ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος προτιμώ να περάσω μόνο με την πάρτη μου τα γενέθλια μου, παρά με άτομα που με κάνουν να αισθάνομαι μοναξια. Το θέμα είναι να πάω κάπου οικονομικά. Να πάρω ένα πλοίο και να φύγω, χωρίς να πω τίποτα πουθενά. Έχω βαρεθεί να ακούω μεγάλα σχέδια και υποσχέσεις που τελικά μένουν στα λόγια. Θα πάμε, θα κάνουμε και είναι όλοι και όλες εξαφανισμένοι , δεν παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο όλη τη χρονιά σχεδόν και λένε χαθήκαμε. Οι περισσότεροι είμαστε μόνοι μας. Τα μεγάλα λόγια είναι παραμυθιασματα για να ελπίζουμε σε καταστάσεις που δεν θα συμβούν.

Γράφω πιο πολύ παρακινημένη από σχόλια που έχω διαβάσει κατά καιρούς στις εξομολογήσεις σε ό, τι αφορά την εμπιστοσύνη. Να έχεις παραπάνω εμπιστοσύνη στη ζωή, στους άντρες κ.ο.κ. Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη σε ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΝ. Και δεν υπερβάλω. Όταν κάποιος θέλει π.χ. να με βοηθήσει για οποιονδήποτε λόγο πάντα σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιο κίνητρο στο βάθος. Με τους άντρες δεν το συζητώ, κοντεύω τα 31 και νιώθω ότι έχω κλείσει. Απλά δεν εμπιστεύομαι. Μου είναι αδύνατον να εμπιστευτώ.

Είμαι παρά πολλά χρόνια μόνη μου και ενώ γνωρίζω άτομα όταν κάτι πάει να γίνει πραγματικό το σταματάω. Δε ξέρω τι φταίει. Φοβάμαι μήπως τους απογοητεύσω και ενώ λέω θα προσπαθήσω καταλήγω πάλι να κλείνομαι στο καβούκι μου. Και μετά στενοχωριέμαι, γιατί δε μπορώ να νιώσω όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Τώρα έχω γνωρίσει έναν από την δουλειά, και ενώ στην αρχή ήθελα με έχει πιάσει πάλι το ίδιο, και θέλω να εξαφανιστω, αλλά δε μπορώ γιατί δουλεύουμε μαζί. Και έτσι καταλήγω να πιέζομαι. Ουφ… δε ξέρω τι να κάνω…

Τον περασμένο Δεκέμβριο πέθανε η σκυλίτσα μας, έτσι ξαφνικά ήταν 7 χρονων , μάλλον καρδιακό, δεν πρόλαβα ούτε να φτάσω στον γιατρό. Όλα έγιναν μέσα σε μισή ώρα. Ακόμα μου λείπει, και την σκέφτομαι συχνά. Έχουμε πάρει άλλο σκυλάκι εντωμεταξυ, πολύ καλό,πολύ χαδιαρικο ,αγαπουλης, Όμως δεν έχει καλύψει το κενό της. Πίστευα ότι με τον καιρό ξεχνάς, αλλά όχι, απλά συνηθίζεις την απουσία κάποιου είτε άνθρωπος είναι ειτε σκύλος.

