ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα , το αγόρι μου και εγώ τελευταία είμαστε λίγο κάπως..έφυγε Αυστραλία να δει τι θα γίνει αλλά τον τρώνε οι ζηλιες...θέλω να πάω να τον βρω να τα λύσουμε..δεν με νοιάζει αν με διώξει αρκεί να ξέρω ότι ρίσκαρα...Τι λέτε να πάω να τον βρω ???

Τον βλέπω κ χάνομαι. Θέλω απεγνωσμένα ένα χάδι του. Δ ξέρω πως να του ζητήσω ραντεβού

Θα καθοσασταν σε μια δουλειά χωρίς ένσημα, με 15 ευρώ 6ωρο και 20ευρω 8ωρο; Χωρίς να ξέρεις τι ώρα σχόλας γτ εκτός από το μισάωρο που αφήνει έτσι δεν ενημερώνει αν κάνεις 6ωρο η 8ωρο κάθε μέρα που πηγαίνω. Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι. Θα με πείτε μιλά. Μίλησα αλλά δεν είδα αλλαγή.

Στα 31 μου ειμαι απο τους ανθρώπους που δεν εχουν κανει πολλα. Πτυχιακια, σπουδες, χαραμισμα ζωης πανω απο τα βιβλια.Ανθρώπους για να μιλήσω δεν υπάρχουν ψάχνω το νόημα μεσα σε λέξεις σκόρπιες που θα τύχει να δω γραμμένες στο αχανές διαδίκτυο.Κι έτσι η ζωή φεύγει και κυλά. Ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω ούτε τα νιάτα.Σύντροφος δεν με αγγιξε ποτέ.Εχω χάσει καθε ελπίδα. Το κενό με εχει ρουφήξει και δεν μπορώ να βγω. Δεν ξέρα καν αν θέλω πια. Φίλους δεν ειχα ποτέ. Bullying στο σχολείο bullying και στην οικογένεια.Ανθρωπο να με σηκώσει δεν εχω. Η μητέρα μου αδιαφορεί επιδεικτικά. Μου μιλαει καθε μερα για τις γεματες ζωές των αλλων. Τη σιχαινομαι γι αυτο. Κοιμαμαι αργα το βράδυ ως το μεσιμερι της επομενης για να ελαφρύνω το βάρος του κενού.Ποση αδειοσύνη. Η θλίψη γιγαντώνεται οταν ακούω για τις ζωές των αλλων. Ζωές που ειναι γεμάτες.Ωρες ωρες θέλω να το βάλω στα πόδια ν αρχισω να τρέχω μήπως και γλιτώσω απο την άδικη μοίρα που μου έλαχε.

Γνώρισα πριν μια ώρα μια πανέμορφη κοπέλα σε ένα καφέ. Αφού γνωριζόμαστε λοιπόν και της έχω δείξει ότι μου αρέσει, κατόπιν με ρωτάει 'τι ζώδιο είσαι;' λέω εγώ καρκίνος. Με λέει 'α κρίμα εγώ είμαι τοξότης δεν ταιριάζουμε καθόλου γεια χαρά κι αντίο' και σηκώνεται φεύγει. Μάλιστα λέω δεσποινίς Λίτσα Πατέρα. Έμεινα να την κοιτάω. Είναι δυνατόν στο 2019 να απορρίπτεις άνθρωπο λόγω ζώδιου; Πόσο άκυρο αυτό πραγματικά. Δεν μου έχει ξανατύχει. Για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Το εκπαιδευτικο συστημα λειτουργει σαν ενα εργοστασιο που παραγει ιδιας κατηγοριας ρομποτακια. Τοσες γνωσεις δοτες κ' επιφανειακεςποσο μας περιοριζουν την σκεψη;αυτολεξει μεχρι να αρρωστησεις και να σιχαθεις ενα διαβασμα που αγαπας

Λοιπον συμφωνα με τα λεγομενα της κοινωνιας είμαι σε ηλικα γαμου και παιδιων και αν μεινω ανυπαντρη ( που θα μεινω) τοτε είμαι αποτυχημενη.Εγω δεν πιστευω οτι θα βρω καποιον που θα με κανει να θελω να παντρευτω και προς το παρον ουτε θελω. Ακομα προσπαθω να βαλω τη ζωη μου σε μια ταξη και να τα βρω με τον εαυτο μου. Σχεδον ολες μου οι φιλες παντευτηκαν και εχουν και παιδακια. Δεν ζηλευω ομως οπως είπα ακομα προσπαθω να τα βρω με τον εαυτο μου.Ομως η μαμά μου στεναχωριεται και δεν θελω. Μακαρι να ζουσαμε σε μια κοινωνια οπου δεν θα μας ενοιαζε.

