ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα και μετά από μεγάλες προσπάθειες και πολλές αποτυχημένες απόπειρες, σταμάτησα να καπνίζω. Δεν μπορώ να πω οτί το έκοψα τελείως αλλά σίγουρα το ελάττωσα αρκετά αφού από εκεί που κάπνιζα 13-14 στριφτά την ημέρα, έφτασα στα 7-8. Η σχέση μου δεν καπνίζει και αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο την αφορμή για να το κόψω, αυτό και το οτί λαχανιάζω όταν πηγαίνουμε για περπάτημα μαζί. Το θέμα είναι οτί έχω παρατηρήσει πως όσο καιρό κάνω αυτή την απεξάρτηση, νευριάζω με το παραμικρό, έχω γίνει κάπως οξύθυμος και πράματα αμελητέα που πριν ούτε που σχολίαζα πλέον με απασχολούν. Π.χ βγήκαμε χθες βόλτα και με κοίταξε κάποιος στα μάτια, είχαμε οπτική επαφή για μερικά δευτερόλεπτα και του λέω "γιατί κοιτάς, υπάρχει πρόβλημα;" και έτσι, ενώ εγώ ποτέ δε θα το έκανα αυτό, όση οπτική επαφή και αν είχα με κάποιον περαστικό. Ή π.χ το οτί άργησε να έρθει η κοπέλα μου εκεί που είχαμε δώσει ραντεβού 10λεπτά επειδή έψαχνε μέρος να παρκάρει, το σχολίασα ενώ άλλες φορές (πριν αρχίσω να το κόβω) ούτε που θα έλεγα κάτι. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, σκέφτομαι σοβαρά να το ξανά αρχίσω , όπως κάπνιζα αρχικά εννοώ και να πάω σε κανένα ψυχολόγο επειδή άμα είναι μέχρι να το κόψω τελείως να μου πάρει κάτι μήνες και σε αυτό το διάστημα να ξενερώσει μαζί μου η κοπέλα μου και να με χωρίσει, δε λέει..συμπληρωματικά, καπνίζω από τα 17 μου και είμαι 29..

Λοιπον το αγόρι μου με το οποίο είμαστε μαζί περίπου 4 μήνες έχει μια πρώην η οποία είναι αντικειμενικά πολύ όμορφη κοπέλα δεν περνάει απαρατήρητη και από ότι έχω καταλάβει δεν ξεπέρασαν ο ένας τον άλλον εύκολα. Να σημειώσω ότι έχουν χωρίσει καιρό (2,5 χρόνια) και όταν είμασταν στην φάση που ακόμα βγαίναμε τον είχε πάρει τηλέφωνο όταν είχε ατύχημα με αμάξι και ήταν στο νοσοκομείο. Δεν είχαν καμία επικοινωνία ισα ίσα ειχαν ένας τον άλλον μπλοκ στα σοσιαλ δεν μπορω καταλάβω για ποιο λόγο τον πήρε τηλ, εμένα όμως το αγόρι μου μου το ανέφερε κατευθείαν ότι του τηλεφώνησε και αφού της ευχήθηκε περαστικα της είπε ότι δεν είναι σωστό να της μιλάει γιατί βρίσκεται σε σχέση (στο περίπου). Η πρώην του είπε ότι δεν υπάρχει κανενα πρόβλημα και απο τότε δεν είχε ξανά συμβεί κάτι. Εμένα μου δημιουργήθηκε μεγάλη ανασφάλεια όμως και την παρακολουθούσα συνέχεια στα σοσιαλ και απο ότι παρατηρώ που και που το ίδιο κ το αγόρι μου. Τι να κάνω;

Από μικρή ηλικία μέχρι σήμερα που είμαι 21 θυμάμαι την οικογένεια μου μια ζωή να τσακώνονται για τα λεφτά. Μια οικογένεια που είχε τα πάντα και επειδή ήθελαν παραπάνω στο τέλος τα έχασαν όλα και φτάνουμε στο σήμερα να χρωστάμε. Από τα 15 ξεκινησα να ζω άσχημα γεγονότα με πένθος αλλά καταφερα να το διαχειριστώ καλά. Μπορεί όλα να μου πήγαιναν καλα στην προσωπική μου ζωή αλλά τα οικονομικά προβλήματα ποτέ δεν με άφηναν ήσυχη. Φανταστείτε ένα παιδί πριν καν κλεισει τα 18 να μπαινει μέσα σε τράπεζες. Ο λόγος που γραφω εδώ είναι ότι την στενοχώρια κ το άγχος την έκρυβα πολύ καλά ενω μέσα μου ζητάω απεγνωσμένα έναν ψυχολόγο και έτσι έφτασα στο σημείο λίγες μέρες τώρα να με επηρεάζει και ψυχοσωματικά με πόνους στο στήθος. Μπορεί να είμαι σε ήρεμη κατάσταση και να έχω ταχυπαλμίες, επειδή μου το είχαν βρει η γιατροί εξέτασαν όλα τα ενδεχόμενα τύπου θυρεοειδή κλπ που το προκαλούν και δεν βρηκαν τιποτα. Δεν μπορω να ξεφύγω από αυτό, η οικογένεια μου είναι το παν μπορεί να έχουμε προβλήματα αλλά είναι το α κ το ω. Ποτέ δεν μου ελειψε τιποτα, ήταν σε ολα δίπλα μου γιατί να είμαι 21 και να αγχώνομαι για μαλακιες δικιες τους;

