ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρνουμαι να δεχτω οτι εχει λήξει έτσι. ότι θεωρείται τελειωμενη μια κατασταση στην οποια ποτέ δεν δοθηκε τελος, ποτέ ουτε μια εξηγηση, δεν εγινε μια συζητηση, δεν ειπωθηκε τιποτα και απλα σταματησαμε να μιλαμε γνωριζοντας και οι δυο οτι φερθηκες μαλακισμενα, οποτε δεν εχει μεινει αλλο τιποτα... Με χαλάει αφανταστα οτι την μοναδικη φορα που ρισκαρα και προσπαθησα για κατι ξεπερνώντας τους φοβους μου κατεληξε να μην ειναι τιποτα, σαν να μην εγινε ποτε τιποτα. εχουν περασει δυο μηνες, κοιταζω φωτογραφιες σου και μοιαζεις ηδη μακρινος. και αρνουμαι να συμβιβαστω μ αυτο. αρνουμαι να συμβιβαστω με το γεγονος οτι μ εβαλες σ αυτη την διαδικασια και απλα αποφασισες να παιξεις, να μου παρουσιαστεις καπως,να με κερδισεις στην επικοινωνια,να ξαναεμφανιστεις,να γινει κατι που θελαμε, να ξαναεπιστρεψεις στο παρελθον σου και να μην ασχοληθεις παλι μαζι μου. ειμαι σιγουρη οτι δεν σου καιγεται καρφακι για μενα, ουτε καν που με θυμασαι. μου την σπαει οτι για σενα ειναι μοτιβο να συμπεριφερεσαι ετσι και επρεπε να βαλεις κ εμενα σ αυτη την διαδικασια. δηλαδη, βρισκεις καποια, ψηνεσαι, κανεις κατι και μετα το χαλας γιατι δεν μπορεις να ξεχασεις την πρωην σου. και εγω ρε φιλε? τι χρωστουσα? το παιξα και ανωτερη...δεν σου μιλησα ποτε, δεν σου την ειπα, δεν σε εβρισα, δεν σου χωθηκα χοντρα..τιποτα...απλα ηθελα πιο υπευθυνη συμπεριφορα ή να μην εμφανιζοσουν παλι να μου φουσκωσεις τα μυαλα. ΓΙΑΤΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΕΝΑ ΚΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΡΕ ΦΙΛΕ...ΕΠΡΕΠΕ.