ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν παιδες, έφτασα 4ο έτος και οι φίλοι της σχολής μου δεν πολύ έρχονται από τις πόλεις τους για να παρακολουθούν μαθήματα. Εγώ σπουδάζω στην πόλη μου και έχω μόνο αυτούς. Οπότε έμεινα χωρίς φίλους τον τελευταίο καιρο. Πρόσφατα έκανα φολλοου στο ινσταγκραμ την παλιά μου παρέα απ' το σχολείο. Δεν είχαμε μαλώσει απλά εγώ έδωσα 2η φορά πανελλήνιες και εκείνοι έκαναν τη ζωή τους στις πόλεις που είχαν περάσει. Κι εγώ από την άλλη μόλις τελείωσαν οι πανελλήνιες δεν τους έστειλα να βρεθούμε οπότε χαθήκαμε εντελώς. Πρόσφατα έμαθα ότι ένας εξ αυτών ξενοικιασε το σπίτι που έμενε και ήρθε μόνιμα στην πόλη μας. Λέτε να του στείλω να βγουμε; Η θα με σνομπαρει; Φοβάμαι μην μείνω μονος μου και φοβάμαι μην με απορριψει. Γενικά έχω θέμα με την απορριψη. Βοήθεια!

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα. Θέλω λίγο τα φώτα σας. Έχω μια κόρη 4,5 ετών που μου έχει βγάλει κυριολεκτικά το λάδι. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το τελευταίο διάστημα αλλά δεν μπορώ να την ελέγξω. Ότι της πω αντιμιλαει, κτυπά και δεν ακούει. Έχω κάνει τα πάντα, είμαι σε επικοινωνία με την παιδοψυχολόγο του σχολείου, κάνω ότι μου λέει κ πάλι τπτ. Δεν αντέχω άλλο έχω φτάσει στο όριο της τρέλας. Έχω καταντήσει να βάζω τις φωνές όταν πια δεν πάει άλλο. Τον τελευταίο μήνα είναι μέσα στην τρέλα ειδικά την ώρα του ύπνου τι να σας πω. Μου έρχεται να τα παρατήσω όλα κ να εξαφανιστω. Κανείς άλλος με παρόμοια εμπειρία; Για τα πρακτικα Είμαι παντρεμένη κ με τον πατέρα ακολουθάμε κοινή γραμμή. Αν έχει σημασία φέτος άλλαξε σχολείο αλλά δείχνει να έχει προσαρμοστεί. Ευχαριστώ πολύ

Αντιμετωπίζω ένα χαζό πρόβλημα. Μέχρι αρχές Σεπτέμβρη πέρναγα πολλές φορές μέρες ολόκληρες κλεισμένος μεσα στο σπίτι.Ειχα διαβασμα,δεν είχα λεφτά και οι φίλοι μου ήταν διακοπές. Ποτέ ουτεστιγμηδεν βαρέθηκα η' ένιωσα άσχημα.Από τότε που μπηκε ενα πρόγραμμα με τη σχολή και κάποιες άλλες δραστηριότητες είμαι όλη μετά στο πόδι. Σκ δεν έχω κάτι καις συνήθως βγαίνω. Την μέρα όμως που κάθομαι σπίτι, αν και κάνω διάφορα χομπυ/δραστηριότητες πέφτω απίστευτα ψυχολογικά. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι είμαι μόνος και ουσιαστικά αδρανής. Κάθε Κυριακή το ίδιο πράγμα νιώθω απαίσια...

Αυτή την στιγμή το γλυκό μου αγόρι προσπαθεί να μας φτιάξει κάτι να φάμε. Σκέτος γλύκας.

Τερμάτισα! Πρώτη φορά εκεί με προπόνηση 4 μήνες! Γυμναστική ποτέ πριν!!!! Όλα είναι δυνατά παιδιά!

Είμαι 21 χρονών εδώ και δύο χρόνια συζώ με ένα παιδί 9 χρόνια μεγαλύτερο μου τώρα κλείνουμε 1 χρόνο αρραβωνιασμένοι και τον αγαπάω πολύ και αυτός με προσέχει και με φροντίζει.. Σκεφτόμαστε να κάνουμε ένα παιδάκι γιατί κι εγώ θέλω αλλά και εκείνος θέλει να κάνει ένα παιδάκι στην ηλικία που είναι όχι ότι είναι μεγάλος αλλά το θέλει. Το μόνο πρόβλημα είναι οι δικοι μου...μενω μακριά από τους δικούς μου και αυτοί αφινιαζουν στην ιδέα ότι θα κάνω παιδί..οχι μόνο επειδή μένω μακριά τους αλλά επειδή είμαι λέει μικρή σε ηλικία. Κι όμως εγώ έχω πολλές φίλες που έχουν γεννήσει και ποιο μικρές από μένα και τι έγινε δηλαδή?? Σκέφτομαι πως θα το πάρουν όταν τους το πω αλλά δεν μπορώ συνέχεια να περνω την άδεια τους στο κάτω κάτω αρραβωνιασμένη είμαι..κι ο σύντροφος μου νευριάζει που τους φοβάμαι και με το δίκιο του δηλαδή σου λέει θα τους ρωτήσω και πότε θα κάνω παιδί..εσεις τι λέτε?? Έχω άδικο?

