ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα βάλει μια αναζήτηση στην οποία ζητούσα ένα μορφωμένο άτομο κατά προτίμηση γυναίκα με συγγραφικές ανησυχίες με σκοπό να της παρουσιάσω ένα έργο μου. Όσο να 'ναι οι συγγενείς και οι φίλοι μας έχουν πιο υποκειμενική γνώμη, για να σου πουν με ευθύτητα ότι "είναι χάλια". Το θέμα όμως είναι άλλο. Βρήκα τελικά μια κοπέλα, ευγενέστατη, μορφωμένη η οποία λατρεύει τη λογοτεχνία και την ποίηση. Γίναμε φίλοι στα social media και όλα έβαιναν καλώς. Μέχρι που έχει μια εβδομάδα περίπου και στέλνει συνέχεια και το πιο τραγικό όλων χθες και σήμερα με ξύπνησαν οι ειδοποιήσεις της 8 το πρωί, καθώς μου έστειλε Καβάφη, Πολυδούρη και άλλα σχετικά. Έκανα σιγαση της συζήτησης κι ακόμα στέλνει ποιήματα!!! Δε θέλω να τη διαγράψω εντελώς, γιατί έχει καλό χαρακτήρα. Αλλά είστε κι άλλες έτσι; Έχω τρομάξει.

Ευτυχώς που ξεκίνησαν τα διαδικτυακά μαθήματα φίλοι μου φοιτητές και μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα σιγα σιγα

Valhalla murders . Αξίζει

Ρε παιδια κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες, χθες από τις 5 έως σήμερα το πρωί στις 5! 12 ώρες σερί....σαν να πέσα σαν τούβλο!Τι σκάτα; Πόσο ανάγκη τον έχω αυτόν τον ύπνο!....μάλλον θέλω να κοιμάμαι πολύ.

Έχετε σκεφτεί και εσείς πως θα είμαστε όταν περάσει όλη αυτή η φασούλα με τον ιό;Δηλαδή, έχουμε συνηθίσει όλοι να είμαστε στο ένα μέτρο με τον καθένα που συναντάμε, ενώ πριν στο μετρό και γενικά στα μέσα, ημασταν όλοι σφιχταγκαλιασμενοι χωρίς φόβο και τρόμο. Νιώθετε και εσείς ότι θα μας μείνει κουσουρι και μέσα μας ο φόβος ή είμαι η μόνη που έχει φρικαρει έτσι;

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτές τις σχέσεις που κρατάνε στον χρόνο..Που είναι για χρόνια μαζι... (3 χρόνια..++). Πως γίνεται αυτό ? Ποίο είναι το μυστικό ?Ποιο είναι το δικό μου λάθος κι δεν μπορώ να στεριώσω για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα..?Βρίσκω ανθρώπους που αξίζουν την προσοχή μου, την αφοσίωση μου,την ειλικρίνεια μου, την αγάπη μου και τον χρόνο μου, κι στο τέλος καταλήγω μόνη. (Μόνο με δύο ανθρώπους το έχω νιώσει, δηλαδή να θέλω να στεριώσω μαζί τους). Κι είμαι 27 χρονών.

Μετακομισα σχετικα προσφατα απο το πατρικο μου σε ενα σπιτι και μενω μονη μου. Ειμαι 23. Ακομα δεν εχω προλαβει να ολοκληρωσω πολλα στο σπιτι και δεν εχω ακομα βαλει κουρτινες. Ακριβως διπλα μου στον απο πανω οροφο γωνιακα μενει μια μεγαλης ηλικιας γυναικα που συχνα βγαινει στο μπαλκονι της για διαφορες δουλειες. Την βλεπω αν τυχει να ειμαι εξω τη χαιρεταω κι ολας. Το κακο ειναι οτι το κρεβατι μου ειναι κοντα στην μπαλκοκοπορτα και οταν εχω ανοιχτα τα πατζουρια και βγαινει εξω παντα με κοιταει. Δε ξερω αν το κανει κακοπροαιρετα απο κοτσομπολιο ή απλα κοιταει γιατι πεφτει το ματι της. Στην αρχη δε με πειραζε γιατι τα πρωινα ελλειπα πολλες φορες αλλα τωρα που καθομαι πιο πολλες ωρες στο κρεβατι και εχω ανοιχτα ολη μερα την βλεπω συνεχεια και εχει αρχισει να με φρικαρει γιατι νωθω οτι το εχει παρακανει. Δε γινεται μεσα σε μιση ωρα να εχει βγει 4 φορες εξω και να εχει κοιταξει κ τις 4! και για καποιο λογο εχει και.ενα περιεργο ηφος που δε μπορω να ψυχολογισω. Να της πω κατι ή απλα υπερβαλω? Μολις μπορω να βγω για ψωνια θα παρω κουρτινες φυσικα αλλα μεχρι τοτε πως μπορω να το διαχειρστω? Δε θελω να τσακωθω ειναι και μεγαλη γυναικα υπαρχει και ενας σεβασμος απο μεριας μου τουλαχιστον. (Ναι θεωρω οτι δεν με σεβετε οταν κοιταει ετσι μεσα στο σπιτι μου)

