνικό κατασκεύασμα βασίζεται και επιβραβεύει τις πιο αντρικές ικανότητες. Μπορεί η γυναίκα να έχει αναγνωριστεί ως ίση, αλλά πολλές φορές μας ζητείται να πετύχουμε ως άντρες και όχι ως γυναίκες. Δεν βλέπω κάπου την ισότητα σε όλο αυτό. Ίσως λέω βλακείες πάλι. Γνώμες.

γιατί δεν μπορώ να κλάψω; το χρειάζομαι τόσο πολύ μερικές φορές

Θα συνεχίσω να σε αγαπάω τόσο πολύ που θα σκάσεις από την πολύ αγάπη και μετά δεν θα μπορείς να πεις ότι με αγαπάς περισσότερο από ότι εγώ. Σε αγαπάω. Πολύ.

Την ημερα ''σκληρος'' ανδρας...Και τη νυχτα κλαιγοντας στη γωνιτσα του κρεβατιου μου...

Συναντιόμαστε μόνο για σεξ αλλά μας αρέσει να προκαλούμε πολύ ο ένας τον άλλον και κάποιες φορές να λέμε και για τις υπόλοιπες κατακτήσεις μας με το αντίθετο φύλο, αλλά μερικές φορές αυτός το παρακάνει. Μου λέει πως κάνει σεξ με άλλες γυναίκες (είναι εντελώς διαφορετικό να περιγράψεις ένα φλέρτ που σου έκανε κάποιος και εντελώς διαφορετικό να περιγράφεις το σεξ). Γυναίκες για όλα τα γούστα:αρκετά αδύνατες ή ζουμερές, μικρές ή ακόμα και μεγαλύτερες σε ηλικία, κουκλάρες ή ακόμα και ασχημούλες αρκεί να έχουν κάποιο ωραίο σημείο πάνω τους... Σαν να μην έχει όρια αυτός ο άνθρωπος! Είναι 40 χρονών και οχι κανά παιδί που ξεκινάει τώρα την ερωτική του ζωή και ψάχνεται για να δει τι τύπος γυναίκας του αρέσει! Αυτό το λέω επειδή δεν βλέπει μόνο εμένα αλλά ανάλογα τα κέφια του μπορεί να δει κάποια ζουμερή κοπέλα ή κάποια που κάνει τρελά κόλπα στο σεξ ή κάποια μεγαλύτερη κλπ.Καταλαβαίνει οτι τσιμπάω και ζηλεύω (είμαι και λίγο καψούρα μαζί του αρκετά χρόνια), αλλά δεν το σταματάει και το συνεχίζει. Είμαι και εγω άνθρωπος που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και με το παραμικρό που μου λέει για κάποια άλλη αμέσως αρπάζομαι και ξεκινάω γκρίνια και ζήλεια μαζί... Όταν έχω προσπαθήσει να τον παίξω με το ίδιο νόμισμα, οτι και καλά να περιγράψω και εγω για το πως κάνω σεξ με άλλους άνδρες, αμέσως νευριάζει και με κατηγορεί οτι δεν μου αρκεί μόνο αυτός ερωτικά και οτι ψάχνομαι και αλλού, λες και θέλει αποκλειστικότητα την στιγμή που αυτός δεν μπορεί να μου την προσφέρει...Το θέμα είναι οτι με νευριάζει και στεναχωρεί πολύ όλο αυτό, όταν τον χάνω για ώρες σκέφτομαι οτι κάποια έχει πάει να δει και πραγματικά γίνομαι χάλια. Αλλά πιο πολύ νευριάζω με τον εαυτό μου επειδή απο την μία δεν έχω το θάρρος να εξαφανιστώ απο την ζωή του και να μην του απαντήσω ποτέ ξανά και σε τίποτα και απο την άλλη το οτι δεν είμαι άξια να βρω κάποιο παλικάρι που να έχει μάτια μόνο για μένα, είτε θα πέφτω σε δεσμευμένους είτε σε κάτι αντίστοιχο με αυτόν.

Πιστεύετε ένας άντρας (32+) τι πιθανότητες έχει να έχει νορμάλ συμπεριφορά αν προέρχεται από οικογένεια στην οποία η μητέρα του είναι διαταραγμένη προσωπικότητα; Εννοώ θεωρείτε ότι επηρεάζει τη συμπεριφορά κάποιοι το να έχει μεγαλώσει με μητέρα πάσχουσα από διπολική διαταραχή..; Είμαι με έναν τέτοιο άνθρωπο και ενώ είναι πολύ καλός, πολύ σωστός, χαλαρός στην παρεα εντούτοις έχει κάποιες στιγμές που σκοτεινιάζει, μιλάει απότομα, φέρεται παραξενα.. τι πιστεύετε;

