ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα..πρέπει να αποδεχτώ ότι οι καταστάσεις μας εφθειραν...απλα θυμάμαι τα 'σ αγαπω' τα ερωτικά του που εξελίχθηκαν σε φιλικά λόγω απόστασης και καταστάσεων. Έχει και προβλήματα σεξουαλικης φύσεως. Ίσως δεν πρέπει να τα παίρνω κατάκαρδα. Δε σημαίνει πως δε με καταρρακωσαν όμως. Ακόμα και στο μέλλον σε μια πιθανή συνάντηση στον ίδιο τόπο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τη σκέψη ότι δε θα λειτουργήσει μαζί μου. Όμως δε μπορώ και να το δεχτώ.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω… Τόσα πολλά προβλήματα τελευταία! Θάνατος στην οικογένεια, μετά πρόβλημα ανεργίας, οικονομικά προβλήματα … κτλ. Είχα τουλάχιστον το αμαξάκι μου και μπορούσα να πάω σε κάποιο φιλαράκι να μιλήσω και να ξεχαστώ και να ξεσκάσω λιγάκι. Φίλους στο μέρος που μένω δεν έχω κανένα. Τώρα με την ακρίβεια στη τιμή της βενζίνης δεν μπορώ να πάω πουθενά… Δεν μπορώ πλέον και να το συντηρήσω πλέον! Λοιπόν Άνεργος με μόνα έσοδα τη σύνταξη της μητέρας μου (340 Ευρώ) χωρίς καν 1 φίλο μετά από 2 χρόνια εγκλεισμού λόγο πανδημίας, χωρίς να μπορώ να βγω έξω ούτε για βόλτα η περπάτημα κλεισμένος στο σπίτι να μαλώνω με τη μανά μου και με τη φτώχεια για παρέα μένοντας και νηστικοί για πολλές μέρες και με την κατάθλιψη να ανεβαίνει μέρα με τη μέρα, δίχως να έχω κάπου να πάω να μιλήσω έστω με κάποιο ψυχολόγο η παπά! Δεν ξέρω τη να κάνω… Έχω απογοητευθεί και έχω χάσει την όρεξη μου για τα πάντα. Ξέρω ότι ο κόσμος έχει προβλήματα οι περισσότεροι αυτή την εποχή αλλά πραγματικά αισθάνομαι μονός και τόσο αβοήθητος…. Μου φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα επιβιώσω! Κάποιος, κάτι έχει καμία καλή γνώμη να μου πει? Κάποια καλή οδηγία σχετικά με το τι κάνουμε σε τέτοιες καταστάσεις? Ούτε έναν ψυχολόγο δεν μπορώ να βρω. Φυσικά εννοείται για δωρεάν συνεδρίες. Σας παρακαλώ πολύ για δημοσίευση!

Είμαι κοπέλα κοντά στα 30 και νιώθω συνέχεια στην απέξω από όλα τα κοινωνικά σύνολα και παρεές σχεδόν όλη μου την ζωή ποτέ δεν είχα πιο στενο δέσιμο με κανέναν απλά με είχαν σαν αναπληρωματική και μετά με πέταγαν ή σπάγαμε. Αλλά με αγνούν ακόμα και σε εντελώς ασήμαντους λόγους και δεν ξέρω που φταίω και γιατί συνέχεια τα ίδια και τα ίδια πχ κάναμε όλες μαζί κλήση και έλεγε η μια στην άλλη για ένα μαγιο που βρήκε της λέω στειλε μου και εμένα να ρίξω καμία ματιά γιατί παίρνω από τις γνωστές αλυσίδες συνέχεια και τις έχω βαρεθεί το στέλνει στις άλλες κοπέλες και εμένα ενώ της το ξανάπα δεν μου έστειλε και έλεγε δεν νομίζω να τα φοράς εσύ αυτά,μετά μια άλλη ελεγε για ένα site με κάτι παπούτσια επώνυμα από εξωτερικό που βρήκε κάποια 80€ προσφορά τα στέλνει στην μια να τα δεί και άρχισε να μου λέει όταν της είπα να μου στείλει ότι αυτής θα της τα φέρουν και γιατί δεν μπορούν να έρθουν Ελλάδα δεν συνέχισα να μην βγώ η γκρινιάρα αλλά αφου τα στέλνετε μεταξύ σας στείλτε μου να δώ και εγώ τι έχει και να χαζέψω.Τις προάλλες έλεγα ότι έψαχνα για καλή μεσοθεραπεία έλεγε μια ότι πάει σε μια πολύ καλή δεν μου είπε ποτέ ποιά είναι.Επίσης δεν είμαι σε καμία μα καμία ομαδική. Ειλικρινά το ξαναλέω δεν θέλω να είμαι η γκρινιάρα που όλα της βρωμάνε αλλά μια αυτά μια το ότι πρέπει να περιμένω εγώ πότε θα με καλέσουν να πάμε κάπου, μια που με κάνουν να νιώθω άσχημα ώρες ώρες έτσι όπως μου μιλάνε καταπίνω πολλά για να μην βγώ εγώ η κακία της υπόθεσης.Συν ότι αυτές είναι μεγαλύτερες από εμένα και αυτά που περιέγραψα τα κάνουν τα μικρά στο Λύκειο δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει και γιατί τόση αντιπάθεια. Ζήλια δεν νομίζω να είναι ειδικά αυτή που έστελνε τα μαγιό δεν νομίζω να έχει λόγο να με ζηλεύει δεν έχω κάτι ούτε εξωτερικά πιστεύω επίσης δεν με θέλει ανθρωπος.Ανεβάστε το σας παρακαλώ θέλω να τα ανεβαζω εδώ να παιρνω απόψεις να δω αν εγώ είμαι λάθος

