ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το παρελθόν μου, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως θα ήθελα να το ξαναζήσω.. απλά μου λείπει ο τότε ανέμελος και αθώος εαυτό μου, όλα τα απλά πράματα που θεωρούσα τόσι σημαντικά και αναντικατάστατα, όλα τα αισιόδοξα συναισθήματα και σκέψεις για το μέλλον μου, τα όσα θέλω να κάνω στη ζωή, ταξίδια κτλπ.. κεγώ δε ξέρω πότε πέρασαν έτσι τα χρόνια, δεν κατάλαβα την αλλαγή, απλά μεγάλωσα και αυτό ήταν, κάθε χρόνος που περνούσε μου έπαιρνε και από κάτι, όσο πήγαινε η θετική ενέργεια μειωνόταν.. τώρα έφτασα στα 31 και ενώ είμαι μικρός ακόμα (με την άποψη οτί έχω πόσα χρόνια ακόμα μπροστά μου) νιώθω πως γέρασα, δε μπορώ κιόλας να το εξηγήσω...σαν όλα τα όμορφα και ζεστά συναισθήματα και αναμνήσεις θαλπωρής και περιπέτειας να πέρασαν ήδη και πλέον επειδή "σοβάρεψα" και δεν είμαι παιδί, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μου στερούν κάθε ευκαιρία ξενοιασιάς, κάυε δυνατότητα αδρεναλίνης, νιώθω σαν κάποιος Αμερικάνος τουρίστας που αναγκάζεται να πάει σε μία χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου (Ταυλάνδη π.χ) μόνο και μόνο για να νιώσει το ίδιο συναίσθημα ενθουσιασμού και περιπέτειας που ένιωθε ούτε 30 μέτρα από το σπίτι του, όταν ήταν παιδί.. και γράφω "παιδ7" επειδή όντως έτσι νιώθω, μέσα μου νιώθω σαν ένα παιδί και όσες φορές με ρωτάνε άλλα άτομα όταν πάμε να γνωριστούμε ή έτσι στο άκυρο, πόσο χρονών είμαι, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην πω "είμαι 31 αλλά νιώθω 17άρης" επειδή ξέρω πως όλο αυτό το prestige και "επαγγελματικό look" που αντιπροσωπεύει τα 30s που έχεις ανεξαρτητοποιηθεί από γονείς και είσαι ο κύριος του εαυτού σου, έχεις δουλειά και καριέρα, αυτόματα θα χαθεί και ο άλλος θα με παρεξηγήσει...ζηλεύω τόσο τα παιδιά που τώρα σε λίγες μέρες ξενινάνε τα σχολεία, αυτά το βλέπουν σαν αγγαρεία όπως κεγώ στην ηλικία τους, αλλά θα έκανα ευχαρίστως όλες τις τάξεις ξανά μόνο και μόνο αν είχα το δικό τους μυαλό που όλα τα ωραιοποιεί και δεν βλέπουν παρά αισιόδοξα το μέλλον... είναι απίστευτα τυχερά και ας μη το γνωρίζουν τα ίδια..

Παίζει πολλές ώρες την ημέρα βιντεοπαιχνίδια στον υπολογιστή και κάθε φορά που είναι να βγούμε το αναβάλει για 2-3 ώρες. Είναι στα 19, δε ξέρω αν θεωρείται ανώριμο ή όχι το να παίζεις παιχνίδια διαδικτυακά τόσες ώρες, πάντως είναι καλό παιδί και μ'αρέσει σαν προσωπικότητα. Μου είχε πει μία φορά οτί ο λόγος που ξεκίνησε να παίζει ήταν επειδή δεν είχε φίλους στην αληθινή ζωή παλιά, στην εφηβεία του, και μιλούσε ενώ έπαιζε παιχνίδια διαδικτυακά με τους συμπαίκτες του. Αυτό βέβαια άλλαξε, κοινωνικοποιήθηκε πλέον αλλά δεν σταμάτησε να παίζει επειδή σε αυτό το διάστημα από τότε έγινε πολύ καλός σε κάποια από αυτά και ανέβηκε επίπεδο ή πως τα λένε τέλος πάντων, και λέει πως κρίμα είναι να τα παρατήσω τώρα που έχω φτάσει ως εδώ. Δε ξέρω κατά πόσο μπορούμε να είμαστε μαζί όμως επειδή τώρα που τα έχουμε μόνο 2 μήνες δεν με πειράζει αφού έτσι και αλλιώς δε βλεπόμαστε τόσο συχνά όμως μετά θα θέλω να τον βλέπω περισσότερο και το ξέρω αυτό..