Ξέρω πως μπορεί να κριθώ πολύ αυστηρά με αυτό που θα πω αλλά είμαι πολύ προσγειωμένο άτομο. Δεν καταλαβαίνω τους λόγους που δεν προκύπτει κάτι καλό με κάποιον σχεδόν ποτέ και πάντα καταλήγω να χωρίζω. Είμαι μια όμορφη σε εμφάνιση αλλά εγώ αισθάνομαι και όμορφος άνθρωπος μέσα μου, κυρίως μέσα μου. Είμαι από τους ανθρώπους που θα σε νοιαστούν, έχω τα τελευταία χρόνια βελτιώσει πολύ την αυτοπεποίθηση μου ειδικά τώρα στο στάδιο της μετεφηβείας μου (19), προσέχω τον εαυτό μου (όχι μόνο εμφανισιακά), ασχολούμαι με αρκετά πράγματα, σε κάνω να νιώθεις άνετα μαζί μου και σου προκαλώ οικειότητα. Μου αρέσει ο εαυτός μου στο σύνολο του, αισθάνομαι τυχερή που εξελίσσομαι έτσι, και ότι φυσικά δεν μου αρέσει κοιτάζω να το βελτιώσω όσο περισσότερο μπορώ. Αυτό που πραγματικά με προβληματίζει είναι ότι τα όμορφα πράγματα που μπορείς να μοιραστείς με κάποιον απλά δεν μου βγαίνουν για παράδειγμα ο έρωτας . Πραγματικά δεν ξέρω τι φταίει και όλοι κάνουν πίσω, δεν προσκολλώμαι στον άλλον όπως δεν θέλω να το κάνει και αυτός, δεν ζηλεύω τόσο ( εννοώ πως αν δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα ο άλλος ούτε που το σκέφτομαι ) μου αρέσει να δίνω και είμαι εκεί για εσένα όμως μου αρέσει και η ελευθερία μου. Με στενοχωρεί που δεν έχω ένα άτομο πλέον στη ζωή μου, και δεν ξέρω τι έφταιξε πάντα κάνω την αυτοκριτική μου πρώτα και έπειτα μπαίνω στα παπούτσια του άλλου. Φοβάμαι πως θα κυλήσουν έτσι οι σχέσεις μου και δεν θα ήθελα. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ μέσα μου και τι κάνω λάθος :(

Μια γνώμη ήθελα. Πέρασα κατάθλιψη και μια πολύ μαύρη και εσωτερική φάση... Μένω με τους γονείς μου, είμαι στην ιατρική και πολλές φορές το περιβάλλον με γεμίζει χειρότερο αρνητισμό με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Ένα από τα αίτια της δικής μου κατάθλιψης ήταν το πέσιμο της μαμάς μου. Ντύνεται με κουρέλια, δεν βγαίνει , δεν πάει πουθενά, είναι όλη μέρα μέσα, άνεργη, δεν κάνει μπάνιο, δεν έχει δόντια, δεν δεν δεν δεν, διάγει ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Στηρίζει όλη της την ύπαρξη πάνω μου και δεν έχει τίποτα που να μπορεί να της προσφέρει αυτοεκπλήρωση, μόνο εμένα. Πολλές φορές μου έχει πει πως είναι έτσι, επειδή δεν έδινα πολλά μαθήματα στη σχολή μου. Όμως έτσι ήθελε να είναι πριν εγώ καν ξεκινήσω να σπουδάζω. Μετά κατηγορεί τους παπούδες μου ότι φταίνε που εκείνη έγινε έτσι, γιατί λέει τους πρόσεχε η ίδια και δεν είχε άλλη επιλογή.Τέλος πάντων. Επειδή έχω αργήσει να τελειώσω, η ''κανονική'' διάρκεια είναι 6 χρόνια και εγώ είμαι 7ο και ξέρω πως ίσως και να τελειώσω στο 9ο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Νιώθω τύψεις όμως από τη μία πλευρά που τα άφησα και έγιναν τόσα, νιώθω λες και δεν προλαβαίνω, λες και η ζωή κυλάει και εγώ μένω στάσιμος, από την άλλη όμως, χρειαζόμουν μια περίοδο χωρίς να κάνω κάτι , γιατί ήμουν βυθισμένος μέσα στη θλίψη και κατά τη διάρκεια της απραξίας μου ως προς τη σχολή δραστηριοποιήθηκα αλλιώς, πχ διάβασα πολλά βιβλία ψυχολογίας και ψυχοπαθολογίας που μου άλλαξαν τη ζωή. Εδώ γράφω για να σας ρωτήσω, τι τρόπους να βρω ώστε να μην νιώθω τύψεις , να μην νιώθω άχρηστος?? Και γράφω και για να ακούσω και καμιά κουβέντα εμψύχωσης αν την αισθάνεστε.