Αφού τά ´φερα απο δω, τά 'φερα απο κει, χάνοντας τον χρονο μου στο ενδιαμεσο να μαζεύω χαζοπτυχιάκια και κοροιδεύοντας τον εαυτό μου και τους άλλους οτι κάτι κάνω και αρνούμενη ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ να εργαστω--->κουραστηκα να ειμαι μόνη στο σπίτι και να "καταπινω γόπες" στο μπαλκόνι απο τη σταναχώρια μου. Με κούρασε η ζοφερή σιγαλιά της μοναξιάς και της απραξίας. Με κούρασε το διάβασμα. Θα πάω να βρω μια δουλειά οποιαδηποτε και ας έχω σπουδάσει φιλόλογος. Είμαι 35 και δεν εχω ουτε ένα ένσημο ρε γμτ. Το είχα τερματίσει και πλέον καταλαβαίνω τί μ.λακία εκανα. Είμαι η μόνη άραγε που θυμηθηκε στα γεράματα να δουλέψει;;;

Νιώθω θλίψη, θυμό για εμας και ζήλια για τους άλλους. Όχι απ την κακη ζήλια, απ την αλλη την περιεργη που λες "ρε γμτ, γιατι οχι σε μενα;;". Ειμαι 34 προσπαθώ για μωρό (το θελω πολυ) και ολες γυρω μου μενουν εγκυες...ετσι απλα...Ξερω πως υπάρχουν γυναικες που προσπαθουν χρονια και τιποτα. Μαλλον θα προστεθω και γω σε αυτο το γκρουπακι συντομα και ας μην εχω κατι παθολογικο...Και ας ειναι και ο αντρας μου καλά. Και ας μη μας χαρακτηριζει η γιατρος μου ως υπογονιμους-αλλα θα ερθει η ωρα σας....Με τρώει ομως αυτο το γιατι;Γιατι οι αλλες και οχι εγω;Ξερω θα με κρινετε σκληρα για αυτο που λεω, αλλα αυτο νιωθω. Συγνωμη. Λίλη

Η σχέση μου με την μητέρα μου δεν είναι καλή τελευταία . Έκανα μια ολοκληρη συζήτηση μαζί της , να την καταλαβω. Οκ ίσως είχε παράπονα που δεν εξέφρασε ποτε όμως κάθε μέρα με απογοητεύει η στάση της . Έχει αλλάξει τελείως. Δεν νιώθω ότι μπορώ να την εμπιστευτώ όπως παλιά. Δεν τρώει , κυριως πίνει και όλο έχει μια θλίψη στο πρόσωπο της .Αφιέρωσε την ζωή της για να μεγαλώσει εμενα και τα αδερφια και δεν ακολούθησε καριέρα. Το αναγνωρίζω όμως νομίζω ότι έχει επηρεαστεί η ψυχολογία της.. Και νομίζω ότι κάποιος τρίτος φταίει γι αυτό . Εμείς όλοι την κατανοούμε και τα υπόλοιπα μέλη το έχουν διαπιστώσει αλλά τώρα τελευταία βγαζουν εμένα παράλογη .. Τα αδερφια δεν ασχολούνται τόσο όσο εγώ , θέλουν να είναι στο συννεφάκι τους, εγώ βλέπω και την στεναχώρια του πατέρα μου οπότε προσπαθώ κάτι να κάνω, βέβαια προσπαθούμε συνέχεια μαζί .Τι μπορώ να κανω; Νιώθω κάθε μέρα όλο και χειρότερα . Και νομίζω ότι οποια συζήτηση και να κάνουμε θα την δώσει βαση και μετά πάλι τα ίδια. Μετά μου λέει πάλι θα τα λάβω υπόψην όλα όσα ειπες δεν το είχα σκεφτει ποτε ότι τα βλέπεις όλα αυτά, έχεις μεγάλο δείκτη ενσυναίσθησης αλλά πιστεύω πως δεν θα την λάβει . Δεν θέλω αλλά ψέματα , θέλω την παλιά της έκδοση πίσω . Γίνεται ; Κάποτε ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη . Τι χρόνια . Από παντού να βάλλεσαι .Να είχα μια μηχανή του χρόνου ..ουφ να είχα..

