ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος το καλοκαίρι γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου, δεν υπάρχει αυτό που έζησα. Τι να σας πρωτό αναφέρω.. οτί ταιριάζουμε σε όλα; οτί κατόπιν συζητήσεως καταλήξαμε πως ψάχνουμε (και στη παρούσα χρονική στιγμή) ακριβώς ό,τι θέλει ο άλλος από τη ζωή του και ψάχνει και αυτός; οτί βγαίναμε κάθε μέρα και ήμασταν 10+ ώρες μαζί και δεν βαριόμασταν ούτε στιγμή, ούτε στιγμή δεν είχαμε αμηχανία μη ξέροντας τι να πούμε; Απλά δεν υπάρχει αυτό, είναι κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό για μένα (και για αυτήν). Το κακό είναι οτί μένει μόνιμα Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη. Γνωριστήκαμε τυχαία μέσω κοινών γνωστών επειδή ήρθε για το καλοκαίρι εδώ σε συγγενείς της και το περάσαμε ουσιαστικά μαζί, δέσαμε κατευθείαν και το ένα έφερε το άλλο, μετά από την 1η μέρα γνωριμίας δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε ο καιρός. Δε ξέρω πως θα το κάνουμε να πετύχει εξ αποστάσεως, ποτέ μου δεν είχα (ούτε και αυτή απ'όσο μου είπε) σχέση από μακριά. Αλλά κανείς από τους 2 δε θέλει να βάλει τέλος σε κάτι τόσο όμορφο, τόσο δυνατό, τόσο αναζωογονητικό.

Βγήκα με κάποια που γνώρισα από εφαρμογή γνωριμιών. Μιλούσαμε κάπου 1 βδομάδα και μετά είπαμε να βγούμε για ένα καφέ. Πάμε που λέτε καθόμαστε και μετά από λίγο μου λέει το εξής: "ελπίζω να μη σου κακοφανεί και με παρεξηγήσεις, ξέρω πως στο προφίλ μου έγραφα πως είμαι ελεύθερη αλλά δεν είμαι. Έχω σχέση αλλά δε τα πηγαίνουμε καλά και είμαστε συνέχεια σε εντάσεις και μαλώνουμε και σκέφτηκα να ανοίξω προφίλ στην εφαρμογή και να γνωρίσω κάποιο ενδιαφέρον άτομο ωστέ όταν χωρίσω να μην είμαι μόνη". Της λέω "οκ, μάλιστα. Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;" Μου λέει "έχω ένα παιδί από προηγούμενη σχέση". Πήγα μέσα, πλήρωσα το λογαριασμό (μόνο τον δικό μου εννοείται) και έφυγα. Μακριά από dating apps. Απλά μακριά. Πολύ απάτη πέφτει.

Θερμή καλησπέρα σε όλη την παρέα των εξομολογήσεων. Έχω χρόνια να γράψω εξομολόγηση εδώ και σχολιάζω σπάνια πλέον αν και επισκέπτομαι τακτικά τη στήλη. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει αυτή τη στιγμή να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας ότι το μόνο πράγμα που μπορώ και ξέρω να κάνω καλά είναι να υπάρχω. Να ζω. Στα τριάντα οχτώ μου χρόνια που έκλεισα πριν ένα μήνα κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Είναι κάτι που με ευχαριστεί αλλά και με λυπεί ταυτόχρονα. Κατέληξα σε αυτό μετά από χρόνια σκέψεων και βασάνων να αλλάξω, να προσπαθήσω το ένα, το άλλο, να δω τα πράγματα διαφορετικά, κτλ... Ακριβώς όπως το λέει ο αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του ''ο προορισμός''. Λέει σε έναν στίχο του ''κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα'' και σ' έναν άλλο ''κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός φοβάμαι πως είναι ότι απλά συνεχίζω''. Παλιά λυπόμουν πολύ για τον μοναχικό μου δρόμο, πλέον έχω