ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως γίνεται πείτε μου να βλέπεις κάποιον και να νιώθεις μια οικειότητα κοιτάζοντας το πρόσωπό του, μια απίστευτη τάση να θες να τον φιλήσεις και να νιώθεις ότι θα κουμπώσετε σεξουαλικά αμέσως και τελικά να μη γίνεται τίποτα; Αν δεν του έρχεται το ίδιο,πως γίνεται να έρχεται σε εσένα;

Η ζωή,λένε, έχει τα πάνω της και τα κάτω της. 6 χρόνια πλέον στο εξωτερικό και αισθανόμουν κάπως πιο «τυχερός» που ρίσκαρα και βγήκα για δουλειά στην Ευρώπη. Κάπως πιο «ανεξάρτητος» που μπόρεσα και δημιούργησα την οικογένεια μου εδώ.Ίσως και κάπως πιο χαρούμενος που άφησα τη μιζέρια πίσω. Ωστόσο , όσο κι αν αμυδρά περνούν οι παραπάνω σκέψεις απ το μυαλό , μου λείπει η πατρίδα, ενας φρεντο με τους φίλους , μια κουβέντα με τον πατέρα ή τη μητέρα. Μου λείπουν οι ζωγραφισμένες με απαλό μπλε νοσταλγικές στιγμές του παρελθόντος, αυτες που έχουν μετατραπεί σε αναμνήσεις και μέσα στις οποίες χάνεσαι όταν ακόμα και τώρα βρισκεις τα ζόρια. Αναρωτιέμαι αν η γενιά μας είναι άτυχη που δε μπορεί να απολαύσει αυτό που απόλαυσαν οι γονείς μας ή αν η γενιά μας είναι αξία της μοίρας της που δε μπορεί να φτιάξει τον κόσμο της όπως τον φαντάζεται. Δεν ξέρω αν έχει σημασία καν.

όπως λέει και το τραγούδι.Έφτασα 38,παντρεύτηκα και έχω 2 παιδιά,και αυτή η μελαγχολία που με καταλαμβάνει από το απόγευμα της Κυριακής λόγω της έλευσης της Δευτέρας,δέν λέει να φύγει.Πρίν πολλά-πολλά χρόνια,ήταν επειδή ξανάρχιζε το σχολείο,μετά επειδή ξανάρχιζε η σχολή,και τώρα επειδή ξαναρχίζει η δουλειά,και γενικότερα η επιστροφή στις ευθύνες και σε θέματα που δέν χωρούν αναβολή.Πφφ... Ευελπιστώ ότι σε 30 χρόνια,πρώτα ο Θεός,που θα έχω βγεί στη σύνταξη,να μου περάσει! 😅

Αισθάνομαι σαν να βρίσκω τοίχο, σαν να καταλήγω σε αδιέξοδο. Αναφέρομαι στην προσωπική μου ζωή. Οι περισσότεροι φίλοι μου αποφάσισαν να γεράσουν νωρίς (είμαστε 28) και βρισκόμαστε στην καλύτερη μία φορά στους 2 μήνες, όλο κουρασμένοι από τη δουλειά και πρωινό ξύπνημα κλπ. Οκ και εγω τα έχω αυτά αλλά όχι να μην μπορούμε να πάμε για έναν καφέ στις 2 εβδομάδες πχ.. Στα 50 δηλαδή τι θα κάνουν? Και ξεκινάω από εκεί διότι είναι αλυσιδωτή αντίδραση.. με τις γυναίκες δεν το έχω ιδιαίτερα(έως καθόλου), όποια πιθανότητα έχω εξαφανίζεται με αυτή την κατάσταση. Πως θα γνωρίσω κάποια χωρίς κοινωνικές δραστηριότητες? Βγαίνω όσο μπορώ μόνος μου για να ξεσκάω κιόλας, αλλά πόσο να βγω μόνος, για πόσα ποτά, βόλτες και σινεμά να πάω χωρίς ούτε έναν άνθρωπο παρέα; Μερικές φορές μου αρέσει και το απολαμβάνω, είναι ωραίος να περνά χρόνο με τον εαυτό σου, αλλά πλέον κάνω σχεδόν αποκλειστικά αυτό. Και πέρα από το ότι δε μου είναι εύκολο να γνωρίσω κόσμο έτσι, αρχίζω να αισθάνομαι συχνά πυκνά μόνος και δε βλέπω φως στο τούνελ.