Γνωρίζω έξω έναν τύπο που μου αρεσει πολυ εμφανισιακά, είναι 30+ και ανταλλασσουμε τηλεφωνα για να βγουμε.. τις επομενες μερες μιλαμε ολη μερα ο ενας για τον αλλον (ενω ελειπε ταξιδι) κ την μερα που επιστρεφει βγαινουμε για να τα πουμε καλυτερα.. Παρ οτι ειναι κουρασμενος παμε για ενα ποτο, τα λεμε ωραια αυτος ειναι πολυ ομιλητος κ ενθουσιασμενος στα θεματα συζητησης.. φευγοντας με φιλαει υπαρχει μια φλογα, μου λεει να τα ξανα πουμε οπωσδηποτε ολο χαρα κ ναζι.... και απο τοτε αφαντος :) Την καλησπερα μου αγαπημενοι φιλοι, παμε καθολου καλα; Δηλαδή πλέον εχω ξεχασει ποια ειναι τα κριτηρια για να αντιληφθω αν ενα ραντεβου εχει παει καλα ή οχι! Αυτή τη φορά ας πούμε τι μπορεί να πήγε λαθος;

Εδώ και πολύ καιρό δεν κουνιέται φύλλο στα ερωτικά μου κι αυτό μ'έχει ρίξει εντελώς.Ούτε μια γνωριμία,ούτε κάτι εφήμερο έστω για λίγες μέρες,να ξανανιώσω πώς είναι να'σαι με μια κοπέλα.Δυστυχώς δεν έχω από κάπου να κάνω γνωριμίες αφού ούτε στη δουλειά μου υπάρχει δυνατότητα,ούτε έχω πια τις παρέες για να βγαίνω.Προσπαθώ κυρίως από τα social αφού δεν έχω άλλη επιλογή,αλλά κι εκεί τίποτα.Έχω βαρεθεί τη ζωή μου μόνος,δεν ξέρω τί να κάνω,ειδικά σαββατοκύριακα,αργίες,γιορτές που δεν έχω μια κοπέλα να παω κι εγώ κάπου,πραγματικά νιώθω χάλια.Έχουν αρχίσει και οι δικοί μου να μού τη λένε,'γιατί δεν βρίσκεις κάποια,γιατί δεν βγαίνεις',λες κι εγώ θέλω να'μαι μόνος ή να κάθομαι σπίτι συνέχεια.Αλλά δεν προκύπτει και από πουθενά κάποια γνωριμία,τί να κάνω;

Είναι πρωί και έχω ξυπνήσει με πολύ καλή διάθεση μετά απο καιρό!!! Εύχομαι όλα να πάνε καλά στη ζωή μου αλλά και σε όλο το κόσμο!!!

Για κάποιο λόγο το κοινωνικό μου άγχος παίρνει τη μορφή θυμού - μίσους προς τους άλλους αρκετές φορές . Όχι δεν έχω πολλές αρνητικές κοινωνικές εμπειρίες αλλά πολλές φορές μισείς κάτι γιατί δε μπορείς να το καταλάβεις . Αυτός ο θυμός συναντάται τόσο στη δυσκολία σύνδεσης (όχι γνωριμίας) με άλλα πρόσωπα για φιλίες όσο και στη σύναψη μίας σχέσης με το άλλο φύλο ( γυναίκες) . Θεωρείτε ότι είναι βοηθητικός ως διαχειριστικός μηχανισμός , η σκέψη ότι η ύπαρξη μίας ψυχικής ασθένειας (social anxiety) σε συνδυασμό με την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση ( θεώρηση του εαυτού μου ως κατώτερο από άλλους και ανίκανου να κάνει πράγματα που κάνουν οι άλλοι ) ότι καλύτερα να μη συνδέομαι τόσο με άλλους ανθρώπους γιατί θα λειτουργήσω ως ψυχικό βάρος σε αυτούς και θα σπαταλήσω χρόνο από τη ζωή τους . Γιατί αρκετές φορές σκέφτομαι ότι κανείς δε θέλει να μιλήσει σε εμένα αλλά το κάνουν από κάποιο οίκτο. Κάνω θεραπεία εδώ και 3 χρόνια και έχω πάει σε δύο θεραπευτές . Ελπίζω να μπορέσω στο μέλλον να τα βρω με τον εαυτό μου και να σταματήσω να είμαι ο χειρότερος κριτής του ευατού μου . Ευχαρίστω όσους το διαβάσετε για το χρόνο σας .