Είμαι κορίτσι, μου αρέσουν κορίτσια. Εδώ και 1+ χρόνο είμαι ερωτευμένη με την πιο όμορφη και γλυκιά κοπέλα με την οποία και έχω σχέση (δεν ξέρω πως την κατάφερα). Βλέποντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μου να γυρνάνε τον κόσμο μαζί, άκρως ερωτευμένοι, με πιάνει ένα τεράστιο παράπονο. Είναι τόσο τυχεροί που δεν ήταν υποχρεωμένοι να κρύβουν κάτι τόσο όμορφο, τον έρωτά τους, την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον.. δεν χρειάστηκε ποτέ να την βγάζουν σε απομονωμένα μέρη μακριά απ’τον κόσμο, με ένα συνεχόμενο άγχος μην τους δει ο οποιοσδήποτε (ζώντας σε κλειστή κοινωνία). Μπορούσαν να κανονίσουν εκδρομές, ταξίδια, ραντεβού χωρίς να δικαιολογηθούν. Μπόρεσαν να παντρευτούν, με την ευχή και την ευτυχία των γονιών τους. Πράγματα που δεν θα έχω εγώ ποτέ... διότι ναι μεν ο κόσμος προχωράει, αλλά μεγαλύτεροι άνθρωποι όπως οι γονείς μου, δεν θα χωνεύαν ποτέ αυτό που είμαι. Θα ήμασταν όλοι δυστυχισμένοι για πάντα αν το μάθαιναν. Για αυτό θα ζω μια ζωή στην σκιά και η (εκάστοτε) σχέση μου θα είναι απλά μια φίλη. Κάποιοι είστε πολύ τυχεροί..