ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλάω με κάποια στην ηλικία μου (26) διαδικτυακά. Έχουμε βγει μία φορά, δεν ξέρω τι εντυπώσεις της άφησα, όμως κάνω ό,τι μπορώ για να με συμπαθήσει. Της στέλω μηνύματα και ή θα απαντάει απλά χωρίς να ρωτάει κάτι σχετικό (π.χ. την δική μου άποψη-γνώμη για κάτι που σχολίασα) και θα νιώθω σαν παρείσακτος, λες και με το ζόρι την αναγκάζω να συμμετέχει στην συζήτηση (μπορεί αν δεν θέλει να μην στέλνει καν ή και να κάνει μπλοκ, πιστεύω ότι αυτό θα το δεχόμουν καλύτερα) ή θα βάζει απλά καρδούλα ή laughing emoji ως αντίδραση στο μήνυμά μου. Είναι ελεύθερη όπως κεγώ και είναι από άλλη πόλη όμως όχι σε πολύ μεγάλη απόσταση. Της έχω προτείνει 3-4 φορές να βγούμε ξανά κάποια στιγμή , όποτε θέλει και μπορεί, και με έχει συνέχεια σε αυτή την αόριστη κατάαταση του "ίσως, θα δούμε". Απλά βαρέθηκα να καταβάλλω προσπάθειες. Το παιχνίδι του φλερτ-γνωριμιών είναι σαν το τέννις όπου παίζεται με 2 παίκτες και πότε ο ένας χτυπάει την μπάλα και πότε ο άλλος. Δεν μπορώ να παίζω μόνος μου και να τρέχω γύρω γύρω στο γήπεδο, είναι εξουθενωτικό σωματικά και ψυχοφθόρο πνευματικά. Της έστειλα ένα τελευταίο μήνυμα (όχι αποχαιρετιστήριο, απλά κάτι σχετικό με τα προηγούμενα που "λέγαμε" -έλεγα δηλαδή, επειδή περισσότερο σαν μονόλογος μοιάζει όλο αυτό παρά σαν συζήτηση-επικοινωνία) και έβαλε καρδούλα. Θα το αφήσω έτσι να αιωρείται ανάμεσά μας, να δω αν από μόνο της νιώσει (και εκδηλώσει) την ανάγκη να μου στείλει κάτι. Δεν θα στείλω άλλο μήνυμα, όσο και αν με πονάει επειδή μου αρέσουν αρκετά πράματα σε αυτή την κοπέλα (με βάση όσα έμαθα-μου είπε για την ίδια) όμως δεν μπορώ άλλο, απόκαμα. Ίσως στις προηγούμενες γνωριμίες της να συνήθισε το υπερβολικά αργό (το πιο αργό και από ταινίες του Πολάνσκι και του Κιούμπρικ, όχι απλά αργό τύπου σασπένς αλλά αργό τύπου "άντε μάνα μου, να δούμε καμιά εξέλιξη" ) , ίσως πάλι να είναι τέτοιος ο χαρακτήρας-η προσωπικότητά της που είναι εσωστρεφής και αργεί να δείξει το τι νιώθει, όμως δε μπορώ να κάθομαι σαν παρατηρητής πάνω από ένα χρυσόψαρο στο ενυδρείο, εδώ μιλάμε για γνωριμία, δεν υπήρξε κάτι το φιλικό προγενέστερα (από dating app γνωριστήκαμε) να πω ότι και αν δεν πετύχει το ερωτικό θα μείνουμε φίλοι. Έχω φίλους-ες και παρέα, έχει και αυτή, δεν δημιουργείς προφίλ σε ιστοσελίδα ρομαντικών-ερωτικών γνωριμιών με πρόθεση και προσδοκία την φιλία. Ίσως απλά να βιάστηκα να ενθουσιαστώ μαζί της (το έχω γενικά αυτό, είμαι λίγο ονειροπόλος και ανυπομονώ να ανακαλύψω τον άλλον) , δεν ξέρω αν πρέπει να κατηγορήσω εμένα, ίσως πάλι να μην είναι και το timing-συγκυρίες ιδανικά (χώρισε πριν κάτι μήνες από σχέση 4 ετών, ίσως ακόμα να είναι κολλημένη στο παρελθόν) αλλά δεν το εξετάζω αυτό επειδή αν δεν μου ανοιχτεί η ίδια, δεν μπορώ να υποθέτω πράματα και να κάνω εικασίες τύπου "what if.. ?". Την αφήνω κεγώ λοιπόν σε αυτή την stand by κατάσταση και αν αλλάξει το modus operandi της, βλέποντας και κάνοντας, χωρίς κανέναν ενθουσιασμό ούτε θεωρώντας τίποτα δεδομένο...