αφομοιώσει και τη μοναξιά μου ως στοιχείο της ζωής μου. Έχω απορροφήσει και τα δάκρυά μου που παλιά τ' άφηνα να τρέξουν, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω ούτε αν γίνομαι κατανοητός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι στην ίδια κατάσταση με μένα, ίσως αυτοί καταλάβουν. Πλέον ας πούμε τα τελευταία χρόνια το να αφιερώσω πολύ χρόνο στο να λυπηθώ για κάτι που μου λείπει το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Ούτε όμως προσπαθώ να αλλάξω αυτή την κατάσταση. Ίσως υποσυνείδητα να το κάνω, δηλαδή αν έχω επιλογές σε κάτι προφανώς θα διαλέξω αυτήν που με ευχαριστεί και προς αυτή την κατεύθυνση θα κινηθώ και θα προσπαθήσω για το καλύτερο. Αλλά πλέον η επιτυχία και η ευτυχία δεν είναι αυτοσκοπός για μένα. Αποδέχτηκα ας πούμε σε ένα μεγάλο μέρος ότι θα περάσω (όπως και περνάω ήδη εδώ κι αρκετά χρόνια) τη ζωή μόνος. Χωρίς φίλους (με κάποια εξαίρεση φωτεινών διαλειμμάτων) και χωρίς κάποια αγαπημένη παρ όλο που θα το ήθελα πολύ. Ειδικά για τις ερωτικές σχέσεις πιστεύω πως πρέπει να χτίζεις στέρεες βάσεις επικοινωνίας από νωρίς στη ζωή σου ώστε να τα καταφέρεις. Ε, και να βοηθήσει και λίγο η τύχη. Εμένα ας πούμε δε με διάλεξαν ποτέ ή ίσως υπήρξαν και κάποιες ευκαιρίες που δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως (ειδικά όταν ήμουν νεότερος, γιατί τώρα είναι ελάχιστες- ή για να κυριολεκτώ- ανύπαρκτες οι ευκαιρίες καθώς βαδίζω λίγο πριν τα σαράντα). Αυτά ως προς το ερωτικό. Επαγγελματικά είμαι μακριά από τις καλλιτεχνικές σπουδές που έκανα πριν είκοσι χρόνια κι εργάστηκα σε διάφορες δουλειές μέχρι τα τελευταία χρόνια που πλέον είμαι σε κάτι ας πούμε σταθερό αλλά και πάλι μακριά από την καλλιτεχνική πηγή. Στα καλλιτεχνικά κάνω βήματα μικρού μήκους. Σ' όλη μου τη ζωή όμως ήμουν και συνεχίζω να είμαι αναγνώστης και θεατής καλλιτεχνικών δημιουργιών και να ξοδεύω όλα μου τα λεφτά εκεί. Κι έτσι θα παραμείνω. Τα μεγάλα καλλιτεχνικά σχέδια (που δεν το κρύβω ότι είχα) θέλουν μια άλλη οικονομική επιφάνεια που δεν διαθέτω. Μερικές φορές νοσταλγώ παλαιότερες εποχές με την έννοια του τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά ή συγκινούμαι με ''την Αλεξάνδρεια που έχασα'' αλλά πλέον δεν αφήνω όλο αυτό να με καταβάλλει. Αλλά πιστεύω πως και στον ερωτικό και στον επαγγελαμτικό τομέα πέρα από τη σκληρή δουλειά και την προσπάθεια είναι και θέμα τύχης τα πράγματα. Συμφωνώ πως ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει την τύχη του και τη ζωή του αλλά μέχρι ενός σημείου γιατί υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες και τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτεις ώστε να μπορείς να δίνεις καθημερινές μάχες. Εμένα ας πούμε η ζωή από νωρίς, απ' όταν ήμουν μαθητής ακόμα, με είχε βάλει στο ρόλο του θεατή. Έπρεπε να το είχα αποδεχτεί νωρίτερα ώστε να μην πληγώνομαι και να μην περάσω χρόνια λύπης και θλίψης. Κοινώς με σύγχρονα λόγια έμενα στο ''διαβάστηκε'', στο ''καλός είναι αυτός αλλά μέχρι εκεί και