ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταια χρονια γινεται ολο κ περισσοτερο λογος για την ψυχοθεραπεια κ πολλοι ανθρωποι συμβουλευονται ειδικους προκειμενου να διαχειριστουν προβληματα της καθημερινοτητας τους. Φυσικα κ γνωριζω οτι η ψυχοθεραπεια υπηρχε εδω κ πολλα χρονια απλα ισως παλαιοτερα να ηταν κ ταμπου κ δεν πηγαινε ευκολα κανεις στον ψυχολογο. Προσωπικα σεβομαι την ψυχολογια ως επιστημη και δεν εχω καμια αμφιβολια οτι μπορει να μας βοηθησει να ανακαλυψουμε προβληματικες συμπεριφορες μας και να μας ωθησει στο να τις αλλαξουμε, παρολα αυτα η ιδεα οτι θα παω στο γραφειο ενος αγνωστου ανθρωπου και θα του ανοιξω την καρδια μου μου φαινεται τρομακτικη. Δεν το κανω καλα καλα ευκολα με φιλους μου, οποτε δεν ξερω πως θα το εκανα με εναν ανγωστο. Θα ηθελα να κανω ψυχοθεραπεια αλλα γι αυτο το λογο δεν εχω ξεκινησει. Παρολα αυτα σκεφτομαι μερικες φορες οτι η ψυχοθεραπεια δεν ειναι ο μονος τροπος να βελτιωσεις το μεσα σου. Διαβαζοντας βιβλια ψυχολογιας ή ακουγοντας ποντκαστ απο επιστημονες ψυχολογους κλπ δεν θεωρειτε οτι σιγουρα μπορουμε να επωφεληθουμε? Προσωπικα ακομα κ ακουγοντας συμβουλες απο dating coaches νιωθω οτι βοηθιεμαι, γιατι ανακαλυπτω που ισως κανω λαθος με τις σχεσεις μου, πως θα μπορουσα να λειτουργω διαφορετικα κλπ. Θεωρειτε οτι ο μονος τροπος για να δουλεψουμε το μεσα μας ειναι να παμε σε ψυχολογο?

Από τότε που χώρισα δεν έχω προχωρήσει στη ζωή μου. Ήταν τα πάντα μου και δε νομίζω να αγαπήσω ποτέ κάποια όσο αγάπησα αυτήν. Δε ξέρω τι να κάνω, νιώθω σαν όποια γνωριμία και αν έχω κάνει από τότε, σαν να ήταν προκαθορισμένη να ναυαγήσει, σαν να την σαμπόταρα εγώ κατά κάποιο τρόπο αφού δεν έδινα την αντίστοοχη προσοχή και ενδιαφέρον, αφού πάντα σκέφτομαι την άλλη. Δε θέλω να αντικαταστήσω έναν μεγάλο έρωτα με έναν μικρό, ούτε θέλω να πληγώσω καμία, γι'αυτό και κόβω την επικοινωνία (ghosting) όταν δω μερικά σημάδια που θα με κάνουν να νιώσω πως δε πρόκειται ποτέ να την δω με τα ίδια μάτια που είδα την άλλη. Π.χ. όταν γνωρίζω κάποια και μου χαμογελάει και με αφήνει παγερά αδιάφορο, ενώ το χαμόγελο της άλλης με έκανε να ανατριχιάζω σε κάθε κύτταρο του σώματός μου...ναι, δε νομίζω να μπορώ να προχωρήσω με έναν συμβιβασμό. Τι να κάνω ώστε να μην είμαι τόσο επιλεκτικός και απόλυτος; Δε μπορεί να συνειστεί άλλο αυτό... δύο χρόνια νιώθω σαν ζωντανός νεκρός, σαν χήρος νιώθω...

Είναι δυνατόν να μην ξέρω τίποτα για το τι θα ακολουθήσω, τι θέλω να κάνω και μου ταιριάζει; τη μια νιώθω ότι το βρήκα και νιώθω ενθουσιασμένη και την επόμενη νιώθω πάλι ματαίωση και έχουν γυρίσει όλα τούμπα. Πώς θα καταλάβω τι θέλω; τι πρέπει να κάνω για να κατασταλάξω κάπου; πώς να διαχειριστώ όλο αυτό το χάος και την αβεβαιότητα που βιώνω; τι φταίει και είναι τόσο δύσκολο;

