ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα να γράψω στις εξομολογήσεις εδώ κι αρκετά χρόνια γιατί δυστυχώς τις έχω ταυτίσει με την μαύρη περίοδο της κατάθλιψης που είχα τότε. Είχα περάσει έναν εφιαλτικό ενάμιση χρόνο βυθισμένη στην θλίψη και την απελπισία κι ευχόμουν καθημερινά να πέθαινα εγώ αντί για άλλα ευτυχισμένα άτομα. Ήταν η περίοδος που δεν πίστευα ότι θα γινόμουν ποτέ πάλι χαρούμενη και δεν είχα μιλήσει γι αυτό σε κανέναν παρά μόνο σε μια φίλη κι εδώ στις εξομολογήσεις. Εκείνο το διάστημα έτυχε να ξεκινήσω σχέση και να ερωτευτώ όσο ποτέ αλλά το timing, όντας το χειρότερο δυνατό, δεν μου δωσε την ευκαιρία να το απολαύσω και να αφεθώ. Κατέληξα να χωρίσω άσχημα και να χειροτερέψει κι άλλο η ψυχολογική μου κατάσταση.Σήμερα,κάποια χρόνια μετά, η κατάθλιψη αποτελεί ένα άσχημο κομμάτι του παρελθόντος. Όλα στη ζωή μου έχουν μπει σε μια τάξη, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά, νιώθω ήρεμη και είμαι με έναν πολύ καλύτερο άνθρωπο από τον προαναφερθέντα που με λατρεύει. Ωστόσο ντρέπομαι όσο σκέφτομαι ότι ποτέ δεν έχω υπάρξει μαζί του όσο ερωτευμένη ήμουν με τον άλλον. Ακόμα και τώρα που είμαι τόσο καλά, δεν παύει να με πιάνει το παράπονο για εκείνη την παλιά μου σχέση που η κατάθλιψη κατέστρεψε. Τον σκέφτομαι συχνά κυρίως ως προς τα συναισθήματα που μου δημιουργούσε και την επόμενη στιγμή νιώθω άσχημα απέναντι στο τωρινό μου αγόρι για την αχαριστία μου αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό που δεν μπορώ να νιώσω αυτόν τον έρωτα και πάθος ξανά..