πάμε παρακάτω'' τόσο στα ερωτικά όσο και στα επαγγελματικά. Όσον αφορά τα επαγγελματικά ας πούμε ίσως δεν κυνήγησα κι εγώ τον καλλιτεχνικό χώρο όσο έπρεπε παρ όλο που έκανα κάποιες προσπάθειες ως σκηνοθέτης που σπούδασα. Το ίδιο και στη συγγραφή, που λάτρευα από μικρό παιδί. Έκανα κάποια βήματα, απευθύνθηκα σε ένα μικρό κοινό που τότε αποδέχτηκε κάποια γραπτά μου και μέχρι εκεί. Κάπου είμαι κι εγώ λάθος μέσα σε όλο αυτό το ξέρω αλλά δεν ξέρω, δεν ήθελα ποτέ μέσα μου να κάνω καριέρα ούτε πιστεύω πως είχα τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Αλλά δεν ήμουν ποτέ του κυνηγιού, ιδιοσυγκρασιακά μιλώντας, ούτε στις ερωτικές και φιλικές σχέσεις ούτε στα επαγγελματικά μου. Αποσύρθηκα και κατέληξα μόνος προσωπικά και σε άλλο επάγγελμα από αυτό που ονειρευόμουν. Για να σας δώσω να καταλάβετε, επαγγελματικά ας πούμε τώρα τον τελευταίο καιρό πήρα μέρος σε έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό γραπτού λόγου. Μετά από πάρα πολλά χρόνια το τόλμησα και μέσα μου μια φωνή έλεγε ''τι το θες, αφού δεν πρόκειται να γίνει τίποτα'', όπως και παλιότερα, πριν αρκετά χρόνια που είχα λάβει μέρος και δεν έγινε τίποτα. Ίσως το γκαντέμιασα κι εγώ, δηλαδή η φωνή που άκουγα μέσα μου- τι να πω;- αλλά ξέρετε ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ο διαγωνισμός ακυρώθηκε επειδή δεν άρεσε στους κριτές το σύνολο των γραπτών που εστάλησαν και δεν τα βρήκαν εμπνευσμένα. Οπότε ακύρωσαν τον διαγωνισμό συνολικά. Δεν απορρίφθηκα μόνο εγώ. Λοιπόν σε κάτι τέτοια πάω και πέφτω συνολικά στη ζωή μου. Σε ''ναι μεν αλλά''. Θα μου πείτε πως υπάρχουν άλλοι χιλιάδες διαγωνισμοί κι εκατομμύρια ευκαιρίες για οτιδήποτε ενδιαφέρει κάποιον, αλλά όπως είπα και παραπάνω δεν είμαι του κυνηγιού, παλιά όταν ήμουν νέος ίσως κυνηγούσα, πλέον δε βρίσκω το λόγο της ''μαϊντανοποίησής'' μου ή έστω της επίμονης προσπάθειας, δεν υπάρχει νόημα, εκεί κατέληξα μετά από τόσα χρόνια. Να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος με αυτά που έχω και αυτά που δεν έχω. Το ίδιο και στις ερωτικές ή φιλικές σχέσεις, ποτέ δεν ήμουν επιλογή κάποιας ή κάποιου, κι ίσως ναι φταίω κι εγώ πιστεύω, ίσως δεν ήμουν και δεν είμαι καλός πομπός ώστε να φτάσει το μήνυμά μου στον δέκτη. Αλλά και πάλι την επιμονή σε οποιοδήποτε τομέα την βρίσκω άβολη και γι' αυτόν που την ασκεί και γι' αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Ναι, ξέρω, ο επιμένων νικά και ο τολμών νικά και τα τοιαύτα αλλά κάπου πρέπει να γνωρίζεις και τα όριά σου κι όχι να είσαι ανεξέλεγκτος. Παρ όλα αυτά μια αγαπημένη θα ήθελα να έχω, πού και πού αισθάνομαι την έλλειψη αλλά μέσα στα χρόνια μειώνεται ευτυχώς ο ψυχικός πόνος απ' αυτό. Όχι τίποτα άλλο αλλά ακούω φανατικά τη ''Μπαλάντα'' του Φοίβου Δεληβοριά και δεν έχω πού να το αφιερώσω, ειδικά το τελευταίο τετράστιχο που κλείνει το τραγούδι (αν και νοητά, πλατωνικά έχω κάπου να το αφιερώσω). Ευτυχώς υπάρχει η τέχνη που υπήρχε πάντα στη ζωή μου και μετριάζεται ή κάποιες φορές ακόμα και καταργείται εντελώς η λύπη. Υπάρχουν τα σινεμά (οι υπέροχες κινηματογραφικές αίθουσες), τα βιβλία, περιμένω και φέτος να ανοίξουν και τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές, υπάρχουν οι μουσικές και οι δίσκοι και οι ωραίες συνεντεύξεις καλλιτεχνών στα τεύχη της LIFO. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου περιφερόμενος κι εγώ. Στενοχωρήθηκα πολύ για την απώλεια του Γκοντάρ, θα μπορούσε να ειπωθεί πως ήταν πλήρης ημερών αλλά και πάλι είναι κρίμα. Πεθαίνουν δυστυχώς και οι θρύλοι.

Δεν ξέρω αν θα βγεί νόημα γιατί προσπαθώ να μην βγεί σεντόνι. Αλλά από όταν θυμάμαι τον ευατό μου κάθε φορά που κάποιος μου έκανε κάτι άσχημο, εξευτελιστικό όσο σοβαρό και αν ήταν πάντα οι υπόλοιποι θα μου γύρναγαν την πλάτη και θα προτιμούσαν το άτομο με αυτές τις απαράδεκτες συμπεριφορές γιατί θα φρόντιζε ο εκάστοτε θύτης να με βγάλει τρελή, άρρωστη, με διαταραχή και δεν ξέρω και εγώ τι. Δηλαδή ότι έκανε το παίρνανε στο ντούκου.Ποτέ κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το τι μου έκαναν και αν το κάνουν και σε αυτούς πίσω από την πλάτη τους, ποτέ κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να ακούσει αναλυτικά τι έγινε πόσο μάλλον να με πιστέψει με αποτέλεσμα να απομονώνουν τον λάθος άνθρωπο οχι αυτόν που κράξει, εξευτελίζει, υποβαθμίζει τους άλλους, που τους καλεί κάπου μόνο και μόνο για να τους κουτσομπολεύει την επόμενη μέρα στους άλλους ή να στέλνει φωτογραφίες του εδώ και εκεί παρομοιάζοντας τον με ότι χειρότερο υπάρχει ενώ αυτός δεν είναι ούτε ωραιότερος ούτε καλυτερος.Δεν ενδιαφέρει κανένα που καταστρέφουν την ψυχολογία σου, θέλουν να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση και σου κάνουν κακό ψυχικά.Κανείς δεν θα θεωρήσει κακές αυτές τις πράξεις απλά θα πούν ότι εγώ τα παίρνω όλα σοβαρά και προσωπικά δηλαδή το gashlight πάει σύννεφο. Όταν βρίσεις πίσω ενώ σε έχουν βρίσει και μειώσει θα φταίς και πάλι. Κανείς δεν θα καρφώσει όσους σε κράζουν από πίσω σου και στο παίζουν φίλοι μπας και σε προφυλάξουν και κόψεις μαζί τους πρίν σου κάνουν τα χειρότερα και ανακαλύψεις μόνη σου τις προθέσεις τους και την διπροσωπία τους.Όλο αυτό είναι νορμαλ και δίκαιο; Γιατί συμβαίνει κάθε μα κάθε φορά. Τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοιες συμπεριφορές και τους σκάρτους να τους θέλουν όλοι; Και μιλάμε για άτομα 30+ Χρονών οχι πιτσιρίκια να πείς είναι ανώριμα και δεν καταλαβαίνουν τι κακό κάνουν.Το έχω πάρει απόφαση θα είμαι πάντα το σκουπίδι που το πετάνε αφου βαρεθούν να το εξευτελίζουν δεν υπάρχει καμία σωτηρία. Τι να κάνω για να αλλάξει αυτό; Να τους βάζω στην θέση τους και να ξεσκεπάζω την σκατίλα τους χωρίς να μου γυρίσουν την πλάτη οι υπόλοιποι και να βγώ από θύμα θύτης. Κουράστηκα δεν ξέρει κανείς πόσο ψυχοθφόρο είναι. Σταματήστε να καταστρέφετε ψυχές αν δεν πάτε κάποιον ας μην του μιλάνε όχι να του το παίζουν φίλοι και να τον ξεφτιλίζουν στους υπόλοιπους που μπορεί κάποιοι να τους χωνεύουν και εξαιτίας σας θα τους σιχαθούν.

Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά. Μου λείπει ο άνθρωπος μου. Ο άνθρωπος που όταν ήμασταν ακόμα μικροί κάναμε όνειρα και τελικά όλα βούλιαξαν. Έχουμε να μιλήσουμε χρόνια και αυτός μάλλον είναι ακόμα με άλλη. Πέρα όμως από αυτό τον αθεράπευτο πόνο που με κυνηγάει εδώ και χρόνια δεν έχω ζωή. Απλά ζω για να πω ότι ζω. Δεν έχω φίλες. Μια φίλη μου που βγαίναμε που και πού έφυγε από την Αθήνα. Έχω άλλες δύο φίλες που βγαίνουμε μια φορά το δίμηνο γιατί ποτέ δεν μπορούν. Νιώθω προδομένη και πάρα πολύ μόνη. Νιώθω σαν ηλικιωμένη γυναίκα που έχει τελειώσει η ζωή της.

Γνωριζω ενα παιδι στις διακοπες. Ερχεται να με βρει στη πολη μου ,6 ωρες δρομο,γιατι του αρεσα πολυ. Το προχωραμε μαζι λοιπον...ερχεται ανα δυο βδομαδες...μιλαμε συνεχεια παντου... ΑΛΛΑ εχει φιλη την πρωην ,παντου λαικ και κερασακι...φωτογραφιες με φιλια κλπ δημοσια στο προφιλ.. Θελει ακομα να μεινουμε και μαζι .. Οριοθετηθηκα και του ειπα οτι αυτο με προσβαλει και με θιγει γιατι αλλο να τα εχεις στο αρχειο σου που εχουμε ολοι και αλλο δημοσια..Τι κανουμε;;

Άκου να δεις τι γίνεται. Τελείωσα οικονομικα, δούλεψα σε διάφορα λογιστήρια και γραφεία. Το θέμα είναι ότι το μισώ το βαριέμαι δεν το είπα ποτέ σε κανέναν. Τώρα είμαι άνεργη και ψάχνω όμως δεν θέλω να πάω σε λογιστικό γραφείο τους βλεπω και βγάζω φλύκταινες. Σοβαροφάνεια, μαύρο και άσπρο τα ρούχα εργασίας, να φαίνεσαι σοβαρός μόνο, άσε τις ώρες. Στα λογιστήρια είναι λίγο καλύτερα. Μπρος γκρεμός και πισω ρέμα. Έφτασα σε μια ηλικία και να μην ξέρω τι θέλω( 35). Λάθος επαγγελμα διάλεξα, βλέπεις τοτε αυτά σου έδιναν ψωμί. Τελοσπαντον θα βαλω νερό στο κρασί μου και θα προσπαθήσω να βρω δουλειά στα γνωστά λημέρια αφού μόνο αυτό ξέρω να κάνω.