Καθε φορα που ανοιγω τηλεοραση βλεπω ολες αυτες τις διασημες που εχουν κανει τοσες παρεμβασεις πανω στο σωμα τους κ το προσωπο τους κ τις λυπαμαι. Τις λυπαμαι γιατι θεωρουν οτι θα αποκτησουν αυτοπεποιθηση απλα κ μονο πηγαινοντας να βαλουν στηθος, χειλη κλπ. Δεν αντιλαμβανονται οτι αυτοπεποιθηση δεν αποκτας αλλαζοντας εμμονικα ο,τι δεν σου αρεσει πανω σου, αλλα μαθαινοντας να αποδεχεσαι τον εαυτο σου οπως ειναι. Γιατι μια "ατελεια" ειναι ατελεια μονο οταν εμεις την αντιλαμβανομαστε ως τετοια, δηλαδη μπορει δυο γυναικες να εχουν στραβη μυτη, αλλα η μια να θεωρει οτι αυτη η μυτη ειναι ξεχωριστη ενω η αλλη να θεωρει οτι ειναι ασχημη κ οτι λογω αυτης δεν μπορει να βρει συντροφο κλπ. Γι αυτο κ σε καθε ατελεια που εχουμε πανω μας η λυση δεν ειναι ο πλαστικος αλλα ο ψυχολογος. Γιατι αν ενα εξωτερικο σου χαρακτηριστικο απο μονο του μπορει να σε επηρεασει τοσο πολυ αρνητικα και να θεωρεις οτι επηρεαζει κ το πως σε βλεπουν οι αλλοι κ δεν αντιλαμβανεσαι οτι αυτο που εν τελει μετραει ειναι το πως εισαι σαν ανθρωπος τοτε μαλλον πρεπει να κανεις πολλη δουλεια με τον εαυτο σου. Βεβαια απο την αλλη αντιλαμβανομαι οτι στη σημερινη εποχη ολοι μας δεχομαστε καθημερινα μια πιεση απο τα σοσιαλ μιντια να ειμαστε αψεγαδιαστες κ πανεμορφες. Κ δυστυχως διαπιστωνω οτι τα σοσιαλ μιντια μας εχουν αποβλακωσει σε τετοιο βαθμο ωστε να μην αντιλαμβανομαστε οτι περα απο την εμφανιση υπαρχουν κ αξιες που ειναι σημαντικες. Ολοι πεφτουν στην παγιδα του να φτιαξουν τα παντα πανω τους κ μετα ανεβαζουν φωτογραφιες με φιλτρα και επεξεργασιες για να γινουν ακομα πιο τελειοι απλα κ μονο για να παρουν λαικ κ την επιβεβαιωση οτι "μετρανε" εμφανισιακα. Ειναι θλιβερο. Νιωθεις οτι το ινσταγκραμ ειναι ενα ρινγκ οπου ολοι μαχονται για το ποιος ειναι πιο ωραιος. Ειναι θλιβερο. Εχουν ευτελιστει ολες οι αξιες κ το μονο που μας νοιαζει πλεον ειναι το να εχουμε ωραιο κωλο και βυζια. Κανεις δε νοιαζεται να ειναι καλος ανθρωπος. Σιχαινομαι την εποχη που ζουμε. Δεν μπορω να νιωσω καμια ταυτιση με ολη αυτη την αναγκη των ανθρωπων για αυτοπροβολη κ λογω αυτου νιωθω ωρες ωρες πολυ μονη. Νιωθω οτι κανεις γυρω μου δεν αντιλαμβανεται οτι ολα αυτα δεν εχουν καμια ουσια. Ναι, ωραιο ειναι να προσεχεις την εμφανιση σου κ να θες να αρεσεις, αλλα το να γινεται η εμφανιση σου εμμονη κ να αλλαζεις τα παντα πανω σου απλα για να παρεις την αποδοχη των αλλων ή του εαυτου σου ειναι θλιβερο.

Είμαι 25 χρόνων και δεν έχω ούτε δουλειά ούτε σχέση ούτε φίλους εδώ και 4 χρόνια.Τα έχασα όλα μόνη μου λόγω κατάθλιψης, ψυχολογικών και εγωιστικής συμπεριφοράς μου.Δεν έχω καν το πτυχίο μου ακόμα ενώ στην ηλικία μου άλλοι βρίσκονται στο μεταπτυχιακό.Χρειάζομαι ακόμα 10 μαθήματα.Η μόνη μου απασχόληση του τελευταίους μήνες ήταν η πρακτική μου αλλά τελείωσε και αυτή και δεν έμεινα γιατί ήταν στο δημόσιο.Όλη μου την μέρα την περνάω κλεισμένη σπίτι μόνη μου παίζοντας στον υπολογιστή λες και είμαι 15χρονο.Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει πάει τόσο στραβά με εμένα και είμαι έτσι καταντημένη στα 25 μου.Νιώθω πως έτσι όπως είμαι τώρα δεν είμαι να με κάνει κανείς παρέα καθώς δεν έχω τίποτα να προσφέρω σαν άνθρωπος.Δεν έχω ζωή, εμπειρίες και ιστορίες να μοιραστώ...δεν έχω γνώσεις ικανότητες να πάρει κάποιος κάτι από μένα καθώς ούτε δουλειές του σπιτιού δεν κάνω.Όσο και να επείγει δεν μου βγαίνει η διάθεση και καταλήγω να τα αναβάλλω όλα.Δεν ξέρω καν τι θέλω να κάνω στην ζωή μου.Ούτε καν μέσα στο καλοκαίρι μου.Σκέφτομαι να φτιάξω το βιογραφικό μου για να ξεκινήσω να ψάχνω για δουλειά και με πιάνει η ηττοπάθεια με αποτέλεσμα να μην κάνω τίποτα.Γιατί να επιλέξουν μια σαν εμένα με τόσα εργασιακά κενά ενώ υπάρχουν καλύτεροι υποψήφιοι μικρότεροι από μένα ; Γιατί να κάνει κάποιος άντρας κάτι μαζί μου ενώ υπάρχουν άλλες πιο δραστήριες κοπέλες από μένα με παρέες και πιο διασκεδαστικές ; Έχω καταστρέψει μόνη μου την ζωή μου,έχω κολλήσει πολλά χρόνια τώρα χωρίς καμία πρόοδο.Έχω χάσει τα καλύτερά μου χρόνια.

