ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που μου έτυχε χθες, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε στο ποτήρι. Σαν άνδρας νιώθω ανίκανος ως το κόκαλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπίνω τη γλώσσα μου, αλλά το χθεσινό ήταν τελείως εξευτελιστικό. Τι μου έτυχε λοιπόν; Βγαίνω από το σπίτι, και κατευθύνομαι σε μια στάση λεωφορείου. Μια στάση όχι τόσο πολυσύχναστη. Και βλέπω μία τύπισσα η οποία ήταν ντυμένη πολύ ωραία, λες και πήγαινε σε πάρτυ, παρότι Δευτέρα απόγευμα και όχι Παρασκευοσάββατο, αλλά και ωραίο πρόσωπο. Ήμουν απροετοίμαστος, γιατί σε αυτή τη στάση όσες φορές την έχω χρησιμοποιήσει τον 1.5 χρόνο που μένω εκεί, δε βλέπω τέτοιου είδους κόσμο, απλά κοινούς βιοπαλαιστές. Δεν το περίμενα δηλαδή. ΟΚ μέχρι εδώ. Τι ήταν αυτό που με ενόχλησε; Σε 2-3' θα ερχόταν το λεωφορείο. Μέσα σε αυτά τα 2-3' λοιπόν θα μπορούσα, να έρθω μπροστά να της συστηθώ, και ας έτρωγα και άκυρο. Εγώ όμως ο ηλίθιος, κόλωσα και δεν της μίλησα. Γιατί όμως θύμωσα τόσο με τον εαυτό μου;; Γιατί εκείνη την ώρα δεν υπήρχε γύρω ΚΑΝΕΙΣ. Είμαστε μόνοι μας. Δεν ήταν ούτε με φίλες της, ούτε κάποιος άλλος άσχετος στη στάση. Ούτε περπάταγε στο δρόμο για να τη σταματήσω και να της μιλήσω. Ούτε ήταν πολύ αργά το βράδυ για να φοβηθεί. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΩ. Όλες οι ηλίθιες δικαιολογίες εκείνη τη στιγμή, σκέπασαν το μυαλό μου. "Αν φάω άκυρο, θα νιώσω άβολα όσο είμαστε στο λεωφορείο μαζί", "Άμα την απασχολήσω θα χάσουμε το λεωφορείο". Και ένα σωρό άλλα. Καλύτερα να έτρωγα άκυρο. Σημασία έχει ότι θα έκανα την κίνηση μου. Παρά να με βασανίζει το γεγονός ότι δεν είχα τα κότσια να της μιλήσω. ΥΓ: Παρακαλώ πολύ, όχι σχόλια του τύπου "Να γνωρίζουμε γύναικες μόνο από τον κοινωνικό κύκλο". Αυτά θα μας φάνε!