Είμαι 19, και μαρεσει να μένω σπίτι. Τον τελευταίο χρόνο, λόγω άγχους κλπ, τύχαινε να ακυρώνω αρκετά συχνά εξόδους, και η αλήθεια είναι ότι εν μέρει νιώθω άσχημα για αυτό. Δεν είναι ότι δεν μαρεσει να βγαίνω για καφέ, φαΐ, κλπ, απλά δε ξέρω...ταυτόχρονα μου δημιουργούν ένα άγχος.Και ας πούμε, όταν ακυρώνεται μια βόλτα, νιώθω μια ανακούφιση ρε φίλε.. Ξέρεις;

Έχουμε χωρίσει εδώ και 2,5 χρόνια αλλά συχνά επικοινωνούμε με μηνύματα (αυτός ζει στο εξωτερικό). Πριν 3 εβδομάδες μου έστειλε ένα "πονηρό" μήνυμα και τον αγνόησα γιατί από μεριά μου δεν τον βλέπω πια ερωτικά. Σήμερα ξαναέστειλε ρωτώντας αν είμαι καλά. Πείτε μου τη γνώμη σας τι να κάνω....

Είδα κατι τόσο χαριτωμένο σήμερα. Ήμουν στην βιβλιοθήκη. Βλέπω κάποια στιγμή μια πραγματικά τόσο όμορφη κοπέλα που αν και είμαι στρειτ γυναίκα την κοίταξα κάπως παραπάνω. Κάποια στιγμή βλέπω να σηκώνει το κεφάλι της από αυτό που διαβάζει και να κοιτάει έντονα προς την είσοδο. Κοιτάω και βλέπω έναν νεαρο ο οποίος μόλις είχε έρθει και επίσης κοιτούσε προς το μέρος της. Φαινόταν πραγματικά τόσο πολύ ότι αρέσει ο ένας στον άλλον. Πήγαινει να καθησει στην αρχη στο ίδιο γραφείο απέναντί της. Την στιγμή που πάει να αφήσει τα πραγματα του μαλλον το ξανασκεφτεται και τελικά κάθεται αλλού. Κοιτούσαν συνέχεια ο ένας τον άλλον. Ήταν τόσο κιουτ ο τρόπος που την κοιταζε όσο διάβαζε και κοιτούσε ξανά το βιβλίο του κάθε φορά που σήκωνε το βλέμμα της. Ήταν ακόμη πιο κιουτ το γεγονός ότι αυτή έκανε ακριβώς το ίδιο.Ναι εγώ ή περίεργη κοιτούσα συνέχεια. Ηταν λες και έβλεπα σκηνή από ταινία. Κάποια στιγμή συναντιουνται τα βλέμματα τους και χαμογελανε και δύο κάπως αμήχανα. Εκείνη την στιγμή λέω αν δεν μιλήσει κάνεις θα γίνω ακόμα πιο περίεργη και θα κάνω εγω καμιά βλακεια . Τελικά μαζεύει τα πράγματα της, σηκώνεται και φεύγει. Δεν αστειεύομαι μέχρι την στιγμή που βγηκε από την πόρτα κοιταζοντουσαν. Γιατι ρε παιδιά δεν μιλάτε; Ήμουν έτοιμη να της φωνάξω εγώ "Στάσου, μυγδαλα". Έλα τώρα δεν έπρεπε να γίνει ετσι. Θα μπορούσε βέβαια να είχαν σχέσεις ξέρω γω. Αλλά σε περίπτωση που ήταν ελεύθεροι αρκούσε και απλά μια χαζή ερώτηση για να ανοίξουν συζήτηση.