ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αρκετό καιρό στο lifo και διαβάζω εξομολογήσεις, και σήμερα είχα την ανάγκη να γράψω και εγώ τη δική μου. Με τον πρώην σύζυγό μου, είχα περάσει πάρα πολλά. Ξύλο, ψυχολογικό πόλεμο, κτλ κτλ.. και στη μέση ένα παιδί, η κόρη μας. Όταν του είπα ότι θα πάρω το παιδί και θα φύγω, γύρισε και μου είπε πως αν φύγω θα κάνει τα πάντα για να μου πάρει το παιδί (ας σημειώσουμε πως έχει αρκετούς γνωστούς δικηγόρους) Εγώ μη αντέχοντας άλλο αυτή τη κατάσταση σηκώθηκα και έφυγα με το παιδί, μη υπολογίζοντας καν τα λόγια του, καθώς ήξερα βαθιά μέσα μου ότι τα έλεγε για να με κρατήσει κοντά του. Τον περασμένο Οκτώβριο έγινε το δικαστήριο, και τελικά πήρα το παιδί. Και όλα αυτά... χάρη στη πεθερά μου, η οποία μπήκε ως μάρτυρας για να καταγγείλει πως ο γιος της ασκούσε όντως σωματική βία πάνω μου, και ψυχολογικό πόλεμο. Υπάρχουν πεθερές παράξενες, αλλά και πεθερές διαμάντια.. και μια από αυτή είναι και η δική μου πεθερά, η οποία πάντα με υποστήριζε και ποτέ δεν είπε το "εσύ" σε εμένα. Ο λόγος που το έκανε ήταν για να βάλει τον πρώην άντρα μου σε μια τάξη. Εντελη όχι μόνο δεν μου πήρε το παιδί, αλλά κέρδισα και την επιμέλεια του. Θα μπορούσα να υπογράψω αν ήθελα να έχει επαφές το παιδί η αν όχι, αλλά επέλεξα να έχει επαφές, επειδή παρόλη την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση που είχα υποστεί από τα χέρια του, απέναντι στο παιδί ήταν κύριος και πατέρας. Πλέον έχω να πω είμαι καλά, και εκείνος ακόμη καλύτερα καθώς, μου ζήτησε συγγνώμη (όχι για να τα ξαναβρούμε αλλά από αξιοπρέπεια) και ένα ευχαριστω που του έδωσα το περιθώριο να ξαναδεί το παιδί του. Είμαι τρισευτυχισμένη!!!

Μέσω μιας προηγούμενης εξομολόγησης μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναφέρω κάποιες σκέψεις μου και γω όσον αφορά την εμφάνιση. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να μας αρέσει κάποιος μόνο και μόνο γιατί αυτό πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Για παράδειγμα είμαι γυναίκα με ύψος 1,55 και δεν με ελκύουν καθόλου άντρες κοντύτεροι από 1,80 και ας μου λένε ότι δεν τους αξίζω. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα σώματα γυμναστηρίου και αυτό που πραγματικά με κερδίζει είναι ένα αρρενωπό πρόσωπο με γωνίες και βλέμμα καθηλωτικό, βαθυστόχαστο, μεθυσμένο που να χάνεσαι. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι επιλέγουν σύμφωνα με το τι θέλουν και όχι με το τι αξίζουν.

Ειλικρινά,μάλλον κάποιοι δεν έχετε καταλάβει ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι γράφουν για σοβαρα ζητήματα που πραγματικά τους ενδιαφέρουν. Και υπάρχετε εσείς που ειρωνευεστε,προσβάλλετε και βγάζετε ολα σας τα απωθημένα εδώ. Είναι τουλάχιστον αγενές αυτό που κάνετε σαν πενταχρονα. Σταματήστε να βγάζετε χολή.

Ειλικρινά,μάλλον κάποιοι δεν έχετε καταλάβει ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι γράφουν για σοβαρα ζητήματα που πραγματικά τους ενδιαφέρουν. Και υπάρχετε εσείς που ειρωνευεστε,προσβάλλετε και βγάζετε ολα σας τα απωθημένα εδώ. Είναι τουλάχιστον αγενές αυτό που κάνετε σαν πενταχρονα. Σταματήστε να βγάζετε χολή.

Οπως καταλαβαίνετε νομιζω πως ειμαι ο ορισμος του καληνυχτακια. Αν δε κανει η κοπελα τη πρωτη κίνηση εγω δε κανω τπτ. Πως να μπορεσω να το ξεπερασω. Φοβαμαι τη χυλόπιτα γιατι στο παρελθον την εχω φαει. Μου αρεσει μια κοπελα και θεωρω πως της αρεσω, ειπαμε να βγουμε την αλλη βδομαδα για ενα ποτό, ενα κρασι. Αλλα φοβαμαι πως ετσι θα παω και ετσι θα γυρίσω.

