ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περασα σε μια σχολη που τελικα δεν μου ταιριαζει καθολου, εχει παρα πολυ διαβασμα και δεν με ενδιαφερει καθολου το αντικειμενο αν και στην αρχη πιστευα πως θα μου αρεσει. Τελικα αν δεν μπεις στον χορο να χορεψεις δεν μπορεις ποτε να εισαι σιγουρος. Το θεμα ειναι οτι νοικιαζω σε αλλη πολη χρωσταω παρα πολλα μαθηματα και νιωθω τεραστιο βαρος και τυψεις να πληρωνουν οι γονεις μου αυτα τα χρηματα χωρις λογο γιατι δεν ξερω αν θα περασω ποτε αυτα τα μαθηματα.. εχω μιλησει στη μαμα μου γιαυτο αλλα δεν το καταλαβαινει κ επιμενει να κατσω εκιε και να τα περασω ενω ταυτοχρονα με μειωνει συνεχως λεγοντας μου οτι ειμαι τεμπελα, αχρηστη και δεν την αγαπαω και τετοια. Ενω της εχω πει οτι δεν εχει νοημα δυσκολευομαι παρα πολυ. Ξερω οτι εχει κανιε κοπο να με βοηθησει να βρουμε και το σπιτι κτλπ αλλα πραγματικα νομιζγ πως δεν θα τα καταφερω με τη σχολη. Και νιωθω απαισια που ειμαι αναγκασμενη να κοροιδευω τον εαυτο μου επειδη η μαμα δεν μπορει να αποδεχτει οτι δεν μου αρεσει αυτο το αντικειμενο. Ειναι αδικο και γιαυτην που βασανιζεται ψυχολογκαι επειξη εχω εναν πατερα ψυχοπαθη που με το παραμικρο φωναζει σαν τρελος και αν του πει αυτο για μενα ποιος ξερει πως θα κανει.. θα ουρλιαζει και θα με λεει αχρηστη και οτι θα δουλευω καθαριστρια. φοβαται και αυτη την αντιδραση του. Την καταλαβαινω απ τη μια και την λυπαμαι.. αλλα λυπαμαι και τον εαυτο μου. Βασανιζομαι ετσι. Τα βραδια κλαιω απ τις τυψεις. Επισης η μαμα μου φοβαται το τι θα πουν οι συγγενεις της για μενα οτι θα με μειωσουν, οτι θα σκεφτουν οτι ειμαι αχρηστη. Με εκνευριζει που σκεφτεται συνεχεια τι θα πουν οι αλλοι. Μια ζωη ετσι εκανε. Σκεφτοταν τι θα πουν για τα παιδια της.. γιατι την νοιαζει? Ξερω οτι την απογοητευω αλλα ειμαι ανθρωπος και κανω λαθη..