Φοβάμαι πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ το παρελθόν μου και θα μείνω για πάντοτε προσκολλημένη εκεί. Θα σκέφτομαι ανθρώπους που κάποτε αγαπιόμασταν όσο τίποτα και τώρα μάλλον έχουν βρει κάποιον άλλον να αγαπάνε..Δυστυχώς όμως δεν νομίζω ότι εγώ θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιους άλλους περισσότερο από εκείνους.

Δεν μπορώ άλλο, την ψυχική εξάντληση κυρίως. Λίγο η δουλειά λίγο η οικογένεια...Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος διαφυγής από την καταπίεση και την τοξικότητα, οι ισορροπίες πλέον είναι λεπτές. Προσπαθώ να κάνω υπομονή αλλά αισθάνομαι ράκος.

Όταν πρέπει να δικαιολογώ κάτι που έκανα στο παρελθόν, λες και οφείλω να υπερασπιστώ τον παρελθοντικό εαυτό μου με τον οποίο δεν έχω καμία σχέση πλέον. Αυτό το γράφω επειδή συνήθως όταν μιλάω με κάποια, μετά από ένα χ διάστημα λέμε για την ιστορία της ζωής μας και θα τύχει να ρωτήσει πράματα τα οποία αν και επέλεξα/έπραξα κατά αυτόν τον τρόπο, πλέον δεν με εκφράζουν οπότε δε καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να υπερασπιστώ έναν άλλον, έναν ξένο πλέον άνθρωπο ο οποίος δεν είμαι εγώ. Είχα μία σχέση την οποία όλοι μου οι φίλοι και οι γνωστοί τη χαρακτήριζαν τέλεια, όλοι ζήλευαν αυτό που είχα (πολύ σπάνιο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι) αλλά επειδή εκείνη τη περίοδο εγώ ασχολιόμουν με τα αθλήματα και τη γυμναστική, ήθελα να αφοσιωθώ εκεί και δεν γινόταν να είμαι μαζί της παράλληλα οπότε έκανα την επιλογή μου. Το αν μετάνιωσα μετέπειτα για αυτή τη απόφαση δεν παίζει κανένα ρόλο αφού ήταν πλέον αργά και πήρε ο καθένας μας διαφορετικούς δρόμους. Πάνω σε συζήτηση που είχα με μία κοπέλα που γνώρισα το ανέφερα επειδή είπε και αυτή για μία δικιά της ιστορία και είπα να μοιραστώ κεγώ κάτι το προσωπικό αλλά το μετάνιωσα ακαριαία όταν άρχισε την κριτική τύπου "γιατί να την πληγώσεις με αυτόν τον τρόπο;" και "γιατί να μην την έχεις πρώτη προτεραιότητα;". Δεν υπάρχει "γιατί" αλλά και να υπήρχε, αυτό πρέπει να το ρωτήσεις στον τότε εαυτό μου αλλά δε γίνεται καθώς δεν έχεις κάποια μηχανή του χρόνου, τόσο απλό. Δε μοιραζόμαστε ιστορίες για να μας κάνετε να νιώθουμε υπαίτιοι ή δε ξέρω κεγώ τι, τις μοιραζόμαστε επειδή έτσι καταλαβαίνετε εσείς που θέλετε να σας βάλουμε στη ζωή μας (υπό δοκιμή ακόμα δηλαδή, μπορεί εν τέλει να μη σας βάλουμε καν, δικαίωμά μας after all) καλύτερα το τι έχουμε περάσει και πως αυτό διαμόρφωσε το χαρακτήρα και την αντίληψή μας για τη ζωή. Μεγάλο red flag να κρίνεις το παρελθόν κάποιου κατ'εμέ. Εντωμεταξύ, εγώ δεν είπα κάτι επικριτικό όταν αυτή μοιράστηκε τη δικιά της ιστορία μαζί μου. Όλοι/ες κάναμε λάθη κάποτε και όλοι/ες αδικήσαμε κάποιον/α για τον χ,ψ λόγο. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας, μόνο να διδαχτούμε από αυτό μπορούμε και πέρα από αυτό, όλα για κάποιο λόγο γίνονται, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί αυτή η κοπέλα που τότε πλήγωσα τόσο εγωϊστικά, πλέον να είναι παντρεμένη και με παιδιά, κάτι που ίσως να μην αποκτούσε ποτέ μαζί μου, ίσως να είναι ευτυχισμένη στη ζωή της. Ποτέ δε ξέρεις αν μία φαινομενικά λάθος επιλογή, αν δεν προκαλέσει τελικά περισσότερο καλό στον άλλον..

