ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρό παιδί η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυστηρή, ήθελε πάντα να επικρατεί πειθαρχία και τάξη. Δεν μου απαγόρευσε ποτέ άμεσα να κάνω κάτι αλλά πάντα μου έλεγε τους όποιους κινδύνους και πιθανές συνέπειες και εστίαζε εκεί, χωρίς να αναφέρει και όλα τα θετικά. Μεγάλωσε μόνη της επειδή ορφάνεψε από μικρή ηλικία και πέρασε πολλές ψυχοφθόρες καταστάσεις, κακοποιητικές συμπεριφορές συντρόφων της (μεταξύ αυτών και του πατέρα μου ο οποίος έπαιζε χαρτιά και έπινε και γινόταν βάναυσος απέναντί της) και πολύ εκμετάλλευση, με αποτέλεσμα να σκληραγωγηθεί και να σκληρύνει ο χαρακτήρας της από μικρή ηλικία. Ανέκαθεν μου συμπεριφερόταν σαν να μην ήξερα τίποτα για τον έξω κόσμο και την αληθινή ζωή, λες και είμαι αφελής και ανώριμος ακόμα και τώρα, που έκλεισα πριν λίγο καιρό τα 34 μου χρόνια. Μένω μόνος μου και την επισκέπτομαι καθημερινά για να της κάνω τα ψώνια, να καθαρίζω το σπίτι, να πλένω, κτλπ. Θα έπαιρνε κάποια οικιακή βοηθό να της μαγειρεύει αλλά δεν έχει χρήματα για αυτό οπότε τρώει μόνο φρούτα και κονσέρβες και αυτά τα έτοιμα προμαγειρεμένα φαγητά που απλά τα ζεσταίνεις. Εγώ εργάζομαι σε ένα σούπερ μάρκετ ως υποδιευθυντής, όσα βγάζω τον μήνα όλα φεύγουν στα δικά μου και στα δικά της έξοδα επειδή πάντα συνεισφέρω οικονομικά στις δικές της ανάγκες επειδή η σύνταξή της είναι μειωμένη και πέρα από αυτό, βλέπει όλη μέρα τηλεόραση (όταν δε κοιμάται μόνο τηλεόραση βλέπει) και ο λογαριασμός του ρεύματος της είναι 2πλάσιος από τον δικό μου. Κάθε φορά που πάω σπίτι της συνέχεια μου κάνει παρατηρήσεις για το ένα και το άλλο, στην αρχή νόμιζα πως ήταν μόνο για τις δουλειές του νοικοκυριού αλλά τελικά αποδείχτηκε πως δεν είναι αυτό επειδή πήγαινα σε μία θεία μου να μου μάθει λίγο τι να κάνω ακριβώς (αυτό πριν μετακομίσω στο δικό μου σπίτι) , πως π.χ. να σιδερώνω σωστά χωρίς να αφήνω τσακίσεις και ζάρες, σωστό πλύσιμο πιάτων, και παρ'όλ'αυτά, τα αποδοκιμαστικά σχόλια της μητέρας μου συνεχίστηκαν αμείωτα. Συνέχεια γκρινιάζει για το ότι δεν έχω σχέση και μου λέει να παντρευτώ τώρα αλλιώς μετά περνάνε τα χρόνια και δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωη μου, αλλά πως να δημιουργήσω σχέση (ακόμα και αν γνώριζα κάποια γυναίκα) όταν τα χρήματα ίσα ίσα φτάνουν για εμάς τους δύο; Μερικές φορές νιώθω σαν στρατιωτάκι όταν υπακούω όσα μου λέει και εκπληρώνω κάθε της επιθυμία και καπρίτσιο, όπως τα παιδιά της οικογένειας στην ομώνυμη ταινία (με τον τίτλο της εξομολόγησής μου) του Λάνθιμου. Ανέκαθεν ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ και να κάνω κάτι με τη ζωηή μου αλλά νιώθω πως τα πράματα δεν είναι τόσο απλά. Φυσικά την αγαπώ και δε θα ήθελα ποτέ να πήγαινε σε κάποιο γηροκομείο, δε θα την φρόντιζαν εκεί όσο την φροντίζω εγώ και απλά θα αδιαφορούσαν όταν θα γκρίνιαζε ή παραπονιόταν για κάτι. Δεν πιστεύω να αλλάξει συμπεριφορά τώρα στα 68 της, πραγματικά δε ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό, νιώθω σαν να γερνάω σιγά σιγά και να χάνω την ζωντάνια και την ενέργειά μου, κάθε όνειρο που έκανα για ταξίδια, όλα έμειναν στάσιμα όπως τα νερά σε έναν βάλτο.. Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε..

Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα, εδώ και μέρες. Πολύ δύσκολα και για λίγο. Νιώθω πολυ άγχος και θλίψη. Απογοήτευση, απόρριψη και συναισθηματικό κενό. Κουράστηκα να κουβαλάω ψυχολογικό βάρος εδώ και καιρό. Ένα διάστημα είχαν βοηθήσει τα αντικαταθλιπτικά, αλλά τώρα μάλλον πρέπει να τα ξαναρχίσω και να πάω σε ψυχολόγο. Να μπορούσα να παταγα ένα κουμπί να γίνουν καλά όπως παλιά που ήξερα τι σήμαινε χαρά. Έχω χάσει το γέλιο μου και ανησυχώ πολύ για αυτό.

Εδώ και 6 μήνες επισκέπτομαι καθημερινά ένα μαγαζί για να πάρω καφέ πριν τη δουλειά.Ολο αυτό το διάστημα βλέπω ένα αγόρι που δουλεύει εκεί και μιλάμε πάντα.Ενω παλιότερα δεν μπορώ να πω ότι ένιωθα κατι,τον τελευταίο μήνα τον σκέφτομαι συνέχεια.Απο όσο ξέρω δεν έχει κοπέλα.Κατι λέγαμε πριν καμιά δεκαριά μερες,για τα ενοίκια που έχουν ακριβυνει κλπ και μου λέει"Εγώ με τους γονείς μου μένω ακόμα.Δεν είναι μόνο τα οικονομικά αλλά το να μένεις εντελώς μόνος δεν είναι και ότι καλύτερο.Αμα είχα κοπέλα εκεί θα άλλαζε το πράγμα".Οπότε δεν έχει κοπέλα.Δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό αλλά παρόλο που τον βλέπω τόσους μήνες,δεν ξέρει πως λέγομαι.Εγω ξέρω πως λέγεται,είχα ακούσει έναν συνάδελφο του που τον φώναξε.Ειμαι και αρκετά ντροπαλή σαν άνθρωπος και κυριολεκτικά δεν ξέρω πως να το χειριστω ώστε να προχωρήσει το πράγμα.Δεν θέλω να του πω κάτι στο μαγαζί μην έχει πρόβλημα στη δουλειά.Τι να κάνω;

Ένα μοτίβο που κυριαρχεί στη ζωή μου είναι πως όταν παύω να ασχολούμαι με τον έρωτα, απλά επιστρέφω στη μοναξιά μου. Λένε πως όταν παύεις να ασχολείσαι με κάτι, τότε αυτό έρχεται να σε βρει, όταν το παίρνεις ήρεμα και χαλαρά. Εγώ όταν παύω να ασχολούμαι με τον έρωτα, επιστρέφω στο έρημο καβούκι μου. Πολλοί άνθρωποι λένε πως όσο είσαι μικρός ίσως να έχεις κάποιες αποτυχίες στη ζωή σου, μετά τα πράγματα μπαίνουν σε μια ροή. Εντάξει αποτυχίες υπάρχουν πάντα αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν έχει βιώσει κάποιος άλλος άνθρωπος αυτό που λέω. Αν το έχει βιώσει κάποιος άλλος ας μου το αναφέρει παρακαλώ πολύ. Ώρες-ώρες νιώθω σαν καταραμένος. Δεν το λέω με την μεταφυσική του έννοια, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Αλλά νιώθω μια βαριά σκιά πάνω μου απ' όποια ηλικία κι αν πέρασα, μια φωνή να μου λέει ''εσύ απαγορεύεται να ερωτευτείς, θα αποτυγχάνεις πάντα, κάτσε στην άκρη σου και μην ασχολείσαι με τον έρωτα''. Τις ελάχιστες φορές που εξέφρασα το ενδιαφέρον μου δεν είχα καμία ανταπόκριση. Μόνο ευχές και χαμόγελα και θετική διάθεση από την αντίθετη πλευρά. ''Εύχομαι να βρεις κάποια γιατί σου αξίζει'' κτλ... Που αυτή που μου εύχονταν να