Η ιστορία μας ξεκίνησε πριν ένα χρόνο όταν πήγα στο μαγαζί που δούλευε. Είχαμε γίνει φίλοι στα σοσιαλ οποτε ήξερα που δούλευε και πήγα με την παρέα μου. Εγώ Αθήνα αυτός Θεσσαλονίκη. Γνωριστήκαμε μιλήσαμε και τον ερωτεύτηκα ακομα πιο πολύ από κοντά. Ξαναπήγα στο μαγαζί που δούλευε και μου είπε να μείνω στη Θεσσαλονίκη για ένα μήνα να βλεπόμαστε να γνωριστουμε. Δεν το τόλμησα μέχρι τώρα για οικονομίκους λόγους. Θέλω όμως σαν τρελή να πάω και να είμαι μαζί του. Τι λέτε; τώρα που έφτιαξαν τα οικονομικά να το τολμήσω; Ενδιαφέρεται για εμένα η ειναι απλά ευγενικός;

Η κοπέλα μου πρίν από 9 μήνες έχασε τον πατέρα της.Δέν ήταν πολύ μεγάλος,63 ήταν,αλλά ήταν παχύς και είχε υπέρταση,έπαθε ισχαιμικό επεισόδιο και με λίγα λόγια έφυγε ξαφνικά.Από εκείνη τη στιγμή η κοπέλα μου σε ένα παρατεταμένο σόκ και γενικά σε πολύ χάλια κατάσταση,και άρχισε να ξεσπάει,όπως έλεγε,στο φαγητό.Τελευταία φορά,πρίν 10 μέρες περίπου,μου είπε ότι πήρε 7 κιλά,εγώ δέν το είχα προσέξει καθόλου,αλλά και να το πρόσεχα,δέν θα άλλαζε τίποτα για μένα,θα εξακολουθούσα να τη θέλω και να την αγαπάω όπως κι άν ήταν.Πρίν από 3 μέρες πήγαμε στο σπίτι ενός φιλικού μας ζευγαριού,η κοπέλα μου την ώρα που έτρωγε έλεγε ότι πάλι έπεσε με τα μούτρα στο φαγητό αλλά δέν μπορεί να το ελέγξει,κι εγώ της είπα να προσέχει από τώρα που είναι 25 γιατί άν πάρει τα γονίδια του πατέρα της θα την χάσω νωρίς και δέν θα το αντέξω.Η αντίδραση της ήταν να σηκωθεί επιτόπου από το τραπέζι,να ζητήσει συγγνώμη από τα παιδιά και να φύγει.Πήγε η φίλη μας να της μιλήσει,κατέβηκε μέχρι κάτω για να την μεταπείσει αλλά τίποτα.Το πώς ένιωσα εγώ,δέν ξέρω πώς να το περιγράψω,πάγωσα και δέν ήξερα πώς να αντιδράσω.Κάπου ένα μήνα τώρα,έδειχνε πως έχει ξεπεράσει το πένθος και άρχισε να γελάει όπως πρίν,κι εγώ το μόνο που ήθελα και θέλω ακόμα,ήταν να ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας και εκείνη κυρίως να είναι καλά.Αυτό που είπα,το είπα πάνω στην πλάκα,και στο κλίμα που δημιούργησε η ίδια με το να αυτοσαρκάζεται.Αφού έγινε το σκηνικό,με μπλόκαρε αμέσως,και δέν απαντάει σε τίποτα.Είμαι χάλια 3 μέρες τώρα,και αναρωτιέμαι άν έκανα τόσο μεγάλο λάθος που δέν μπορεί να διορθωθεί.Δέν ξέρω πώς να επανορθώσω,έχω πελαγώσει.