Είμαι σε σχέση με ένα παιδί εδώ και 8 μήνες. Είμαστε από επαρχία , όπου μένουμε με τους γονείς μας , αλλά εγώ έχω σπίτι και στην Αθήνα. Έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα. Δεν δουλεύουμε ακόμα, αλλά θα αρχίσουμε να ψάχνουμε για δουλειά. Εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω που θα ήθελα να μείνω. Αν μείνω στην επαρχία ίσως να νοικιάσω σπίτι μέσα στην πόλη γιατί μένω σε χωριό που απέχει γύρω στα 20 λεπτά από την πόλη και θα πρέπει να πηγαίνω έρχομαι για την δουλειά. Δεν έχω πάρει ακόμα δίπλωμα οδήγησης και αν πάρω θα περάσει καιρός μέχρι να οδηγήσω μόνη μου. Το να νοικιάσω σπίτι σημαίνει ότι θα στήσω από την αρχή ένα νοικοκυριό που συνεπάγεται έξοδα και θα πληρώνω ενοίκιο. Το σπίτι στην Αθήνα είναι δικό μου. Εγώ προτιμώ την Αθήνα γιατί έχεις πιο πολλές επιλογές για δουλειά και διασκέδαση. Εκείνος προτιμά την επαρχία. Ωστόσο, αν πάμε στην Αθήνα θα μείνουμε μαζί για να μην νοικιάζει σπίτι. Η συγκατοίκηση με τρομάζει σαν ιδέα. Δεν ξέρω πως θα πάει ...αν θα υπάρχουν γκρίνια, νεύρα και καβγάδες μεταξύ μας. Από την άλλη αν δεν πάει καλά και χωρίσουμε θα έρθω σε δυσκολη θέση να του πω να φύγει από το σπίτι και να ψάξει αλλού για να μείνει. Εγώ δεν έχω παρέες στην Αθήνα παρά μόνο μια φίλη που πάμε που και που για έναν καφέ. Εκείνος έχει κάποιους φίλους και συγγενείς στην Αθήνα. Δεν ξέρω με ποιο κριτήριο να επιλέξω που να μείνω. Να λάβω υπόψη ότι η συγκατοίκηση ίσως έχεις ως αποτέλεσμα να λήξει η σχέση μου ή να σκεφτώ καθαρά που ήθελα να μείνω εγώ; Στο αγόρι μου δεν αρέσει η Αθήνα λόγω αποστάσεων κτλ, αλλά το επάγγελμα με το οποίο θέλει να ασχοληθεί θα του επιτρέπει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να εργάζεται από το σπίτι.

Σκέφτομαι συνέχεια το παρελθόν επειδή δεν έχω ζωή στο παρόν.