Παραθαλάσσιο μέρος όπου συνήθως έχει λίγο κόσμο και είναι κυρίως της γειτονιάς. Φυσιογνωμικά γνωριζόμαστε (εμείς οι δυο & οι γονείς). Κάθεται μόνη της,όπως επίσης και εγώ,οι γονείς μας σχετικά στην ίδια παρέα λίγο πιο πέρα. Την προσεγγίζω με όμορφο τρόπο και γνωριζόμαστε στα βασικά, έχει περάσει το τέταρτο υπάρχει έντονο ενδιαφέρον κουβέντας και από τους δύο μας. (Ηλικία μου 37 δική της 24).Κάπου εκεί εμφανίζεται η μητέρα της με υφος και της ζητάει να έρθει λίγο μαζί της ώστε να της πει κάτι.. Έχουν απομακρυνθεί αρκετά συζητώντας.. επιστρέφουν αλλά έχει ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι για τα σπίτια μας. Ήταν προτελευταία μέρα πριν φύγουμε και οι δύο από διακοπές με αποτέλεσμα να μην συναντηθούμε ξανά. Δύο μέρες μετά ενώ έχουμε επιστρέψει στις πόλεις μας,ζητάει από κοινή γνωστή μας το τηλ μου. Περνάν οι μέρες και δεν εμφανίστηκε,παίρνω την πρωτοβουλία να της κάνω αίτημα σε κοινωνικό δίκτυο αλλά το απέρριψε.. Άβυσσος,τα συμπεράσματα δικά σας.

Που βρήκα κάποιον να μου αρεσει πολυ στο χώρο εργασίας του..που ρώτησα κοινούς γνωστούς με τρόπο να μάθουν αν είναι σε σχέση (δεν ξέρουν αλλα τον βλέπουν μόνο) και ήμουν έτοιμη να πάω εκεί που συχναζει 'τυχαια' ,θυμήθηκα μια παλιά ιστορία..που είχα γνωρίσει κάποιον σε γάμο και τον έψαχνα,ακόμα και σε γλέντι της κνε είχα πάει για να τον βρω,μια ξαδέρφη του έβαλα μπας και μας φέρει κοντά (αυτή το απέφευγε), συνειδητοποίησα ότι απλά εγώ ήμουν που έκανα τις προσπάθειες. Εγώ ήμουν αυτή που έτρεχε. Αυτός δεν έκανε τίποτα. Έτσι λοιπόν αναρωτήθηκα και τώρα..εγώ κάνω τόσα...αυτός τι κάνει; Τίποτα! Δε θα κάνω άλλο βήμα.. το αφήνω και αν θέλει κάτι ας κάνει κάποια κίνηση εγώ ανοιχτή θα είμαι. Και όχι δεν είναι γυναικείος εγωισμός ότι δε θέλω να ρίξω τα μούτρα μου. Δεν έχω τέτοιο θέμα. Το θέμα μου είναι ότι όπως εγώ ενδιαφέρθηκα πολύ,έτσι θέλω να δω και από την άλλη πλευρά ένα ενδιαφέρον. Δε μου κάνει τίποτα λιγότερο.

Θέλω να πάω να *angela dimitriou appears* την αρπάξω από τον άλλον και να περπατήσουμε βράδυ στην Αθήνα όπως είχαμε πει ότι θα κάναμε. Μου λείπει πολύ. Δε θα με άφηνε ούτε από το τηλέφωνο να της το πω και ας έμενα και σε άλλον πλανήτη. Αλλα μου λείπει και δε ξέρω τι να κάνω. Τα τελευταία δύο χρόνια κυλούν με τις γιορτές της και τις γιορτές μου σαν σταθμούς αναφοράς, εύχομαι να μπορούσα να την πάρω ένα τηλέφωνο ή να χτυπήσει το αναθεματισμένο το δικό μου. Είναι δύσκολο να συνηθίζεις την ιδέα ότι μια σχέση έχει τελειώσει για πάντα....