βρω δεν ήταν ποτέ αυτή που είχα μπροστά μου, αυτή που ήθελα δηλαδή. Ποτέ. Δεν είχα ποτέ πράσινο φως από καμία κοπέλα, eye-contact και προοπτική γνωριμίας με καμία γι' αυτό ελάχιστες φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου πήγα εγώ κι έκανα την πρώτη κίνηση κι εξέφρασα το ενδιαφέρον μου. Ούτε κατά διάνοια δεν υπήρξε ερωτικό ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Δηλαδή οτιδήποτε άλλο να συζητήσουμε εκτός από το να είμαστε μαζί. Αυτή είναι η αντίδραση των άλλων στο ενδιαφέρον μου το ερωτικό. Κι αυτό τώρα που μεγάλωσα κι είχα μια πρόσφατη εμπειρία, πονάει περισσότερο, γιατί μεγάλωσα και με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, γυρίζω πίσω με τη σκέψη μου και βλέπω πως όλη μου η ζωή έχει περάσει έτσι. Επίσης κάτι άλλο που μου συμβαίνει και το θεωρώ εντελώς παράλογο είναι ότι συχνά-πυκνά όποτε γνωρίζω κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ''κάπου σε ξέρω εσένα'' ή ''έχουμε ξαναβρεθεί εμείς, έτσι, δεν τα 'χουμε ξαναπεί κάπου;''. Κι είναι η πρώτη φορά που με βλέπουν και τους το λέω κι εκπλήσσονται. ''Άντε, ρε, σοβαρά;'' μου απαντάνε. Δεν ξέρω, τόσο κοινή φάτσα έχω και νομίζουν συχνά ότι με έχουν ήδη γνωρίσει; Ή δείχνω ένας ίδιος με τους άλλους αδιάφορους και βαρετούς κι έτσι οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι έχουμε ξανασυναντηθεί; Γιατί αν ήταν οικειότητα αυτό που εκπέμπω, τότε θα είχα τύχη και στη φιλία και στον έρωτα, έστω ελάχιστη. Θα ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω. Καταστροφικά μοτίβα ζωής που έχουν κολλήσει πάνω μου σαν κατάρες. Κι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μου πλέον, έχω μεγαλώσει. Άσε που είναι μάταιη (ναι προεξοφλημένη γιατί δεν έχω ζήσει κάτι διαφορετικό ποτέ) μια ακόμα προσπάθεια. Βαθιά απογοήτευση που δεν εκφράζεται με λέξεις.  

Νιώθω ήδη τύψεις που κάνω αυτή την εξομολόγηση. Τελευταία νιώθω αρνητικά συναισθήματα ως προς τους γονείς μου, αλλά νιώθω άσχημα γι' αυτό συγχρόνως, διότι από τη μια ξέρω ότι με αγαπάνε και εκτιμώ ότι έχουν κάνει πράγματα για μένα. Αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω μια φθορά και ότι ίσως είχα ωραιοποιήσει κάποια πράγματα στο κεφάλι μου. Είμαι φοιτήτρια, ζω με τους δικούς μου. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι, που ο πατέρας μου ήταν απών, και σαν σύζυγος και σαν γονιός. Έτσι δεν νιώθω άνετα μαζί του, να κάνω συζητήσεις, να μοιραστώ μαζί του πραγματα. Όσο μεγαλώναμε ήταν πολύ υπερπροστατευτικός και φώναζε, με μείωνε και κρατούσε μούτρα για μέρες, ίσως και βδομάδες για το παραμικρό. Μπορεί να κρατούσε μούτρα για μέρες επειδή μπορεί για κανα 2 μέρες να πήγαινα να κοιμηθώ και να φιλοξενηθώ στο σπίτι μιας φίλης μου, ας πούμε. Ενώ ήμουν σε ηλικία λυκείου. Δεν μου μιλούσε για κανα μήνα οταν μετά τις πανελλήνιες, αποφάσισα να φύγω για σεζόν. Τέτοια πράγματα. Ενιωθα πάντα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος με ό,τι κάνω. Αλλά αν κάποιος τρίτος του έλεγε μπράβο για μένα, τότε χαιρόταν, μόνο. Ένιωθα σαν να μην με έμαθε ποτέ. Με τη μητέρα μου, πάντα είχαμε καλύτερη σχέση. Εκείνη μας μεγάλωσε, ουσιαστικά. Με υποστήριζε στον πατέρα μου και μου έκανε πλάτες. Αλλά από τότε που ήμουν μικρή, πάντα μου κατηγορούσε τον πατέρα μου μπροστά μου. Πολλές φορες σχολίαζε το σώμα μου. Πάντα ένιωθα λίγη μπροστά στη μαμά μου. Μου έλεγε ότι δεν φταίει εκείνη που δεν είμαι ψηλη και αδύνατη, έτσι ήταν όλοι από το δικό της σόι και ότι εγώ πήρα από τον πατέρα μου. Αλλα παρολα αυτα, ολοι μας λένε οτι μοιάζουμε και ότι είμαστε σαν 2 σταγόνες νερό. Έχει υπάρξει πολλές φορές τρυφερη μαζι μου, κάποτε με ακουγε, αλλα όσο μεγάλωνα, τόσο λιγότερα της έλεγα, δεν ξέρω γιατί. Έχει πολύ καιρό να με αποκαλέσει όμορφη. Νιώθω σαν να με βλέπει μειονεκτικά, δεν ξέρω αν είμαι παρανοηική, αλλα μερικες φορες το νιώθω. Άλλες φορές νιώθω ότι είμαι περισσότερο γονιός από τους γονείς μου. Ίσως βέβαια δεν θα έπρεπε να γκρινιάζω

Μοναξιά, μελαγχολία. Δουλεύω με μικρό μεροκάματο, πράγμα που σημαίνει έναν μικρό μισθό. Ζω μόνος χρόνια. Προσπαθώ να είμαι χαρούμενος. Δεν έχω τη δυνατότητα να αλλάξω δουλειά. Κι αυτή που έχω την βρήκα μέσω ενός παλιού φίλου. Δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό, δεν έχω κανέναν. Το λέω επειδή πολλοί προτείνουν τη φυγή στο εξωτερικό, λες κι αν είχες τη δυνατότητα να κάνεις ένα τόσο πολυέξοδο ταξίδι, δεν θα το είχες κάνει ήδη ή και πάλι για να φύγεις στο εξωτερικό σημαίνει ότι έχεις κάποια στήριξη ή αν όντως είσαι ευκατάστατος, ποιός ο λόγος να φύγεις; Παντού είναι καλά αν έχεις λεφτά. Επίσης εγώ δεν έχω πτυχία για να με πάρουν σε πολυεθνικές ούτε έχω θέσεις γραφείου να με περιμένουν στο εξωτερικό, εργάτης δουλεύω. Χωρίς ερωτική σύντροφο, χωρίς φίλους. Πώς μπορώ να αντέξω να χαμογελάω και να μη βυθιστώ στη λύπη; Το λέω επειδή λένε ότι τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Κι ότι όλα φτιάχνονται. Επίσης λένε ότι κανείς δεν θα σου πει πώς να φτιάξεις τη ζωή σου, τα πάντα είναι δικές σου επιλογές, εσύ αποφασίζεις πώς θα ζήσεις. Θα ξεπερνούσα τις καθημερινές δυσκολίες αν είχα φίλους ή αν ζούσα τον έρωτα. Αλλά δεν έχω τίποτα απ' όλα αυτά. Εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Μεγαλώνω με τη μοναξιά μου που είναι η συντροφιά μου. Η μοναδική.

