ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω φιλους και ταυτοχρονα δεν εχω. Ολοι με εχουν γραμμενη. Σχεδον. Εχω γενεθλια, νοιαζονται μονο να δουν αν θα τους κερασω. Δεν μ παιρνει κανεις δωρο ενω αν εχουν οι γκομενοι τους ή αλλοι φιλοι τους τρεχουν για να τους παρουν. Εμενα κανεις δεν με σεφτοταν ποτε. Δεν αντεχω αλλο θελω να ουρλιαξω απ τν απελπισια. Μια φιλη μ συγκεκριμενα ενω ειμαι απ τ λιγα ατομα που την υπολογιζω κ τν ακουω οσο μπορω διχνει να μην ενδιαφερεται. Με τη συμπεριφορα της. Καθ γω συνεχεια μονη. Να εχω " φιλους " κια να κλαιω τη μοιρα μου.. ειναι τοσο αδικο. Τι κανω λαθος? Δεν αξιζω να με αγαπησει κανεις? Ολα λαθος μ πανε. Ολα αναποδα. Τα διαβασματα μ η σχολη οι φιλοι μ η ζωη μ γενικα. Νιωθω πως κανεις ποτε δεν θα με αγαπησει εκτος απο καποια μελη της οικογενειας μ. Κανεις ποτε. Δεν μπορω να διαβασω να βγβ εξω να παω μια βολτα να παρω αερα. Φοβαμαι πως αν διαβασω δεν θα θυμαμαι τιποτα γιατι ειμαι αχρηστη. Φοβαμαι πως αν βγω εξω θα θελω να γυρισω σπιτι και να κλαιω. Κανενας αντρας ποτε δεν νοιαστηκε για μενα. Κανεις δεν με πηρε αγκαλια. Κανεις δεν με ερωτευτηκε. ( απ`οσο ξερω.) Ολοι με εβλεπαν σαν κομματι κρεασ. ( σχεδον ολοι). Δεν αντεχω αυτη τη ζωη . Να μην ειμαι σημαντικη για κανεναν..