Η μοναξιά είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο όταν δεν είναι επιλογή του (Το διευκρινίζω γιατι αν ειναι επιλογή του αλλάζει το πραγμα).Γράφω εδώ γιατί έχουν μαζευτεί τόσα πολλά μέσα μου και δεν μπορώ να τα πω πουθενά αλλού. Τώρα με την καραντίνα νιώθω τη μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο. Γενικά ειμαι κλειστός χαρακτήρας και ντροπαλη με τους ανθρώπους. Έχω προσπαθήσει να το αλλάξω αλλα μάταια. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχω καταφέρει στα 21 μου χρόνια να κάνω φίλους. Εννοώ πραγματικούς φίλους, που να νοιάζονται κλπ. Τώρα με την καραντίνα φάνηκε το αληθινό πρόσωπο όλων. Κανένας από τους "φιλους" μου δεν έχει ενδιαφερθεί για το τι κάνω.. Είμαι κλεισμένη μονη μου σε ένα σπίτι και ώρες ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι τι έχω κάνει για να μην αξίζω το προνόμιο μιας αληθινής φιλίας...Γιατί Δεν αξίζω ανθρώπους που να νοιάζονται πραγματικά για μένα και να είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι και όχι μόνο για δικό τους συμφερον;...Γιατί;

Ενα περιεργο πραγμα. Ακομη και μεχρι 1 μηνα πριν ηθελα να πινω. Εννοω σε σημειο να μη μπορω να φανταστω τον εαυτο μου να μην πινει οταν βρισκοταν με παρεα. Επινα σχεδον καθε μερα και σπιτι στο δωματιο μου μονη μου. Οταν βρισκομουνα εξω ανυπομονουσα να πιω και επινα αρκετη ποσοτητα. Σε μια εξοδο αν δεν υπηρχε αλκοολ θα μου κακοφαινοταν η θυμωνα αν μου απαγορευαν να πιω περισσοτερο. Ειχα αρχισει να σκεφτομαι μηπως πλησιαζα τα ορια του αλκοολισμου. Αλλα μια μερα ξαφνικα μετα απο ενα βραδυ που ειχα πιει πολυ, την επομενη ενιωθα χαλια. Αγχος, θλιψη, πονοκεφαλο, ειχα λιγα κενα μνημης αλλα σε γενικες γραμμες θυμομουνα. Και ενιωθα σε εντονο βαθμο οτι ρεζιλευτηκα. Απο τοτε δεν εχω την ιδια επιθυμια για ποτο. Οχι οτι δε θα πιω ποτε ξανα με τη παρεα μου, αλλα σαν κατι να εχει αλλαξει. Και τωρα τοσες μερες στο σπιτι δεν εχω σκεψεις η επιθυμια για αλκοολ. Μπορει να σκεφτειτε οτι φταιει το αισθημα ντροπης που θα ειχα νιωσει αλλα δε νομιζω. Πιστεψτε με εχει τυχει να ρεζιλευτω, να τσακωθω και να κανω εμετο μπροστα σε αλλους πολλες φορες. Απλα δε ξερω τι διαφορετικο ειχε εκεινο το βραδυ, δεν εκανα κατι κακο. Αλλα βραδια ειχα κανει χειροτερα ομως η επιθυμια μου για ποτο υπηρχε.