Μια ιστορία από το παρελθόν στο σήμερα. Πριν 2-3 χρόνια είχα ένα αίτημα φιλίας στο facebook. Ένα παλικάρι εμφανίσιμο ,είχαμε κάποιους κοινούς γνωστούς ,το δέχθηκα και αρχίσαμε να μιλάμε. Εκεί λοιπόν στο άκυρο μου πετάει ότι φαντάζεται διάφορα με 'μένα . Ξενερώνω μπαμ τον διαγράφω και το βλέπει και μου λέει ότι εγώ το σκέφτηκα πονηρά και ότι εκείνος δεν εννοούσε κάτι πονηρό.Φυσικά έμεινε αναπάντητος . Τι νόμιζε ο φίλος ότι θα γ%^^ει.Ουστ. Τώρα λοιπόν αίτημα φιλίας ξανά. Τι φάση ;Αντί να παραδεχτεί παντελονάτα ότι ξέρεις εγώ είμαι σε αυτή τη φάση ,με συγχωρείς δεν κατάλαβα ότι δεν είσαι κι εσύ. Και θα ήταν απόλυτα τίμιο από το να είσαι και να το παίζεις μ&^&κας και να μου ρίχνει και φταίξιμο. Συγγνώμη για το σεντόνι ,αλλα με το που ειδα το αιτημα ,μου ηρθε στο μυαλο το σκηνικό.

Είμαι 26 και μένω επαρχία... Αφού σπούδασα και βρήκα δουλειά, άρχισαν οι ατάκες περί γάμου και αποκατάστασης . Γελάω . Όχι γιατί δεν θα ήθελα να παντρευτώ αλλά γιατί τόσο οι ανθρώπινες σχέσεις όσο και ο θεσμός του γάμου έχουν αποτύχει παταγωδώς. Οι άνδρες στην ηλικία μου κάνουν οφθαλμόλουτρο στο ινσταγκραμ νυχθημερόν. Οι παράλληλες σχέσεις είναι της μόδας και υπάρχει και δικαιολογία πλέον . " Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικός αλλά καταπιέζεται από την κοινωνία" . Αλήθεια ; Ε ας επιστρέψουμε τότε στην εποχή των λίθων και να επιβιώνουμε ενστικτωδώς . Πριν ένα μήνα έβγαινα με κάποιον και λίγο πριν αποφασίσω να προχωρήσω έμαθα ότι είναι παντρεμένος. Πάω γυμναστήριο και βλέπω τις παντρεμένες να ψάχνονται σαν τρελές. Τα ποσοστά των διαζυγίων στα ύψη. Συμπέρασμα οι μισοί χωρίζουν και όσοι δεν χωρίζουν ξενογ@μ@@@ . Τα παιδιά είναι κομπάρσοι , παράπλευρες απώλειες. Γιατί να θέλω να κάνω κάποια σχέση ή να παντρευτώ ρε παιδιά ; Πως να εμπιστευτώ ; Και πως ξέρω ότι δεν θα καταντήσω κι εγώ έτσι ; Καλύτερη η μοναξιά από την κοροϊδία.