Καλησπέρα... Γενικά κάνω τέτοιες ερωτήσεις στον εαυτό μου συνέχεια, για το εάν η μητέρα μου πράγματι με ζηλεύει, ή εάν είναι νάρκισσος και απλά τώρα όσο μεγαλώνω σιγά σιγά το καταλαβαίνω. Η μητέρα μου λοιπόν πάντα είχε θέματα με τον πατέρα μου. Την θυμάμαι συνέχεια να τσακώνεται με αυτόν και πάντα θεωρούσε πως τα παιδιά της, (εγώ και η αδελφή μου δηλαδή) ήμασταν με το μέρος του πατέρα μας. Κάτι που δεν ισχύει και δεν ήταν αλήθεια ποτέ. Πάντοτε εγώ τουλάχιστον προσπαθούσα να την πλησιάζω και να είμαι δίπλα της. Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Είναι συνέχεια στα νεύρα, συνέχεια με κριτικάρει, δεν πιστεύει ότι έχει κάνει γενικά λάθη, συνέχεια παίζει το θύμα και επίσης κατι που έχω παρατηρήσει, δεν της αρέσει όταν με βλέπει χαρούμενη για κάτι. Και προσπαθεί όταν με βλέπει ότι είμαι καλά, να με νευριάσει. Γενικά είναι άνθρωπος η μητέρα μου που ποτέ της δεν έχει ζητήσει συγνώμη για κάτι, ακόμα πολλές φορές όταν έχουμε τσακωθεί έχω πάει εγώ και της έχω μιλήσει και ας ήξερα ότι δεν έφταιγα σε τίποτα. Και της ζητάω και συγνώμη, το παίρνω όλο πάνω μου δηλαδή. Αλλά πια δεν γίνεται αυτό, δεν μπορώ άλλο, σήμερα είχαμε τους ίδιους τσακωμούς, την ίδια κατάσταση πάλι και πάλι. Πραγματικά τι να κάνω; Να κόψω κάθε επαφή; Να την συγχωρέσω; Τι άλλο μπορώ να κάνω.

Στην δημοτική βιβλιοθήκη που πηγαίνω μία φορά στις 2 βδομάδες για να πάρω κάποιο βιβλίο να διαβάσω, ήρθε μία νέα κοπέλα για υπάλληλος. Εγώ είμαι στα 30 και αυτή κάπου στα 26-28 την κόβω. Από την πρώτη στιγμή που την είδα ένιωσα μέσα μου αυτό το κάτι, το σπάνιο κάτι που ελάχιστες φορές το έχω νιώσει μέχρι τώρα. Δηλαδή να φανταστείτε πως αν και είχα κάθε αφορμή να της μιλήσω για τα βιβλία που ήταν να επιστρέψω, εγώ ντράπηκα, ένιωθα πολύ περίεργα. Τελικά της τα άφησα πάνω στο γραφείο, τα σκάναρε και με ρώτησε ευγενικά με την πιο τρυφερή φωνή που έχω ακούσει ποτέ, αν θα δανειζόμουν και άλλα. Εγώ εκεί τραύλισα πως ναι, ήθελα να δανειστώ άλλα, και μου έριξε ένα χαμόγελο, ή έστω εγώ ένιωσα την υπόνοια ενός χαμόγελου, που με έκανε να νιώσω σαν η καρδιά μου να ήταν ένα μικρό παιδί που χαρούμενο χοροπηδούσε πάνω σε ένα τραμπολίνο με την ελπίδα να αγγίξει τα σύννεφα, τόσο όμορφα. Πήρα 2-3 βιβλία (τα πρώτα τυχαία που βρήκα) και της τα έδωσα να τα σκανάρει. Καθώς έπεσε το μάτι της στο τελευταίο, γούρλωσε τα μάτια και αναστέναξε σαν να θυμήθηκε μία γλυκόπικρη ανάμνηση και να την έπιασε νοσταλγία, και είπε ενώ είχε τη ματιά της κολλημένη στο βιβλίο (ένα του Ισίδωρου Ζουργού) πως ελπίζει να μου αρέσει όπως της άρεσε και εκείνης όταν το πρωτοδιάβασε. Την ευχαρίστησα και την χαιρέτησα, η χειρότερη στιγμή της ημέρας καθώς δεν θα την κοιτούσα άλλο. Στη διαδρομή σκεφτόμουν τι να της πω την