Μιλας με ενα παιδι λιγο καιρο, ολα καλα ολα ανθηρα. Θελετε να δειτε και οι δυο πως θα παει το πραγμα, ολα καλα ολα ανθηρα γενικα. Τη δευτερη φορα που βγαινετε, κανετε σεξ. Ολα καλα ετσι? Ισως κι οχι. Εχουν περασει 3 μερες απο τοτε κι δεν εστειλε ουτε ενα μηνυμα. Ειχα σκεφτει να στειλω μηνυμα, αλλα κατι με σταματουσε απο το να το κανω. Διοτι μου ειχε περασει η σκεψη οτι θα ηταν προτιμοτερο να στειλει εκεινος. Εαν ενδιαφεροταν οντως, ισως να εστελνε κι την επομενη μερα μην σου πω. Οχι απαραιτητα μια καλημερα, αλλα να ελεγε κατι, οτιδηποτε. Δεν θα ειχε σημασια. Ομως περασαν 3 μερες κι δεν εστειλε ουτε ενα μηνυμα. Κι αυτο μηνυμα ειναι, ξεκαθαρα. Δεν ενδιαφερεται. Ομως εχω σκεφτει κι το αλλο, εαν ποτε στειλει , να μην απαντησω καν ή να πω οτι δεν θελω να το συνεχισουμε; τι θα ηταν πιο σωστο σε αυτη τη περιπτωση; Δεν ρωταω ποτε τετοια, αλλα θα ηθελα για μια φορα να ακουσω καποιες γνωμες. Για να μην εστειλε καθολου, μπορει να το ξανα κανει μελλοντικα,οποτε...

Παιδια , θελω απλα να το γραψω καπου. Δεν νομιζετε οτι ειναι ασχημο οταν ο τυπος με τον οποιο βλεπεστε εδω κι λιγο καιρο, εχει ενα σοβαρο προβλημα οργανωσης προγραμματος; (δν ειμαι σιγουρη αν εχει θεμα με το προγραμμα) αλλα παρατηρω οτι υπαρχουν φορες που οταν κανονιζουμε π.χ αυριο να βρεθουμε κι μολις μου επιβεβαιωσει την επομενη μερα οτι μπορει τελικα το απογευμα/βραδυ, ξαφνικα την ωρα που εγω παω να ξεκινησω, μου το ακυρωνει τελευταια στιγμη;; Ειμαι γενικα του προγραμματος, οταν λεω οτι μπορω τη ταδε μερα κι ωρα, ειμαι συνεπης. Θα καταλαβαινα εαν μου το ακυρωνε λιγες εως αρκετες ωρες νωριτερα, εκει δεν θα ειχα θεμα. Αλλα εκεινος το ακυρωνει την ωρα που ετοιμαζομαι/παω να ξεκινησω. Και δεν ειναι η πρωτη φορα που το εχει κανει, ειναι ατομο της τελευταιας στιγμης (οχι παντα αλλα καποιες φορες ναι ειναι) κι ειναι αγενεια αυτο. Δεν σεβεται ας πουμε τον χρονο που ξοδευω για να ετοιμαστω κτλ κτλ. Αυτα δεν τα μπορω.

Γνώρισα μια κοπέλα μέσω κοινών φίλων η οποία μου άρεσε ( και μου αρέσει). Το θέμα είναι ότι βγαίνουμε 1 μήνα και το μόνο που υπάρχει είναι φιλάκια και πίασιμο του χεριού . Τίποτα άλλο. (Είμαι 31 και η κοπέλα 28) . Αλλά πείτε ότι με ξέρει ένα μήνα με αποτέλεσμα να θέλει (κατά εκείνη )τον χρόνο της και είναι συγκρατημένη και εσωστρεφής. Μου έχει πει ότι γνώρισε κάποιους μαλάκες στο παρελθόν γι'αυτό και θέλει παραπάνω χρόνο για να με εμπιστευτεί. Το σεβόμαστε και αποδεχόμαστε εννοειται. Το θέμα είναι ότι ενώ ψυχικώς έχουμε πολλά κοινά (κοινό χιούμορ, κοινή σκέψη για διάφορα θέματα) , οι τρόποι διασκέδασης μας είναι εντελώς διαφορετικοί όπως και τα μουσικά ακούσματα. Επίσης η κοπέλα είναι απίστευτα δεμένη με την οικογένεια της και τους δίνει αναφορά για τα πάντα, ακόμα και για το τι γίνεται μεταξύ μας. Με βάση τα παραπάνω, αξίζει να προσπαθήσω να καλλιεργήσω μια σχέση με την κοπέλα πιο εις βάθος; Τι πιστεύετε;

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί έναν χρόνο και επτά μήνες. Συγκατοικούμε τους τελευταίους επτά μήνες. Πριν λίγο καιρό είχα γενέθλια. Με παραξένεψε το γεγονός ότι δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει και να μου βρει ένα δώρο που θα μου αρέσει,αλλά μου πήρε μια τούρτα . Το ίδιο έκανε και στην γιορτή μου. Δουλεύουμε και οι δύο,οπότε το θέμα δεν είναι οικονομικό.Προφανώς δεν ήθελα να ξοδέψει λεφτά για να μου πάρει ένα ακριβό δώρο ...δεν είμαι τέτοιο άτομο.Το γεγονός όμως ότι δεν μπαίνει στον κόπο να ψάξει και να αφιερώσει χρόνο με προβληματίζει. Εγώ θα ήμουν ευχαριστημένη και με μερικά λουλούδια. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό ,αν με θεωρεί δεδομένη κτλ.,αλλά νιώθω ότι δεν θέλει να ασχοληθεί.