Περπατούσα στον Πειραιά σήμερα και σε κάποιο μικρό καφέ απ’ έξω κάθονταν μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά απ’ την Σερβία , την Βαλεντίνα (περίπου 7 χρ.) και τον Βίκτωρ ( περίπου 4χρ.) . Η μητέρα προτάσσοντας το χέρι της ζητούσε μια βοήθεια με την εξάντληση ολοφάνερη στο πρόσωπο της . Ο πατέρας με ύφος «ντρέπομαι – τι να κάνω για την οικογένεια μου» . Η μικρή Βαλεντίνα κι αυτή εξαντλημένη και με πίκρα στα μάτια της , κουρνιασμένη στη μάνα της . Ο μικρός Βίκτωρ μάλλον ο πιο ‘τυχερός’ που λόγο ηλικίας δεν καταλάβαινε το όλο δράμα . Τους προσπέρασα , κοντοστάθηκα , γύρισα και τους έδωσα κάποια ‘ψιλά’ . Αυτό που κάνουμε πολλοί από εμάς με το σκεπτικό «ας δώσω κάτι , γιατί αν υπάρχει Θεός την έχουμε γαμήσει , μήπως και γλυτώσουμε καμιά σφαλιάρα ! » . Γύρισα να φύγω αλλά στα πέντε βήματα κάτι με κράτησε . Γύρισα , πήρα κάτι φαγώσιμο απ’ το cafe προσφέροντας το και τους μίλησα . Δεν θα περιγράψω την μάνα και τον πατέρα , ο μικρός Βίκτωρ δεν καταλάβαινε πολλά , αλλά η μικρή Βαλεντίνα , διστακτική στην αρχή με δισταγμό , την άγγιξα στον ώμο , λέγοντας της (προσπαθώντας με το ύφος της απόλυτης σιγουριάς ) μην στεναχωριέσαι ! δεν θα κρατήσει πολύ αυτό , θα αλλάξει . Και ενώ φαίνονταν πικραμένη , εξουθενωμένη και ταλαιπωρημένη μου χάρισε ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ που δεν ……θα σας πω για το πως αισθάνθηκα και το πως είμαι όλη μέρα , δεν σας αφορά .Αυτό που ίσως σας αφορά είναι ότι , είμαι ένας βολεμένος 53 χρ. με σύνταξη απ’ τα 47 χρ. μου . Ο κλασσικός άνθρωπος του σήμερα που σε μια στιγμή πληρώνει ένα whiskey 8,50 euro και την άλλη διστάζει να δώσει 50 cents σε έναν επαίτη . Γιατί τα έγραψα όλα αυτά ;;;;;;;;;;;;;;; Όχι για like , μπράβο κλπ. Όχι !!!!!! Τα έγραψα προτρέποντας-υπενθυμίζοντας σε όλους μας να έχουμε τις κεραίες μας περισσότερο σε λειτουργία γιατί υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω , γιατί είμαστε Άνθρωποι , Ψυχές ! κι όχι μην μας έρθει καμιά σφαλιάρα . Ο τροχός έχουμε δει ότι γυρίζει άλλωστε . Ο Θεός (ή όπως λέγεται ) ξέρει τι κουφάλα είναι ο καθένας μας ! κι όπως κι αν το παίξουμε εδώ κάτω , θα μας τη ρίξει. Υπάρχουν και οι τύποι βέβαια που δίνουν 50 cents στον επαίτη και τρώνε 1000 από άλλους . Γι αυτούς υπάρχει άλλη συνταγή ......με πολύ σιρόπι .

Πόσο πολύ σε αγαπώ!

Σήμερα έχω τα γενέθλια μου..Σήμερα μετά από πολλά χρόνια που ήρθαν και έφυγαν συνειδητοποίησα πόσο λάθος επιλογές έχω κάνει.Κολληταρια που είναι πιο πολυ φίλοι μεταξύ τους και γω απλώς ένας πολύ καλος θεατής στις ζωές τους.. Εξαφανισμένοι πια φιλοι και γνωστοι που κάποτε δεν ξεκολουσαν από το σπίτι και την ζωή μου.Οικογενεια που κάποιοι από αυτούς έχουν επιλεκτική μνήμη και θυμούνται άσχετα πράγματα εκτός από το να πουν χρόνια πολλάκις να σκάσουν ένα χαμογελο σήμερα.Όχι όχι δεν είμαι ο κριτής τους αλλά αρκετά νομίζω τόσα χρόνια δικαιολογούσε το μυαλό τα όσα γινόντουσαν προσπαθούσε να βρει λύσεις παρακαλούσε να λυθούν προβλήματα κατηγορουσα παντα εμενα και κανένας δεν έκανε Τ Ι Π Ο Τ Α και δεν ηταν Π Ο Υ Θ Ε Ν Α.Εφτασε η ώρα να κάνω στροφή και να πάω εκεί που με αγαπούν και εκεί που πραγματικά νοιάζονται για μένα..εκεί που καταλαβαίνουν με ένα βλέμμα μου τι θέλω και αν είναι καλά.. Και που χαιρονται οταν γελαω δυνατα..Χρόνια μου πολλά εαυτό μου δεν θα σε ξανά κρίνω τόσο αυστηρα στο χρωσταω....

Τι μπορεί να σου κάνει ένας χωρισμός...Πέρυσι έκανα την πρώτη μου σοβαρή σχέση και μπορώ να πω πως τον άνθρωπο αυτόν τον αγάπησα πραγματικά...Χωρίσαμε όμως με πολύ άσχημο τρόπο από μεριάς του,διότι δεν δεχόταν να με στηρίξει στην κακία ψυχολογική φάση που ήμουν.. Αυτός που το σαγαπαω το είχε καραμέλα.Εκεί κατάλαβα ότι δε πρέπει να στηρίζεσαι σε κανέναν πάρα μόνο στον εαυτό σου.Εκείνος θα σε ακούσει, εκείνος θα σε σηκώσει, μόνο εκείνος.