επόμενη φορά που θα επισκεπτώ την βιβλιοθήκη, εννοείται θα της έλεγα τις εντυπώσεις μου από το βιβλίο (ήδη έφτασα στην 231η σελίδα μέσα σε 3 μέρες) αλλά δεν θέλω να την κάνω να νιώσει σαν να είμαι πολύ διαχυτικός ή επίμονος απέναντι της, θέλω να είναι αμοιβαία η συζήτηση/επικοινωνία μας και όχι απλά να "πρέπει" να μου μιλήσει με τυπικότητα λόγω της φύσης δουλειάς της επειδή ακόμα και αν γίνω ενοχλητικός, αυτή δεν μπορεί απλά να σηκωθεί και να φύγει, οπότε είναι πολύ ευαίσθητη η ισορροπία. Επίσης, θέλω να την βλέπω συχνά, όσο πιο συχνά γίνεται αλλά δε ξέρω πως θα το καταφέρω αυτό, ακόμα και διηγήματα να δανείζομαι από την βιβλιοθήκη, σίγουρα θα πηγαίνω μετά από μερικές μέρες και νιώθω πως θα χάνεται η ροή της συζήτησης σε αυτό το διάστημα, πως δε θα υπάρξει πρόοδος και μετά από μήνες αν συζητάμε μόνο γενικά και αόριστα για τα βιβλία, δηλαδή ξέρω πως αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής μας, αυτό που μας ενώνει, αλλά αν θέλω να πάει παρακάτω και να γνωρίσω την ίδια (τον άνθρωπο και όχι απλά την υπάλληλο) θα πρέπει κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα να πω κάτι που να λειτουργήσει σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ τα βιβλία και αυτή αλλά να εστιάσω μόνο σε αυτήν ώστε μετά να προχωρήσει σε προσωπικό επίπεδο και να το πιάσουμε από εκεί. Δεν θέλω όμως να περάσω την εικόνα ούτε του απελπισμένου ούτε του πέφτουλα, είμαι απόλυτα σίγουρος πως πολλοί την πέφτουν στις υπαλλήλους στις βιβλιοθήκες, δεν θέλω να με δει σαν ένα κλισέ αλλά ως κάποιον που εκδηλώνει το γνήσιο ενδιαφέρον για αυτήν. Πραγματικά, ανυπομονώ να την δω, ανυπομονώ να της πω "Καλησπέρα" και να της δώσω τα βιβλία με την κρυφή ελπίδα πως ίσως με ρωτήσει "πως σου φάνηκαν;" και να της μιλήσω για αυτά, να με ρωτήσει μετά κάτι σχετικό σε όσα είπα και να συνεχίσουμε να μιλάμε, να μιλάμε και να χαμογελάμε και ο χρόνος να σταματάει χωρίς να υπάρχει ούτε πριν, ούτε μετά, μόνο τώρα...

Πριν 1 μήνα κ κάτι ξεκίνησα να βγαίνω ραντεβού με τον Χ , με τον οποίο κάναμε σ/ξ από το πρώτο ραντεβού ( ντρέπομαι λιγάκι, δεν μου έχει ξανά συμβεί πάντα άφηνα λιγο χρόνο γνωριμίας ώστε να είμαι σίγουρη ) Σε αυτο το υπέροχο ραντεβού είδα τον Χ που δεν ηταν και κανένας θεός αλλά ένας άνθρωπος με χιούμορ , ενέργεια , ενδιαφέροντα και έναν περίεργο τρόπο να σου βγάζει εμπιστοσύνη τόσο γρήγορα ! Μην τα πολυλογώ μετέπειτα τις επόμενες μέρες συνέχισαν σε καθημερινή βάση οι έξοδοι μας , τα μηνύματα μας , τα τηλεφωνήματα μας . Γενικότερα καθημερινή επαφή και συνομιλίες κάτι που μου άρεσε να κάνω μαζί του . Ερχόμαστε στο τώρα αυτών των ημερών 1- ειχαμε κανονίσει να βρεθούμε και τον πήρε ο ύπνος 2- κανονίζουμε ξανά το πρωί της επόμενης και μετέπειτα που