Έχω να κάνω σχέση πάνω από 3 χρόνια. Δεν είναι οτί δεν έκανα προσπάθειες να γνωρίσω κοπέλες, απλά δεν κατάφερα να είμαι μαζί τους, δε ξέρω αν το πρόβλημα το έχω εγώ και θέτω υπερβολικά ψηλά τον πήχη και έχω πολλές προσδοκίες ή άμα απλά δεν ταιριάζαμε, το θέμα είναι πως δυσκολεύομαι πολύ να κάνω σχέση ενώ να γνωριστώ με κάποια δεν μου είναι τόσο δύσκολο. Όσες σχέσεις έκανα μέχρι τώρα ήταν με γνωστές μου είτε από γυμνάσιο/λύκειο είτε από φίλες φίλων, κάναμε παρέα αρκετό καιρό, τα λέγαμε, και ήρθε η σχέση τελείως φυσικά, σχεδόν από μόνη της, δε θυμάμαι καν να ρωτάω εγώ την άλλη 'θες να γίνεις η κοπέλα μου;' , απλά έκανα κάποια κίνηση, ξέρω γω την φίλησα ή την αγκάλιασα, και από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισαν τα γούτσου γούτσου και έτσι ρομαντικά, δεν το ανάλυσα ποτέ μου πως και γιατί. Τώρα το αναλύω επειδή δεν ξέρω κάποια ελεύθερη κοπέλα στην ηλικία μου μέσω παρέας που να ψάχνει για σχέση, και δεν έχω τη δυνατότητα να γνωριστώ με άτομα από το εργασιακό μου χώρο, με όλα μας χωρίζει διαφορά 10+ ετών. Πέρασε η εποχή που γνώριζα άτομα από τα σχολεία και κάναμε παρέα έτσι και αλλιώς καθημερινά οπότε υποσυνείδητα δημιουργούσα τα συναισθήματα που αργότερα θα εκδηλωνόταν με τον αυθόρμητο τρόπο τους και θα αποκτούσα σχέση με κάποια, πλέον μόνο χάρις στο διαδίκτυο γνωρίζω κοπέλες, κανονίζουμε να βγούμε και μέχρι εκεί, μετά απλά ξενερώνω επειδή δεν ενδιαφέρονται να μάθουν για μένα, δεν με ρωτάνε πράματα, ούτε έχουμε και πολλά να πούμε, λέμε περί ανέμων και υδάτων και βαριούνται και αυτές τις ερωτήσεις, δε ξέρω αν είναι το γενικό πνεύμα που επικρατεί στις διαδικτυακές γνωριμίες αλλά αυτό τουλάχιστον παρατήρησα εγώ... αναζητώ κάτι βαθύτερο από το casual dating, μ'αρέσει να μαθαίνω τα πάντα για τον άλλον, να μπορώ να είμαι σε θέση να τον ψυχολογήσω, να ξέρω πως σκέφτεται.. μου είναι δύσκολο με κάποια που πριν μερικές μέρες δεν την ήξερα καν και ξαφνικά μέσω ενός badoo,okcupid,tinder, you-name-it, να την εντάξω στη ζωή μου, συνήθως αυτή η ένταξη παίρνει ένα διάστημα που απαιτείται για να ανακαλύψω την ολόκληρη προσωπικότητα κάποιου ανθρώπου (δεν είμαι ο τύπος που θα βγει 6-7 φορές ραντεβού και μετά θα κάνει κίνηση, μου παίρνει μήνες το όλο πράμα) και πάντα ξενερώνουν από αυτήν την αναμονή επειδή το βλέπουν ως παιχνίδι, ενώ δεν είναι έτσι, απλά το θεωρώ σοβαρό και ώριμο συναισθηματικά προτού βάλεις κάποιον μέσα στη καρδιά σου να ξέρεις τι άτομο είναι, με μερικές φορές που θα βγεις σίγουρα αυτό δεν θα το καταλάβεις... δε ξέρω τι να κάνω, έχω απογοητευτεί με τις διαδικτυακές εφαρμογές γνωριμιών αλλά όπως έγραψα προηγουμένως, δεν μπορώ από κοντά να γνωρίσω άτομα της ηλικίας μου του αντίθετου φύλου...

Είμαστε μαζί 6 χρόνια και πρόσφατα της έκανα πρόταση γάμου. Να συμπληρώσω πως είμαι 29, αυτή 26, συγκατοικούμε εδώ και 1 χρόνο και τελευταία δεν ήμασταν και στα καλύτερα μας, μαλώσαμε κιόλας επειδή υπερασπίστηκα έναν φίλο μου ο οποίος ήταν να βγούμε όλοι μαζί, εγώ και αυτός και η κοπέλα μου με μία φίλη της για σινεμά (προσπαθούμε να τους κάνουμε κονέ επειδή ο φίλος μου θέλει τη φίλη της, δε ξέρουμε όμως κατά πόσο είναι αμοιβαίο) αλλά άργησε επειδή τον κράτησαν παραπάνω στη δουλειά του. Γενικά τα πηγαίναμε καλά απλά με τη δουλειά κάπως φορτωμένοι νιώθουμε και δεν έχουμε τόσο χρόνο για εμάς. Δεν της έκανα πρόταση σε στυλ "είμαστε μαζί 6 χρόνια και ήδη συγκατοικούμε τον 1, ώρα ήταν και για το δαχτυλίδι" , για τα τυπικά, αλλά επειδή την θέλω γυναίκα μου. Δεν δέχτηκε και μου εξήγησε οτί δεν είναι οτί δεν μ'αγαπάει αλλά οτί επειδή τόσο καιρό δεν είχαμε μαλώσει σχεδόν καθόλου και επειδή τελευταία κάπως αποξενωθήκαμε με αυτές τις μικροδιαφορές, είδε ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που είχε να συνηθίσει να βλέπει και θέλει να βεβαιωθεί πως μπορούμε και στα δύσκολα να αντέξουμε. Σκέφτομαι να της ξανακάνω πρόταση μετά από μερικούς μήνες εφόσον τα βρούμε αλλά αυτή η απόρριψη με χάλασε πολύ το ηθικό μου επειδή δεν τη περίμενα.. έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης βασικά επειδή τόσα χρόνια, όταν ένιωθα νεύρα ή θυμό για κάτι, συνήθως δεν το εκδήλωνα μπροστά της και δεν ξέσπαγα με φωνές, τα κρατούσα για να τα πω στον κολλητό μου αλλά τώρα που συγκατοικούμε μου είναι δύσκολο συνέχεια να ρίχνω νερό στο κρασί μου και δύσκολα θα τα υπομείνω όλα.. θέλω απλά να καταλάβει πως δεν είμαι οξύθυμος άνθρωπος ή κάτι τέτοιο, απλά δεν μπορώ πάντα να είμαι με το χαμόγελο, θα τύχει να θέλω να μιλήσω σοβαρά και να δώσω το δίκιο σε κάποιον άλλον ενώ αυτή διαφώνησε μαζί του, δε σημαίνει πως δεν την υποστηρίζω γενικά αλλά δεν μ'αρέσει και να αδικώ τους ανθρώπους μεροληπτόντας υπέρ τησ εξαιτίας των όσων μας ενώνουν, άμα έχω αντίθετη άποψη δηλαδή θέλω να το πω ελεύθερα χωρίς να με παρεξηγήσει...