Συχνά έχω ακούσει να λένε πως η πρώτη εντύπωση μετράει (τώρα, αν το εννοούν απόλυτα ή "περισσότερο" σε σχέση με τις επακόλουθες, δεν το έχω ξεκαθαρίσει), δηλαδή ότι αν εσύ (ανεξάρτητα το φύλο σου, και μιλώντας πάντα για προσέγγιση στον ερωτικό τομέα) δεν καταφέρεις να "κερδίσεις" τον-ην άλλο-η (αυτό που λέμε "μου έκανε το κλικ") , είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα αλλάξει κάτι στις επόμενες προσπάθειες εκδήλωσης του ενδιαφέροντός σου και πως μάταια προσπαθείς. Το Σάββατο που πέρασε, πήγα με ένα φίλο μου βόλτα και εγώ είχα πάει κατευθείαν από την δουλειά (δουλεύω ως αποθηκάριος οπότε δεν ήταν και το πιο κυριλέ ντύσιμο). Μετά από κάποια ώρα που λέγαμε τα νέα μας και γενική περί ανέμων συζήτηση, είπαμε να καθίσουμε σε μία καφετέρια-μπαράκι (από αυτά που πουλάνε τα πάντα, από κοκταίηλς μέχρι εσπρέσσο και συνήθως προσελκύουν άτομα των 20-25 ετών, κυρίως φοιτητές πανεπιστημίων). Δίπλα μας καθόταν 2 κοπέλες εκ των οποίων την μία την ήξερε ο φίλος μου (παλιά του συμμαθήτρια στο γυμνάσιο) και την χαιρέτησε. Όπως είναι επόμενο, με σύστησε σε αυτήν και μετά συστήθηκα και με την φίλη της, μία πανέμορφη μαυρομάλλα που ήταν σαν να βγήκε από κάποια ταινία εποχής, ντυμένη με ένα φόρεμα από αυτά που είναι σαν απομίμηση των '70s, με φωτεινά χρώματα και φλοράλ σχέδιο, κάτι που την κολάκευε απίστευτα πολύ, ήταν πολύ γοητευτική παρουσία (και έκανε μεγάλη αντίθεση επειδή οι άλλες κοπέλες εκεί ντύνονται πιο πρόχειρα). Είχε μία vintage τσαντούλα (θα την είχε αγοράσει από κάποιο παλαιοπωλείο ή από μαγαζιά που πουλάνε αντικείμενα από δεύτερο χέρι, ίσως να ήταν δώρο κάποιας γιαγιάς) και μέσα είδα να προεξέχει ένα βιβλίο τσέπης Βιπερ, τα οποία τα βρίσκεις πλέον με 1-2€ και όμως είναι τόσο ωραίες οι ιστορίες τους. Ήθελα τόσα να της πω, να την ρωτήσω ποια ιστορία διαβάζει, αν της αρέσει, το πόσο όμορφη είναι. Όταν σηκώθηκα να της δώσω το χέρι, η φίλη της (η γνωστή του φίλου μου) κοίταξε το cargo παντελόνι μου το οποίο είχε έναν λεκέ και ξερόβηξε κρύβοντας ένα ειρωνικό γελάκι τύπου καθωσπρεπίστικο-αποδοκιμαστικό. Εγώ κόμπλαρα τότε και πήγα λίγο στην τουαλέτα να καθαρίσω τον λεκέ και να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου επειδή είχα ιδρώσει από την υπερένταση της γνωριμίας. Όταν γύρισα, αντίκρυσα την γνωστή και επειδή