Πριν την καραντίνα με είχε κάνει ένα παιδί στο Ινστα. Απαντούσε σε ερωτήσεις και διάφορα που ανέβαζα στην ιστορία μου αλλά δεν του έδινα και πολύ σημασία. Μια μέρα ανέβασα φωτό που πήγαμε στο χωριό μου για το Σαββατοκύριακο και μου στέλνει κάτι του τύπου «ωπ ζωάρα στο κωριο». Μιλούσαμε για αρκετή ώρα και μου φάνηκε πολύ ευχάριστος. Αμέσως δέσαμε και υπήρξε χημεία. Μιλούσαμε μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Βγήκαμε μετά από κάνα δυο εβδομάδες γιατί ήταν η μάνα του άρρωστη στη Χίο και άφησε για λίγο και την σχολή για να την δει έκτακτως αλλά ακόμη μιλούσαμε συνέχεια και στέλναμε φωτό ο ένας στον άλλον. Μου είπε ότι θα προσπαθήσει να με κάνει δίκη του γιατί του αρέσω μέχρι τώρα και ότι ψάχνει κάτι μόνιμο και όχι κάτι το περιστασιακό. Μιλούσαμε με καρδούλες μετά καθώς πλησίαζε η μέρα που θα κάναμε μιτ απ και μου είχε σε κάποια φάση «κάτσε να γνωριστούμε πρώτα» και μου φάνηκε περίεργο γιατί τόσο καιρό αυτό μου κόλλαγε και το προχωρούσε το πράγμα. Βρισκόμαστε τέλος πάντων και αρχίσαμε να μιλάμε. 100 μέτρα αφού είχαμε βρεθεί μου κάνει «το μαλλί πολύ έξαλλο πίσω» και με στραβοκοίταζε. Έχω σπαστό-σγουρό μαλλί που τώρα που είναι πιο κοντό πάνω στη ρίζα είναι ίσιο και σιγα σιγά προς τις ακρες κάνει Μπούκλα δαχτυλίδι και μου αρέσει, είπα να το ίσιωσω που θα βγαίναμε αλλά όταν μιλούσαμε ινστα μου είχε πει πως του αρέσει το μαλλί μου πολύ όποτε λέω άστο έτσι. Απογοητεύτηκα γιατί είχα φάει πολύ μπουλινγκ στο σχολείο για το μαλλί μου, ειδικά τότε που δεν ήξερα να το προσέξω και ήταν φουντωτό αλλά και όταν το πρόσεχα. Ο τυπος Καμία σχέση για αυτό που έβλεπα στην μικρή μου οθόνη. Μετά από αυτό του μιλούσα και κουνούσε το κεφάλι του και δεν απαντούσε ενώ προσπαθούσα να πιάσω κουβέντα. Με το ζόρι κάναμε συζήτηση. Πήγαμε σε ένα μαγαζί μια σταλιά μπεργκεραδικο. Δεν ήξερα ότι ήταν σελφ σερβις και πλήρωσε εκείνος αλλά μετά πήγαμε για σοκολάτα και κερασα και ήμασταν πατσοι. Πριν πάμε για σοκολάτα μιλούσαμε και του έλεγα πως το μαλλί μου το είχα κάνει πολλά χρώματα στο λύκειο και μου είπε «ναι φαίνεται ταλαιπωρημένο» και μετά έλεγε πράγματα τύπου «ποτέ το έκοψες τελευταία φορά;» Κλπ. Του λέω πρόσφατα, αφού είναι μακρύ καρέ. Ήμουν έτοιμη να κλάψω και θύμισα στον εαυτό μου ότι αν δεν μου αρέσει το ραντεβού να του πω ευγενικά ότι πρέπει να φύγω νωρίς. Μου λέει δεν έχει θέμα και πάμε προς τα κτελ γιατί μένω επαρχία και αυτός κέντρο και φεύγω με κτελ, Αλλά δεν είχε έρθει και το επόμενο θα αργούσε όποτε πήγαμε κοντά στη Στάση για σοκολάτα. Ήταν κομπλέ μαζί μου, με είχε αγκαλιά και μου έδωσε τη ζακέτα του αλλά γενικώς ήταν λιγο ξυνος και έλεγε πράγματα του τύπου είσαι κρυουλιαρα, δείχνεις μικρόσωμη (είμαι 1.70 και είναι 1.90) και είχε πολλή άνεση μαζί μου. Στο τέλος καθώς φεύγαμε φαγωθήκαμε και με χούφτωσε και από πάνω. Μετά τον έκανα αγκαλιά και μπήκα στο λεωφορείο και μου κάνει «τα λέμε τσατ» και έφυγα. εγώ γι κάνα τριήμερο δεν απαντούσα στα μηνύματα του, ήμουν τελείως πληγωμένη γιατί είχα θέμα με τ μαλλιά μου παρά πολύ καιρό και τώρα πρόσφατα το ξεπέρασα και άρχισα να τα αγαπάω, ειδικά τα αγόρια με κορόιδευαν πολύ. Τον έκανα μπλοκ μετά πριν τον κάνω το τελευταίο μήνυμα ήταν «αν δεν σου άρεσε κάτι τουλάχιστον πέστο βρε» αλλά δεν ήθελα να το συζητήσω μαζί του, δεν ήθελα καν να ασχοληθώ και να τα βρω με κάποιον που με το καλημέρα φέρθηκε έτσι