Σήμερα δεν ήταν πολύ καλά. Πήρα τον κτηνίατρο και όλα οκ αλλά και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να μου πάθει κάτι,δε μπορώ να ελέγξω τα κλάματα. Έχω χάσει ανθρώπους και ακόμα είναι στιγμές που δεν την παλεύω χωρίς αυτούς. Το ζωάκι μου ήταν η συντροφιά μου ειδικά μέσα στην καραντίνα. Για μένα έχει αξία ανθρώπου και ας μη μιλάει. Θα έλεγα ότι έχει μεγαλύτερη αξία από πολυ απαίσιο κόσμο που γνώρισα τελευταία. Οι δικοί μου μου είπαν ότι πρέπει να είμαι ψύχραιμη και να πάψω να κάνω σαν παιδί. Μα είναι το ζώο μου, η φροντίδα του εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα και το αγαπάω γιατί μου δίνει χαρά και είναι ένας άγγελος. Πώς θα αντέξω μια πιθανή απώλεια;

Μιλάω με ένα παιδί εδώ και 3 μήνες. Γνωριστήκαμε μέσω μιας εφαρμογής. Αμέσως ταιριάξαμε αυτός 7 χρόνια μεγαλύτερος μου αλλά γενικά είχαμε πολλά κοινά. Δεν έχουμε βγει πολλές φορές ραντεβού, συγκεκριμένα έχουμε βγει μόνο 2 φορές λογο του ότι και εγώ ήμουν απασχολημένη με την δουλειά μου αλλά και αυτός επίσης είχε πολύ δουλειά συνεχώς. Μιλάμε καθημερινά όμως.. Δεν ξέρω όμως τον τελευταίο καιρό σαν να έχει αλλάξει. Ενώ μιλάμε σχεδόν όλη την μέρα, πλέον είχε αρχίσει σιγά σιγά να αργεί να απαντήσει στα μυνήματα μου. Στην αρχή ήταν 3 ώρες μετά 5 μετά 8. Εκεί του είπα ότι ξέρω πόσο απασχολημένος είναι αλλα γενικά όλη αυτή η κατάσταση δεν μου άρεσε. Θα μπορούσε πολύ απλά να με ενημερώνει όταν δεν μπορεί. Τέλος πάντων μου είπε ότι δεν θα το ξανά κάνει και ότι γενικά αυτό δεν το κάνει επίτηδες... Αυτές τις μέρες όμως έχει γίνει πιο απόμακρος ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ... Όταν του λέω ότι θέλω να βγούμε, μου λέει ότι θέλει πάρα πολύ, άλλα όταν έρχεται η μέρα για να βγούμε μου λέει άκυρο το σημερινό έχω πολύ δουλειά.. Οκ το καταλαβαίνω αλλά μου το έχει ακυρώσει πολλές φορές τουλάχιστον 3. Μου ζητάει συγγνώμη και μου έχει πει πολλές φορές πόσο του έχω λείψει αλλά ειλικρινά δεν πάει άλλο. Νομίζω παίζει μαζί μου. Θα ήθελα και την γνώμη σας βέβαια, τι να κάνω?

Μιλούσσα με μία κοπέλα η οποία μένει Αμερική, κοντά 2 χρόνια. Είναι Ελληνικής καταγωγής (ξέρει άπταιστα Ελληνικά) και μετακόμισαν εκεί όταν ήταν 12 χρονών οπότε η μητρική της είναι τα Ελληνικά και με αυτά μιλούσαμε. Είμαι στα 25 και αυτή στα 23, γνωριστήκαμε από μία ιστοσελίδα γνωριμιών και ξεκαθαρίσαμε από την αρχή της επικοινωνίας μας (πράμα που το θεωρούσα -τότε- και το πιο σωστό) οτί σε περίπτωση που τα πηγαίναμε καλά, θα βάζαμε ο καθένας από τα μισά χρήματα και όποιος από τους 2 μπορούσε, θα πήγαινε στην χώρα του άλλου να κάτσει μερικές μέρες να τον δει. (στα χρήματα θα είχαμε και για φαγητό και διαμονή σε ξενοδοχείο και τυχόν μικροέξοδα, όλα από μισά) Με τα πολλά, και για να μη γράψω λεπτομέρειες που μόνο στεναχωριέμαι και δίνω μούντζες στον εαυτό μου όταν τις θυμάμαι (για το πόσο καλή φαινόταν, πόσο με υποστήριζε σε όλα, πόσο με άκουγε, πόσο καλή επικοινωνία είχαμε και μιλούσαμε με τις ώρες για όλα) , αποδείχτηκε ψεύτικη. Όλα τα κατάλαβα στην πλήρη έκτασή τους όταν μου είπε μία μέρα οτί μπορούσε και καλά να έρθει Ελλάδα επειδή θα επισκεφτεί τον μεγάλο της αδερφό που παντρεύτηκε και με την ευκαιρία θα έρθει και να με δει. Της έστειλα μέσω μίας εφαρμογής το προπληρωμένο της εισιτήριο της ημερομηνίας που μπορούσε να έρθει και 300€ με έμβασμα σε τράπεζα. Το εισιτήριο το εξαργύρωσε (δεν ήξερα καν οτι γινόταν αυτό) και μη την είδατε, έκοψε κάθε επαφή.. και πρόσφατα μιλούσα με ένα φίλο μου ο οποίος μου είπε οτί μιλάει με μία Ελληνίδα που μένει στη Γαλλία και πριν προλάβει να ολοκληρώσει, του είπα όλα όσα ήξερα για αυτήν, και αποδείχτηκε πως είναι η ίδια.. ποιος ξέρει με πόσους το έκανε αυτό το κόλπο.. και για πόσα; 300-500€; Δηλαδή να βγάζεις τα προς το ζην έχοντας ως δουλειά να πληγώνεις κάποιον (μπορεί και κάποιες, ούτε που ξέρω με πόσα άτομα το έκανε αυτό) και να τον κάνεις να απογοητεύεται πάνω που πίστευε πως βρήκε το άλλο του μισό.. τι να πω.. χαλάστηκε πολύ η ψυχολογία μου με όλο αυτό... δεν το έχω πει εννοείται στους γονείς μου, (τα χρήματα είπα οτί τα έδωσα σε έναν φίλο μου που του χρωστούσα και καλά) πουθενά δεν το είπα εκτός από τον φίλο μου που παραλίγο να του τύχαινε το ίδιο και εδώ που το γράφω... ευχαριστώ και μόνο που το διαβάσατε, νιώθω πως μου έφυγε ένα βάρος..