Πήρα θάρρος αφού διάβασα την εξομολόγηση μιάς κοπέλας εδώ για τυχερά παιχνίδια και είπα να γράψω και για τον δικό μου εθισμό που δεν είναι άλλος από το διαδίκτυο. Δεν είμαι κολλημένη απλά. Δε μπορώ χωρίς αυτό. Και να πάω κάπου διακοπές και να μην έχω σήμα με πιάνει αναστάτωση, σκέφτομαι πως "και αν ο τάδε μου στείλει μήνυμα και επειδή άργησα να απαντήσω άμεσα, ξενερώσει;" ή "και αν γίνει κάτι και το μάθω τελευταία;" και τόσα άλλα, γενικά δε μποεώ να ησυχάσω άμα δεν έχω πρόσβαση σε αυτό. Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, το πρόβλημα δεν είναι στο τι κάνω ενώ είμαι online, αλλά στο οτί όταν δεν είμαι νιώθω εκτός εποχής, σαν να χάνω κάτι και σε σημείο να απορώ για το πως ζούσαν οι άνθρωποι τόσο καιρό πριν την ανακάλυψή του.. όπου και αν είμαι θα θελήσω να κάνω update το περιεχόμενο της σελίδας μπας και προστέθηκε κάτι καινούριο, θα θέλω να δω ξανά την αρχική του instagram μη τυχόν και πόσταρε κανείς κάτι, θα θέλω να ξανατσεκάρω τα μηνύματά μου. Θέλω να απεξαρτηθώ από αυτό, να μπορώ να ζήσω ανεξάρτητα τη ζωή μου αλλά είναι πολύ δύσκολο αφού όπου και αν βρίσκομαι θα έχει wifi, ακόμα και στο σπίτι της γιαγιάς μου έχει ίντερνετ. Νιώθω πως με πολιορκεί παντού και επειδή όλοι είναι συνέχεια με τα κινητά στα χέρια όπου και αν είναι, στο λεωφορείο, στη σχολή, έξω βόλτα, στα καφέ, κτλπ, νιώθω αμήχανα όταν δεν είμαι με το κινητό ενώ όλοι είναι, μπορώ να τους κοιτάω ενώ αυτοί κοιτάνε τις οθόνες και νιώθω περίεργα.. ειλικρινά δε ξέρω πως να το αντιμετωπίσω...και σε ψυχολόγο που πήγα δε με βοήθησε καθώς η συμβουλή του ήταν να είμαι online με χρονοδιάγραμμα (π.χ μισή ώρα social, μισή ώρα βίντεο στο yt, μισή ώρα ενημέρωση, κτλπ) και να καταγράφω τι έκανα, που μπήκα και που θα ξανάμπαινα άμα είχα περισσότερο χρόνο, τι θεωρώ πως αξίζει περισσότερο, η βόλτα έξω χωρίς κινητό ή όλη μέρα live, κτλπ, αλλά απλά δεν το τήρησα, δε γινόταν, ένιωθα μόνη.. κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη παιδιά..