Οταν ξεκινας μια νεα γνωριμια με αντρα, πως αποβαλλεις απο πανω σου ολες τις ανασφαλειες που μπορει να εχεις απο προηγουμενες σχεσεις/φλερτ ωστε να μην τις προβαλλεις στο νεο ατομο? Παρατηρω οτι καθε φορα που γνωριζω εναν αντρα κ ξεκιναμε να βγαινουμε ειμαι πολυ επιφυλακτικη κ ανασφαλης, ειδικα οταν δω απο κεινον συμπεριφορες που μου θυμιζουν συμπεριφορες πρωην. Πχ, μπορει να μιλαω με καποιον με μηνυματα κ αν αργησει να απαντησει, νομιζω οτι μιλαει με αλλες, απλα κ μονο επειδη μπορει καποιος πρωην στο παρελθον να το εκανε αυτο. Νιωθω οτι οσο κ να το θελω, μου ειναι πολυ δυσκολο να ξεκινησω μια γνωριμια με εναν ανθρωπο διαγραφοντας τα τραυματα που κουβαλαω. Κ επειδη δεν μ αρεσει να ειμαι με καποιον κ να βγαζω ενα σωρο ανασφαλειες πανω του ή να τα υπεραναλυω ολα κ να τρελαινομαι, τελικα τις περισσοτερες φορες απο μονη μου απομακρυνομαι. Λιγοι ανθρωποι εχουν καταφερει να με κανουν να τους εμπιστευτω τα τελευταια 3-4 χρονια που ψαχνω για σχεση. Ισως να ηταν κ οι μονοι που αξιζαν κ ολοι οι υπολοιποι να ηταν ακαταλληλοι, δεν ξερω (με αυτους δεν προχωρησε για αλλους πρακτικους λογους βεβαια). Καταλαβαινω οτι ειναι αδικο χωρις να ξερω εναν ανθρωπο να θεωρω οτι δε θα μου φερθει σωστα, αλλα απο την αλλη οταν εχεις φαει τοση κοροιδια απο αλλους πως κανεις απλα ενα delete κ προσεγγιζεις μια νεα γνωριμια χωρις ανασφαλειες, χωρις φοβους κλπ?

Ειμαι ενας απογοητευμενος ανδρας 35 ετων που ακομη μενει με τους γονεις του και δεν μπορει να εχει προσωπικη ζωη,τα χρηματα δεν επαρκουν για να νοικιασω μονος μου σπιτι,οι φιλοι ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα και δυσκολευομαι στην κοινωνικοποιηση λογω εσωστρεφειας και ντροπαλοτητας. Δεν εχω πλησιασει γυναικες και κοπελες,φοβαμαι την απορριψη,την αρνητικη κρητικη και μην πληγωθω απο τις αποτυχιες.Δεν εχω εμπειρια με τις γυναικες,ουτε πως θα πρεπει να προσεγγισω.

Είμαι αρκετά κλειστή σαν άνθρωπος , δύσκολα θα ανοιχτώ και ισως στους περισσότερους βγάζω το υφάκι ντίβας..γενικά από τότε που με θυμάμαι είμαι πολύ ντροπαλή και δύσκολα θα συμμετέχω σε μια συζήτηση ή θα παίρνω εγώ πρωτοβουλίες..στις φιλίες ειδικά το" όχι " μου είναι δύσκολο να το πω γιατί σκέφτομαι μήπως παρεξήγησουν και δεν μπυ μιλάνε μετα..εδώ και 15 χρόνια περίπου έκανα παρέα με μια κοπέλα..ήταν η μόνη που ήμουν άνετη και μπορούσα να της πω τα παντα..είχαμε κόψει για 2 χρόνια βέβαια αλλά μετά τα βρήκαμε ξανα και τώρα που βρήκε κάποιον τον έβαλε πιο ψηλά από όλους κ με έγραψε κανονικά χωρίς λόγο..ειμαι και εγώ με ένα παιδι τον τελευταίο καιρό που ναι μεν περνάω πολύ ωραία και μπορώ να του εμπιστευτώ πράγματα νιώθω ότι τώρα που δεν μιλάω με τήν φίλη μου.(μιάμιση βδομάδα περίπου ) σαν να έχω πέσει πολύ ψυχόλογικα , ίσως επειδή φοβάμαι την μοναξιά και είχα εξαρτηθεί πολύ από την συγκεκριμένη..μιλούσαμε όλη μέρα στο τηλ , βγαίναμε και εμένα αυτό μου έφτιαχνε την διάθεση αν και φαινόταν πως από τότε που γνώριζα κάποιον σοβαρό και μου άρεσε σαν να εβγαζε μια ζήλεια και να μην χαιρόταν με τίποτα που έχει να κάνει με εμένα..μια φορά κάτι θετικό δεν μου είπε..απλώς ήταν η μόνη φίλη που είχα και δεν ήθελα να προκαλέσω θέματα..τώρα ας πούμε αδιαφορώ , ούτε μήνυμα της έχω στείλει , ούτε ανεβάζω πράγματα στα σοσιαλ για να βλέπει την ζωή μου..γενικώς έχω εξαφανιστεί και παρατήρησα πως ούτε αυτή ανεβάζει τίποτα ενώ ανέβαζε..έχω σκεφτεί να πάω σε έναν ψυχολόγο μήπως και παρω περισσότερη δύναμη να μην με παίρνουν τόσο εύκολα από κάτω τα πράγματα και να πιστέψω στον εαυτό μου..ο μόνος που μιλάω τώρα είναι το αγόρι που βγαίνω και άλλη μια φίλη που δεν ειμαι κ τόσο κοντά όμως όσο με την άλλην κ βγαίνουμε κάθε Κυριακή αν βγούμε που έχει ρεπό..αλλά αν χάσω και αυτούς θα τρελαθώ..δεν μπορώ καθόλου να είμαι μόνη , πρέπει να απόκτησω περισσότερη αυτοπεποίθηση.μήπως η βοήθεια κάποιου ειδικού είναι μια καλή λύση ; Αν και ακόμη κ εκεί κολλάω..ντρέπομαι να πάω γιατί δεν έχω πάει ποτέ..

Εχω παει 36. Δεν εχω ουτε ένα ένσημο. Είμαι εκπαιδευτικός. Είμαι καμμένο χαρτί; Θα με πάρουν ποτέ για δουλειά. Η μανα λεει οτι είμαι μεγάλη και οχι δεν θα με πάρουν. Ποιά πορεία να πάρω; Νιωθω αποτυχημένη. Να παντρευτώ τουλαχιστον για να αντισταθμίσω το τσαλάκωμα μου,μ´αυτον τον τρόπο; Γιατί και ανύπαντρη (που ολοι ξέρουμε πώς τις αποκαλούν) και άνεργη παει πολυ, δεν πάει; Εν τω μεταξυ μου αρέσει αλλο επαγγελμα και σπουδαζω δευτερη σχολη. Νιώθω πισω σε ολα. Πωπω δεν μπορω με τόσες αρνητικές σκέψεις, θα σκάσω. Μια συμβουλή; Insight ?

Είμαι 24 χρονων. Όχι πολύ μεγάλη για να 'χω κάψει την καρδιά μου το ξέρω. Ωστόσο αρνούμαι να μπω σε οποιαδήποτε σχέση με κάποιον που εχει να μου προσφέρει πολύ λιγότερα από αυτά που ζητάω. Μέχρι τώρα στη σύντομη πορεία μου στα ερωτικά είχα δυο τρεις εμπειρίες (θεωρητικο το νούμερο) και αν είμαι για κατι σίγουρη είναι ότι δεν πρόκειται να ερωτευτω κάποιον που μου δίνει ψίχουλα σε αντάλλαγμα . Είμαι και εαυαίσθητη και συναισθηματικά ευεπίφορη, μου παίρνει και καιρό να αναρρώσω απο κάθε απογοήτευση, θα ήμουν το λιγότερο χαζή να πέσω πάλι για τις ίδιες καταστάσεις, ιδίως όταν το ένστικτο μου με έχει ήδη προειδοποιήσει ότι δεν είναι η κατάσταση κατάλληλη. Χίλιες φορές μόνη μου, μέχρι να βρεθεί κάποιος που αποδεδειγμένα σε βάθος χρόνο θα δείξει το ενδιαφέρον του και την αξιοπιστία του. Ισως να είμαι απαιτητική για την ηλικία μου δεν ξέρω.

Μου λείπουν οι ματάρες της,μου λείπει το τρυφερό άγγιγμα της,μου λείπουν τα λακκάκια στα μάγουλα της που σχηματίζονταν σε κάθε έκφραση του προσώπου της και ειδικά όταν χαμογελούσε.Μου λείπει το μασάζ που μου έκανε στη μέση(είναι φυσικοθεραπεύτρια)που ενώ γυρνούσα διπλωμένος από τον πόνο και το πιάσιμο,μετά από αυτό γινόμουν περδίκι.Μου λείπει ακόμα και το κοτόπουλο με μπάμιες που έφτιαχνε,εμένα που μέχρι τότε δέν ήθελα ούτε ν'ακούσω για μπάμιες,κι όμως έτρωγα δύο πιάτα στην καθισιά μου γιατί τις έφτιαχνε θεϊκές(το ρίχνω και λίγο στο χιούμορ,αλλά είναι η αλήθεια).Όλα της μου λείπουν,τί να πρωτοθυμηθώ... Μου λείπει ΕΚΕΙΝΗ,η ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ.Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος,έκανα προσπάθειες επιχειρώντας να προχωρήσω με άλλες κοπέλες,αλλά όλες οι προσπάθειες δέν είχαν αίσιο τέλος.Με καμία δέν ήταν όπως με εκείνη.Άν αναρωτηθείτε γιατί χωρίσαμε,η απάντηση μου είναι ότι εγώ έφταιγα,εγώ φάνηκα κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών της,και άς μήν το αναλύσω περισσότερο γιατί δέν έχει και σημασία.Μαθαίνω ότι είναι μόνη,δέν έχει σχέση,και θέλω πολύ να επιχειρήσω επικοινωνία μαζί της.Σκέφτομαι ότι ο χρόνος που έχει περάσει,ίσως έχει γιατρέψει τις πληγές και μπορεί να βοηθήσει ώστε να το ξαναδούμε το θέμα πιό ψύχραιμα(εκείνη δηλαδή,από εκείνη εξαρτώνται όλα). Ήθελα κάποια γνώμη από εσάς που ώς άγνωστοι και αποστασιοποιημένοι από το θέμα,ίσως μου προτείνατε κάτι που θα βοηθούσε.Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος,και συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα ότι δέν μπορώ να υπάρξω χωρίς εκείνη.Ίσως είναι και οι τύψεις που έχω,και σίγουρα το ότι θέλω να αλλάξει η εικόνα που σχημάτισε για μένα.