Το πρόβλημά μου ειναι οτι περνώ απαρατήρητη απο το αντρικο φύλο. Εφαγα τα καλυτερα μου χρόνια ετσι. Τωρα στα mid thirties πρεπει να το χωνέψω οτι η απορριψη που εχω φαει απο το αντρικό φύλο θα ειναι και η αιτια που είτε θα μεταναστευσω για να ζησω σαν ανθρωπος ειτε θα προβώ σε κρυοσυντήρηση ωαριων. Δεν μου λείπει τίποτα εμφανισιακά, ουτε υψος. Σώμα σουπερ αλλα στο προσωπο τιποτα το ιδιαιτερο. Δεν εχω ομως και τιποτα το ασχημο στο προσωπο με εξαιρεση ισως τα ματια που ειναι αμφιλεγομενα. Ασε που μικροδειχνω και πολύ με τετοιο baby face. Και παλι δεν μπορω να εντοπισω πού διαολο οφειλεται η απόρριψη που εχω φάει! Αν στα καλυτερα μου χρόνια δεν με πρόσεχαν οι αντρες, τωρα που σαρανταρίζω θα με προσέξουν;; Μηπως πρεπει πρώτα να βρω φίλες οπως με συμβούλεψε ο πατερας μου, για να μπω σε παρέες με απωτερο στοχο να γνωρίσω αντρες?? Δηλαδη στην ελλαδα οποιος δεν εχει φίλους μενει μπακούρι;! Το βρισκω εξωφρενικό γιατι τοτε περιοριζεται κατά πολύ η γκαμα επιλογών.Ασε που το βρίσκω ανηθικο να εκμεταλλευομαι τους φίλους μου και να τους κανω παρεα μόνο και μονο για να μου βρουν αντρα. Εσεις τι λετε; Πώς γνωρισατε συντροφο;

Διάβαζα πριν λίγες μέρες ένα βιβλίο που έγραψε ένας εβδομηντάχρονος εκλιπών πλέον αγαπημένος μου συγγραφέας. Και ταυτίστηκα τόσο πολύ με τα λεγόμενά του. Τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, τη μοναξιά, τον τρόπο που μιλάει για τον έρωτα. Τον λυρικό αισθησιασμό του κειμένου. Ακόμα και για το σεξ μιλάει με τόσο τρυφερό και δυναμικό ταυτόχρονα τρόπο σαν να είναι στο μυαλό μου. Δεν θεωρώ φυσικά πως είμαι ισάξιός του ούτε ταλαντούχος όπως αυτός. Εγώ τριάντα χρόνια μικρότερός του κι έχω τις ίδιες σκέψεις. Το ίδιο όμως είχα κι από την εφηβεία μου. Πάντα είχα σκέψεις μεγαλύτερες από την ηλικία μου. Διάβαζα το πίσω κείμενο και των βιβλίων και της ζωής και των αντιδράσεων και των ανθρώπων. Διέκρινα πάντα τη μοναξιά, τον απελπισμένο έρωτα ή πότε κάποιος είναι γεμάτος ζωή ανάλογα με τα γραπτά του. Δεν εννοώ ότι η μυθοπλασία αναπαριστά εκατό τοις εκατό τη ζωή. Απλά από μικρός ένιωθα σαν να την έχω ήδη ζήσει την μελλοντική ζωή μου. Δε γίνεται να αλλάξω. Ίσως να μη θέλω κιόλας. Θυμάμαι στο σχολείο, στο Λύκειο ένας συμμαθητής με φώναζε ''γέρο'' όχι με κακία αλλά το κόλλησαν κι άλλοι.

Θέλω να εξομολογηθώ πως είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί της. Όποτε τη βλέπω και περνάμε κάποιες ώρες μαζί νιώθω μια πληρότητα, την απόλυτη ευτυχία. Θέλω να είμαστε μαζί συνέχεια κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά. Τις επόμενες μέρες φεύγει για ταξίδι. Στην αρχή της επόμενης εβδομάδας θα επιστρέψει. Πόσο θα ήθελα να ήμασταν μαζί. Όποτε μιλάμε και ψιλοφλερτάρουμε και σκύβει στον ώμο μου κι ανταλλάσσουμε ωραία λόγια νιώθω τόσο ωραία. Δεν μπορώ να σταματήσω να την ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Θα ήθελα να ήμασταν μαζί συνέχεια, να γελάει, αυτό το γέλιο της να βλέπω και να ακούω που παραλύει κάθε ασχήμια αυτού του κόσμου. Είπα ότι είναι πανέμορφη; Α, ναι, είναι και απ' αυτό. Κι όταν πλησιάζει κοντά μου. Απλά υπέροχη.