ερχόταν προς το μέρος μου (μάλλον ήθελε να πάει και αυτή στην τουαλέτα) σταμάτησε δίπλα μου και μου είπε το εξής: "φαίνεσαι καλό παιδί αλλά αυτή εκεί είναι από οικογένεια με κύρος και νομίζω δεν θα είσασταν και τόσο μάτσι-μάτσι" , το οποίο το είπε κρύβοντας σαρκασμό και χαιρεκακία πίσω από δήθεν ένα καλοπροαίρετο "εγώ θέλω απλά το καλό σου" χαμόγελο. Εγώ ταράχτηκα αρκετά με αυτό όμως προτίμησα να μην το δείξω, να μην της κάνω αυτή την χάρη. Την αντιπάθησα αμέσως αυτήν την γνωστή του φίλου μου. Στο τραπέζι όταν επέστρεψα, η μαυρομάλλα διάβαζε το βιβλίο της όσο περίμενε να έρθει η φίλη της και ο φίλος μου χάζευε στο κινητό του. Πήγα να ρωτήσω την μαυρομάλλα τι διαβάζει και εκείνη την στιγμή, η φίλη της που γυρνούσε, φώναξε στην φίλη της σε μισοαστείο-μισοσοβαρό τόνο "λίγο σε άφησα με τους χωριάτες και βαρέθηκες ήδη και έπιασες το διάβασμα;" και εγώ ντράπηκα τόσο πολύ (όλοι γέλασαν με αυτό εκτός από μένα) που προφασίστηκα πως με παίρνουν τηλέφωνο (έβαλα να χτυπήσει μόνο του σε 1 λεπτό) και πήγα δήθεν παραπέρα να μιλήσω μέχρι που θα έφευγαν αυτές ή ο φίλος μου θα ερχόταν να δει τι κάνω ώστε να του πω να πάμε να φύγουμε. Αυτός σπουδάζει φιλόλογος και δεν εργάζεται, η γνωστή του σπουδάζει ιατρική και επίσης δεν εργάζεται, η μαυρομάλλα σπουδάζει εικαστικά και είναι απλά παιδί πλούσιας οικογένειας. Μόνο εγώ από τους 4 δουλέυω χωρίς κάποια τρελή προοπτική ως αποθηκάριος και απλά επειδή δεν ήμουν προσεγμένα ντυμένος, παραγκωνιάστηκα και χλευάστηκα. Την μαυρομάλλα την πέτυχα τυχαία μερικές φορές από τότε αλλά δεν έκανα κίνηση, δεν ξέρω καν τι της είπε η φίλη της για εμένα, όμως μετά από εκείνη την φορά, τσακίστηκε η αυτοπεποίθησή μου. Άλλη φορά όταν θα κανονίζω για περπάτημα θα είναι απλά αυτό, περπάτημα, τίποτα άλλο, ούτε γνωριμίες ούτε τίποτα. Οι απρόοπτες γνωριμίες του σήμερα προυποθέτουν ωραιοπάθεια, πρέπει να βγαίνεις σενιέ από το σπίτι για παν ενδεχόμενο σε έναν κόσμο που όλα τα εκθειάζει ή ισοπεδώνει με βάση το φαίνεσθαι και όχι το Είναι.

Σας έχει τύχει να κλάψετε μπροστά στους δικούς σας??λοιπόν είμαι γυναίκα και σήμερα ξέσπασα σε κλάματα μπροστά στην μάνα μου και στην γιαγιά μου..ντρέπομαι τόσο πολύ..αυτό δεν το κάνω συνήθως..δεν μου αρέσει να κλαίω μπροστά σε άλλους και δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι ντρέπομαι!

Με αφορμή τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων, γυρίζω τον χρόνο πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του '90, που έδωσα και εγώ Πανελλήνιες. Σε μια εποχή που, οι Πανελλήνιες Εξετάσεις ως γεγονός, ήταν στην 1η γραμμή της ειδησεογραφίας σε όλα τα ΜΜΕ και όχι λόγω έλλειψης άλλων ειδήσεων. Και που η επιτυχία σήμαινε καταξίωση και η αποτυχία καταστροφή. Έτσι και εγώ, έδωσα και πέτυχα σε πρωτοκλασάτη Σχολή της Γ' Δέσμης. (Θεωρητική κατεύθυνση σήμερα ή όπως αλλιώς λέγεται). Ο διπλανός και κολλητός μου, δεν πέρασε πουθενά. Όμως, σήμερα 25+ χρόνια μετά, καταλαβαίνω το πόσο κορόιδο πιάστηκα τότε. Εγώ, παρόλο που εργάζομαι στο γνωστικό αντικείμενο που σπούδασα, φυτοζωώ και δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα ακόμα και με τις τρέχουσες υποχρεώσεις μου και εκείνος, τελειώνοντας απλά και μόνο ένα Δημόσιο ΙΕΚ (πλήρωνε τότε 65.000 Δραχμές το εξάμηνο, δηλαδή ούτε 200 Ευρώ) με ειδικότητα Μηχανικός- Ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων, έχει δικό του Συνεργείο εδώ και πάνω από 15 χρόνια, το οποίο έχει πάντα φουλ δουλειά και βγάζει έναν σκασμό λεφτά (μαγκιά του...). Εγώ, από την άλλη, μετά από τα ίδια χρόνια δουλειάς, έχω περιχρά έσοδα και δεν βλέπω και φως στον ορίζοντα. Για να μην μιλήσω για τα ατελείωτα ξενύχτια που έχω περάσει πάνω από ένα βιβλίο, ουσιαστικά από τα 15 μου (Α' Λυκείου) μέχρι και την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο, στερούμενος ένα πολύ μεγάλο μέρος από διασκεδάσεις, διακοπές εξόδους κλπ... Και να σκεφτείτε ότι, όταν ξεκινούσα εγώ τις Σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο και εκείνος στο ΙΕΚ, εγώ ήμουν εκείνος που (υποτίθεται) ότι είχα μπροστά μου ένα ''λαμπρό'' επαγγελματικό μέλλον με υψηλές δυνατότητες εξέλιξης και εκείνος ήταν που (πάλι υποτίθεται) επαγγελματικά θα παρέμενε σε ρηχά νερά, που λέμε...Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο...Δυστυχώς, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Όμως -και τώρα απευθύνομαι στους νεότερους του forum- όλα όσα έγραψα ας τα λάβουν υπόψη τους οι πιο νέοι/ες και ας σκεφτούν δύο φορές πριν αποφασίσουν τί επαγγελματική κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Καλά τα Πτυχία ΑΕΙ και το να βγαίνεις στην κοινωνία και να λες: είμαι γιατρός, φαρμακοποιός, δικηγόρος, καθηγητής, οικονομολόγος, αρχιτέκτων κλπ, αλλά να θυμάστε ότι αυτό δεν γεμίζει την τσέπη...

εχει λιγους μηνες που βγηκα απο σχεση δυο ετων απο εναν αντρα τον οποιο με την πρωτη ματια τον θεωρεις υπεροχα. ειχε ολα τα καλα που ηθελα και ενιωθα σαν να επιασα το τζοκερ. εγω 27 αυτο 37. Ηταν λοιπον οτι χειροτερο εζησα στην ζωη μου. Χωρις να φωναξει ποτε, χωρις να με ακουμπησει ποτε μου εκανε την ζωη κολαση. Ηταν ασυνεπης απεναντι μου, παντα η δουλεια ηταν προτεραιοτητα, εξαφανιζοταν και εμφανιζοταν οποτε ηθελε χωρις καμια δικαιολογια και συγγνωμη αφου πρωτα μου εταζε ολο τον κοσμο. Φυσικα το μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης το εχω εγω που του επετρεψα να μου τα κανει ολα αυτα. Τους τελευταιους μηνες δεν γελουσα πια, εβγαλα ακμη, πηρα κιλα, δεν μπορουσα να κοιμηθω τα βραδια. Με ειχε διαλυσει.. Εφυγα χωρις γεια , μπλοκαρα και εσβησα τα παντα και εξαφανιστηκα. Ολοι με βλεπουν και μου λενε τωρα ποσο ομορφη εγινα. Ξαναεγινα το κοριτσι που ημουνα. Τα βραδια που νιωθω οτι μου λειπει εστω λιγο, προσπαθω να θυμαμαι το αγχος που βιωνα, το σωμα μου βιωνει την αισθηση για δευτερολεπτα και μου περναει αμεσως.

Κοντεβω ηδη 7 μηνες στο εξωτερικο, μετακομισα χαρης της κοπελας μου για μια νεα αρχη και ζωη εκτος Ελλαδας , ηρθαμε στην χωρα της στην πολη της, πριν ερθουμε εδω υπηρχαν αρκετοι γνωστοι που θα μας βοηθουσαν για να βρω μια δουλεια για να ξεκινησω απο καπου λογω οτι δεν ξερω καθολου την γλωσσα, ως που ηρθαμε και τιποτα ηταν ενα φιασκο, ολοι μας γυρισαν την πλατη, ισως επειδη δεν μιλαγα καθολου την γλωσσα τους ηταν ενα μεγαλο μειον ? ατυχος ? δεν ξερω πως να το εκφρασω, τους 3 πρωτους μηνες τιποτα, οοοοολοι οι γνωστοι με ειχαν στο περιμενε σε αναμενα καρβουνα οτι θα σε παρουμε αυριο για να ξεκινησεις , και δεν ηταν ενας ουτε δυο , αλλα 5 διαφορετικους ανθρωπους με γνωστους που θελανε απ οσο εδειξαν να βοηθησουν αλλα απολυτως τιποτα...απογοητευση με το καλημερα, μετα βρηκα ολος τυχαιος μια δουλεια απο ιντερνετ και με πηραν κατευθειαν αλλα με κρατησαν 1 μηνα γιατι δεν ειχαν αλλη δουλεια οποτε με σταματησαν στον μηνα επανω , εκατσα 1 μηνα ψαχνοντας παλι μεσω ιντερνετ και mail σε εταιριες μπας και με παρει κανεις , στον μηνα επανω βρηκα κατι αλλα ηταν 60χλμ μακρια απ την πολη που μενουμε και επειδη δεν ειχα αλλη επιλογη ειπα ναι , αλλα και σε αυτην μετα απο 3 εβδομαδες με σταματησαν επειδη κανανε λαθος στο συμβολαιο και ειπαν οτι θα με ξαναπαρουνε στην δουλεια ισως μετα το καλοκαιρι δηλαδη μετα τον σεπτεμβριο , οποτε παλι μετα απο αυτο αρχησα να ψαχνω ,βρηκα εναν ανθρωπο που θελει ατομο για δουλεια αλλα δεν με ξαναπηρε ποτε τηλεφωνο ακομα περιμενω να με παρει να παω, εχει περασει ενας μηνας και ειμαστε ηδη κοντα στους 7 μηνες , εχω απελπιστει αφανταστα, ειναι σαν να μην υπαρχει μπεσα εδω, εχω ακουσει τοσα ΝΑΙ ΝΑΙ θελουμε βοηθεια θελουμε ατομα εννοειτε οτι θα σε παρουμε αλλα ΟΛΟΙ δεν σε ξαναπερνουν τηλεφωνο ή απλως εξαφανιζονται, δεν εχω ορεξη οχι να μαθω την γλωσσα αλλα ουτε να βγω να παω εξω μια βολτα , η ψυχολογια μου εχει πεσει στα ταρταρα , η κοπελα εχει κρατησει μεχρι και σημερα την δουλεια της απ την αθηνα και δουλεευει smart work απο το σπιτι με τον υπολογιστη οποτε εχει βολευει μια χαρα μεεεχρι να βρει κατι που να ειναι στα μετρα τις αλλα δεν εχει βρει κατι αξιολογο ουτε η ιδια μεχρι τωρα, η ιδια δεν φευγει ουτε με σφαιρες απο εδω , μου εχει ανακοινωσει πολακης οτι δεν θα ξαναεπιστρεψει στην αθηνα γιατι ειναι μεγαλουπολη μες στο χαος και δεν θελει να ξαναζησει ετσι, οκ το κατανοοω και μακαρι να εβρισκα κατι ουτως ωστε να μπορουσα να δω την ζωη λιγο διαφορετικα αλλα δεν... εδω απ οσο βλεπω δεν εχω μελλον , ουτε δουλεια ουτε τιποτα μεχρι στιγμης , στην αθηνα εχω το σπιτι μου, την γατα μου την αφησα επισης πισω, δεν ειχα τέλεια δουλεια αλλα ειχα μια μικρη δουλεια που μπορουσα αν ηθελα να το κυνιγησω για κατι παραπανω , δεν ειχα παραπονο καθολου , καποιες φορες εκανα και 2 δουλειες για να ημουν και πιο ανετος γενικοτερα στην ζωη μου οποτε με παροτρινε να κανω αυτο το βημα μαζι της για μια καλυτερη ζωη εκει εξω , χωρις το αγχος της μεγαλουπολης, να κανω 1 δουλεια ανθρωπινα και να βγαζω οσα εβγαζα στην αθηνα σε 2 δουλειες , οχι για να γινουμε πλουσιοι απλα να ζουμε καλυτερα και να εχουμε περισσοτερες επιλογες . εχω απογοητευτει πληρως , δεν εχω γνωρισει κανεναν , στις δουλειες που εκανα (οικοδομη) ολοι ηταν μεγαλης ηλικιας και δεν υπηρχε πιθανοτητα να γνωρισω καποιον ουτως ωστε να μπορω να ανταλλαξω μια κουβεντα παραπανω , χωρις να ξερεις και την γλωσσα δεν μπορεις να πεις και πολλα , ναι οικοδομη βρηκα εργατης εστω να ξεκινησω απο καπου γιατι δεν μπορω να κανω πολλα πραγματα χωρις την γλωσσα γιατι ειναι ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ εδω που ειμαι , οποτε εργατης απλα κουβαλας , χτιζεις , σου δειχνουν και το κανεις με τα χερια σου απλα και λυτα χωρις πολλα πολλα αλλα ουτε αυτο δεν μπορω να κανω διοτι και σε αυτο δεν θα παρουν καποιον χωρις γλωσσα απ οσο εχω καταλαβει , ειμαι εντελως μονος μου , τσακωνομαστε συνεχεια γιατι με περνει παντα μαζι της ,προσπαθει να με βοηθησει σε οπου γινεται αλλα δεν μπορει , με εχει παντα μαζι τις σε συγγενεις κλπ και παντα καθομαι σαν γλαστρα διπλα της χωρις να μιλαω να εκφραζομαι αφου δεν καταλαβαινω τι λενε και τι συζητανε , ναι εχω μαθει καποια πραγματα απ την γλωσσα αλλα δεν ειμαι σε επιπεδο να μπορω να επεμβω στην συζητηση η να απαντησω κατευθειαν και ολοκληρα αφου δεν την ξερω καλα την γλωσσα, δεν εχω ψυχολογια καθολου , μακαρι να ηταν αλλιως τα πραγματα και θα ειχα ορεξη να μαθω και την γλωσσα να κανω και χομπι και τα παντα αλλα η ψυχολογια ειναι το παν, οταν δεν εισαι καλα μεσα σου δεν μπορεις να κανεις και πολλα , 3 χρονια ειμαστε μαζι , δεν ειμαι πιτσιρικας , 33χρονων μαντραχαλος που εχω απογοητευτει τοσο πολυ που δεν εχω κουραγιο να αποφασισω για τον εαυτο μου , μεχρι και τωρα ελπιζω οτι μπορει να βρω κατι και να με κρατησει εδω αλλα δεν βλεπω φως στον οριζοντα. οι κοντινοι δικοι μου εχουν επιγνωση της καταστασης και μου λενε να φυγω αφου βλεπουν οτι δεν περναω καλα και δεν εχω βρει ακομα να κανω κατι και εχουν περασει και τοσους μηνες , με κραταει εδω η ιδια γιατι αν φυγω θα χωρισουμε , και ξερω οτι τον δρομο τις επιστροφης θα τον βαδισω μονος , δεν ειναι ευκολο , ειμαι σε ενα τεραστιο αδιεξοδο . τα παρατησα ολα πισω για κατι καλυτερο , οκ δεν μου βγηκε ουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος ειμαι , αλλιως τα περιμενα , αλλα ποσο ακομα μπορω να περιμενω ? εχω και ακουσει γνωμες να μου λενε ''αν δεν κατσεις 1 χρονο τοτε δεν θα ξερεις αν αξιζε ή οχι'' , παραπανο απο μισος χρονος και ειμαι χωρις δουλεια , σε ενα σπιτι που ζω αναγκαστηκα χωρις να θελω διοτι ειναι σπιτι συγγενη σε χωριο οποτε τα εχουμε καπως μακρια ολα αλλα οκ δεν υπαρχουν ενοικια κλπ εδω οποτε ειμαστε πιο χαλαρη , σε μια καθημερινοτητα που πλεον δεν με γεμιζει , ΟΚ χαλαρωσα απο το στρες και το αγχος της αθηνας αλλα εδω μου εχουν ερθει αλλα αγχοι χειροτερα τις επομενης ημερας το τι θα γινει και που θα βρισκομαι , συγνωμη για το κατεβατο μου , ειναι το μονο μερος που μπορουσα να τα βγαλω καπως απο μεσα μου , μακαρι να μπορουσαν να λυθουν μερικα αλλα δεν γινεται,

Είμαι γυναίκα και μου αρέσει μια γυναίκα που τη γνώρισα στο χώρο εργασίας μου. Δεν ξέρω πως να την προσεγγίσω και θέλω συμβουλές. Αχ ας με βοηθήσει κάποιος να μου πει τι να κάνω.....

Για την γενιά των γονιών μου το αμάξι ηταν κατι το αυτονόητο. Για εμένα ειναι ειδος πολυτελείας ενω εχω φαει την ζωή μου να διαβάζω! δεν εχω τιποτε απολυτως. Καθισα κι εφαγα τη ζωη μου στα βιβλία και δεν εχω ούτε για τα βασικά. Ουτε καν για διπλωμα, αλλα και τι να το κανω αλλωστε χωρίς τουτού. Ειμαι για διακοπές σε χωριό λοιπον με ανύπαρκτες υποδομές. Για μπάνιο δεν μπορω ν παω την ωρα που θέλω πάρα μόνο όποτε περνά το τοπικό κτελ και αυτό μόνο τις καθημερινές και οχι τα σαββτοκύριακα. Αυτο εχει ως αποτελεσμα να κάνω μπανιο στον ήλιο την χειροτερη ώρα για δέρμα. Επισης, νερό πόσιμο δεν υπαρχει εδω. Πρεπει να εχω αμάξι να το κουβαλησω. Θα μου πεις τι κάνεις εκει; Ελα μου ντε. Απλως ΕΤΥΧΕ να εχουν εξοχικο οι γονεις και ηρθα εδω για να... γλιτωσω απο αυτούς αλλιως στον δρόμο.