Τι κάνεις όταν το αγόρι που σου αρέσει έχει τατουάζ στο χέρι το αρχικό της πρώην του που ήταν μαζί επί 7+ χρόνια;; Πλέον είμαστε στο στάδιο του να βγαίνουμε ραντεβού (δεν τα έχουμε επίσημα μαζί αλλά ναι υπάρχει μία συμπάθεια) και δε ξέρω πως να του πω οτί θα ήθελα να το αφαιρέσει με λεϊζερ ή έστω να το καλύπτει με μεϊκαπ όταν είμαστε μαζί επειδή νιώθω την παρουσία της ακόμα πολύ ενεργή ανάμεσά μας;;; Είναι γυναικεία αντιζηλία ή όντως έχω το δικαίωμα να του το ζητήσω;; Ευχαριστώ πολύ..

Δε θέλω να μιλήσω με αριθμούς, δε θέλω να πω λεπτομέρειες. Και δεν αλλάζει η κατάσταση αλλά και δεν αφορά κανέναν πέραν από εμάς τους δύο. Εγώ είμαι στα 25 και αυτή στα 22. Λόγω του υπερβολικά πειθαρχημένου τρόπου ζωής με τον οποίο με μεγάλωσαν οι γονείς μου (καθηγητές και οι 2) από μικρός έβαζα σε όλα προτεραιότητες. Πρώτα οι καλοί βαθμοί, μετά τα τυχόν ιδιαίτερα και φροντιστήρια, μετά τα αθλήματα και οι εξωτερικές δραστηριότητες και μετά, όσος χρόνος περίσσευει (καθόλου δηλαδή) αφιερωμένος σε όλα τα άλλα. Ας μη τα πολυλογώ. Μηδέν φίλοι, μηδέν σχέσεις, ανύπαρκτη ερωτική αλλά και κοινωνική ζωή. Και τι κατάφερα έπειτα από τόσα χρόνια πειθαρχίας; Να έχω απλά μία δουλειά (κάπως εξασφαλισμένη βέβαια) σε ένα γραφείο, με λίγα παραπάνω χρήματα του βασικού. Δεν είμαι για κανένα λόγο αχάριστος για τις προσπάθειες και θυσίες που έκανα αλλά δεν απέδωσαν και τρελά αναγνωρισμένους καρπούς, πολλές φορές διερωτώμαι αν αντί για 4 ώρες την ημέρα, διάβαζα 3, αν αντί να ξέρω 3 ξένες γλώσσες ήξερα 1, αν αν αν, πόσο διαφορετική ζωή θα είχα σε αυτή την εξίσωση; Guess we wi never know.. στο θέμα μας.. ερωτική εμπειρία μηδέν. Αυτά εγώ. Αυτή είχε μία φυσιολογική (ναι, κανείς δεν όρισε τι είναι το φυσιολογικό, αλλά καταλάβατε, εννοώ κάτι πιο συνηθισμένο, με τα όλα του, όχι μόνο σπουδές) εφηβική ζωή και πλέον είναι φοιτήτρια. Πρόσφατα κάναμε συζήτηση περί σεξ και επειδή πανικοβλήθηκα κάπως να παραδεχτώ οτί δεν το έχω κάνει οπότε είπα κουτουρού έναν αριθμό (ο οποίος σε συζητήσεις μου με γνωστούς μου κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι νορμάλ για την ηλικία μας) και εν τέλει, μου είπε όσο αφορά αυτήν έναν αριθμό μεγαλύτερο κατά πολύ. Δε ξέρω αν πρέπει να δώσω τόση βαρύτητα σε αυτό αλλά ήταν σχεδόν ο διπλάσιος από τον αριθμό που θεωρούσα τυπικό για την ηλικία. Είμαστε μαζί 2 βδομάδες κοντά και είναι ουσιαστικά η πρώτη μου σχέση από κοντά, έχω κάνει διαδικτυακές αλλά δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Πως να το διαχειριστώ όλο αυτό χωρίς να φανώ συντηρητικός; Επειδή δεν είμαι, το θέμα είναι απλά οτί νιώθω ένα χάσμα μεταξύ μας και όχι μόνο στο θέμα του αριθμού. Για μένα αυτός ο αριθμός είναι απλά ένα συμπέρασμα, το σύνολο των εμπειριών που είχε από την ίδια την ζωή (ταξίδια, ξενύχτια, τα πάντα) περιέχεται μέσα εκεί. Έχει μεγάλη εμπειρία από την ίδια τη ζωή όχι μόνο στο σεξ ενώ εγώ έχω μεγάλη ακαδημαϊκή εμπειρία. Πως θα αναπληρωθεί ένα κενό σαν αυτό; Ευχαριστώ για κάθε απάντηση..