Πριν 2 μήνες μετακομίσαμε στο καινούργιο σπίτι με τους γονείς μου και τον αδερφό μου σε μια νέα περιοχή. Δίπλα ακριβώς από το σπίτι μας μένει ένα ζευγάρι παντρεμένο με ένα παιδί. Γνωριστήκαμε και κάναμε αμέσως παρέα. Πολύ καλά παιδιά και φιλικοί. Μια μέρα λοιπόν εκεί που καθόμουν στην αυλή βλέπω από το σπίτι του γείτονά μου να βγαίνει η αδερφή του. Ένας πανέμορφος άγγελος. Μια κοπέλα που μόνο αγνά συναισθήματα μπορεί να σου βγάλει. Ρώτησα με τρόπο τους γείτονες κι έμαθα το όνομα της και ότι είναι 30 χρονών. Την κάνω αντ στο ινσταγραμ και με αποδέχεται μετά από 4 μέρες στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Μάλιστα με ακολούθησε και πίσω. Και ξαφνικά ........... συνειδητοποιώ ότι είναι πρώτη ξαδέρφη της μιας πρώην μου (δεν είχαμε σχέση απλά ένα διάστημα 3 μηνών περνούσαμε καλά). Μου κόπηκαν τα φτερά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω τόσο πολύ να την γνωρίσω αλλά.... δεν είναι ανήθικο; Πως να το διαχειριστώ όλο αυτό ρε γαμώτο; Επίσης ήθελα να την γνωρίσω από κοντά αλλά δεν την βλέπω συχνά. Το ίνστα είναι μονόδρομος. Αλλά δεν θέλω να στειλω μνμ. Είναι ο ίδιος τρόπος που γνώρισα την ξαδέρφη της. Μου αρέσει τόσο πολύ. Δεν θέλω να την ρίξω στο κρεβάτι μόνο ή να καταλήξει ντε και καλά σε σεξουαλικό. ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ. Γιατί ρε θεέ με παίζεις έτσι;

Ψυχολογικά κ σωματικά νιώθω ένα κουρέλι κ δεν μπορώ να το πω πουθενά.

Λοιπόν εδώ και 1,5 χρόνο είμαι σε σχέση.! Το τελευταίο διάστημα βλέπω περίεργες κινήσεις από πλευρά του, ότι βγαίνει συνέχεια με μια φίλη του από την δουλειά, ότι λέει τα πρόβλημα του. Οκ καταλαβαίνω ότι πολλές φορές μια γυναικεία φιλική συμβουλή βοήθεια πάντα. Αλλά νιώθω περίεργα ότι έχουν έρθει πολύ κοντά, τον ρώτησα μια φορά τι συμβαίνει με είπε οτι δεν συμβαίνει κάτι οτι δεν πρόκειται να είναι κάτι απλά δεν έχει τύχει να έχει φίλη κοπέλα και του αρέσει που μιλάνε και τον βοηθάει γιατί ρωτάει πράγματα και για την σχέση μας που δεν μπορεί να πει σε εμένα όλα. Δεν παύει όμως να με ανησυχεί νιώθω οτι απλά κάτι θα γίνει, οτι θα βρεθούμε τίποτα ποιο κοντά και θα γινει τίποτα. Ζηλεύω το παραδέχομαι πρώτη φορά αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Το συζήτησα ήδη πολλές φορές και δεν θέλω άλλη Θα κουράσει.

Από όταν πάτησα τα 30 συνειδητοποίησα ότι πολύς κόσμος σε βλέπει σαν να του κλέβεις τον αέρα αν ακόμη δεν έχεις παντρευτεί/ μείνει έγκυος/ γεννήσει. Κι όσο κι αν προσπαθείς να το διαχειριστείς λογικά, υποσυνείδητα μπαίνει μέσα σου και μεταφράζεται σε εφιάλτες, ασυνείδητο άγχος κλπ. Ποτέ δεν είμαστε ελεύθεροι πραγματικά.

Δεν πάει άλλο !Η ζωή μου είναι χάλια!Δεν πάει τίποτα καλά ,δεν εξελίσσομαι σε κανέναν τομέα,νιώθω ότι έχω βυθιστεί στην γη και δεν μπορώ να κάνω κάτι.Δεν έχω μου αρέσει αυτό που σπουδάζω, μάθηματα δεν περνάω,η πόλη που σπουδάζω δεν μου αρέσει ,δεν έχω φίλους ούτε στην πόλη που σπουδάζω αλλά ούτε και στο πατρικό μου , ενδιαφέροντα δεν έχω πλεον,σχέση έχω να κάνω 2 χρόνια και δεν μπορώ να βρω, δουλειά δεν έχω όρεξη να βρω και είμαι εξαρτημένη απ' τους γονείς μου.Ξυπνάω κάποια πρωινά και λέω θα τα αλλάξω όλα και μετά σκέφτομαι "ναι άλλα να κάνω τι;"Όλα με τον καιρό νιώθω ότι χάνονται.Είμαι 23 ,στην πιο αναπτυξιακή φάση της ζωής μου υποτίθεται και ίσως όλο αυτό με αγχώνει.Επίσης με ένα σερφαρισμα στον Instagram με πιάνει κατάθλιψη.Όλοι με τις παρέες τους, ευτυχισμένοι,άλλοι σε erasmus,άλλοι με πτυχίο,εκδρομές...Μου λένε οι γονείς μου να πάω διακοπές και δεν έχω με ποιον να πάω...Στα 18 μου όλα ένιωθα ότι είναι με το μέρος μου,πέρασα πανελλήνιες ,βρήκα παρέες ,ήθελα να εξελιχθώ,έβγαινα από την comfort zone μου.Και τότε όμως ένιωθα μέσα μου λειψή,κάτι σαν να ήθελα,σαν να με έπνιγε ταυτόχρονα όλη αυτή η αλλαγή.Πέρασαν 4 χρόνια σαν αστραπή και με τον ερχομό της καραντίνας ξαφνικά ,δεν κατάλαβα πότε έφερα τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση...