ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα έχω κάνει τόσο σαλάτα στο κεφάλι μου, που φοβάμαι πολύ μην πληγώσω κάποιον και μην πληγωθώ και εγώ η ίδια. Θα είναι μια κοινότυπη εξομολόγηση για γκομενικά, αλλά όλα αυτα τα βιώνω πρώτη φορά επομένως στο κεφάλι μου έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις. Πρώτος έρωτας, πρώτη φορά, πεταλούδες στο στομαχι... Είναι εναν χρόνο μεγαλύτερος και σπουδάζει μακριά από την πόλη μας, τα έχουμε 1.5 χρόνο μέσα στον οποίον εγώ έδωσα πανελλήνιες και περασα πανεπιστημιο. Πολύ ξεχωριστός και αγαπητός για μένα άνθρωπος... Ο πρώτος που ανοίχτηκα και μίλησα για μένα, ο πρώτος που με πίστεψε που με στήριξε και που με βοήθησε να διαμορφώσω τον χαρακτηρα μου όπως είναι σήμερα. Ειναι πάντα πολύ γλυκός μαζι μου ,πολύ πράος, εχει ωραίες ιδεες και περναμε πολύ καλά Γράφω εδώ, γιατί πέρα από όλα αυτά τα όμορφα, η σχέση μας εχει και κάποια ασχημα στοιχεία. Τον πρώτο καιρό, κοινως με εγραφε και μεχρι να καταλαβει ο άπειρος εαυτός μου ότι δεν πάει έτσι, πέρασε καιρός και στεναχωρηθηκα κιόλας..Πλέον έχει κάνει πολλές αλλαγές για μένα και μου δείχνει με καθε τρόπο ότι με θέλει στην ζωή του. Αλλο τωρα... Σε κάποια φάση, είχε έρθει σε τριβη με τον πατερα μου (ο οποίος πλέον δεν εχει κανένα πρόβλημα μαζί του) και εξαιτίας αυτου εχει κολλήσει και προσβάλλει συνεχεια και ασυναισθητα την οικογενεια μου κάτι που με νευριάζει αφανταστα και με ανησυχει. Έπειτα, πάντα το αγορι μου εκανε σχόλια μεταξύ σοβαρού και αστείου για το που θα ζησουμε μαζι, για το ποσα παιδια θα κανουμε και άλλα σχετικά. Ειναι ενα αστείο που του αρεσει μάλλον... Τελοσπαντων με πάτημα αυτο και το διαζυγιο μια γνωστης μας οικογενειας , ετυχε να συζητησουμε για όλο το θεμα οικογενεια. Θεωρώ ότι απόψεις κάποιου τον χαρακτηριζουν και φανερωνουν πολλά για το ποιον του ακομα και αν προκειται για θεματα μακρινα και ασχετα. Χωρις λοιπον να με αφορα με κανεναν τρόπο αμεσα, οι απόψεις του με σόκαραν. Το πως δηλαδή βλέπει το φύλο μου με ταραξε. Με λίγα λογια ειπε τα εξης...Οτι αν η γυναικα δεν μπορει να κανει παιδια την χωριζεις, ότι είσαι καλός μεχρι τον γαμο και μετα προτεραιότητα έχουν οι φιλοι και η δουλεια, ότι ο αντρας πρεπει να βγαινει με τους φιλους του 3-4 βραδια, ότι κρατας επαφη πιο πολύ με την οικογενεια του αντρα γιατι έτσι , ότι θα αφηνει μονο την γυναικα του να μαλώνει τα παιδια για να την αγαπανε λιγοτερο και άλλα κουλα. Ότι έλεγε το εννοούσε και το παρουσιαζε με την φραση -εγω ετσι μεγαλωσα στο σπιτι μου-. Δεν ξερω αν τα παραπανω οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας του η αν οντως τα πιστευει, αλλα δεδομένου του στο παρελθον με εγραφε για τους φιλους του δεν μου φαινονται και τοσο περιεργα. Ακόμα τον αγαπαω και ακομα τον θελω. Θελω να τον ακουμπαω συνεχεια και να τον αγκαλιάζω , θελώ να ειναι στην ζωη μου και να συνεχισει να με στηριζει, αλλα εν μερη εχω ξενερωσει. Αυτα συν την αποσταση που θα εχουμε πάλι από Σεπτεμβρη που ειναι πολύ ψυχοφθορα διαδικασία. Στο εχω ξενερώσει, ερχεται τωρα και αυτο... Τελευταία σκεφτομαι συνεχεια ενα παιδί που σπουδαζει στην πόλη μου. Αφορμη για να γνωριστούμε ήταν η τωρινη μου σχεση και η γνωριμια μας ηταν πολυ αστεια και κινηματογραφικη. Αυτός με κυνηγησε μες την χρονια. Ερχοταν συνεχεια στην σχολή μου και μου προτεινε να βγουμε με παρεα γιατι ηξερε οτι εχω σχεση. Εγω τον απεφευγα... Μου εστελνε ευχες και παντα προσπαθούσε να δει αν εχω ακομα αγορι και παντα ετρωγε πορτα. Πολυ ευγενικο και γλυκο παιδι. Ακριβως ο τυπος μου. Τα εφερε η ζωη ετσι που βρεθηκαμε να ταξιδεύουμε παρεα και να μιλαμε επι 5 ωρες. Μιλησαμε για τα παντα, για μουσικη, πολιτικα, σχεσεις, προτεραίοτητες , μαθηματα και σε πολλά φαινοταν να συμφωνουμε. Η κουβεντα κυλαγε πολύ ευχαριστα και υπηρχε χημεία. Πιανω τον εαυτό μου να χαζευει φωτογραφια του και να χαμογελαει και κανω σχεδια για να τον προσεγγισω. Μας φανταζομαι μαζι να περπαταμε χερι χερι και να κοιμομαστε αγκαλια. Είναι αυτο το αισθημα του καινουριου με απειρες προοπτικες που μου λειπει απο την σχεση μου. Όταν σκεφτομαι την σχεση μου, με πιάνει αγχος και μαυριλα καπως... Σκεφτομαι ερωτευτηκαμε τοσο και αγαπιομαστε, γιατι να μην μπορει να δουλεψει; Και τι και αν η επομενη σχεση μου και ολες μου οι σχεσεις διαλυθουν; Ετσι ειναι; Φτιαχνεις κατι και μετα διαλύεται ετσι αδοξα; Και πως να βγάλω από την ζωη μου ενα ατομο που με νοιαζεται και με αγαπαει; Νιωθω ασφάλεια μαζι του και μου εχει προσφερει πραγματα, εχει αλλαξει τοσα και τοσα για μενα και τα κανει με χαμογελο λέγοντας οτι αξιζω όλο το παιδεμα.. Πως να τον διώξω; Ηταν η πρωτη μου αγαπη, και επι τοσο καιρό μιλαμε καθε μερα, πως να σταματησω να του μιλαω; Και αν μετα το μετανιώσω; Και αν ειναι ο ενας και παραιτούμαι ετσι απλα; Εμαθα μαζι του, πως θα ξεμαθω τώρα; Εδω να αναφερω, ότι το άλλο παιδι, επι της ουσιας δεν μου ειναι τιποτα και ούτε περιμενω να γινει κάτι οπως και δήποτε. Απλά το πως τον σκεφτομαι το λαμβανω σαν σημαδι οτι κατι παει λαθος στην σχεση μου και οτι ισως δεν ειμαι ερωτευμενη πια . Αυτό που θέλω πραγματικα, ειναι ενας ανθρωπος δίπλα μου που θα συμβαδιζω μαζι του και θα ξερω οτι ειναι σωστός για μενα. Και τελειωντας αυτην την μαλλον βαρετη για σας εξομολογηση, να πω ότι ένα κομμάτι μου σκεφτεται ότι αδικως ξενερωσα με το αγορι μου και οτι απλα υπερβάλλω και ότι αποκλειεται στην πραξη να φερόταν ετσι. Πειτε κατι εσεις οι μεγαλυτεροι γιατι εχω πελαγωσει. Εντελως πρωταρα ειμαι λυπηθείτε με.υγ. Δεν είμαι κακια, ούτε πρόκειται να κανω κάτι κακό, οπως να το παιξω διπορτο. Μια μπερδεμενη κοπελα ειμαι απλά που θελει να ξεμπερδευτεί.