ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Ειμαι 31 χρ. Κ εχω φαει τοσα ακυρα απο συνεντευξεις κ δουλειες (ως πωλήτρια ρούχων)που νιωθω εντελώς άχρηστη. Κ το νιωθω κ το πιστευω κατα καποιο τροπο. Αγχωνομαι τοσο πολυ που δεν μπορω καν να βγαλω άχνα, να κανω δηλαδη την κοινωνική πωλητρια που θελουν οι υπεύθυνοι. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ κ γενικα κινούμαι σαν φοβισμένο κοριτσακι. Πιεζομαι πολυ που πραγματικα το μονο που θελω ειναι να γινω αόρατη. Ολο αυτο μου χει κόψει τ φτερά με αποτέλεσμα να δουλεύω εδω κ 3 χρονια σ ένα συνοικιακό μαγαζι γνωστης που δεν εχει καθολου κόσμο κ μονο καθαρίζω η καθομαι μεχρι να σχολασω. κ φυσικα παιρνω τοσο λιγα λεφτα που ντρεπομαι κ να τα ξεστομισω. Το θεμα ειναι οτι δεν ξεκουνιεμαι απο κει γιατι προτιμω να μην εχω λεφτά παρα να παω ξανα για συνέντευξη κ δοκιμαστικά. Φοβαμαι! Κ μονο στη σκεψη τρεμω κ οπως καταλαβαίνετε η ψυχολογια μου ειναι σκατα γιατι μενω παντα στασιμη συν οτι στα ματια του περίγυρου μου φαινομαι τεμπελα που καθομαι τοσο καιρο σε αυτη τη δουλεια κ δεν βρισκω κατι αλλο. Καθε μερα κοιταω αγγελίες κ δεν στελνω βιογραφικο πουθενα γιατι αγχωνομαι οτι θα με παρουν τηλ για συνεντευξη! Αντι να χαρω οπως θα κανε ο καθενας δηλαδη..... εχω γινει τοσο φοβικη που εχω κόψει συναναστραφες με φιλους. Κοινώς, εχω γινει αντικοινωνική. Ζοριζομαι μεχρι κ αυτο να κανω.