Είμαι στην χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω υπάρξει ποτέ! Είμαι 27 χρόνων και άνεργη εδώ και αρκετό καιρό και μένω με τους γονείς μου! Το θέμα των επαγγελματικών μου πραγματικά με βασανίζει τον τελευταίο καιρό! Δεν μπορώ να εστιάσω πουθενά αλλού! Ψάχνω δουλειά και πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα αλλά και γενικά οπουδήποτε αλλού! Επίσης σκέφτομαι να δώσω κατατακτήριες σε μια σχολή που και μου αρέσει φυσικά αλλά και νομίζω πως θα έχει καλύτερες επαγγελματικες προοπτικές από αυτό που τελείωσα ήδη, ξεκίνησα να διαβάζω κιόλας αλλά πραγματικά τελευταία υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως δεν έχω την δύναμη ούτε από το κρεβάτι να σηκωθώ! Νιώθω ότι καταρρέω σιγά σιγά! Επίσης σκέφτομαι πρώτα την αποτυχία και μετά μήπως είναι πολύ αργά για εμένα κάτι τέτοιο! Για σχέση φυσικά ούτε λόγος, και δεν προέκυψε κάτι τελευταία αλλά και στην κατάσταση που είμαι ούτε και θέλω εγώ η ίδια! Νιώθω άχρηστη, δεν υπάρχει κίνητρο για εμένα πια. Αναπολώ τις μέρες που ξυπνούσα τα ξημερώματα, ντυνόμουν ωραία και πήγαινα στην δουλειά μου, σε μια δουλειά που μου άρεσε κιόλας που είναι πολύ βασικό! Ζηλεύω όταν βλέπω νέα κορίτσια να κάνουν όσα εγώ δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω! Νομίζω πως η ζωή μου θα είναι πάντα έτσι και θα είμαι αποτυχημένη! Ξέχασα να αναφέρω, πως οι γονείς μου είναι υποστηρικτικοί και δεν με πιέζουν για κάτι! Απλώς θέλω και εγώ να γίνω ανεξάρτητη και γενικά η ζωή μου να είναι αλλιώς! Δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω να ζω όπως τώρα! Τίποτα απ'όσα έχω ονειρευτεί δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Αυτή ήταν η δικιά μου εξομολόγηση, ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου! *Υ.Γ. : Κάποτε ήμουν και εγώ πολύ πιο θετικός άνθρωπος!

Καμιά φορά όταν μιλάει για τον πρώην της κλαίει και επειδή δε ξέρω τίποτα για αυτόν ή τι πέρασε μαζί του (δεν μου έχει πει κάτι) νιώθω πως κλαίει επειδή της φερόταν πολύ άσχημα αλλά μπορεί να είναι και επειδή δεν τον ξεπέρασε, πραγματικά δε ξέρω, μόνο υποθέσεις κάνω. Κάθε φορά που πάω το θέμα της συζήτησης κατά κει μήπως και καταφέρω να ρίξω φως στο μυστήριο, αυτή το αλλάζει... θέλω να μάθω αλλά δεν με αφήνει, τα είχαν καιρό (8 χρόνια) και χώρισαν πριν 3-4 μήνες και μετά γνώρισε εμένα και από τότε βγαίνουμε συχνά και μιλάμε αλλά σαν κάτι να την κρατάει στο τότε παρ'όλο που χώρισε..πιστεύετε πως μπορώ να έχω μέλλον μαζί της αν αυτή έχει κολλήσει με τον πρώην ή είναι καταδικασμένο το όλο πράμα;