μιλάμε ξανά το απόγευμα αναφέρει ότι έχει πολύ δουλεια κ πνίγεται και απέφυγα να ρωτήσω για το βράδυ επειδή δεν ήθελα να γίνω πιεστική , με παίρνει ο ύπνος το βράδυ και μου στέλνει να βρεθούμε όταν η ώρα ήταν 12 ενώ ξέρει ότι σηκώνομαι πρωί λόγο δουλειάς .3- την επόμενη ημέρα με πήρε πάνω από 15 φορές τηλέφωνο όλο το πρωί αν θα βγούμε , που θέλω να πάμε , τι θέλω να κάνουμε σήμερα κτλ . Είπαμε ας βγούμε για ένα χαλαρό ποτό νωρίς κ ενώ ετοιμάστηκα κ τον παίρνω τηλέφωνο κατά τις 21:30 μου λέει ότι προκύπτει μια έξοδος με φίλους , οκ πάω πάσο δεν λέω κάτι . Εν τέλη δεν βγαίνει με τους φίλους του και μου στέλνει πάλι 12 το βράδυ να πάω από εκεί , εννοείται δεν είχα καμία διάθεση πέφτω για ύπνο .4- την επόμενη τηλέφωνα το πρωί , δεν σηκώνω κανένα θεωρώντας ότι θα σκεφτεί ότι δουλεύω κ δεν θα ξανά πάρει , μετέπειτα που μιλάμε στο τηλέφωνο νόμιζε ότι ήμουν με κάποιον άλλον έξω γιαυτο δεν απάντησα , το βράδυ ήταν έξω με φίλους και μου έστειλε πάνω από 10 μηνύματα για το αν θα βρεθούμε εγώ ως τελείως ξενέρωμα λέω καληνύχτα κ κοιμάμαι , καθόλη την διάρκεια του βραδιού με έπαιρνε τηλέφωνο ανά ώρα !! Πριν πάω για δουλεια κάνω μια πολύ ωραία συζήτηση το πρωί δείχνοντας του ότι με ενοχλεί όλο αυτό , η απάντηση του Χ ήταν : δεν πρόκειται να σε ξανά ενοχλήσω .. Κ μετέπειτα από μια έντονη κουβέντα που με κατηγορούσε του λέω κ εγώ καλύτερα να μην σε ξανά ενοχλήσω και ο Χ απάντησε : πάλι καλά που το κατάλαβες . Ενώ εκείνος με ενοχλούσε , δηλαδή για ποιον λόγο να κάνει όλη αυτήν την ταλαιπωρία και όλο αυτό του δούλεμα απέναντι μου ; Δεν έφταιξα κάπου πραγματικά πίστευα ότι ένας άνθρωπος στην ηλικία 38 ετών δεν πρόκειται να συμπεριφερθεί έτσι σε κάποια γυναίκα , έκανα τεράστιο λάθος που πήγα μαζί του από την πρώτη βραδιά και το μετανιώνω πολύ έπρεπε να φιλτράρω καλύτερα αυτόν τον άνθρωπο . Θεωρώ ότι εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο μου & γενικά εμένα .. Νιώθω πληγωμένη απο τον εαυτό μου πρώτα από όλα που ήμουν τέτοιο κορόιδο αφιερώνοντας τόσο χρόνο σε εκείνον ενώ παρά τα λεγόμενα του μάλλον ήθελε να περάσει απλά καλά μαζί μου και του τελείωσε τόσο νωρίς !! Δεν πειράζει καλύτερα που έγινε τώρα . Ήθελα τόσο πολύ μια αγκαλιά που έπεσα με τα μούτρα προσοχή πλέον στην κάθε κουβέντα .

Είχα μια δουλειά που πλήρωνε λίγο παραπάνω από τον βασικό μισθό. Μου έγινε μια πρόταση για εργασία που πληρώνει 1000 ευρώ καθαρά, συζητήσαμε τα καθήκοντα μου κτλ. και συμφώνησα. Έλα μου ντε όμως που δεν είναι όπως τα συμφωνήσαμε τα πράγματα και το κλίμα ει άι κάκιστο... Εδώ και δύο μήνες που έχω ξεκινήσει ζω σε μια κατάσταση άγχους και μιζέριας. Δεν άξιζε όλο αυτό για 200 ευρώ παραπάνω και μου λείπει η πάλι άκου δουλειά. Έχω αρχίσει να ψάχνω εκ νέου δουλειά.