Πριν δύο μήνες περίπου γνώρισα μια κοπέλα από την πόλη μου.Στην αρχή μιλάγαμε διαδικτυακά αλλά βγήκαμε κάνα δυο φορές σε φιλικό επίπεδο.Ειναι πανέμορφη,με κάτι ματάρες και αρκετά καλό χαρακτήρα.Το πρόβλημα είναι ότι πριν λίγες μέρες κατατάχτηκε στο ναυτικό σαν επαγγελματίας οπλίτης.Δεν μου το είπε από την αρχή,αργότερα όμως πάνω σε μια κουβέντα το πέταξε.Δεν έχει σχέση με κάποιον εδώ και αρκετά χρόνια.Η απορία μου είναι η εξής.Ακομα και αν ορκιστεί και επιστρέψει,αξίζει τον κόπο να το συνεχίσω,να το πάω δηλαδή στο ερωτικό επίπεδο ή όχι;Γιατί με το νέο της επάγγελμα δεν ξέρω κατά πόσο εύκολο θα είναι να κάνει σχέση ή ακόμα και οικογένεια αργότερα.Σχετικα με το δεύτερο είμαστε πολύ μακριά ακόμα,αλλά εγώ είμαι της άποψης ότι αν κάνεις μια σοβαρή σχέση και πάει καλά,το επόμενο βήμα είναι η οικογένεια.Βέβαια πιστεύω,μπορεί να κάνω και λάθος,ότι οι περισσότεροι που κάνουν τέτοια επαγγέλματα συνήθως τακιμιαζουν με άτομα του ίδιου κλάδου.Δηλαδη με άλλους στρατιωτικούς,αστυνομικούς,λιμενικούς,πυροσβέστες κλπ.Το ξαναλέω ότι μπορεί να κάνω και λάθος.Τελοσπαντων τι γνώμη έχετε;Να επιχειρήσω κάτι μαζί της αφού ορκιστεί και επιστρέψει και ότι γίνει, μπορεί και να μου ρίξει άκυρο,τίποτα δεν είναι σίγουρο,ή να την κρατήσω σαν φίλη, γιατί ήδη τα πάμε αρκετά καλά παρά το λίγο που γνωριζόμαστε και να κοιτάξω για κάποια άλλη κοπέλα;Εγώ είμαι 30 χρόνων, τεχνικός υπολογιστών και η κοπέλα είναι 26,αν αυτό χρησιμεύει κάπου.Υ.Γ.Εχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει μέχρι στιγμής!

Είχα μια σχέση 6μιση ετών. Τον ερωτεύτηκα απ' την αρχή και πέρασα πολύ όμορφα μαζί του. Μέσα σε αυτά τα χρόνια είδα και πράγματα που δε μου άρεσαν και διαφορετικές αντιλήψεις από τις δικές μου. Επίσης αρκετό ποτό απ' τη μεριά του που άλλαζε το χαρακτήρα του. Να μην τα πολυλογω κάποια στιγμή αποφάσισα να χωρίσουμε. Πήρε ένα χρόνο να το πάρω απόφαση μέσα στον οποίο βέβαια συναντιομασταν και κάναμε και σεξ. Αυτός πάντα δίπλα μου . Αλλά έβλεπα ότι δε μπορούσα να συνεχίσω παρακάτω με έναν άνθρωπο που στα δύσκολα πίνει και χρειάζεται να έρθει η επόμενη μέρα για να επικοινωνήσω κάτι μαζί του για να είναι νηφάλιος. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ελαττώμα. Έτσι την περασμένη εβδομάδα αποφάσισα να του πω να ξεκοψουμε τελείως γιατι δεν πρόκειται να προχωρήσει κανείς μας έτσι. Σταματήσαμε να βρισκόμαστε αλλά συνεχίσαμε μια αραιή επικοινωνία τι κάνεις κτλ. Και σήμερα μου είπε ότι άρχισε να βλέπει κάποιες γυναίκες. Ένιωσα πολύ άσχημα. Στεναχωρηθηκα. Όχι γιατί δεν είναι λογικό ή από εγωισμό αλλα δεν είναι κάτι που ήθελα να μάθω. Μου είπε ότι εφόσον πήρα την απόφαση αυτή και ότι εγώ τον έστειλα δεν υπάρχει λόγος να με ενοχλεί. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι με αυτό τον άνθρωπο ονειρεύτηκα, ερωτεύτηκα,αγάπησα , ήρθε στη ζωή μου σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και της έφερε φως ,δύναμη και στήριγμα. Μου περνάει από το μυαλό ολο αυτό το διάστημα και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να τελειώνουν όλα κάποτε ρε γαμωτο. Γιατί να έχει το κουσουρι με το ποτό;;; Γιατι;;;;